Se connecterShare
บทที่ 155
Related chapter
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 156
ณ ห้องวีไอพีของธนาคารตู้หงรู้สึกตื่นเต้นจนใจเต้นแรง เพราะจะได้พบกับหานซานเฉียนสำหรับหานซานเฉียนที่เยาว์วัยขนาดนี้ทำให้ตู้หงรู้สึกประหลาดใจมาก คนที่ประสบความสำเร็จตั้งแต่อายุยังน้อยไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยเห็น เพียงแต่ว่าอายุเท่านี้ก็เป็นเจ้าของทรัพย์สินหมื่นล้านหยวน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเคยเห็นจริง ๆ“คุณหาน ไม่คิดว่าคุณจะยังหนุ่มขนาดนี้ เหนือความคาดหมายจริง ๆ นะครับ” ตู้หงกล่าวผู้จัดการสาวส่งสายตาหวานให้อยู่ทางด้านข้าง เธอตั้งใจที่จะใช้เสน่ห์ของเธอให้เป็นประโยชน์ เพื่อยั่วยวนหานซานเฉียน แต่น่าเสียดายที่เขาไม่หันมามองแม้แต่นิดเดียว ซึ่งเธอพยายามยกขาขึ้นเผยให้เห็นขาเรียวที่สวยงามอย่างสุดความสามารถ แต่ทั้งหมดนี้เขาก็ยังถูกเพิกเฉย“ผู้อำนวยการตู้ วันนี้ที่ผมมาพบคุณเพราะหวังว่าคุณจะช่วยดูแลซูหยิงเซี่ยในภายหน้า” หานซานเฉียนกล่าวอย่างชัดเจนเขาพูดอย่างตรงไปตรงมาว่าให้ช่วยซูหยิงเซี่ย หานซานเฉียนคนนี้คงไม่ใช่ลูกเขยไร้ค่าของตระกูลซูจริง ๆ หรอกนะ!“คุณหาน ผมมีบางอย่างที่อยากรู้ ไม่ทราบว่าสามารถถามได้ไหมครับ” ตู้หงกล่าวหานซานเฉียนยิ้มเพราะรู้ว่าเขาสงสัยอะไร “ผมก็คือคนนั้นที่คุณคิดนั่นแหละ ส
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 157
“นังตอแหล ดูสิว่าแกวิ่งจะไปที่ไหน” หัวหน้าที่เป็นผู้หญิงแต่งหน้าจัดและสวมผ้าคลุมบาง ๆ สีดำพูดขึ้นมา“นายเป็นผู้ชายของนังตอแหลคนนี้เหรอ พอดีเลย ชดใช้เงินมาซะ”หานซานเฉียนพูดขึ้นว่า “ผมไม่รู้จักเธอครับ”เฉินหลิงเหยาต่อยเข้าไปที่หลังของหานซานเฉียนหนึ่งทีแล้วพูดว่า “ฉันเป็นเพื่อนสนิทของภรรยาคุณนะ คุณจะเมินเฉยกับคนที่กำลังลำบากไม่ได้นะ”หานซานเฉียนยิ้มเจื่อนออกมา เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น แล้วจะให้ช่วยเธอได้อย่างไร?“ในเมื่อคุณกับเธอไม่เกี่ยวข้องกัน ก็รีบไปให้พ้นซะ อย่ามาขัดขวางการทำงานของฉัน” ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดพูดขึ้นเสียงดัง“ถ้าผมไม่ไปล่ะ?” หานซานเฉียนกล่าว“ไม่ไปเหรอ?” ผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดส่งเสียงหัวเราะเยาะและพูดออกมาว่า “ถ้าคุณอยากโดนทำร้ายด้วย แน่นอนว่าคุณไม่ต้องไปก็ได้”คนจำนวนมากที่สวมชุดบอดี้การ์ด ที่ยืนอยู่ด้านหลังของผู้หญิงที่แต่งหน้าจัดได้เดินตรงมาที่หานซานเฉียนด้วยท่าทางโหดเหี้ยม“เจ้าโง่ทำตัวเป็นฮีโร่ปกป้องสาวสวย ไม่รู้จักตักน้ำใส่กะโหลก ชะโงกดูเงาว่าตัวเองเป็นใคร”“แกไม่เดินออกไปเอง ก็อย่ามาโทษว่าพี่ชายพวกนี้ไม่ปรานีก็แล้วกัน”เฉินหลิงเหยาดึงเสื้อห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 158
