EP : 16 ชีวิตเธอมันน่าสมเพช

บทที่ 16 

 อันนารู้สึกเกลียดตัวเองในขณะที่เธออยู่ในห้องน้ำมือน้อยกำหมัดและทุบลงไปที่อ่างล้างหน้าได้แต่โทษตัวเองว่าทำไมเมื่อคืนเธอถึงเผลอตัวเผลอใจให้กับผู้ชายคนนี้ทั้งๆ ที่เขาโกรธและเกลียดเธอมากยิ่งรู้สึกน้อยใจเมื่อตื่นขึ้นมาตอนเช้าแล้วเขาบอกว่าเกลียดตัวเองทั้งที่บอกรักเธอมื้อคืนนี้ 

เรือนร่างบางจับจ้องมองตัวเองในกระจกร่างกายของเธอยังไม่ฟื้นตัวและยังมีรอยช้ำมากมายบนผิวกาย ได้เพียงแต่ถามตัวเองว่าถูกเขากระทำขนาดนี้ทำไมถึงยังรู้สึกดีกับผู้ชายใจร้ายคนนี้อยู่ 

เหมราชลงมาด้านล่างนั่งดื่มกาแฟอย่างสบายใจ 

"ขอโทษค่ะ ป้าหนูไปตามแล้วคนสวนไม่ว่างมาจริงๆ จะให้หนูทำยังไง" ในขณะที่เหมราชนั่งดื่มกาแฟอยู่นั้นได้ยินเสียงแม่บ้านกำลังคุยกันและเหมือนจะมีปัญหาเกี่ยวกับคนสวนที่ไม่มาทำงานเหมราชจึงลุกขึ้นเดินตรงมาหาป้าแม่บ้านพร้อมกับแม่บ้านอีกคนที่เข้ามารายงาน

"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับป้า" ป้าแม่บ้านคนนี้อยู่ที่นี่มานานจนเหมราชเรียกว่าป้า

"ก็คนสวนสิคะ เบี้ยวแถมทั้งยังโกงเงินไปเป็นพันให้มาใช้หนี้โดยการตัดหญ้าก็ไม่ยอมมา ป้าต้องขอโทษด้วยนะคะ" เหมราชพยักหน้าให้กับป้าแม่บ้านเงินพันเดียวเขาไม่ได้รู้สึกเสียดายเลย

"ช่างเถอะ แค่เงินพันเดียวถือว่าให้หมามันกินไป วันนี้จะทำอะไรตัดหญ้าเหรอ"

เหมือนดั่งว่าเหมราชคิดอะไรบางอย่างออก เขาต้องการที่จะกลั่นแกล้งอันนาอย่างแน่นอน เมื่อใบหน้าหล่อเฉิดฉายรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผู้เป็นลูกน้องคนสนิทเห็นได้เพียงแต่ก้มหน้าลงและส่ายหน้าไปมา หญิงสาวผู้นั้นคงถูกเจ้านายตนเองกลั่นแกล้งอีกอย่างแน่นอน

"ไปเอากรรไกรตัดหญ้ามา" เขาสั่งแม่บ้านอีกคนให้ไปเอากรรไกรตัดหญ้ามาให้กับเขา เธอรีบวิ่งไปทันทีเพียงเวลาไม่นานกรรไกรตัดหญ้าอันใหญ่ได้อยู่ในมือของหญิงสาวผู้เป็นแม่บ้าน เธอขยับเข้ามาใกล้ๆ เหมราช และยื่นให้เหมราชเขาถือกรรไกรตัดหญ้าอันใหญ่นั้นเดินขึ้นไปบนห้องเป็นไปอย่างลูกน้องคนสนิทของเขาคิดไว้จริงๆ

ประตูห้องเปิดและเป็นช่วงจังหวะที่อันนากำลังจะเปิดประตูออกมาร่างบางสะดุ้งถอยหลังหนีทันที เมื่อเห็นเขาจับจ้องมองหน้าของเธอ 

ฝีเท้าหนาก้าวตรงเข้าหาร่างบางในขณะที่เธอนั้นถอยหลังหนี เหมราชไขว้มือไปทางด้านหลังเพราะเขาซ่อนกรรไกรตัดหญ้าเอาไว้

