"ปล่อย..." หนูมุกพูดไปหอบไปและหลบตาแสนเซ็กส์ซี่นั้น พี่อลันของเธอมีดวงตาที่เหมือนคุณพ่อเอียน(ปีเตอร์) พ่อของพี่อลันแม้กระทั่งรอยยิ้ม เพราะทุกครั้งที่พี่อลันยิ้มจะมีลักยิ้มที่ข้างแก้มทำให้รอยยิ้มของเขามีเสน่ห์บาดใจสาวๆ ยิ่งนัก และแน่นอนรวมทั้งเธอด้วย
"ถ้าพี่ปล่อยหนูมุกจะเป็นฝ่ายจูบพี่เองมั้ย?" อลันพูดแกมล้อและยื่นหน้าเข้าไปใกล้
"ไม่จูบ...และไม่ให้จูบด้วย"
"เสียใจ...คนที่จะตัดสินใจคือพี่ไม่ใช่หนูมุก"
"คนบ้า...คนหน้าด้าน" อลันยิ้มใส่ดวงตากลมโตนั้น เขาอาจจะไม่เข้าใจความหมายของคำว่าหน้าด้าน แต่คงเป็นคำที่แสดงในด้านเน็กทีบเขาไม่รู้สึกโกรธหนูมุกเลยในทางตรงกันข้ามเขากลับสนุกมากกว่า เพราะเขาก็อยากรู้ว่าหนูมุกจะพยศกับเขาได้มากขนาดไหน
&n
"ถ้ารู้ขนาดนั้น 'ขอบคุณ' คำเดียวมันไม่น้อยไปเหรอ" อลันหันไปพูดกับคนที่นั่งข้างๆ "งั้นเอาคืนมา!" หนูมุกที่รู้ทันพูดเสร็จก็หันหน้าออกไปมองข้างทางทันที หึหึ อลันหัวเราะในคอและยังคงนั่งอยู่ท่าเดิม เพราะที่เขานิ่งก็เพราะว่ามันไม่ใช่ที่นี่ที่เขาจะจัดการเด็กดื้อ เมื่อรถเข้ามาจอดที่หน้าบ้าน อลันให้หนูมุกเข้าไปก่อน ส่วนอลันแยกไปอีกทางพร้อมกับแอลที่ตามมา "มีอะไร?" อลันถามมือขวาทันที เมื่อเข้ามาในห้องสมุด "ดูนี้สิครับ!" แอลส่งซองเอกสารให้กับอลัน "ใครกัน! ที่มันบังอาจ!" อลันขบกรามแน่น กัดฟันหันไปถามแอล "พนักงานส่งเอกสารมาส่งให้ที่หน้าประตูบ้านเมื่อสักครู่...จ
"คน เจ้า เล่ห์" หนูมุกเอ่ยย้ำคำที่เปล่งออกมาทีละคำ ก๊อกก๊อกก๊อก อลันขมวดคิ้วทันทีด้วยความไม่พอใจ เมื่อจู่ๆ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ใครนะ! ที่กล้ามาก.... "อะไร!" อลันผละออกจากหนูมุก เดินไปเปิดประตูและเปล่งเสียงออกมาพร้อมกับที่เปิดประตู "ขอโทษคะคุณอลัน...มีแขกมาขอพบคุณมุกค่ะ" เฮเลนที่ยืนอยู่หน้าห้องตอบคำถามของคนที่กำลังหงุดหงิดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบ "มุกเหรอคะ?" หนูมุกถามกลับอย่างแปลกใจ ใครกัน! ที่มาพบเธอมันแปลกมากก็เธอพึ่งมาถึงอังกฤษเมื่อวานนี้เอง เพื่อนหรือคนรู้จักที่นี่เธอก็ไม่มี "ค่ะ...เขาบอกว่าเป็นเพื่อนกับคุณมุกคะ" "…'เขา'
"ใคร?" เสียงของอลันที่ยืนอยู่หน้าบ้าน เอ่ยถามหาเหล่าการ์ดที่บกพร่องต่อหน้าที่ปล่อยให้ซาบีน่าสามารถเข้ามาในบ้านเขาได้ "ผมครับ...นายผมขอโทษครับ" การ์ดที่มีหน้าที่รับผิดชอบช่วงเวลานั้น "ทำงานกับฉันมานานแค่ไหนแล้ว" อลันถามกลับด้วยเสียงที่บอกให้คนที่ได้ยินว่าเขาไม่พอใจ "เอ่อ...สี่เดือนครับ" การ์ดตอบกลับอย่างขลาดๆ "ฉันจะให้โอกาสนายครั้งเดียว...พี่แอลย้ายไปเฝ้าที่ออฟฟิชแทน" ประโยคหลังอลันหันมาพูดกับมือขวาที่พึ่งกลับมาและรู้เรื่องถึงความผิดพลาดของลูกน้อง แอลรับและดำเนินการต่อตามคำสั่งนั้น การ์ดคนนั้นโค้งขอบคุณ อลันที่ไม่ไล่เขาออก เพราะการ์ดทุกคนรู้ดีว่าอลันเกลียดที่สุดคือความผิดพลาดในการทำงาน เรื่องอื่นเขาก็จะดูตามสถานการณ์แต่เรื่องการรักษาความปลอดภัยของบ้านอลันจะเข้มงวด
"พี่อลัน...ได้เวลาอาหารเที่ยงแล้วนะคะ" เสียงหนูมุกที่ผลักประตูเข้ามา และยังยืนอยู่ที่ประตูที่เปิดทิ้งไว้ "ครับ..." อลันลุกจากเก้าอี้ที่เขาแทบไม่รู้ตัวเลยว่าเขานั่งอยู่ในห้องนี้ตลอดช่วงเช้า "หนูมุกลงไปรอพี่ก่อน...เดี๋ยวพี่ตามลงไป" อลันบอกและเดินกลับห้องนอนจัดการกับตัวเองเพราะตัวเขายังอยู่ในชุดนอน หนูมุกขานรับและเดินลงมาข้างล่าง เพราะทุกคนที่ใกล้ชิดกับอลันจะรู้ว่าถ้าเวลาที่อลันทำงานอยู่เขาจะไม่ต้องการให้ใครรบกวน "หนูมุกโทรหาคุณแม่พี่เหรอยัง?" อลันถามขณะที่กำลังจัดการกับมื้อเที่ยง "คะ...เมื่อเช้านี้คะ" อลันพยักหน้ารับรู้เพราะทุกคนในครอบครัวจะรู้กันดีว่าหนูมุกเป็นที่รักของแม่หนูนามากแค่ไหน คุณแม่นีออนมักจะบอกว่าหนูมุกเหมือนกับแม่หนูนาของเขามาก โดยเฉพาะเรื่องการแข่งรถที่ชอบเหมือนกัน "คืนพรุ่งนี้ที
"อร้ายยย!...พี่อลันจะทำอะไร...ปล่อยนะ...ปล่อยมุกเดี๋ยวนี้นะ" หนูมุกที่กำลังจะเดินหนีอลัน แต่ก็ช้ากว่าอลันที่รวบเอวเล็กไว้และดึงเธอเข้ามาเข้าสู่อ้อมกอด และโน้มใบหน้าตัวเองเข้าสูดดมที่คอเล็กนั้น "แน่ใจเหรอว่าอยากให้พี่ปล่อย..." อลันที่ผละใบหน้าออกมาดวงตาคมดำเข้มจ้องมองที่ดวงตาคมโตนั้นอย่างที่ต้องการ "แน่ใจ..." หนูมุกตอบกลับพร้อมกับขมวดคิ้วอย่างแปลกใจ เมื่ออลันคลายวงแขนออกทันทีเช่นกัน "มองอะไร...หรือเปลี่ยนใจ" อลันถามกลับพร้อมรอยยิ้ม ยิ่งสร้างความแปลกใจให้กับหนูมุกมากขึ้น หนูมุกส่ายหน้าและถอยหลังรักษาระยะห่างมากขึ้นระหว่างเขากับเธอ และเธอก็เดินเข้าห้องน้ำไปอลันยิ้มขำกับท่าทางของเขาและเดินไปแต่งตัวและขึ้นเตียงนอนขนาดใหญ่และหลับตาเหมือนกับว่าเข้าสู่นิทรา "จะมาไม้ไหนของเขานะ..." หนูมุกบ่นพึมพำกับตั
"โอ้ย!...มุกไม่สู้แล้ว...คนบ้า!...ปล่อยเค้านะ" หนูมุกร้องโวยวายอย่างโมโห เพราะเธอรู้ว่าการแข่งขันครั้งนี้ไม่มีทางจบอย่างสวยงามแน่นอน และถ้าขืนเธอยังดันทุรันสู้ต่อไปก็มีแต่จะขาดทุน "ยอมแพ้ก่อนสิ...พี่ถึงจะปล่อย" อลันที่ยังคงรัดวงแขนไม่ยอมปล่อย หนูมุกให้เป็นอิสระ และยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้กับแก้มใสที่แดงขึ้นเรื่อยๆ "เอาหน้าออกไปเลยนะ!..." หนูมุกพยายามหลบใบหน้าที่หวังจะเข้ามาหอมแก้มเธออีกครั้งต่อหน้าสายตาหลายคู่ของคนทั้งห้องนอกจากแอลแล้วไม่มีใครฟังบทสนทนาของหนูมุกกับอลันรู้เรื่อง เพราะตลอดเวลาทั้งคู่พูดคุยกันด้วยภาษาไทย "หืม?..." อลันย้ำถามด้วยเสียงในคอ "ก็ได้!...มุกแพ้แล้ว...ปล่อยได้แล้ว" หนูมุกพูดและขยับตัวเพื่อต้องการอิสระ อลันยิ้มอย่างพึงพอใจและกำลังจะปล่อยร่างเล็กให้เป็