ในหมู่เพื่อนร่วมชั้นทั้งหมดของซูหยิงเซี่ย เธอเคยมีสถานะที่สูงส่ง แม้แต่เพื่อนผู้ชายหลายคนก็มีความคิดอยากคว้าเธอมาอยู่ใกล้ ๆ ด้วยการตามจีบเธอเมื่อก่อนซูหยิงเซี่ยคือดาวที่ส่องประกายระยิบระยับ แต่หลังจากที่หานซานเฉียนแต่งงานเข้าตระกูล เพื่อนร่วมชั้นต่างก็พูดถากถางและล้อเลียนเธอ โดยเฉพาะเพื่อนร่วมชั้นผู้ชายเหล่านั้น เมื่อไม่ได้รับความรักจากเธอ ก็เริ่มคิดร้ายสร้างความปัญหาให้เธอด้วยการพูดถากถางเธอในงานคืนสู่เหย้า จนทำให้ตอนนี้ซูหยิงเซี่ยหลีกเลี่ยงที่จะไปร่วมงานเฉินหลิงเหยาเข้าร่วมงานเลี้ยงทุกปี และในทุกปีก็จะได้ยินพวกเขาพูดถึงซูหยิงเซี่ยในเรื่องที่ไม่ใช่ความจริง เธอช่วยพูดแทนซูหยิงเซี่ยจนทำให้เกิดการทะเลาะกับเพื่อนร่วมชั้นทุกครั้ง แต่ว่าเธอก็เถียงสู้พวกเขาไม่ได้เลยตอนนี้ซูหยิงเซี่ยอาศัยอยู่ในคฤหาสน์ใจกลางภูเขาแล้ว และหานซานเฉียนก็ดูไม่ใช่คนไร้ค่าอะไร ดังนั้นเฉินหลิงเหยาจึงอยากให้หานซานเฉียนช่วยซูหยิงเซี่ยระบายความเจ็บใจนี้“คุณไม่รู้หรอกว่าเพื่อนร่วมชั้นพวกนั้นพูดจาหยาบคายกับเธอมากแค่ไหน โดยเฉพาะยัยป้าหรง ผู้หญิงต่ำช้าคนนั้น ตอนสมัยเรียนเธอมีความแค้นกับซูหยิงเซี่ย พอคุณแต่งงานเข้าตระ
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 159
หานซานเฉียนเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้ให้ซูหยิงเซี่ยฟัง สำหรับเรื่องที่เขาทำร้ายบอดี้การ์ดเหล่านั้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทำให้เขาโดนเธอต่อว่าเล็กน้อย “คุณทำร้ายคนอื่นตามอำเภอใจก็ได้ยังไงกัน ถ้าเกิดตัวเองได้รับบาดเจ็บอีกครั้งจะทำยังไง คราวหลังถ้าไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน ห้ามไปชกต่อยกับใครอีก”“ครับ” หานซานเฉียตอบรับอย่างไม่ลังเล และไม่สนใจว่าการให้สัญญาครั้งนี้จะทำให้เกิดผลอะไรตามมาบ้าง“อ้อ ใช่แล้ว เธอยังพูดถึงเรื่องงานคืนสู่เหย้าด้วยนะ เธออยากให้คุณเข้าร่วมด้วย” หานซานเฉียนกล่าว“ไม่ไป” ซูหยิงเซี่ยปฏิเสธอทันทีอย่างไม่ต้องคิด ถ้าไปงานคืนสู่เหย้าหลิวหรงจะต้องกัดเธอไม่ปล่อยแน่ แล้วทำไมจะต้องพาตัวเองไปโดนดูถูกด้วย?“แต่ผมรับปากเธอไปแล้วว่า ผมจะพาคุณไปงานด้วย จะทำยังไงกันดีล่ะ” หานซานเฉียนพูดอย่างวิตกกังวล“คุณก็ไปกับเธอสิ บางทีพวกคุณจะจับมือกันอย่างแนบแน่นก็ได้”ในรถมีกลิ่นน้ำส้มสายชูเต็มไปหมด โถน้ำส้มสายชูของใครบางคนเอ่อล้นออกมาด้วยเหตุผลบางอย่าง มันคืออาการของคนขี้หึงนั่นเอง แต่ว่าหานซานเฉียนนั้นกลับหัวเราะออกมาดังลั่นซูหยิงเซี่ยมองหานซานเฉียนที่ยังคงหัวเราะ ความไม่พอใจที่สะสมมานานใน
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 160