"คุณจะทำอะไร" เหมราชเผยรอยยิ้มพร้อมกับเอากรรไกรตัดหญ้าอันนั้นชูขึ้นให้อันนา

"เธอต้องไปตัดหญ้าในสนามให้หมดแล้วค่อยกินข้าว ถ้าวันนี้เธอตัดไม่เสร็จก็ไม่ต้องกิน อย่าคิดนะว่าเรื่องเมื่อคืนนี้จะทำให้ฉันใจอ่อน เพราะฉันไม่มีวันใจอ่อนและหวั่นไหวให้ผู้หญิงแบบเธอแน่นอนฉันเกลียดเธอ" เขาใช้ถ้อยคำเกลียดซ้ำแล้วซ้ำอีกจนเธอนั้นจำได้ขึ้นใจ ร่างบางอย่างจะเอ่ยเถียงแต่เธอเลือกที่จะปฏิเสธโดยการหายใจออกมาเสียงดังมือน้อยคว้าจับกรรไกรตัดหญ้าแทบจะร่วงออกจากมือน้อยเพราะว่ากรรไรมันหนักมากสำหรับเธอ

เมื่อเขามอบหมายงานให้เธอที่ไม่สามารถปฏิเสธได้ เมื่อมาถึงสนามหญ้าหลังบ้านไม่มีใครเดินตามออกมามีเพียงแต่เธอกับกรรไกรอันใหญ่ มือน้อยจับขากรรไกรอันใหญ่ทำท่าตัดจนเริ่มรู้สึกปวดแขนยังไปไม่ทันจะถึงไหนยังไปไม่พอก้าว แขนของเธอนั้นไม่ไหวแล้ว

ร่างบางนั่งลงกับสนามหญ้าในช่วงสายแดดแก่เริ่มออก มือน้อยยกปาดเหงื่อตนเองบนหน้าผากได้เพียงแต่ถอนหายใจไม่มีแม้แต่น้ำสักขวดที่จะให้เธอดื่มพอหันมองไปในบ้านกลับเจอเขาที่จับจ้องมองเธอลงมาจากบนบ้าน

"คงไม่หวงแม้กระทั่งน้ำหรอกมั้ง" อันนามองหน้าของเหมราชด้านบนที่หน้าต่างเธอบ่นพึมพำกับตนเองและวางกรรไกรตัดหญ้าลงแล้วเข้ามาในบ้านในขณะที่เปิดตู้เย็นจะหยิบน้ำเปล่าเสียงทุ้มก็ดังมาจากด้านหลัง

"ใครอนุญาตให้เธอมาเปิดตู้เย็นแล้วหยิบน้ำกิน" น้ำขวดน้อยในมือของเธอถูกจับกระชากออกเขาวางมันลงบนโต๊ะเพื่อไม่ให้เธอดื่มและยังจับแขนของเธอกระชากออกมาจากบ้านลงมายังบันไดก่อนที่จะปล่อยมือเรือนร่างบางเสียหลักล้มพับเพียบลงกับพื้นหัวเข่ากระแทกลงอย่างแรงจนรู้สึกเจ็บเอามากๆ

"คุณทำเกินไปหรือเปล่า ฉันแค่จะไปดื่มน้ำแล้วก็ไปตัดหญ้าต่อ" 

เขาก้าวเท้าเดินตรงมาหาเธอโดยที่กอดอกและยืนมองสายตาของเขามองตั้งแต่หัวจรดเท้าของอันนายิ้มเยาะเย้ยด้วยความสะใจ

"เธอไม่ควรดื่มน้ำสะอาดๆ แบบนั้นหรอก! หิวน้ำใช่ไหมนี่ไงน้ำ" มือหนาชี้ไปยังบ่อปลาด้านล่างซึ่งเป็นบ่อปลามีต้นบัวและมีปลาหางนกยูงมากมาย 

คิ้วน้อยขมวดเข้าหากันเขาทำกับเธอเกินแล้ว เพียงแค่น้ำขวดเดียวเขายังหวงและยังให้เธอนั้นกินน้ำในอ่างปลา

"มันจะมากเกินไปหรือเปล่าคะ" มือหนาคว้าจับต้นแขนของเธอเช่นเคยเมื่อเธอเอ่ยเถียงด้วยน้ำเสียงเข้ม 

