เขาปล่อยเธอให้อยู่บนห้องส่วนเขานั้นเดินมาด้านล่างที่สระน้ำ ความรู้สึกที่เคยมีน้องสาวอยู่ด้วยมีเสียงหัวเราะที่อยู่ด้วยกันในตอนนี้กลับมีแต่เงียบงันกลับความเคว้งคว้างที่อยู่ในจิตใจ เหมราชยังทำใจไม่ได้ที่น้องสาวของเขานั้นจากไปกะทันหันบุหรี่ไฟฟ้าราคาแพงถูกหยิบขึ้นมาสูบและปล่อยออกเป็นควันลอยละล่องไปตามอากาศ
เขาเอื้อมหยิบแก้วไวน์บนโต๊ะกระดกดื่ม ในทุกๆ วันไม่มีวันไหนที่เขาไม่คิดถึงน้องสาวตัวเองอยากจะดื่มเพื่อให้ลืมความเจ็บปวดในการสูญเสียคนที่รัก อยากจะดื่มและตื่นขึ้นมาเจอแต่ความสุขที่มีน้องสาวอยู่ด้วยแต่มันกลับไม่มีแบบนั้นอีกแล้ว
"นายครับ นายทำกับคุณอันนามากเกินไปหรือเปล่า" เหมราชกวาดสายตามองลูกน้องคนสนิทด้วยความไม่พอใจเพราะในขณะที่กำลังคิดถึงน้องสาวคิดในเรื่องความตายที่เธอนั้นจากเขาไปเร็วเกินไป จนไม่มีโอกาสได้ร่ำลา แต่ลูกน้องคนสนิทของเขานั้นกลับเอ่ยพูดว่าทำกับอันนาผู้ฆ่าน้องสาวตนเองเกินไป
แก้วไวน์ในมือของเขาถูกเขวี้ยงลงด้านข้าง ลำตัวหนาลุกขึ้นพรวดพราดคว้าจับคอเสื้อของลูกน้องคนสนิทกระชากเข้าหาตัวเองแววตาและใบหน้าจับจ้องมองด้วยความโกรธน้ำเสียงเข้มตะคอกใส่
"ทำไมมึงเห็นผู้หญิงคนนั้นดีกว่ากูอย่างนั้นเหรอ กูเคยบอกมึงกี่ครั้งแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นคือฆาตกรที่มันฆ่าน้องสาวกู! มึงไม่มีสิทธิ์ออกความคิดเห็นมึงเป็นเพียงแค่ลูกน้อง ผู้หญิงคนนั้นน่าเกลียดและน่าขยะแขยงไม่ได้น่าสงสารเลยมีแต่น่าสมเพช!!"
เขาไม่ได้ที่จะสู้เจ้านายตัวเองแต่ในทุกครั้งที่เห็นอันนาเจ็บปวด ผู้เป็นลูกน้องอยากจะช่วยแต่เขาไม่สามารถช่วยได้จึงพยายามบอกกับเจ้านายและในครั้งนี้เขาใช้คำพูดที่ทำให้เจ้านายโกรธ
"ขอโทษครับนาย แต่ถ้านายตั้งใจที่จะให้ชดใช้ทำไมนายถึงไม่ฆ่าให้คุณอันนาตายไป มันจะได้จบอีกอย่างพ่อของคุณอันนาก็ไม่ได้สนใจลูกสาวคนโตอยู่แล้วไม่ว่าจะเป็นหรือตายยิ่งในตอนนี้ ถ้านายจัดการฆ่าก็ไม่มีใครสนใจเผลอๆ นายโยนความผิดให้กับพ่อของคุณอันนาได้ด้วยซ้ำ"
เขาไม่มีคำตอบให้กับลูกน้องคนสนิทได้เพียงแต่ปล่อยคอเสื้อออก
"รับรองว่าผู้หญิงคนนั้นไม่มีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้แน่นอน วันที่กูหมดสนุกเธอก็ต้องตาย"
