All Chapters of ลิขิตรักข้ามภพ ชายาพิษฝาแฝด: Chapter 1 - Chapter 10

กลิ่นดินชื้นหลังฝนโปรยบางแตะปลายจมูก สายลมยามอรุณแทรกผ่านพงไม้ใหญ่ เย็นเฉียบแต่กลับหนักอึ้ง ราวสวรรค์กำลังบรรจุความลี้ลับน่าหวาดหวั่นไว้เต็มฟ้า ท่ามกลางความเงียบงัน เปลือกตาคู่หนึ่งค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างอ่อนล้า แววตาเลื่อนลอย ยังเจือเงาแห่งความตายที่เพิ่งผ่านพ้น หลินซีขมวดคิ้วแน่น ก่อนกู่ร้องออกมาอย่างสุดกลั้น “อะไรกันเนี่ย!” เสียงสะท้อนก้องไปทั่วไพรพฤกษ์ บรรยากาศอันสงัดพลันไหวสะท้าน ราวโลกทั้งผืนเพิ่งถูกปลุกจากฝันประหลาด นางเคยจินตนาการถึงสารพัดวิธีตาย มาแล้วนับไม่ถ้วนไม่ว่าจะระเบิดตาย ตกหน้าผา พลาดภารกิจ หรือแม้แต่ถูกวางยา แต่ไม่เคยคิดเลยว่า… ตายแล้วจะได้เกิดใหม่เช่นนี้! แค่ข้ามภพก็นับว่าล้ำเส้นฟ้าอยู่แล้ว แต่สิ่งที่นางรู้สึกในยามนี้คือไฟร้อนแรงกำลังเผาไหม้ร่างจากภายใน! หลินซีไม่ใช่คนโง่ ผ่านประสบการณ์มานักต่อนัก นางย่อมเข้าใจดีว่าอาการนี้หมายถึงสิ่งใด… “เฮงซวย!” ไม่ใช่เพียงโชคร้ายธรรมดา แต่ราวกับนรกทั้งขุมกำลังลุกไหม้! ร่างบางทอดนอนแน่นิ่งบนพื้นดินเปียกแฉะ ใบไม้ร่วงเกาะตามเส้นผม เสื้อผ้าเลอะโคลนโชกเหงื่อเย็น แม้แต่จะลุกก็แทบไม่มีแรง ฟันขบแน่นด้วยความสิ้นหวังปนคั่งแค้น ไฟท

ทว่า หลินซียังคงยืดอกเชิดหน้า แววตามั่นใจไม่ไหวเอนในใจมีเพียงความคิดเดียว “ต้องรีบหาทางหนี ก่อนเรื่องเมื่อคืนจะถูกเปิดเผย!” นางมิใช่หญิงที่ใส่ใจศักดิ์ศรีหรือคุณธรรมมากนัก แต่หากความลับเมื่อคืนแพร่งพรายออกไป… ก็นับว่าน่าอายยิ่งนัก! เมื่อเห็นชายชุดดำยังคงยืนนิ่ง นางก็อดไม่ได้ที่จะยั่วโทสะ “ว่าอย่างไรเล่า เจ้าหนุ่มหน้ากาก จะขึ้นมาหรือไม่” เขาเพิ่งจะอ้าปากตอบ แต่หลินซีก็รีบแทรกขึ้นเสียก่อน ไม่เปิดโอกาสให้เอ่ยแม้แต่คำเดียว “อ้อ…ช่างมันเถอะ” หลินซีแค่นหัวเราะ แววตาเย็นชา “ดูจากสภาพแล้ว เจ้าก็ใช่ว่าจะเป็นคนดีอะไร งั้นไม่ต้องพูดมากให้เสียเวลา” นางถอยเท้าเพียงก้าว ยกคางขึ้นอย่างท้าทาย “วันนี้…จะเป็นข้าตาย หรือเจ้าตาย แต่ต้องมีผู้หนึ่งสิ้นลม!” สายตาคมกริบวาบประกายเหยียดหยาม “เข้ามา! ข้าอยากเห็นเหมือนกันว่า ‘วรยุทธ์ของพวกเจ้าสมัยนี้’ จะสู้ข้าที่ข้ามภพมาได้หรือไม่!” ถ้อยคำนั้นโอหังจนหัวหน้าชุดดำเลือดขึ้นหน้าในทันที “เจ้าหนูน้อยไม่รู้จักตาย! เช่นนั้นวันนี้ข้าจะส่งเจ้าลงนรกไปพบยมบาลเสียเลย!” เสียงคำรามต่ำดังขึ้นพร้อมกับดาบที่พุ่งฟาดตรงมายังศีรษะหลินซี! ทว่า นางไม่แม้แต่จะขยับหลบ จนกระท