"เธอไม่มีสิทธิ์มาเถียงฉัน! ทำไมคิดว่าตัวเองสูงส่งอย่างนั้นเหรอ กินไม่ได้เหรอน้ำในอ่างปลา! ฉันอยากจะบอกว่าตัวของเธอสกปรกยิ่งกว่าน้ำในอ่างปลาซะอีก" 

ใบหน้าของเขาขยับเข้ามาใกล้ๆ น้ำเสียงที่ตะเบ็งใส่จนคอของเขานั้นขึ้นเอ็น

"แน่ใจเหรอคะ ว่าฉันสกปรกเมื่อคืนนี้คุณยังใช้ปากเลียของฉันอยู่เลย" ใบหน้าน้อยกัดฟันเข้าหากันพูดถึงเรื่องเมื่อคืนจนทำใบหน้าหนานั้นแดงก่ำด้วยความโกรธที่เธอนั้นโต้เถียง 

"ปากดีนักใช่ไหม" ต้นคอน้อยถูกบีบด้วยมือหนา เขาดันให้เธอมาจนถึงอ่างและใช้เท้าถีบตรงเข่าด้านล่างเพื่อให้ร่างบางนั้นคุกเข่าลง 

ใบหน้าน้อยอยู่ใกล้กับอ่างปลาจนเห็นใบหน้าตัวเองและใบหน้าของคนใจร้ายสะท้อนอยู่ผิวน้ำในอ่าง

"เธอปากดีนักใช่ไหม! เอาน้ำนี้ล้างปากหน่อยเป็นไง" ใบหน้าน้อยถูกจับมุดลงไปในน้ำอ่างปลาจริงๆ เธอกลั้นหายใจกลัวว่าจะสำลักน้ำ

เมื่อเขาปล่อยมือออกลำตัวน้อยนั่งลงที่พื้น เธอหายใจหืดหอบหลังจากกลั้นหายใจในขณะที่เขากดไว้นาน

แววตาแดงก่ำจับจ้องมองคนใจร้ายด้วยความเกลียดเมื่อคืนนี้เธอไม่น่าพลาดให้เขามีความสุขกับร่างกายตัวเองเลย

"เลว! จำในสิ่งที่คุณทำกับฉันไว้ให้ดีแล้วก็จำไว้ด้วยว่าฉันเกลียดคุณไม่แตกต่างอะไรจากที่คุณเกลียดฉันหรอก ชีวิตของคุณก็ไม่ได้มีความสุขถ้ายังจมปลักอยู่กับอดีตพยายามแก้แค้นคนอื่นจนไม่ลืมหูลืมตา ฉันขอให้คุณไม่มีความสุขแบบนี้ตลอดไปให้อยู่กับความแค้นความชั่วของตัวเองจนไม่เหลืออะไรเลย" แววตาคู่น้อยหลั่งไหลน้ำตาออกมาด้วยความเจ็บปวดและแค้นในการกระทำเขา เธอทั้งเอ่ยพูดและแช่งว่าให้กับเขา

"เธอปากดีมากใช่ไหมอันนา ได้ถ้ากูไม่มีความสุขครอบครัวของเธอมันก็ต้องไม่มีความสุขในเมื่อแช่งกูขนาดนี้กูก็คงต้องเลวให้สุดแล้วสิ ได้ข่าวว่านิตากำลังจะแต่งงานงั้นไม่ต้องแต่งแล้วมั้งให้มาเป็นนางบำเรอของกูอีกคนจะดีกว่าว่าไหม”

เหมราชยังพูดไม่ทันจบประโยคเธอดีดตนเองพยายามปัดด้วยมือทั้งสองข้างทุบตีเข้าที่แขนของเขา ใบหน้ากัดฟันจับจ้องมองทั้งน้ำตาโกรธเกลียดคนตรงหน้ายิ่งเอ่ยถึงพี่สาวตนเองเธอยิ่งกลัว

"อย่ายุ่งกับนิตา จะทำอะไรก็ทำกับฉันเลย อย่ายุ่งกับน้องฉันได้ยินไหม อย่ายุ่งกับน้องสาวฉันเลยนะ" เธอผู้นั้นเป็นพี่สาวแต่เธอต้องแสดงท่าทีเหมือนดั่งว่านิตาคือน้องสาวตนเองเพื่อให้เขาเข้าใจผิด 

