บทที่ 24...นายมันแมงดา

“ผมแค่อยากให้ความสุขกับเธอ"

ความสุขที่ว่าก็คือเรื่องเซ็กซ์สินะ แม่เธอคงต้องการมาก ถึงต้องใช้งานชายรุ่นลูกปรนเปรอแบบฟูลทามขนาดนี้

"เพราะเธอมีบุญคุณกับผมมาก”

คำว่าบุญคุณทำให้นึกถึงอย่างอื่นไม่ได้เลย นอกจาก...

“เรื่องเงินสินะ”

เขายิ้มยอมรับอย่างไม่อาย “ใช่ครับ”

“ไม่ต้องเดาก็รู้ นายมันก็แค่แมงดาดี ๆนี่เอง”

"แมงดาที่เขาเอาไว้ตำน้ำพริกเหรอครับ อร่อยดีออก"

"นี่! ฉันไม่ตลกด้วยหรอกนะ ฉันหมายถึงผู้ชาย..." เธอไม่อยากพูดคำว่าขายตัวออกมาเลยเว้นไว้...

เขายิ้ม ไม่โกรธไม่เคือง แถมสนุกที่โดนด่าอีกต่างหาก “คุณอยากเรียกผมยังไงก็ตามสบาย ผมไม่สนใจหรอกนะ จะแมงดาหรือว่าโจรป่า ขอแค่ให้ผมได้ตอบแทนแม่ของคุณบ้าง ผมก็พอใจแล้ว”

พิมพ์ลดาจ้องมองดวงตาของเขาอย่างพิจารณาเป็นครั้งแรก สายตาที่ดูเจ้าเล่ห์ ฉลาด กลับแฝงไปด้วยความจริงใจบางอย่าง

“นายคงได้เงินแม่ฉันไปเยอะสินะ”

“พอสมควรครับ”

“ยอมรับเต็มปากเต็มคำเลยนะ คนบ้าอะไร หน้าด้านหน้าทน ไม่เคยพบเคยเห็น”

“ก็มันเป็นเรื่องจริงนี่ครับ” พูดเสียงนุ่มอย่างไม่รู้สึกรู้สากับคำดูถูกดูแคลนจากสาวสวย “คนรวยอย่างคุณไม่เข้าใจหรอก...”

น้ำเสียงทุ้มนุ่มอย่างพระเอกอบอุ่นกำลังหว่านล้อมให้เธอ