บทที่ 7...หนูเจ็บจัง

แคทรียาหยุดรถจักรยานแล้วผลักมันให้ล้มลง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งทำเหมือนเกิดอุบัติเหตุ

“ใกล้มาแล้ว” เพราะทุกวัน จักรยานของเธอจะสวนทางกับรถกระบะของลุงชาติชายตรงจุดนี้ ในช่วงเวลาเดิมคือประมาณสี่โมงเย็นถึงสี่โมงครึ่ง เพราะแกจะไปตรวจงานที่โกดังข้าวเปลือกตรงปลายนาอีกฟาก

“นั่นไง” เธอคาดไม่ผิด วันนี้รถกระบะมาถึงจุดนี้ราวสี่โมงสิบนาที พอรถขับเข้ามาใกล้ เธอแสร้งทำเป็นหน้าเสียเหมือนเจ็บหนัก จับข้อเท้าไว้อย่างกังวล ทั้งที่มันไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย

เจ้าของรถกระบะสีดำจอดทันทีที่เห็นเด็กสาวนั่งอยู่ข้างทาง เลื่อนกระจกลงถามไถ่ด้วยความเป็นห่วง

“หนูแคท จักรยานล้มเหรอ” ชายวัยห้าสิบผู้แข็งแกร่ง สวมเสื้อเชิ้ตลายสก๊อตจนเป็นเอกลักษณ์ แคล่วคล่องทะมัดทแมงด้วยกางเกงยีนราคาแพงสมกับเป็นเศรษฐีนาข้าว สวมรองเท้าบู๊ตเพื่อลุยงานกรำแดด

“ค่ะ ตรงนี้มีโคลนน่ะค่ะ ไม่ทันเห็นเลยลื่น”

เมื่อรู้ถึงปัญหาของเด็กสาว เขารีบลงจากรถอย่างลนลาน ตรงเข้ามาหาถึงตัว คว้าจับหัวไหล่ สำรวจตรวจตราหาร่องรอยตามร่างกาย “เจ็บตรงไหนรึเปล่า เดี๋ยวลุงพาไปโรงพยาบาลนะ”

“เจ็บสิคะ แต่หนูไม่อยากไปโรงพยาบาล”

“ทำไมล่ะ”

“ก็...หนูเจ็บ...ตรง” เธอแสร้งทำเป็นอายม้วน ขี้มือลงไปยังช่วงล่างของตัวเอง ตรงที่จุดสงวนซ่อนอยู่ภายใต้กระโปรงนักเรียนสีน้ำเงิน ทำคนแก่ตาลุกวาว หายใจไม่ทั่วท้อง หัวใจเต้นระส่ำไปหมด

“ตรงนั้น จริงเหรอหนูแคท หนูเจ็บตรงนั้นเหรอ?” ถามเสียงสั่นน้อยๆ อดไม่ได้ที่จะมองลงไปตรงจุดนั้น

“ค่ะ เจ็บมากเลย ไม่รู้โดนอะไร ตอนจักรยานล้มยังไม่เจ็บเลยนะคะ มาเจ็บเอาเมื่อตะกี้” โอดครวญแผ่วเบา แสร้งคว้าจับลำแขนของลุงเขยอย่างไม่ได้ตั้งใจ อุทานเสียงเล็กเสียงน้อย “โอ๊ย อุ๊ย! อื้อ เจ็บจัง”

“เจ็บมากเหรอ” ถามด้วยใจสั่นเทา แทบอยากจะถลกกระโปรงนักเรียนออกดู “ลุกได้มั้ย?”

“อื้ม ลุงชาติช่วยประคองหนูหน่อยได้มั้ยคะ” เงยหน้ามองออดอ้อน แอ๊บแบ๊ว เหมือนแมวน้อยขี้อ้อน

“ได้สิ ได้ ได้เลยจ๊ะ” ชาติชายใจเต้นรัวระส่ำจนอกแทบระเบิด กลิ่นหอมของเด็กสาวทำให้เขารู้สึกสดชื่นไปทั้งตัว ยื่นสองมือช่วยประคองอย่างยินดี แต่กายสวยกลับโถมเข้าใส่จนทำให้เขาหงายลงนอน รองรับร่างนุ่มไว้ในอ้อมกอด จนใบหน้าแทบประกบกันรอมร่อ

“อุ๊ย!” เด็กสาวแสร้งทำเป็นตกใจ รีบผละตัวออกอย่างเอียงอาย “ขอโทษนะคะลุง หนูนี่ซุ่มซ่ามจริง”

ชายวัยห้าสิบหน้าแดงเรื่อ ใจเต้นหนัก ทรวงอกของเด็กสาวตอนที่เบียดประชิด ทำให้เขาใจสั่นพร่า ลุกนั่งด้วยความตื่นเต้น แอบเสียดายที่มันจบเร็วไป

“ถ้าไม่ไปหาหมอ...หนูจะกลับบ้านเลยเหรอ?”