 เรือนร่างบางเปรอะเปื้อนทั้งน้ำตาเขายังคงโกรธในคำพูดของเธอและยังสนุกกับการกระทำตัวเอง จนกระทั่งมีรถคันหนึ่งขับเข้ามาจอดที่บ้าน คลาสเพื่อนสนิทของเขานั้นลงมาจากรถสายตาของคลาสจับจ้องมาที่อันนาและหันมองหน้าเพื่อนตัวเอง

"ทำอะไรอะ เกินไปหรือเปล่าวะ เธอเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งนะเว้ย" คลาสรู้สึกสงสารอันนาเมื่อเห็นเธอถูกกระทำยิ่งจับจ้องมองแววตาคู่น้อยที่มองกลับมาหาเขายิ่งรู้สึกแปลกใจทำไมในแววตาของหญิงสาวคนนี้ถึงได้เหมือนกับใครบางคนที่เขารู้จัก

"มีอะไรหรือเปล่า" 

เหมราชปรับเปลี่ยนอารมณ์ตัวเองทันที เขาเอ่ยถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง 

"มีคนอยากมาหา' เขาเบิกตากว้างเมื่อเพื่อนสนิทของเขานั้นเอ่ยว่ามีคนอยากมาหาและทันใดนั้น ใบหน้าของคลาสหันไปมองที่รถของตัวเองเพียงไม่นานประตูรถเปิดออกช้าๆ ขาเรียวบางก้าวลงมาพร้อมกับรองเท้าส้นสูงสีแดง

หญิงสาวเรือนร่างบางก้าวขาลงมาอย่างสง่าเฉิดฉายด้วยการสะบัดผมริมฝีปากแต่งเติมด้วยลิปสติกสีแดง เรือนร่างบางลงมาจากรถดึงแว่นออกและยิ้มให้กับผู้ชายตรงหน้า

"ควีน" ใบหน้าของเหมราชยิ้มดีใจราวกับว่าหญิงสาวผู้นี้เป็นคนรัก เขาเดินมาหาหญิงสาวคนสวยที่เพิ่งลงมาจากรถ

"เหมราชคิดถึงจังเลย" อันนาละสายตาลงมองพื้นเขาดูเหมาะสมกันดีเหลือเกินผู้หญิงคนนั้น เขาดูดีมีสง่าเหมาะสมกับเขา ทำไมเธอถึงน้อยใจเมื่อเห็นคนใจร้ายวิ่งไปกอดผู้หญิงคนอื่น 

อันนาลุกขึ้นเดินหันหลังเตรียมกลับเข้าไปในบ้านแต่เธอต้องหยุดชะงัก เมื่อมีเสียงหนึ่งเอ่ยเรียกขึ้น

"อันนา" คลาสเดินไปหาอันนาทางด้านหน้าเขาจับจ้องมองเธอในระยะใกล้ชิดยิ่งรู้สึกแปลกใบหน้าของเธอช่างเหมือนกับใครกัน

"เธอเป็นลูกสาวคนโตของกรณ์จริงๆ เหรอ?”

เขาจับจ้องมองเธอด้วยความสงสัยและถามในสิ่งที่ค้างคาใจอันนาเธอพยักหน้าให้ทันที

"ใช่ค่ะ คุณมีอะไรหรือเปล่าถ้าไม่มีฉันขอตัวก่อนนะคะ" เธอเดินแทรกตัวเตรียมที่จะหลบเขาแต่มือหนาของคลาสคว้าจับเข้ายังข้อแขนของเธอให้หยุดชะงักเป็นช่วงเวลาที่เหมาะจริงๆ สายตาของเหมราชหันกลับมามองพอดีและเห็นเพื่อนสนิทจับมืออันนา

"ฉันว่าเธอเหมือนใครบางคนที่ฉันเคยรู้จัก เธอกำลังโกหกอยู่หรือเปล่า" มือน้อยรีบจับมือหนาออกจากมือตัวเองส่ายหน้าไปมากลัวว่าจะถูกจับได้ เธอจึงรีบวิ่งเข้ามาในบ้าน