สิ้นสุดคำพูดเหมราชเดินหันหลังให้กับลูกน้องกลับเข้ามาบนห้อง เมื่อเขาเปิดประตูเข้ามาเรือนร่างบางนอนอยู่บนเตียง เธอหันหลังหลับตาพริ้มอยู่ในชุดนอน
"อย่ามาแกล้งนอน ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้หลับ" ฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ฟุ้งซ่านกับความโกรธที่มีต่อเธอในขณะที่อันนานอนหลับอยู่นั้นเขากระชากผ้าห่มออกและจับข้อมือของเธอกระชากขึ้นตามแรง
ดวงตาคู่น้อยเบิกกว้างเธอตื่นมาตกใจกับการกระทำของเขาจนสะดุ้งร่างบางต้องการพักผ่อนเพราะร่างกายของเธอนั้นยังไม่แข็งแรงพอ
"คุณเหมราช โอ๊ย คุณเหมราชหยุดเดี๋ยวนี้ คุณจะทำอะไร ฉันบอกให้คุณหยุด เดี๋ยวสิคุณ…"
ใบหน้าแดงก่ำจับจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเสน่หา เธอพยายามขัดขืนจนกระทั่งหยุดยอมใบหน้านิ่งเฉยถูกบดขยี้ด้วยริมฝีปากหนาของเขา
มือน้อยจากที่พยายามผลักกลายเป็นโอบกอดคอดึงให้ชายหนุ่มโน้มขยับเข้ามาใกล้ๆ จนลำตัวเองลงนอนราบไปกับเตียง
ร่างหนาแทรกกายเข้าระหว่างกลางบดขยี้ริมฝีปากน้อยที่กำลังโต้ตอบเขา
ใบหน้าหนาซุกไซ้เข้ายังซอกคอทั้งซ้ายและขวามือที่ซุกซนเลื่อนจับชุดนอนกระชากออกจนเผยให้เห็นด้านในต้นไหล่ทั้งสองข้างสัมผัสกับความเสียวของปากร้อนผ่าว
"คุณกำลังเมา" เขาหยุดชะงักในขณะที่เสพสมเรือนร่างบางด้วยความโหยหาดื่มด่ำผิวกายขาวอวบอิ่มอมชมพูพร้อมกลิ่นฟุ้งความสาวของเรือนร่างเธอ
"ไม่ได้เมา"คนใบหน้าแดงก่ำจับจ้องมองหน้าเธอเอ่ยเถียงว่าตนเองนั้นไม่ได้เมา
"ฉันไม่ได้เมาอย่าไปไหนนะ แล้วก็ห้ามรักใครเธอต้องมีฉันและฉันก็เป็นผัวเพียงแค่คนเดียวเธอ" ใบหน้าน้อยเผยรอยยิ้มถึงแม้ว่าคนที่จู่โจมเธอนั้นจะเมามายแต่ในครั้งนี้เขาบอกรักเธอจนหัวใจน้อยเต้นตึกๆ ตักๆ
เมื่อเธอส่งรอยยิ้มให้กับเขาและลิ้มรสจูบของริมฝีปากหนาที่บดขยี้ริมฝีกปากของกันและกันอย่างดูดดื่มจนกระทั่งเรือนร่างบางถูกพลิกขึ้นให้คล่อมเขา
"นมสวยจังเลย" มือหนาทั้งสองข้างขยำเต้านมทั้งซ้ายและขวาบีบเคล้นในขณะที่เรือนร่างบางจัดการถอดเสื้อที่เหลืออยู่และเขวี้ยงลงไปด้านล่าง
มือน้อยจับลูบไล้เข้าแผงอกของเขาเลื่อนไปจนถึงเป้าอูม
"ชอบเหรอ…ถ้าชอบก็ช่วยดูดมันที??"