ที่ห้องประชุม หญิงชราจับมือของซูหยิงเซี่ยด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม นี่คือความสนิทชิดใกล้ที่ไม่เคยมีมาก่อน ก่อนหน้านี้หญิงชราก็ไม่เคยคิดว่าซูหยิงเซี่ยเป็นคนในครอบครัวของเธอ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าซูหยิงเซี่ยจะกลายเป็นหลานสาวคนโปรดของเธอไปเรียบร้อยแล้วแม้ว่าในอนาคต ซูอี้หานอาจได้แต่งงานเกับตระกูลที่ร่ำรวย แต่ตอนนี้ซูหยิงเซี่ยคือคนที่ช่วยให้ตระกูลซูก้าวผ่านความยากลำบากได้แต่นอกจากหญิงชราแล้ว ญาติคนอื่น ๆ ก็มีสีหน้าที่ไม่สู้ดีนักตระกูลซูรอดพ้นจากช่วงวิกฤตนี้ได้เป็นเรื่องที่ดี แต่ถ้าการเงินของบริษัทนั้นตกไปอยู่ในมือของซูหยิงเซี่ย อนาคตพวกเขาคงจะยักยอกเงินกันไม่ได้ง่าย ๆ แล้วหญิงชราสามารถทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นได้ แต่ว่าซูหยิงเซี่ยจะทำแบบนั้นเหรอ?ดูจากสิ่งที่ตัวเองทำไว้กับเธอในอดีต หากเธอรู้ว่าพวกเขายักยอกเงินบริษัท เธอจะปล่อยพวกเขาไปอย่างงั้นเหรอ? ซูไห่เฉากับซูอี้หานมาถึงที่ห้องประชุมด้วยสีหน้าบูดบึ้ง โดยเฉพาะซูไห่เฉา เมื่อเขาเห็นท่าทางสนิทสนมระหว่างหญิงชรากับซูหยิงเซี่ย ความรู้สึกไม่พอใจของเขาก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อก่อนมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่จะได้รับการปฏิบัติแบบนี้ แต่ต
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 161
ซูหยิงเซี่ยกลับมาถึงสำนักงานด้วยสีหน้าบูดบึ้ง ไม่เคยคิดเลยว่าหญิงชราจะบีบคอเธอด้วยวิธีนี้ ซูไห่เฉากลายเป็นรองประธาน แล้วหญิงชรายังจงใจบอกว่าถ้ามีปัญหาอะไรให้ปรึกษาซูไห่เฉา เห็นชัดเจนว่านี่คือการหลอกใช้คนอื่นเสร็จแล้วก็ถีบหัวส่ง “เมื่อไหร่คุณย่าถึงจะตระหนักว่าซูไห่เฉาไม่เหมาะที่จะรับตำแหน่งประธาน หรือต้องการให้บริษัทเจ๊งไม่เป็นท่าจริง ๆ ก่อนหรือไง?” ใกล้ถึงเวลาเลิกงาน ซูหยิงเซี่ยได้รับโทรศัพท์จากเฉินหลิงเหยา เธอบอกว่าอยากขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของหานซานเฉียน จึงจะเลี้ยงข้าวพวกเขาทั้งสองคนเป็นการตอบแทน ซูหยิงเซี่ยไม่ได้เจอเฉินหลิงเหยามาหลายวันแล้ว ดังนั้นเธอจึงตอบตกลง หลังเลิกงาน ซูหยิงเซี่ยที่ยืนอยู่ข้างประตูรถกล่าวว่า “เฉินหลิงเหยาจะเลี้ยงข้าวเรา เดี๋ยวฉันขับเอง เพราะคุณไม่รู้เส้นทาง” หานซานเฉียนลงจากรถแล้วเดินไปยังที่นั่งข้างคนขับ พอขึ้นรถก็เห็นสีหน้าของซูหยิงเซี่ยในวันนี้ที่ดูไม่ค่อยสดใสนัก ธนาคารปล่อยเงินกู้ให้เธอ ตามหลักแล้ววันนี้เธอควรจะอารมณ์ดีสิ “เป็นอะไรไป?” หานซานเฉียนเอ่ยถามอย่างสงสัย “คุณย่าอาศัยข้ออ้างว่าเพื่อช่วยฉันแบ่งเบาความกดดัน เลยให้ตำแหน่งรองประธา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 162
ณ บ้านเฉินหลิงเหยา หานซานเฉียนและซูหยิงเซี่ยนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น เสียงถ้วยถังกะละมังหม้อดังประสานกันออกมาจากในห้องครัวไม่หยุด แถมยังมีควันหนาทึบลอยคลอเคล้ากับเสียงกรีดร้องของเฉินหลิงเหยาอยู่เป็นระยะ เธอสั่งให้หานซานเฉียนกับซูหยิงเซี่ยนั่งรอในห้องนั่งเล่น แม้ซูหยิงเซี่ยจะเป็นห่วง แต่ก็ทำได้เพียงรู้สึกร้อนใจเท่านั้น “จะไม่ไปดูจริง ๆ เหรอ? ผมกลัวว่าเธอจะเผาบ้านเอาน่ะ” ควันพวยพุ่งออกมาอีกครั้ง แม้แต่ห้องนั่งเล่นก็ยังรู้สึกแสบจมูก หานซานเฉียนอยากจะสวมหน้ากากกันแก๊สพิษเหลือเกิน ซูหยิงเซี่ยมีสีหน้าร้อนใจ จึงลุกขึ้นยืนแล้วตะโกนว่า “เฉินหลิงเหยา นี่เธอจะก่อสงครามโลกหรือไง?” เมื่อเดินไปที่ประตูห้องครัว ภายในห้องครัวนั้นรกระเกะระกะไปหมด เฉินหลิงเหยากำลังเข้าตาจน เนื้อตัวเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำมัน และผมเผ้ายุ่งเหยิงเหมือนคนบ้าไม่มีผิด เมื่อเธอเห็นทั้งสองจึงรีบพูดอย่างลนลานว่า “ฉันบอกให้พวกเธอนั่งรอในห้องนั่งเล่นไม่ใช่เหรอ? รีบกลับไปเร็วเข้า ห้ามมาดูฉัน” ซูหยิงเซี่ยถอนหายใจอย่างจนปัญญาและพูดว่า “เรื่องที่ทำไม่เป็นก็ไม่จำเป็นต้องฝืนตัวเองหรอก หรือว่าต้องให้ไฟไหม้บ้านก่อนถึงจะพอใจ?” “ใคร
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 163
เฉินหลิงเหยานั่งลงอย่างหมดแรง เจ้าผู้ชายคนนี้ไม่มีอารมณ์ขันเลยจริง ๆ เธอก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง “ยังไงก็เถอะ วันนี้ฉันบอกพวกเพื่อนนักเรียนเอาไว้แล้วว่าเธอจะไปร่วมงานคืนสู่เหย้า ตอนนี้พวกเขารู้กันหมดแล้ว” เฉินหลิงเหยานั่งลงแล้วพูด ซูหยิงเซี่ยได้ออกมาจากกลุ่มเพื่อนนักเรียนที่ว่าตั้งนานแล้ว เพื่อนนักเรียนที่อยู่ในกลุ่มนั้น นอกจากอวดว่าตัวเองจะซื้อของฟุ่มเฟือยอะไรมาบ้าง หรือไม่ก็ไปเที่ยวประเทศที่ไหนมาบ้าง ก็ไม่ได้คุยเรื่องอื่นอีกเลย “พวกเขาคงประหลาดใจมากเลยสินะ” ซูหยิงเซี่ยกล่าว เฉินหลิงเหยาพยักหน้ารับและพูดว่า “ก็ใช่น่ะสิ ทุกคนคิดว่าฉันพูดเล่น ยัยป้าหรงจอมจุ้นนั่นยังบอกว่าไม่ได้เจอเธอนานแล้ว และคิดถึงเธอมาก ฉันว่าหล่อนแค่อยากจะมาทำให้เธอปวดหัวมากกว่า” “นักเรียนชายที่หรงหลิ่วเคยชอบเมื่อก่อนก็มาชอบฉัน ไม่แปลกใจเลยที่เธอจะพุ่งเป้ามาที่ฉัน” ซูหยิงเซี่ยตกเป็นเป้าหมายของหรงหลิ่วนั้น ถือเป็นภัยที่ไม่มีการเตือนล่วงหน้ามาก่อน หรงหลิ่วเคยไล่จีบนักเรียนชายหลายคน แต่พวกเขาทั้งหมดก็มาชอบซูหยิงเซี่ย “หล่อนหน้าตาขี้เหร่เองแล้วจะไปโทษใครได้ แต่หล่อนก็ถือว่าโชคดีนะที่ได้แต่งงานกับคนรวย ตอนนี้ห
Latest chapter
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1455
เมื่อเผชิญกับทัศนคติเช่นนี้ของเฟยหลิงเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็ไม่รู้ว่าจะจัดการกับนางอย่างไรขอทานตัวน้อยคนนี้จงใจปกปิดตัวตน การเก็บนางไว้จะเป็นเรื่องดีหรือร้ายกันนะ?แต่นางรู้ข่าวเกี่ยวของเจียงหยิงหยิงและรู้ตัวตนของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ด้วย ดังนั้นหานซานเฉียนจึงไม่สามารถขับไล่นางไปได้แต่ถ้าอยากรู้ตัวตนของนาง นางก็พูดเอาไว้อย่างชัดเจนแล้วว่าต้องเก็บนางเอาไว้ถึงจะรู้ได้ว่านางเป็นใคร“เจ้ามาหาข้าเพราะเหตุใด” หานซานเฉียนถาม และหลังจากถามคำถามนี้ เขาก็เตือนอีกว่า “ข้าจำเป็นต้องรู้ หากเจ้าไม่เต็มใจที่จะตอบข้าอย่างตรงไปตรงมา ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าอยู่ด้วย”“ข้าคิดว่าท่านมีพลังมาก เหตุผลนี้เพียงพอหรือไม่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวนี่...