EP : 8 ถูกขังกรงหมา

              บทที่ 8 

 เขาคงเกลียดเธอมากแม้แต่อาการของเธอจะแย่แค่ไหนหมอสั่งให้นอนโรงพยาบาล เขายังไม่ยอมเมื่อมาถึงบ้านต้นแขนน้อยถูกกระชากดึงเหวี่ยงลงยังพื้นบ้านสายตาของเขาจับจ้องมองด้วยความพอใจ เขาเผยรอยยิ้มออกมาเมื่อเห็นเธอนั้นซมซานเรือนร่างไร้เรี่ยวแรง 

สายตาของเขาจ้องมองมาอย่างไร้ความสงสารและปราณีต่อเรือนร่างบางในขณะที่เธอนั้นนั่งพับเพียบอยู่ที่พื้น เขานั่งยองๆ ลงใช้มือหนาจับปลายคางเสยขึ้นรอยยิ้มแห่งความสะใจมองจ้องใบหน้าน้อยเพียงไม่นาน เหมราชคว้าจับคางของเธอกระชากเข้าหาตนเอง

"อยากตายมากเหรอ คิดเหรอว่าคำพูดขู่ของเธอจะทำให้ฉันสงสาร จำเอาไว้ว่ากูเกลียดฆาตกรที่ฆ่าน้องสาวกูมากที่สุดและชีวิตนี้กูสัญญาไว้ว่ากูจะทำให้มันได้ตายทั้งเป็นเหมือนกับที่มันทำน้องสาวกู" เรือนร่างบางเจ็บปวดมากที่สึดในหัวใจ น้ำตาเธอเอ่อล้นได้เพียงแต่สะอื้นก้มหน้ายอมรับกรรมที่ตนเองไม่ได้ทำ 

"ถ้าคุณจะให้น้องคุณไปแบบสงบ คุณควรเลิกคิดเลิกแค้น.." เธอแทบพูดไม่จบประโยคเพราะยิ่งพูดถึงน้องสาวของเขาเหมราชยิ่งโกรธและออกเเรงบีบมากกว่าเดิม 

ใบหน้าน้อยถูกสะบัดกลับลงไปกับพื้นในขณะที่เขาเหวี่ยงแขนและลุกขึ้น 

"มึงเอาผู้หญิงคนนี้ไปขังไว้ในกรงหลังบ้าน"

เหมราชเอียงใบหน้าหันไปมองลูกน้องคนสนิทพร้อมกับเอ่ยคำสั่งให้พาอันนาไปขังไว้ในกรงหมาหลังบ้าน

เมื่อลูกน้องคนสนิทเข้ามาเขาไม่อยากทำตามที่เจ้านายบอกจึงถอนหายใจในขณะที่กำลังก้มจะจับแขนของอันนา เขาต้องหยุดชะงักเพราะเสียงของเจ้านาย

"ไม่จำเป็นที่มึงจะต้องแตะตัวผู้หญิงคนนี้เพราะผู้หญิงคนนี้มันสกปรก ถ้าลุกเดินเองไม่ได้เดี๋ยวกูจะจับเอง" สายตากวาดมองลูกน้องด้วยความไม่พอใจในขณะที่ลูกน้องคนสนิทจะจับตัวของอันนา 

"แต่ดูเหมือนเธอจะเดินไม่ไหวแล้วนะครับ อีกอย่างคุณหมอให้พักฟื้นที่โรงพยาบาลแต่นาย…”

เหมราชเดินเข้ามาใกล้ลูกน้องคนสนิทเพราะโกรธในคำพูดของลูกน้องตัวเองที่พยายามเหมือนจะช่วยอันนาหรือว่าทั้งสองคนมีใจให้กัน เมื่อมาถึงใบหน้าหนาของลูกน้องคนสนิทนั้นถูกตบจนหันไปอีกข้าง 

"มึงเป็นลูกน้องกูสั่งอะไรทำไมไม่ทำตาม…มึงสงสารผู้หญิงคนนี้ มึงสมเพชผู้หญิงคนนี้หรือว่ามึงมีใจให้กับเธอ! แต่กูบอกไว้ก่อนเลยนะ ผู้หญิงคนนี้เป็นเหมือนขยะเศษสวะที่ทุกคนต้องรังเกียจโดยเฉพาะกูที่ขยะแขยง" คำพูดดูถูกที่เขานั้นเปล่งออกมาทั้งยังชี้หน้าด่าอันนาที่นั่งอยู่กับพื้น 

"ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ถ้านายจะฆ่าเธอนายก็ควรที่จะฆ่าเลยทำไมถึงยัง…”

เป็นครั้งที่สองที่เขานั้นพูดไม่จบประโยคแต่เจ้านายกลับเปล่งเสียงใส่ด้วยความโกรธ

“ถ้ากูจะฆ่า กูก็ฆ่าไปแล้วแต่กูจะเอาไว้ทรมาน มึงเข้าใจไหมว่ากูจะเอาผู้หญิงคนนี้ไว้ทรมานให้มันค่อยๆ เจ็บปวดจนตายให้ไม่ต่างจากน้องสาวของกู" 

"แล้วถ้าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เป็นคนฆ่าน้องสาวของนาย?”