เรือนร่างบางที่เร่าร้อนไม่สามารถหยุดยั้งอารมณ์ตัวเองได้ เมื่อเธอได้รับคำบอกรักยิ่งทำให้อารมณ์ที่ฟุ้งซ่านนั้นมากจนลืมความเจ็บปวดที่เขากระทำต่อตัวเองลำตัวน้อยแทรกกายลงไประหว่างขาปลดกางเกงของเขาออกเผยให้เห็นแท่งเอ็นร้อนที่ชู้ชันอยู่ตรงหน้า
ดวงตาคู่น้อยเบิกกว้างมืออ่อนโยนสัมผัสจับเข้าที่แท่งเอ็นชักเข้าและออก ใบหน้าของเธอค่อยๆ โน้มต่ำลงไป
ลิ้นน้อยตวัดรูด้านบนเงี่ยงเล่นอย่างตื่นเต้นที่ได้ลิ้มรสชาติของแท่งเอ็นร้อน มีน้ำใสๆ เอ่อล้นออกจากปลายรูเล็กน้อยปากนุ่มค่อยๆ สัมผัสลงไปวนรอบๆ แท่งเอ็นร้อนที่ปูดและอูมออก
ใบหน้าหนาเงยขึ้นลิ้มรสความเสียวและฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ฟุ้งซ่านจึงกลายเป็นความร้อนและเม็ดเหงื่อมากมายบนใบหน้า
เสียงร้องครวญครางในขณะที่ปากน้อยครอบงับแท่งเอ็นร้อน เรียวปากน้อยเม้มเข้าดูดแท่งเอ็นร้อนรางกับว่าเป็นไอติมอันโปรด
"เสียวมากๆ เลย" เสียงหายใจถี่ๆ กับน้ำเสียงที่สั่นเครือ มือหนาเอื้อมลงไปจับหัวและกดให้เรือนร่างบางครอบงับแท่งเอ็นอยู่ในปากที่คับแคบเขาใช้จังหวะเร่งสวนเอวหนาขึ้น
"อื้ม~อ้าส์"
ใบหน้าน้อยเผยรอยยิ้มเธอรู้สึกดีกับผู้ชายคนนี้ตั้งแต่ตอนไหนกันทั้งๆ ที่เขาทำร้ายเธอและด่าเธอสารพัดอีกอย่างเธอยังเป็นเหมือนผู้ต้องหาที่ไม่รู้ว่าเขาจะฆ่าเธอเพื่อชดใช้ให้กับน้องสาวหรือเปล่า เหมราชกระดกใบหน้าขึ้นมามองพร้อมกับรอยยิ้มหลังจากที่เธอขยับตัวขึ้นนั่งบนหน้าท้องแกร่ง
"เดี๋ยวสิ" เหมือนว่าร่างบางจะดูรีบเธอเอื้อมจับแท่งเอ็นร้อนที่อยู่ด้านหลังตนเองเตรียมที่จะยกก้นขึ้นเพื่อให้ขยับตรงกับแท่งเอ็นร้อนแต่ร่างบางถูกเหวี่ยงลงที่นอนก่อน
เรือนร่างหนาแทรกายลงไประหว่างขาที่ตั้งฉากเป็นรูปตัวเอ็มเรียวรอขาบางถูกกดด้วยมือหนาถ่างออกเห็นโหนกนูนได้ชัด
ใบหน้าหล่อพุ่งตรงเข้าไปเชยชมกลีบอูมขาวอวบอิ่มอมชมพูด้านในขาวดั่งกลีบกุหลาบ ลิ้นหยาบตวัดเข้าปลายจุดเสียวเลื่อนลงจนถึงรูคับแคบ
ใบหน้าน้อยลิ้มรสความเสียวซ่านเงยขึ้นเฉิดฉายด้วยเม็ดเหงื่อที่มากมาย มือทั้งสองจิกผ้าปูที่นอนบิดไปมา
ลิ้นหยาบยิ่งตวัดในขณะที่เรือนร่างของเธอนั้นดิ้นทุรนทุราย
