บทที่ 6...ต้องเอาคืนให้หนัก

“อูวส์...ซี๊ดส์” ครางเสียงกระสัน ยิ้มรับความสุขสมสะใจ ดึงถอนแตงกวาออกมาแล้วจ้องมองมันอย่างสนุก ขณะหอบหายใจขาดห้วง จนอกกระเพื่อม

“ต้องล้างมั้ย ไม่ต้องมั้ง” เด็กสาวขบขันแล้วยิ้มร้าย นำแตงกวาลูกยาวที่ผ่านการชำเลาราคะใคร่จนเปียกฉ่ำ ออกไปหั่นอย่างละเมียดละไมบนเขียงไม้ จัดวางบนจานอย่างสวยงาม แล้วนำไปบรรณาการป้านวลจันทร์ซึ่งนอนกระดิกเท้ารออยู่ที่ห้องนั่งเล่น

“แตงกวาได้แล้วค่ะป้า” น้ำเสียงใสหวาน พร้อมรับใช้เดินเข้ามาคุกเข่าต่อหน้าคุณนายของบ้านที่นอนเอกเขนกอยู่บนโซฟาตัวยาว

“กว่าจะได้ ฉันรอจนเหนื่อย โปะให้ทั่วหน้าฉันเลย” สั่งงานแล้วก็หลับตาพริ้ม “เร็วเข้า หน้าฉันจะได้ใสสู้เด็กสาว ๆ มันได้”

ว๊าย! คิดได้ไงว่าแตงกวาจะช่วยให้หนังหน้าเหี่ยวแก่กลับมาแต่งตึงเหมือนเด็กสาวได้ เงินก็มีเยอะแยะทำไมไม่ไปฉีดโบท็อกซ์คะ?

“ได้ค่ะป้า” เธอยินดีเป็นอย่างยิ่ง ที่ได้รับใช้ป้าคนสวย นำแตงกวาวางบนใบหน้าเหี่ยวทีละชิ้น ทีละอันอย่างทะนุถนอมเอาใจ ความเหี่ยวย่นกระกร้านซึ่งเกิดจากผลของความเจ้าอารมณ์ ขี้โมโหและเหวี่ยงวีนเอาแต่ใจจนเป็นสันดาน คนที่ผลิตแต่สารแห่งความร้ายกาจในสมอง ก็ต้องมีสภาพแก่กว่าอายุเช่นนี้

“ฮึ? แกได้กลิ่นอะไรมั้ย” ถามพลางทำจมูกฟุดฟิดดมกลิ่นอย่างสงสัย “ฮึ? ฮึ? อื้อ...อือ...”

“ไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลยนี่จ๊ะ ป้าอย่าทำหน้าย่นสิ เดี๋ยวไม่สวยเอานะ นอนนิ่ง ๆ สิป้า”

“แต่ฉันได้กลิ่นนะ หรือว่าแตงกว่าเน่า”

“สดดีนี่จ๊ะ หนูเลือกลูกสวยเลยนะ สงสัยป้าจะไม่ถูกกับกลิ่นสดๆของแตงกวา ทนหน่อยนะป้า เพื่อความงาม ต้องอดทน” ตะล่อมพลางกลั้นขำ วางแตงกวาแผ่นบางลงบนริมฝีปากของคนขี้ด่าเพื่อไม่ให้พูดมากอีกต่อไป “ริมฝีปากจะได้สวย ๆ ดูสุขภาพดีไง”

เมื่อรับใช้คุณป้าสุดสวยแล้วเสร็จ แคทรียาก็กลับมาที่บ้านอย่างอารมณ์ดี เจอยายกำลังนั่งเขียนเลขหวยอย่างคร่ำเคร่งก็เข้าไปนั่งคุยด้วย เวลายายจดจ่อกับสิ่งที่ชอบ ยายมักจะเผลอพูดทุกอย่างออกมา เรียกว่าหากต้องการล้วงความลับจากยาย เวลานี้ถือว่าเหมาะสมทีเดียว

“ยาย ลุงชาติกับแม่เคยเป็นแฟนกันเหรอ?”