ชายผู้นั้นก้มหน้า กล่าวเสียงสั่นเล็กน้อย “หนึ่งร้อยยี่สิบเจ็ดคนขอรับ ข้าน้อยได้จัดการดูแลร่างให้พวกเขาแล้ว…” เสียงยังไม่ทันจบ เพล้ง! เสียงแตกของถ้วยชา พู่กัน หมึก และกระดาษ! ทั้งหมด หล่นกระจาย เกลื่อนพื้น! เสียงนั้นดังลั่น เสียดแทงหูราวกับสายฟ้าฟาดกลางห้อง เป็นเสียงระเบิดของโทสะที่อัดแน่นจนแทบคลั่ง! แม้ไม่มีคำใดหลุดจากปากนาง แต่ทุกคนที่อยู่ ณ ที่นั้น ต่างรับรู้ได้ ว่าไฟในอกของหลินซี… กำลังลุกไหม้จนเผาผลาญแม้กระทั่งอากาศรอบตัว! หลังความเงียบที่ยาวนานชั่วหนึ่ง เสียงของหลินซีก็เอ่ยออกมา เสียงนั้นต่ำ เยือกเย็น ดั่งคำพิพากษาจากฟากฟ้า “ไปเตรียมตัวให้พร้อม…อีกห้าวัน ข้าจะเข้าวังหลวงด้วยตนเอง” “รับคำสั่งขอรับ!” ชายผู้นั้นรีบลุกขึ้นทันที ก้าวออกไปเพียงไม่กี่ก้าว แต่แล้วก็หยุดลง ลังเลเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาถามเสียงแผ่ว “คุณหนูแล้วคุณชายน้อยกับคุณหนูน้อย… จะให้พาไปด้วยหรือไม่ขอรับ” หลินซีกำลังจะเอ่ยคำตอบ… แต่ก่อนที่ถ้อยคำใดจะทันหลุดจากริมฝีปาก พ่อบ้านใหญ่ก็วิ่งกระหืดกระหอบพุ่งเข้ามาในห้อง! ไม่มีมารยาท ไม่มีการเคาะประตู ไม่มีการคุกเข่า เขาโยนทุกกฎพิธีทิ้งลงใต้ฝ่าเท้า! ถึงหน้าประ

เมืองหลวง จวนอ๋องผู้สำเร็จราชการ ภายในห้องหนังสือเงียบสงัดดุจสุสาน เสียงพู่กันเสียดสีกระดาษดังแผ่วเพียงเล็กน้อย คล้ายสายลมพัดผ่านกิ่งไม้ยามราตรี หวงจิ่วเยี่ยนั่งอยู่หลังโต๊ะใหญ่ ทอดสายตาเหนือฎีกาที่กองสูงเป็นภูผา พลันหัวใจกลับแล่นวาบด้วยความเจ็บปวดรุนแรง ราวถูกมือมารบีบรัดดวงวิญญาณให้สั่นสะท้าน มิใช่เพียงพิษร้ายที่กำเริบตามกำหนด ปีละสี่คราเท่านั้น หากแต่ยังเป็นความเจ็บปวดอันคลุมเครือ ลี้ลับ ราวมีเส้นด้ายแห่งโชคชะตาแผ่พัวพันกับใครบางคนในห้วงไกลโพ้น เขาจึงต้องเผชิญกับความทรมานนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาวางพู่กันลงแผ่วเบา เอนกายพิงพนักเก้าอี้ หลับตาแน่น คล้ายจักข่มเสียงเจ็บปวดที่แล่นลึกถึงกระดูกดำ ไม่นานนัก เสียงฝีเท้าแผ่วเบาก็ดังขึ้น หญิงสาวนางข้าหลวงในเรือน ก้าวเข้ามาพร้อมถาดชาในมือ ผิวมือขาวเรียวดั่งหยก นัยน์ตาเหลือบมองบุรุษเบื้องหน้า ผู้สวมอาภรณ์ดำปักลายมังกรทอง รัศมีอำนาจแผ่ซ่านดุจเทพสวรรค์เสด็จจุติ แม้เอนกายอย่างเกียจคร้าน แต่เพียงแววตาเย็นเยียบกลับบังคับให้ผู้คนไม่อาจขยับเขยื้อน หัวใจของนางสั่นระรัว ทุกก้าวที่ย่างเข้ามา คล้ายมีแรงลี้ลับบีบคั้นอกให้อึดอัดยากหายใจ สิบก้าว…เก้าก้าว…เ

ค่ำคืนนั้น หลินซียืนอยู่หน้าประตูห้องของหนิงหนิงและเป่าเป่า แววตาเต็มไปด้วยความลังเล ก่อนจะกำมือแน่น ไม่…!! ลูกของนางจะต้องมีชีวิตอยู่ต่อไป! ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยสิ่งใด นางก็จะหาทางนำเทียนซานเสวี่ยเหลียน กลับมาให้ได้ ขณะนั้นเอง เสียงแผ่วเบาดังขึ้น… ประตูห้องเปิดออกอย่างเงียบงัน ร่างเล็กของหนิงหนิงยืนอยู่ตรงหน้า นางสวมชุดเบาบาง แววตาใสแจ๋วมองนางอย่างไว้ใจ มือข้างหนึ่งจูงเป่าเป่าไว้แน่น “…ท่านแม่…” เสียงใสของเด็กน้อยเอ่ยเบาๆ หลินซียิ้มจางนางโน้มกายลง โอบกอดร่างเล็กทั้งสองเข้ามาแนบอก ก่อนจะพาทั้งสามคนกลับเข้าห้องไปเงียบๆ ร่างของเด็กทั้งสอง แม้ใบหน้าจะยังดูสดใสน่ารัก ทว่าใต้ผ้านั้น กลับเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำและแผลจากพิษ บาดแผลเหล่านั้น สำหรับเด็กอายุเพียงเท่านี้…ถือว่าเจ็บเกินทาน แต่ตั้งแต่ต้นจนจบ พวกเขาไม่เคยร้องไห้…ไม่เคยปริปากว่าเจ็บเลยสักคำ ทั้งสามแม่ลูกนอนแนบกันบนเตียง สองร่างเล็กซุกตัวแน่นในอ้อมแขนของหลินซี ไม่มีคำพูดใดหลุดออกมา มีเพียงเสียงลมหายใจอุ่นๆ ที่พึ่งพิงกันเงียบงัน นางเอ่ยเสียงแผ่ว “หนิงหนิง…เป่าเป่า…อีกสี่วันข้างหน้า เราจะออกเดินทางไปเมืองหลวงกันนะลูก…” เด็กทั