เขาเผยรอยยิ้มเงยมองเธอแต่ปากยังไม่ละออกจากกลีบบาง นิ้วทั้งสามสอดเข้าช่องสวาทชักเข้าออกและมีน้ำหล่อลื่นไหลหยาดเยิ้มมาตามนิ้วมือของเขา
"ไม่ไหวแล้ว" เขาเชยชมเรือนร่างของเธอจนอดใจไม่ไหวเรือนร่างหนาขยับขึ้นมานั่งคุกเข่าอยู่ระหว่างขาในระยะใกล้ชิดจนปลายแท่งเอ็นร้อนที่ชูชันถูสัมผัสกับกลีบบาง
เหมราชยกก้นกระดกเพียงเล็กน้อยขยับเลื่อนมาใกล้ๆ เนินนูนกลั่นแกล้งเรือนร่างบางให้ร้องครวญครางโดยที่ใช้ปลายเงี่ยงของเอ็นร้อนเขี่ยเลื่อนขึ้นและลงตรงจุดเสียวสอดเข้าช่องสวาทถอดออกยังไม่ทันจะได้เข้าลึก
"อ๊อย" ร่างบางเกร็งเพราะความเสียวที่แท่งเอ็นร้อนนั้นกลั่นแกล้งตนเองยังไม่ยอมสอดเข้าช่องสวาทให้กับเธอ
แท่งเอ็นร้อนอันใหญ่สอดเข้าช่องสวาทดันพรวดกระแทกจนเรือนร่างบางนั้นสะดุ้งเธอผวาจนมือทั้งสองข้างจับแขนของเขาที่ค้ำลงบนที่นอน เอวหนาเริ่มออกแรงกระแทกสวนเอ็นร้อนเข้าช่องสวาทอย่างใจเย็น
"เสียวมากเลย" ร่างบางหายใจหอบเหนื่อยลิ้มรสความเสียวจนใบหน้าเฉิดฉายรอยยิ้มออกมา
ครั้งแรกที่เธอนั้นยอมเขาและเขากระทำอย่างอ่อนโยน ใบหน้าหนาก้มลงมาสัมผัสเนินนมทั้งสองเต้าบีบขยำเคล้นดูดดื่มในขณะที่เอวนั้นกระแทกแท่งเอ็นร้อนเข้าออก
"อุ๊ย! อื้ม~อ๊อย" ร่างบางต้องการปลดปล่อยเพราะเขากระแทกเข้าถี่ๆ อยู่หลายครั้งเธอร้องครวญครางโอบกอดคอของเขาและแอ่นสะโพกให้เขากระแทกแรงๆ ใบหน้าน้อยหลับตาลง
"จะเสร็จแล้วเหรอ…จะเสร็จแล้วเหมือนกัน" มือหนาคว้าจับเอวทั้งสองดึงให้เข้าหาตนเองโน้มเอวมาข้างหน้าเอนลำตัวไปข้างหลังเงยหน้าขึ้นในขณะที่ร่างกายของเขาเสียวซ่านและอยากปลดปล่อยพร้อมกับเธอเขายิ่งเร่งจังหวะกระแทกเอ็นร้อนเข้าออก
"อ๊อย~อู๊ยเสียวไม่ไหวแล้ว" เสียงร้องครวญครางของอันนายิ่งทำให้เขาอยากปลดปล่อย เหมราชกระแทกเพียงแค่ไม่นานช่องสวาทของเธอตอดรัดเอ็นร้อนของเขาและก้นน้อยกระตุกถี่ๆ ความรู้สึกอัดอั้นของเขานั้นต้องการที่จะปล่อยตามเธอจึงกระแทกเข้าอีก
"แตกในนะ ไม่ไหวแล้ว" เสียงหอบเพียงครั้งสุดท้ายเขาดันแท่งเอ็นร้อนเข้ามาจนสุดความรู้สึกที่เหมือนน้ำอุ่นๆ พุ่งเข้าไปในโพรงน้อย
หลังจากเสร็จสิ้นคนตัวโตโน้มตัวลงนอนหมอนด้านข้าง
"คุณเหมราช!”