หานซานเฉียนพูดไม่ออก และทันใดนั้นก็รู้สึกว่าคำถามของเขาไม่จำเป็นเลย และเขาก็ไม่สามารถได้รับคำตอบที่ลึกกว่านี้ได้แต่สิ่งหนึ่งที่หานซานเฉียนแน่ใจก็คือ เฟยหลิงเอ๋อร์ต้องซ่อนความลับบางอย่างไว้ สำหรับสิ่งที่นางต้องการนั้น บางทีอาจต้องรู้จักกันสักพักถึงจะสามารถรู้ได้“ท่านคงไม่คิดที่จะเก็บนางไว้จริง ๆ หรอกใช่หรือไม่?” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์มองหานซานเฉียนด้วยท่าทางเป็นกังวล นาง
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1454
“เจ้าเป็นใครกันแน่ ข้าไม่คิดว่าเจ้าเป็นขอทาน” หานซานเฉียนถามเฟยหลิงเอ๋อร์อย่างตรงไปตรงมาเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มเล็กน้อยแล้วพูดว่า "ถ้าอยากรู้ว่าข้าเป็นใคร ก็เก็บข้าไว้ แล้วท่านจะได้รู้ในภายหลัง"หานซานเฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อย สิ่งที่เด็กหญิงตัวน้อยพูดมันชัดเจนมาก นางยอมรับว่าตัวเองไม่ใช่ขอทาน แต่ถ้าหานซานเฉียนอยากรู้ เขาก็ต้องเก็บนางไว้ข้างกาย“นี่เป็นข้อตกลงอย่างนั้นหรือ?” หานซานเฉียนถามพลางขมวดคิ้วเฟยหลิงเอ๋อร์ยิ้มและพยักหน้า“หากข้าไม่สงสัยเกี่ยวกับตัวตนของเจ้า ข้าก็ไล่เจ้าไปได้ใช่หรือไม่?” หานซานเฉียนกล่าวต่อราวกับว่านางไม่คิดว่าหานซานเฉียนจะพูดแบบนั้น เฟยหลิงเอ๋อร์ย่นจมูกและดูครุ่นคิด เห็นได้ชัดว่ากำลังคิดอะไรบางอย่างเพื่อตอบโต้หานซานเฉียน“เราไม่อยากรู้เกี่ยวกับเจ้า รีบออกไปซะ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น“ไม่ ท่านต้องสงสัยเกี่ยวกับตัวข้าแน่” เฟยหลิงเอ๋อร์กล่าวหานซานเฉียนยิ้มอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่ได้คาดหวังว่าสาวน้อยคนนี้จะผยองเช่นนี้ แต่เขาได้รับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์เอาไว้แล้วหนึ่งคน และตัวตนของนางก็พิเศษมากด้วย เขาจะยอมให้เฟยหลิงเอ๋อร์อยู่ด้วยได้อย่างไร?หานซานเฉีย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1453
เมื่อหานซานเฉียนกลับมาที่ลานบ้าน ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์กำลังนั่งอยู่บนบันไดศาลาลานด้วยความงุนงงราวกับว่านางเสียสติไปแล้ว“เป็นอะไรไป?” หานซานเฉียนเดินเข้ามาก่อนจะถามขึ้นไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ชี้ไปข้างหน้าและไม่พูดอะไรเมื่อมองไปทางนิ้วของไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ หานซานเฉียนก็พบแผ่นหลังของหญิงสาวผมหางม้า นางดูตัวเล็กมาก แต่เมื่อมองจากด้านหลังก็เดาได้ว่านางเป็นคนที่สวยงาม“นางเป็นใคร?” หานซานเฉียนถามอย่างสงสัยไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ได้สติ นางเงยหน้าขึ้นมองหานซานเฉียนแล้วพูดว่า “นางคือขอทานตัวน้อยคนนั้นไงเจ้าคะ”ขอทานตัวน้อย!