บทที่ 7

ทันที

“ยังไง ยอมเป็นแฟนพี่แล้วเหรอ” ธนพัทธุ์กดรับสายก่อนจะกรอกเสียงหวานตอบกลับมา

“นี่หนูนา เพื่อนของลักเองค่ะ พี่ทำอะไรเพื่อนหนู หนูกำลังจะพาเพื่อนไปแจ้งความแล้วนะ” หนูนาโพล่งไปตามสายอย่างไม่สบอารมณ์

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยจริง ๆ นะ ยายลักคิดไปเองทั้งนั้น” ธนพัทธุ์หัวเราะอย่างชอบใจในความเล่นใหญ่ของหลานรหัส นี่ถึงขั้นจะไปแจ้งคงแจ้งความเลยเหรอ

“แล้วทำไมพี่ไม่บอกความจริงกับมัน ปล่อยให้มันร้องไห้อยู่เนี่ย ไปคุยกันเองก็แล้วกัน ไม่อยากจะยุ่งด้วยแล้ว” หนูนายื่นโทรศัพท์ให้ลักศิกา พร้อมกับเดินออกจากห้องไปเพื่อให้ทั้งสองคนคุยกันเอง

เล่นอะไรกันไม่รู้ เธอไม่อยากยุ่งแล้ว ปล่อยให้เป็นเรื่องของลักศิกากับธนพัทธุ์ดีกว่า

“ลัก พี่ไม่ได้ทำอะไรเธอจริง ๆ นะ” เขาพูดขึ้นเมื่อรู้ว่าปลายสายคือลักศิกา

“ลุงหลอกหนูรึเปล่า” ลักศิกากลัวเขาหลอกเพราะไม่อยากให้เธอไปแจ้งความ

“นี่เธอ เธอไม่รู้เหรอว่าครั้งแรกมันต้องเจ็บมากและมีเลือดด้วย”

ลักศิกาได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับอึ้งแล้วรีบวางสายไปทันที ในตอนนี้หน้าเธอแดงก่ำและร้อนผะผ่าวไปทั่ว

น่าอายจริง ๆ ต้องเจ็บด้วยเหรอ ต้องมีเลือดด้วยเหรอ ถ้าเจ็บถึงขนาดนั้น ทำไมคนเขาต้องมีครั้งแรกกันด้วย

ลักศิกาที่วางสายหลังจากคุยกับธนพัทธุ์ เธอจับน้องสาวทันทีเพื่อทำการสำรวจความผิดปกติ

“ก็ไม่เจ็บนะ หรือจะจริงอย่างที่เขาบอกว่าไม่ได้ทำอะไรฉัน” คนใสซื่อในเรื่องรักบ่นกับตัวเองก่อนจะได้ยินเสียงไลน์มีข้อความเข้ามา

ห้องไลน์ส่วนตัวธนพัทธุ์

ลุง : ไงสำรวจหรือยัง  เจ็บไหมล่ะ

ลัก : บ้า

ลุง : จะบอกอะไรให้นะ ฉันน่ะ ไม่เอากับคนเมาหรอก ฉันก็เลือกนะ 555

ลัก : บ้า

ลุง : เย็นนี้ไปกินข้าวกันไหม

ลัก : ไม่

ลุง : งั้นเดี๋ยวพี่ไปรับตอนหนึ่งทุ่มนะ

ลัก : ไม่ต้องมา หนูไม่ไป

ลุง : แต่งตัวสวย ๆ ล่ะ

ลัก  : ก็บอกว่าไม่ไปไง พี่บ้า!  

ทว่าเขาไม่อ่านข้อความและเงียบไปเลย อะไรเนี่ยตาลุงรหัส บ้า บ้า...