อันนาขยับลุกขึ้นนั่งเธอดึงผ้าห่มปกปิดร่างกายตัวเองก้มหน้าลงครวญคิดว่าทำอะไรลงไปทำไมเธอถึงยอมเขาทั้งๆ ที่ทั้งเกลียดและโกรธผู้ชายใจร้ายคนนี้ใบหน้าน้อยเอียงคอหันมองคนตัวโตนอนหลับอยู่ด้านข้าง
"นี่เราทำอะไรลงไป"
"นอนได้แล้วไม่ไหวแล้ว" อยู่ๆ มือหนาของเขาคว้าลำตัวน้อยเข้าไปโอบกอดใต้ผ้าห่มแถมทั้งยังไม่ปล่อยให้เธอขยับเคลื่อนออกจากเขาจนต้องนอนหลับไปพร้อมๆ กัน
ในยามเช้า
แสงอาทิตย์สอดส่องผ่านหน้าต่างบานน้อยทะลุม่านเข้าไปจนถึงดวงตาของทั้งคู่ เหมราชรู้สึกตัวและปวดหัวมากเขาจึงยกมือจับหัวของตัวเองแต่ทำไมแขนอีกข้างถึงยกไม่ขึ้นเหมือนมีอะไรกดทับลำตัวหนาสะดุ้งเมื่อสายตาของเขามองเห็นร่างบางอยู่ในอ้อมแขน
"เกิดอะไรขึ้นวะ!”
มือหนาคว้าจับผ้าห่มตนเองยกขึ้นมองด้านในไม่ใช่แค่ตัวของเขาเปลือยเปล่าแต่หญิงสาวด้านข้างที่อยู่ในอ้อมแขนของตนเองนั้นก็ไม่มีอะไรปกปิด ยิ่งเขามองความรู้สึกต้องการก็เกิดขึ้น
"อื้อ" ร่างบางหันตนเองพลิกไปอีกทางเมื่อออกจากแขนของเขาเหมราชจึงลุกขึ้นนั่งทำให้อันนาสะดุ้งตื่น เธอลืมตาขึ้นยังไม่ทันจะได้ขยับ ร่างบางถูกเท้าของเขานั้นถีบจนหล่นเตียง !!
"โอ๊ย!!"
คนตัวโตลุกขึ้นยืนจับจ้องมองเรือนร่างบางที่ตนเองนั้นถีบ
"ผู้หญิงแบบเธอไม่สมควรนอนกับฉัน! ฉันเกลียดเธอได้ยินไหมว่าฉันเกลียดเธอ"
เธอได้เพียงแต่จ้องมองเขา เมื่อคืนเขายังพูดว่ารักเธอแต่ทำไมในตอนเช้ากลับกลายเป็นความเกลียด อันนาได้เพียงแต่ก้มหน้ายอมรับเพราะว่าเมื่อคืนเขาเมาจนไม่รู้สติ
"ออกไปจากห้องของฉันเดี๋ยวนี้! ออกไป!!"