หานซานเฉียนก้าวไปข้างหน้าและตะโกนเรียกขอทานตัวน้อย “หันกลับมาให้ข้าดูหน่อยสิ”ขอทานตัวน้อยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงหันกลับมาอย่างเขินอาย ใบหน้าของนางแดงราวกับแอปเปิลประณีต ไร้ที่ติ นี่เป็นคำจำกัดความที่สมบูรณ์แบบที่สุดที่หานซานเฉียนนึกถึงได้เด็กผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาเหมือนกับตุ๊กตา ไม่เพียงแต่ผิวพันของนางจะเนียนสวยไร้ที่ติเท่านั้น แต่หน้าตาของนางก็ปราณีตมาก ในชีวิตของหานซานเฉียน ไม่มีใครเทียบความงามของฉี๋อีหยุนได้ แต่ด้วยการปรากฏตัวของขอทานตัวน้อยคนนี้ ดูเห
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1452
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ฮวงเซียวหย่งก็รู้สึกเป็นกังวล ท่านอาจารย์มาหาเขาที่จวนของเจ้าเมืองเป็นครั้งแรก แต่ถูกขัดขวางโดยคนโง่เหล่านี้!“เจ้าพวกโง่ กล้าดียังไงมาขวางอาจารย์ของข้า!” ฮวงเซียวหย่งตะโกนยามดูเสียใจและพูดว่า “คุณชายฮวง พวกเราแค่กลัวว่าเขาจะโกหกน่ะขอรับ”ฮวงเซียวหย่งตบหัวยามคนนั้นแล้วพูดว่า “เจ้านี่ช่างโง่เขลาจริง ๆ ใครจะกล้ามาแสร้งทำเป็นอาจารย์ของข้าที่จวนเจ้าเมืองอีก เว้นเสียแต่ต้องการตาย”เมื่อยามได้ยินสิ่งนี้ เขาก็รู้สึกได้ทันทีว่ามันสมเหตุสมผลฮวงเซียวหย่งคือใคร เขาเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองเชียวนะ!จะมีใครกล้ามาแกล้งทำเป็นอาจารย์ของเขาได้อย่างไร?ซึ่งหมายความว่าชายหนุ่มที่อยู่นอกประตูนั้นเป็นปรมาจารย์สามอันดับหลังจริง ๆ ทันใดนั้นเหงื่อเย็นก็ไหลลงมาที่หลังของยาม เมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเพิ่งพูดกับหานซานเฉียนไปเมื่อครู่ เป็นไปได้ไหมว่าเขาได้ผ่านประตูนรกไปแล้ว!ถ้าหานซานเฉียนมีนิสัยดุร้าย เกรงว่าพวกเขาคงตายไปนานแล้วฮวงเซียวหย่งวิ่งไปจนสุดทางของจวนเจ้าเมือง ไม่กล้าแม้แต่จะพักหายใจ เมื่อเขาเห็นหานซานเฉียนถูกพวกโง่เขลาขวางไว้ เขาก็โกรธมาก“พวกเจ้ากำลังทำอะไร กล้าดียังไงมา
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1451
“เจ้ากำลังทำอะไร รู้หรือไม่ว่านี่คือที่ไหน นี่คือจวนของเจ้าเมือง เจ้าไม่สามารถเข้าไปได้!”จวนของเจ้าเมืองหานซานเฉียนถูกยามขวางเอาไว้ยามในชุดเกราะหลายคนดูมีพลังราวกับสายรุ้ง โดยมีออร่าที่แม้แต่ราชาแห่งสวรรค์ก็ไม่สามารถหยุดยั้งพวกเขาได้หานซานเฉียนรู้สึกคุ้นเคยกับความรู้สึกนี้มาก และทันใดนั้นเขาก็อดหัวเราะไม่ได้นี่มันเหมือนกับเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยที่ประตูของคลับระดับไฮเอนด์ หรือโรงแรมบนโลกปัจจุบันที่พยายามขวางเขาไม่ให้เข้าประตูเลยไม่ใช่เหรอเมื่อนึกถึงความจริงที่ว่าหานซานเฉียนเคยพบกับสิ่งต่าง ๆ มากมายบนโลกมาก่อนแล้ว