หอพักหญิงสาม เวลาหนึ่งทุ่มตรง

“ชุดนี้ดีไหมหนูนา”

“แกบอกพี่เขาว่าไม่อยากไปไม่ใช่เหรอ แต่นี่แกลองชุดมา ชุดนี้เป็นชุดที่สิบแล้วนะยายลัก...ชอบพี่เขาเข้าแล้วละสิ”

“เปล๊า แค่อยากขอโทษที่เข้าใจเขาผิดน่ะ” ลักศิกากล่าวปฏิเสธเสียงสูงอย่างอาย ๆ

“ลัก ห้องสองศูนย์สาม คนมาหาหน้าหอ” เสียงคนตะโกนเรียกชื่อลัก สงสัยลุงจะมาแล้ว ลักศิการีบวิ่งลงไปทันที   

ตึก...ตึก... เสียงฝีเท้าซอยถี่ทีเดียวขณะลงบันได

เมื่อมาถึงหน้าหอพัก คนที่เธอเจอกลับไม่ใช่ธนพัทธุ์ แต่เป็นเบียร์ เพื่อนเอกเคมีนั่นเอง

“ลัก ดีใจจังที่เจอ นึกว่าไม่อยู่เสียอีก” เบียร์ที่นั่งรออยู่ตรงโต๊ะหินหน้าหอพักเอ่ยทักขึ้นทันทีที่เห็นลักศิกา บริเวณหน้าหอนี้มีโต๊ะหินอ่อนอยู่สองสามชุดเพื่อเอาไว้ให้แขกที่มาหาคนในหอพักได้นั่งรอตรงนี้

“เบียร์ มีอะไรเหรอ” ลักศิกาเอ่ยถามออกไปตรง ๆ

“คือเรากลับบ้านที่ต่างจังหวัดมา เลยซื้อขนมมาฝาก”

“อ๋อ ขอบคุณนะ น่ากินจังเลย เราชอบกินขนมหม้อแกงมาก ๆ อะ” ลักศิกาพูดขึ้นด้วยรอยยิ้ม แต่ข้างในใจเธอนั้นเต้นตุ๊ม ๆ ต่อม ๆ นี่ก็ใกล้เวลาที่ลุงรหัสเธอจะมารับแล้ว ถ้าเขามาเจอเธอกับเพื่อนชายแบบนี้ เดี๋ยวได้เข้าใจผิดกันไปอีก

ฉิบหาย...ความวัวไม่ทันหาย ความควายก็มาแทรกแล้ว ลักศิกาสบถในใจทันทีที่เห็นใครบางคนเดินตรงมาทางนี้ แต่ก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เป็นปกรณ์ พี่เทกของเธอที่เดินมาพร้อมถุงขนมพะรุงพะรังเต็มสองมือ

“ลักอยู่นี่พอดี พี่ซื้อขนมมาฝาก” ปกรณ์เอ่ยทักทายเธอพลางยื่นถุงขนมให้ ไม่วายหันไปเหล่สายตามองเบียร์อย่างไม่สบอารมณ์

“ขอบคุณค่ะพี่กร” ลักศิกากล่าวยิ้ม ๆ

“ลักไปทานข้าวกันไหม” ทั้งสองคนพูดขึ้นพร้อมกัน

“เอ่อ คือ...เอ่อ...” ลักศิกาอ้ำอึ้ง ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

“ลักนัดกับฉันแล้ว” เสียงธนพัทธุ์ดังขึ้นจากด้านหลัง ก่อนจะรีบจูงมือลักศิกาออกมา ปล่อยให้สองหนุ่มยืนอึ้งและมองมาอย่างผิดหวัง

บนรถของธนพัทธุ์

“นี่ จะเสน่ห์แรงไปมั้ย หัดปฏิเสธคนบ้างก็ได้” ธนพัทธุ์บ่นพร้อมกับดึงสายเข็มขัดนิรภัยคาดให้เธอ

“ก็คนมันสวย ช่วยไม่ได้”

“มั่นหน้ามาก ให้มันน้อย ๆ หน่อยนะลักศิกา” คนตัวโตหันไปบ่นต่อ ก่อนจะถามขึ้นว่า “อยากกินอะไร”

“อะไรก็ได้ เอ่อ ลุง ขอโทษนะที่เข้าใจผิดเรื่องเมื่อคืน”

“อืม มันจะไม่มีครั้งที่สองแล้ว”

“ค่ะ ลักจะไม่เมาให้ลุงลำบากเป็นครั้งที่สองแล้ว”

“ฉันหมายความว่าฉันจะไม่ปล่อยให้เธอนอนเฉย ๆ ถ้ามีครั้งที่สอง” ธนพัทธุ์พูดพร้อมกับยิ้มด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

“หิวแล้ว ไปกันเถอะ” ลักศิการีบตัดบทกลบเกลื่อนความเขินนั้นทันที

“กินชาบูกันไหม” ลักศิกาเสนอ