“ค่ะ ซี๊ดส์ อูยเจ็บ” สาวน้อยส่งเสียงครางแผ่วเบา โทนเสียงเดียวกับนางเอกเอวีญี่ปุ่นคนโปรดของเขาเป๊ะเลย เขาอยากจะบ้า “เจ็บเหมือนมีตัวอะไรไชอยู่เลยค่ะ หรือว่าจะเป็นปลิงคะ คูน้ำนี่ปลิงเยอะจะตาย”

ชาติชายกลืนน้ำลายแทบไม่ลงคอ “ปลิงเหรอ คงไม่ใช่มั้ง มันจะเข้าไปยังไง หนูไม่ใส่กางเกงในเหรอ”

“ใส่ค่ะ แต่มันเป็นกางเกงในแบบจีสตรึงน่ะค่ะ” เจ้าหล่อนคงอยากให้เขาเลือดไหลออกทางจมูก ถึงได้พูดอะไรล่อแหลมแบบนี้ “ลุงดูให้หน่อยได้มั้ยคะ หนูกลัวจัง ซี๊ดส์ ทำไมมันเจ็บอย่างนี้นะ เหมือนมันกำลังกัดอยู่เลยค่ะ อุ๊ยเสียว เสียวจัง”

ชาติชายตาเหลือก น้ำลายแทบไหล “เอ่อ หนูแคท งั้นเอางี้แล้วกัน ไปดูกันในรถนะ”

“หนูไม่ไหวแล้ว หลังกองฟางนี่ได้มั้ยคะ” เธอบุ้ยหน้าไปทางกองฟางกองใหญ่ในแปลงนาติดถนน ซึ่งผ่านการเก็บเกี่ยวเรียบร้อยตั้งแต่ช่วงเช้า กลิ่นกองฟางยังหอมกรุ่นละมุนละไม “ซี๊ดส์อูว...ซี๊ดส์ ช่วยหนูหน่อยนะคะลุงชาติ หนูไม่ไหวแล้ว อือ...”

“ได้สิ ลุงจะช่วยหนูเอง” เขารับปากโดยไม่ต้องคิด แต่หันมองไปทั่วว่ามีใครเห็นหรือไม่ ขณะเดินตามหลังเด็กสาวไปยังหลังกองฟางกองนั้น

ความกังวลหวาดกลัวต่อความผิดยังไม่เทียบเท่าความตื่นเต้นเมื่อคิดว่าจะได้เห็นบางสิ่งที่เขาอยากเห็นมานาน ชายแก่วัยห้าสิบหันมองซ้ายขวาเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง ขณะกำหนัดใคร่ในกายปั่นป่วนจนแทบจะควบคุมไม่ไหว

“หนูแคท!” เขาตกใจตาถลนเมื่อเห็นเด็กสาวซึ่งเป็นหลานเมียนั่งลงบนฟางข้าวแล้วถ่างสองขาออก พร้อมกับเลิกกระโปรงนักเรียนขึ้นจนเห็นเป้ากางเกงในสีขาวเบาบางซึ่งซ่อนไรขนดำหนาไว้อย่างเห็นได้ชัด เป้ากางเกงในเล็กน้อยไม่อาจปิดป้องโหนกอูมอิ่มอวบเต็มฝ่ามือใหญ่ได้มากนัก ริมสามเหลี่ยมจึงโผล่แพลมออกมาทั้งสองข้างอย่างเย้ายวน

“อื้อลุงชาติ หนูเจ็บจัง ดูเร็วสิค่ะ ถ้าปลิงดูดของหนูอยู่ ช่วยเอาออกให้หน่อยนะคะลุงชาติ”

ใจของชาติชายไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว เขาฝันไปรึเปล่านะ หรือว่าเขามโนไปเองตามนิสัยหื่น แต่ขยี้ตากี่ครั้งภาพของเด็กสาวก็ยังชัดเจน กลิ่นหอมของเนื้อนางแรกรุ่นยังฉุนจมูก

ชายแก่พยายามระงับความตื่นเต้น ทิ้งตัวนั่งคุกเข่าลงใกล้หว่างขาเด็กสาว ยื่นมือสั่นเทาจับเป้ากางเกงในเนื้อบาง สัมผัสเนินนุ่มสดสวยอย่างใจเย็น แอบสูดหอมกลิ่นเด็กสาวเข้าจมูกอย่างแนบเนียน

ใบหน้าใสซื่อและสายตากลมแบ๊วของเด็กสาวยามแหงนเงยมองเขา กระตุ้นกำหนัดเขารุนแรงกว่าเดิม เธอคงคิดไม่ถึงว่าลุงใจดีกำลังคิดอะไรอยู่ คงหารู้ไม่ว่าเขาอยากทำให้เธอเจ็บยิ่งกว่าปลิงดูดเลือดเสียอีก