เขาไม่คิดเลยว่าสถานการณ์เช่นนี้จะเกิดขึ้นกับเขาในโลกเชวียนหยวนด้วย ดูเหมือนว่าธรรมชาติของมนุษย์จะเป็นเช่นนี้ ไม่ว่าโลกไหน ๆ ก็มักจะมีคนที่ดูถูกคนอื่นอยู่เสมอ“ข้ามาหาฮวงเซียวหย่ง ไปบอกเขา แล้วเขาจะมาพบข้าเอง” หานซานเฉียนกล่าวพวกยามดูไม่พอใจ ตอนนี้ฮวงเซียวหย่งคือความภาคภูมิใจของจวนเจ้าเมือง ฮวงเซียวหย่งมีความแข็งแกร่งระดับโคมห้า แม้แต่ยามเหล่านี้ก็ดูเหมือนด้พึ่งบารมีของเขาไปด้วยเมื่อเอ่ยถึงและผู้ชายที่อยู่ข้างหน้ากลับพูดอย่างโจ่งแจ้งว่าต้องการพบฮวงเซียวหย
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1450
ตระกูลเฉินเคยรุ่งโรจน์อย่างยิ่งในเมืองหลงหยุน และเฉินเถี่ยซินซึ่งเป็นบุตรชายคนโตของตระกูลเฉินก็มีสถานะที่ไม่ธรรมดา แต่ตอนนี้เขาได้รับความทุกข์ทรมานจากจุดจบเช่นนี้ แม้ว่ามันจะเป็นความผิดของเขาเอง แต่ก็ยังทำให้หลายคนถอนหายใจด้วยความเสียดาย“แค่มีเงินก็เปล่าประโยชน์ โลกเชวียนหยวนความแข็งแกร่งคือการรับประกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุด”“เฉินเถี่ยซิน โอ้อวดมากเกินไป ถึงกับบอกว่าเขาจะสามารถเข้าสู่ราชสำนักได้อย่างแน่นอน แต่กลับต้องมาเสียชีวิตอย่างไม่คาดคิดตั้งแต่ยังเยาว์วัย”“เขาเดินทางจากเมืองหนึ่งไปอีกเมืองหนึ่งเพื่อตามหาอาจารย์ แต่อาจารย์ที่แท้จริงก็อยู่ข้าง ๆ เขา แต่เขากลับทำลายโอกาสนี้เสียเอง ไม่มีที่สำหรับความเห็นอกเห็นใจจริง ๆ”“ใครจะคิดว่าคนไร้ค่าที่ถูกตระกูลเฉินขับไล่ออกไปจะเป็นคนที่มีอำนาจได้ขนาดนี้ ฮวงเซียวหย่งเลื่อนขึ้นสู่ระดับโคมห้าในช่วงเวลาสั้น ๆ ความแข็งแกร่งของเขาจะต้องอยู่ในสามลำดับหลังอย่างแน่นอน”ประโยคนี้ได้รับการยอมรับจากหลาย ๆ คน ไม่มีใครคาดคิดถึงความแข็งแกร่งของหานซานเฉียนจริง ๆ เพราะการแสดงของเขาในตระกูลเฉินนั้นดูไร้ค่าโดยไม่มีความเชี่ยวชาญใด ๆ เลยแต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1449
ในการรับรู้ของทุกคน หานซานเฉียนเป็นคนไร้ค่าที่ถูกไล่ออกจากตระกูลเฉิน ตอนนั้นเขาถูกคนนับไม่ถ้วนหัวเราะเยาะแต่ตอนนี้ จู่ ๆ เขาก็เปลี่ยนไป และกลายเป็นอาจารย์ของฮวงเซียวหย่ง!ความสามารถในการทำให้ฮวงเซียวหย่งเลื่อนจากระดับโคมสองทะลวงไปสู่ระดับโคมห้าได้ในช่วงเวลาสั้น ๆ ปรมาจารย์คนนี้จะต้องทรงพลังมากเพียงใดแล้วชายที่แข็งแกร่งเช่นนี้จะกลายเป็นคนไร้ค่าในตระกูลเฉินได้อย่างไร?“คุณ...คุณชายฮวง ล้อเล่นหรือไม่?”“หานซานเฉียน คุณชายกำลังพูดถึงหานซานเฉียนที่เรารู้จักหรือเปล่าขอรับ”“ถ้าเขาเป็นคนที่ทรงพลัง เหตุใด...เขาถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่ออกไปล่ะขอรับ?”ทุกคนถามฮวงเซียวหย่งด้วยความไม่เชื่อ เพราะเรื่องนี้อยู่นอกเหนือขอบเขตที่คนธรรมดาจะเข้าใจได้โดยสิ้นเชิงเขาเป็นคนทรงพลัง แต่ถูกเฉินเถี่ยซินที่อยู่เพียงระดับโคมสองรังแก มันช่างไม่มีเหตุผลเอาซะเลย“พวกเจ้าได้ยินไม่ผิด และข้าก็ไม่ได้ล้อเล่น อาจารย์ของข้าคือหานซานเฉียนจริง ๆ สำหรับสาเหตุที่เขาอยู่ในตระกูลเฉิน และเหตุใดถึงถูกเฉินเถี่ยซินขับไล่นั้น เป็นเพราะว่าอาจารย์ของข้าขี้เกียจเกินกว่าจะโต้เถียงด้วย” ฮวงเซียวหย่งกล่าวเมื่อเห็นว่าทุกคนยังค