“เออสิวะ มึงรู้ได้ไง” ตอบพลางเขียนตัวเลขพลาง โดยไม่เงยหน้ามองหลานสาวด้วยซ้ำ

“ได้ยินลุงชาติกับป้านวลทะเลาะกัน ท่าทางป้านวลจะหึงใหญ่ ไม่อยากเชื่อเลยว่าเป็นเรื่องจริง”

“เรื่องจริงสิโว๊ย!” ถ้าไม่ติดว่ามือถือปากกา ก็คงจะตบเข่าฉาด “พ่อชาติกับนังนิ่มแม่มึงคบกันมาก่อน จะแต่งงานกันอยู่แล้ว แต่นังนวลมันกลับบอกว่าท้องกับพ่อชาติ นังนิ่มแม่มึงก็เลยเลิกกับพ่อชาติ แต่พ่อชาติมันรักนังนิ่ม มันบอกว่านังนวลเข้าหามัน ทำให้มันเข้าใจผิดคิดว่ามันเป็นนังนิ่ม ถ้านังนวลมันไม่ท้องก็คงไม่ออกรูปนี้ พ่อชาติคงไม่ยอมแต่งกับมัน”

แคทรียาพยักหน้าเข้าใจ หรี่สายตาร้าย “แต่หนูเห็นลุงชาติก็รักป้านวลดีนี่ยาย”

“มันทำของใส่ไงล่ะ เติมของตลอดนั่นแหละ ไม่งั้นเอาผัวไม่อยู่ มึงอย่าไปพูดล่ะ เดี๋ยวอีนวลมันด่ากู”

“งั้นหมายความว่า ลุงชาติไม่มีทางมองหญิงอื่นเลย ตราบใดที่ป้านวลทำเสน่ห์ใส่เรื่อยๆ”

“ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ พ่อชาติเลยไม่เคยมีเมียน้อย!”

จริงเรอะ...ของขลังแค่ไหนกัน ถึงไม่มีฤทธิ์พอจะคุมปากลุงชาติไม่ให้ครางชื่อแม่เธอได้ เธอจะเชื่อดีมั้ยว่ามนต์เสน่ห์นั้นใช้ได้จริง สงสัยต้องลองพิสูจน์ดูเสียแล้ว

“ว่าแต่แม่มึงเหอะ มันไม่ส่งเงินมาสามเดือนแล้ว หรือว่ามันตายไปแล้ววะ มึงติดต่อมันได้มั้ย”

“ติดต่อไปทางเฟสแล้ว แต่ไม่เข้ามาอ่านเลย เดี๋ยวจะลองถามน้าติ๋มดู เค้าทำงานอยู่ด้วยกัน”

เพราะอยากได้คำยืนยันจากแม่เรื่องป้านวลจันทร์ เธอจึงรีบติดต่อเพื่อนรักของแม่ไป พอตกดึกน้าติ๋มก็ตอบกลับมาด้วยประโยคที่ทำให้เธอกังวล...

“ตอนนี้แม่เราไม่สบายหนักเลย แอดมิดอยู่โรงพยาบาล หมดเงินค่ารักษาไปพอสมควร แม่เราอยากกลับเมืองไทยนะ แต่ไม่มีเงินค่าตั๋วน่ะสิ น้าเองก็ไม่มีปัญญาจะให้หยิบยืม เพราะลำพังส่งให้ลูกๆก็แทบไม่พอแล้ว”

“ขอบคุณที่ส่งข่าวนะน้าติ๋ม หนูจะลองหาทางดูนะ ยังไงช่วงนี้ฝากดูแลแม่ด้วย แล้วหนูจะรีบติดต่อกลับไป”

ข่าวเกี่ยวกับสถานการณ์ชีวิตแสนรำเค็ญของแม่ ทำให้เธอรู้สึกเครียดและวิตกกังวลจนนอนไม่หลับ พอเครียดหนักกังวลจัด ใจมันก็ยิ่งมองหาจำเลย มองหาคนที่ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้

แน่นอน...เธอโทษป้านวลจันทร์ที่แย่งลุงชาติไปจากแม่ ยกความผิดให้คนที่แย่งอนาคตไปจากแม่ โดยไม่รู้สึกผิดเลยสักนิดเดียว

“ฉันรู้แล้วว่าจะหาเงินจากที่ไหน!” ก็ในกระเป๋าของป้านวลจันทร์นั่นล่ะ ป้านวลจันทร์จะต้องรับผิดชอบการกระทำในอดีตอย่างสาสม...เธอตัดสินแล้ว !!!

การที่เธอพุ่งเป้าไปที่ลุงเขย ไม่เพียงแค่ต้องการเงินเท่านั้น แต่เธอต้องการเอาคืนป้านวลจันทร์ด้วย เธอไม่ได้คิดจะแย่งลุงเขยมาเป็นของตัวเองหรอกนะ ก็แค่อยากทำให้เขาลุ่มหลง ติดบ่วงสวาทของเด็กสาวบริสุทธิ์ จนถอนตัวโงหัวไม่ขึ้น

หลังเลิกเรียน เธอปั่นจักรยานกลับบ้านเหมือนทุกวัน กระทั่งถึงจุดเปลี่ยว ซึ่งมีแต่ท้องทุ่งนานับร้อยไร่เต็มสองข้างทาง ออกรวงโชว์ความสมบูรณ์ของเม็ดข้าวสีทองจนอร่ามเรืองสุดสายตา