บทที่ 43เด็กชายตัวเล็กนั้นยังไม่หายจากอาการป่วยเพราะว่าบาดแผลยังไม่หายดีแต่หมอให้ออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เหมราชพาอัคคีและอันนามาที่ห้างเพราะอันนาจะมาซื้อของใช้ส่วนตัวให้กับลูกและจะพาลูกมาทานไอศกรีมด้วย ระหว่างที่อยู่ในร้านไอศกรีมแสดงเหมือนครอบครัวที่อบอุ่นต่อหน้าลูกทั้งคุยกันและหัวเราะหยอกกันอย่างกับว่าสามีภรรยาที่รักกันมากแต่จริงๆ แล้วอันนาเธอแกล้งแสดงต่อหน้าลูกเพียงเท่านั้น"อัคคีดีใจดีใจมากๆ ที่คุณพ่อกับคุณแม่อยู่ด้วยกันไม่เหมือนเมื่อก่อนที่อัคคีอยู่กับคุณแม่ 2 คน ไม่สนุกเลย" "อัคคีครับคุณพ่อซื้อบ้านให้อัคคีหลังอย่างใหญ่เลยนะ วันนี้เราไปดูกันไหมครับ" มือหนาลูบหัวของลูกชายเบาๆ บ้านหลังนั้นเหมราชตั้งใจซื้อให้อันนากับอัคคีตั้งแต่วันคลอดแต่เธอกลับพาลูกหนีไปซะก่อนจึงไม่ได้เข้าไปอยู่ส่วนเหมราชให้คนดูแลแต่ไม่เคยเข้าไปอยู่เลยสักครั้ง"คุณพ่อซื้อบ้านหลังใหม่ให้เลยเหรอครับ""ใช่แล้วครับ จริงๆ คุณพ่อตั้งใจซื้อให้อัคคีตั้งแต่อัคคีคลอดเลยนะ""คุณแม่บอกว่าคุณพ่อไปทำงาน" "คุณแม่บอกว่าคุณพ่อไปทำงานเหรอครับ" เหมราชยิ้มด้วยความดีใจที่แท้แล้วอันนาไม่เคยสอนให้ลูกเกลียดพ่อเลยสักนิด"ขอบคุณนะที่ไม่ทำ
บทที่ 42 อันนานั่งกุมมือของลูกชายที่นอนหลับอยู่บนเตียงเฝ้ารอให้ลูกชายฟื้นตื่นขึ้นมานั้นเป็นเวลาหลายชั่วโมงทุกคนกลับบ้านเหลือเพียงแต่เหมราชที่ยังไม่ยอมกลับ เขานั่งอยู่ที่โซฟากังวลใจและก็รอลูกชายตื่นด้วยเช่นเดียวกัน"ตื่นมาสิครับเดี๋ยวคุณแม่จะพาไปกินไอศกรีมนะ คุณแม่ไม่อยากให้อัคคีนอนหลับนานแบบนี้เลย" น้ำเสียงสั่นเอ่ยบอกกับลูกชายที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงในแววตาคู่น้อยกั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ยิ่งเห็นลูกเจ็บเธอนั้นเจ็บยิ่งกว่า ถ้าเป็นไปได้คนเป็นแม่ขอยอมเจ็บแทนเหมราชลุกขึ้น เขาเดินไปอยู่อีกฝั่งของเตียงตรงข้ามกับอันนามือหนากุมจับมือน้อยของลูกชาย"พ่อขอโทษนะที่ไม่ได้มีโอกาสดูแลลูกเลยตื่นขึ้นมานะครับ" ใบหน้าของลูกชายช่างคล้ายกับเขาในวัยเด็กสายตาของผู้เป็นพ่อจับจ้องมองหัวใจดวงน้อยที่พลัดพรากหายไป 2 ปี"หิวน้ำ" ทั้งคู่สายตาเบิกกว้างเมื่อได้ยินเสียงของคนตัวเล็กเอ่ยขึ้น อันนาเธอยิ้มทั้งน้ำตาลูกชายของเธอตื่นขึ้นมาแล้ว"น้ำเหรอเดี๋ยวคุณแม่เอาน้ำให้นะครับ' ดวงตาคู่น้อยมองหน้าเหมราชในระยะใกล้ชิดซึ่งเขาตกใจและแปลกใจทำไมผู้ชายคนนี้ถึงได้มาอยู่ตรงนี้"คุณลุงคุณลุงมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงครับ" เหมราชยกมือลูบ