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1448
หานซานเฉียนยิ้มและไม่พูดอะไร ทำไมเขาต้องจำเฉินเหยียนหรันด้วยล่ะ? ผู้หญิงคนนี้ไม่คู่ควรที่จะมาครอบครองพื้นที่ใดในใจของเขาเลย“ไม่กล้าตอบข้ามาตรง ๆ ท่านกลัวงั้นหรือ” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ถามอย่างไม่เต็มใจ“อย่าว่าแต่นางเลย แม้แต่เจ้า ข้าก็จะลืมไปในไม่ช้า คำตอบนี้พอใจแล้วหรือไม่” หานซานเฉียนหัวเราะเบา ๆจู่ ๆ ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ก็โกรธ นางถามเกี่ยวกับความคิดของหานซานเฉียนที่มีต่อเฉินเหยียนหรัน แล้วมันจะเกี่ยวอะไรกับนาง แถมยังพูดจาทำร้ายจิตใจคนฟังเช่นนี้อีก“ข้าจะทำให้มันเป็นที่น่าจดจำสำหรับท่านอย่างแน่นอน และทำให้ท่านไม่มีวันลืมข้าไปตลอดชีวิต” ไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์พูดผ่านไรฟันหานซานเฉียนขี้เกียจเกินกว่าจะคุยกับไป๋หลิงหว่านเอ๋อร์ จึงกลับไปที่ห้องของเขาตอนนี้ราชสำนักตระหนักถึงการดำรงอยู่ของเขา และแม้แต่จักรพรรดิซุนก็ยังต้องการเอาใจเขา ในสายตาของคนอื่น ๆ นี่เป็นสิ่งที่ดี แต่หานซานเฉียนคิดว่าสิ่งต่าง ๆ กำลังพัฒนาเร็วเกินไป และกำลังจะอยู่เหนือการควบคุมของเขา ราชสำนักเป็นหนึ่งในสามแกนหลักของโลกเชวียนหยวน หานซานเฉียนยังไม่ค่อยมีความรู้เกี่ยวกับ โลกเชวียนหยวนมากนัก การเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องระด
ลูกเขยฟ้าประทาน บทที่ 1447
“ท่านเป็นอะไรไป?”"เกิดอะไรขึ้น!"การเปลี่ยนแปลงอย่างกะทันหันของโหยวไห่ทำให้ปี่ยางและฝูซานสับสน เพราะพวกเขาไม่รู้สึกอะไรเลย“ข้า...ข้าไม่รู้” เหงื่อเย็นหยดลงมาราวกับหยดลงมาราวกับเม็ดฝนบนหน้าผากของโหยวไห่ แรงกดเมื่อครู่นี้แทบจะทำให้เขาระเบิดตาย“เมื่อครู่...เมื่อครู่ ข้ารู้สึกถึงแรงกดอย่างรุนแรงจนเกือบจะบดขยี้ข้าได้” โหยวไห่อธิบายให้ทั้งสองคนฟังหลังจากสูดลมหายใจเข้าแรงกด?ทันใดนั้นสีหน้างุนงงของปี่ยางก็แปลเปลี่ยนเป็นความตื่นตระหนก ก่อนจะพูดกับทั้งสองคน “รีบออกไปจากที่นี่เร็วเข้า”เมื่อเผชิญกับความตื่นตระหนกของปี่ยาง แม้ว่าฝูซานและโหยวไห่จะสับสนเล็กน้อย แต่ก็ไม่อยู่ที่นี่นานลานบ้านของหานซานเฉียนเฉินเถี่ยซินยังคงตัวสั่นเทาคุกเข่าอยู่บนพื้นเขาไม่เคยคิดฝันว่าแผนการที่สมบูรณ์แบบของเขาจะจบลงเช่นนี้แม้ว่าศพจะถูกพบแล้ว แต่ปี่ยางก็ยังไม่ตัดสินโทษ แถมยังเป็นความเห็นชอบจากจักรพรรดิซุนอีกด้วย นี่แสดงให้เห็นว่าแม้ว่าหานซานเฉียนจะยังไม่ได้ไปที่ราชสำนัก แต่เขาก็ได้รับความสนใจจากจักรพรรดิซุนเป็นอย่างมากแล้วและเขาก็ไม่มีคุณสมบัติที่จะไปต่อกรกับบุคคลดังกล่าวตอนนี้เมื่อเขาทำให้หานซานเฉ