บทที่ 41 เหมราชไม่ได้ใช้ความรุนแรงอย่างเช่นเคยเขาจับเธอเข้ามาในบ้านก็จริงแต่เป็นการกระทำที่อ่อนโยน เรือนร่างน้อยถูกโอบกอดด้วยแขนหนาทั้งสองข้างด้วยความคิดถึงและความโหยหาของเหมราชมากเกินกว่าจะยับยั้งใจ"ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ" มือน้อยทั้งสองทั้งผลักหน้าอกและทุบตีแต่เหมราชไม่ปล่อย เขากระชับกอดแน่นมากกว่าเดิมยิ่งเธอดิ้นแขนหนาทั้งสองยิ่งรัดแน่น"ฉันคิดถึงเธอนะ…คิดถึงเธอกับลูกมากตลอดระยะเวลา 2 ปีที่ผ่านมาฉันตามหาเธอทุกวันอย่าไปไหนนะ" อันนาผลักหน้าอกของเขาออกจนสำเร็จใบหน้าน้อยจ้องมองเพียงไม่นาน ฝ่ามือฟาดตบเข้าที่ใบหน้าของเหมราชสายตาของเขามองกลับมาหาอันนาด้วยแววตาจำนนและยอมทุกอย่าง"ฉันไม่เคยมีความสงสารคุณเลยและฉันก็ไม่ได้สมเพชคุณด้วยแต่ที่ฉันไป ฉันสะใจและรู้สึกดีที่เห็นคุณเป็นแบบนี้เป็นยังไงล่ะลิ้มรสกับความเจ็บปวด" "รู้สึกหมดทุกอย่างแล้วและเจ็บปวดมาเกือบ 2 ปี ฉันไม่รู้หรอกนะว่าผู้ชายข้างนอกเป็นใครหรือว่าเป็นคนใหม่ของเธอจริงๆ ฉันอยากขอโอกาสได้ดูแลลูกได้ใกล้ชิดกับลูกบ้าง" "ผัวใหม่คุณคิดถูกแล้วผู้ชายข้างนอกคือผัวใหม่ของฉันและเขาก็ใจกว้างพอที่ให้ฉันมาคุยกับคนแบบคุณ ที่ฉันมาในวันนี้ฉันต้องการของข
บทที่ 40 เหมราชดีใจมากจนเขาทำอะไรไม่ถูกได้เห็นหน้าลูกชายตัวเล็ก เขาช่างเหมือนกับตัวเองอย่างกับฝาแฝดใบหน้ายิ้มกรุ้มกริ่มกลับบ้านมาด้วยความดีใจ ตลอดระยะเวลา 2 ปี ที่ผ่านมาเหมราชไม่เคยหยุดตามหาอันนากับลูกเลย แต่เขานั้นจนปัญญาแล้วจริงๆ ให้ผู้มีอำนาจช่วยตามก็ไร้วี่เเววที่จะตามหาเธอเจอ จนกระทั่งวันนี้เธอปรากฏตัวอยู่ที่บริษัทของเธอเองและเธอตั้งใจที่จะมาขอบริษัทคืน "นายครับแล้วจะทำยังไงต่อไป" ลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาใกล้เหมราชเงยหน้ามองลูกน้องคนสนิท เขายกยิ้มด้วยมุมปากหัวใจที่เหี่ยวเฉามา 2 ปี เต็มเริ่มพองโตขึ้นมีความหวังอีกครั้งจนกลายเป็นรอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าร้าย"มึงคิดเหรอวะ ว่ากูจะยอมปล่อยเมียกับลูกไปได้อีก กูต้องเอาอันนากลับมาเป็นเมียกูเหมือนเดิมให้ได้" "แล้วนายจะทำยังไงเหรอครับ ดูเหมือนว่าการกลับมาของคุณอันนาครั้งนี้ก็ไม่ได้ง่ายเลยนะครับ และอยู่ๆ ทำไมถึงไปหานายที่บริษัท ถ้าตั้งใจไปขอบริษัทคืนจริงๆ เธอต้องมีข้อต่อรองแต่นี่ดูเหมือนว่าจะไปของ่ายๆ มันต้องมีอะไรสักอย่าง" เหมราชลุกขึ้นจากโซฟามือถือแก้วไวน์กระดกดื่มจนหมดแก้ว ลูกน้องคนสนิทพูดก็ถูกทำไมอยู่ๆ อันนาถึงไปที่บริษัทและตั้งใจเอาลู
บทที่ 392 ปีผ่านไป กาลเวลาหมุนเวียนตามเข็มนาฬิกา วันเวลาที่ผ่านไปนั้นล้วนมีทั้งความสุขและความทุกข์ ทว่าชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งกุมมืออยู่บนโซฟาตลอดระยะเวลา 2 ปี ที่ผ่านมาเขาไม่เคยมีความสุขเลยสักวัน การรอคอยและตามหานั้นช่างทรมานสำหรับเขาเหลือเกิน มีทุกอย่างยกเว้นความสุขเหมราชใช้ชีวิตไปวันๆ ด้วยความหวังที่จะได้เจอลูกชายและอันนาอีกครั้งเสียงถอนหายใจดังขึ้นชายหนุ่มร่างโตลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานเปิดประตูห้องเดินออกมาพรวดพราดไม่ทันจะได้ตั้งตัว ทว่ามือของเขานั้นจึงคว้าเด็กตัวเล็กที่วิ่งมาด้วยความซุกซนชนกับเขาจนจะล้ม"มือหนาทั้งสองข้างประคองเด็กผู้ชายไว้ เด็กวัยสองขวบที่กำลังวิ่งซุกซนสายตาของเขาจ้องมองหน้าเด็กชายคนนั้นเพียงแค่ไม่นานหัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นรู้สึกหวั่นไหว"ใครเอาลูกมาทำงาน" เหมราชกวาดสายตามองเลขาหน้าห้องตนเองสายตาของเลขามองไปยังด้านข้าง "คุณแม่" มือน้อยของเด็กชายตัวเล็กชี้ไปทางด้านหลัง เขาจึงเงยมอง เหมราชแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองเขาลุกขึ้นยืนจับจ้องมองหญิงสาวเดินเข้ามาอย่างสง่า ลมหายใจแผ่วเบาผายออกเบาๆ อันนาเดินเข้ามาใกล้ๆ และเด็กผู้ชายคนนั้นรีบวิ่งเข้าไปหา"อันนา" ยิ่งกว่าฟ้าผ่าลงกลาง
บทที่ 38เหมราชเดินออกมาจากบ้านของคลาสด้วยความว่างเปล่าเขาไม่ได้คำตอบจากแม่ของคลาส แต่รู้อยู่ในใจว่ายังไงต้องเป็นเขาที่ช่วยอันนาหนีไป"มึงส่งคนไปดูทีว่าคลาสไปจังหวัดไหน" ในขณะที่นั่งรถกลับเหมราชสั่งกับลูกน้องคนสนิทให้จัดการส่งคนไปดูว่าคลาสไปอยู่ที่ไหน เขาพยายามทำทุกทางและตามหาทุกที่จนกว่าจะเจอเมียกับลูก "ได้ครับนาย" ใช้เวลาเพียงไม่นานไมถึง 10 นาที ด้วยซ้ำภาพของคลาสและที่อยู่นั้นปรากฏขึ้นบนหน้าจอช่องแชทในไลน์ของมือถือเหมราช คลาสอยู่จังหวัดกำแพงเพชรซึ่งอยู่บ้านพักตากอากาศแต่ไม่ได้อยู่กับอันนาคนที่อยู่ด้วยนั้นคือนิตาเหมราชคิ้วขมวดเข้าหากันทำไมเพื่อนสนิทของตัวเองถึงอยู่กับผู้หญิงฆาตกรที่ฆ่าน้องสาวของเขา"หมายความว่ายังไงวะ…ทำไมคลาสถึงอยู่กับนิตา?"เหมราชเงยหน้าขึ้นมองลูกน้องคนสนิทที่ไร้คำตอบเช่นเคยเขาได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมา"แล้วอันนากับลูกอยู่ไหน" เหมราชไม่ยอมหยุดที่จะตามหาภรรยาและลูกอย่างแน่นอน เขาส่งข้อความไปบอกกับท่านรองให้ช่วยตามหาอันนากับลูกให้เขา ไม่ว่าจะเสียเงินสักเท่าไรเขายอมเสียเพื่อที่จะได้เจอเมียกับลูก มือหนาทั้งสองข้างกุมเข้าหากัน เขานั่งอยู่โซฟากลางบ้านใบหน้าที่เหม่อลอยห