ในขณะที่อันนาเธอนั่งก้มหน้าอยู่ต้องตกใจในคำพูดของลูกน้องคนสนิทของเขา เธอเงยหน้าขึ้นทันที คิ้วน้อยขมวดเข้าหากันส่ายหน้าไปมากลัวว่าลูกน้องคนสนิทนั้นจะรู้อะไรบางอย่างทำไมอยู่ๆ เขาถึงพูดออกมาแบบนั้นในใจของอันนาคิดกระวนกระวายอยากจะเอ่ยพูดแทรก

"ช่วยพาฉันไปที่กรงเถอะ ฉันลุกไหวแล้ว" ต่อให้เจ็บปวดร่างกายหรือพยุงตนเองไม่ขึ้น เธอรวบรวมแรงที่มีค่อยๆ ลุกขึ้นขัดจังหวะกลัวว่าลูกน้องคนสนิทของเหมราชจะพูดออกมา 

"มึงเห็นไหมว่าผู้หญิงคนนี้เสแสร้งมากแค่ไหนจริงๆ เธอก็ลุกยืนเองได้! แต่เพราะอะไรไม่รู้หรือเพราะเห็นผู้ชายไงร่านอยากจะให้ผู้ชายจับมือ หึ! สมแล้วที่พ่อของเธอไม่สนใจเป็นคนแบบนี้นี่เอง" เธอกวาดสายตามองเหมราชด้วยความโกรธและแค้น มือน้อยทั้งสองข้างกำเข้าหากันอยากจะเดินเข้ามาตบหน้าตบปากในคำพูดขิงเขาแต่เธอทำได้เพียงแค่เงียบ สะอื้นปาดน้ำตาบนหน้า 

"พูดแค่นี้โกรธเหรอเกลียดเหรอ?” 

อันนาก้มหน้าลง ถ้ายังเถียงกลับเขาอยู่คงได้เจ็บตัวมากกว่านี้ เธอเดินหันหลังและออกมาทางหลังบ้าน เมื่อลูกน้องคนสนิทเดินตามออกมาจนกระทั่งถึงกรงหมาอันใหญ่ เธอรู้แล้วว่ามันทั้งเหม็นและต้องอยู่ในความมืดถึงแม้ว่าจะมีหลอดไฟ แต่มันไม่ได้น่าอยู่เลยมีแต่ความน่าขยะแขยง และทั้งไม่มีมุ้งปกคลุมป้องกันยุงคืนนี้เธอจะอยู่ยังไง 

ลูกน้องคนสนิทของเขานั้นถอนหายใจเดินมาตามหลังได้เพียงแต่ส่ายหน้าไปมาให้กับอันนา

"ทำไมไม่บอกความจริงกับนายว่าคุณไม่ได้เป็นคนทำ" ในขณะที่อันนากำลังครวญคิดว่าคืนนี้ตนเองนั้นจะอยู่ยังไงในกรง ลูกน้องคนสนิทของเขานั้นเอ่ยพูดความจริงขึ้นเรือนร่างบางสะดุ้งรีบหันกลับไปมองเขา เธอส่ายหน้าไปมา

"คุณพูดอะไรขึ้นมา อย่าพูดแบบนี้นะ ฉันเป็นคนทำน้องสาวของเขา!!”

เธอกลัวว่าเขานั้นจะรู้ความจริงว่าเป็นนิตาผู้เป็นคนที่ทำน้องสาวของเหมราช

"หรือว่าเป็นอย่างที่ผมคิด แค่ผมพูดเพียงแค่ว่าคุณไม่ได้เป็นคนทำ คุณก็ดูมีพิรุธแล้วนะ" 

สายตาของเขาที่กวาดมองเรือนร่างบางทำท่าทีมีพิรุธหรือว่าจะเป็นอย่างที่เขาเดาจริงๆ 

"อย่าพูดแบบนี้เลย เดี๋ยวทุกอย่างมันจะบานปลายไปมากกว่านี้ ขอให้มันจบลงที่ฉัน ขอบคุณมากๆ นะ ที่คอยช่วยเหลือแล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกอย่างไปเถอะ อย่าให้เขาต้องทำร้ายนายเลย" อันนากลัวว่าเหมราชจะทำร้ายลูกน้องคนสนิทที่คอยช่วยเหลือเธออยู่ เธอจึงบอกให้กับเขาไปเรือนร่างบางคุกเข่าลงก้มคลานเข้าไปในกรงหมา 

อยากจะอ้วกออกมาเพราะว่ามันเหม็น แต่ทำได้เพียงแต่นั่งกอดเข่าตนเอง เสียงถอนหายใจของลูกน้องคนสนิทดังขึ้นอีกครั้ง เขาไม่อยากกระทำในสิ่งที่เจ้านายสั่งหลังจากที่อันนาเข้าไปนั่งอยู่ในนั้นเขาจึงจัดการล็อกกรงด้วยกุญแจ

เมื่อเดินกลับเข้ามาในบ้านสายตาของเจ้านายที่มองจ้องมาด้วยความไม่พอใจ เขาแบมือออกเพื่อขอลูกกุญแจกับลูกน้อง

"จะทำอะไรก็ทำไม่ต้องไปยุ่งวุ่นวายกับฆาตกร!! มึงไม่ต้องสงสารแค่สมเพชก็พอ ถ้าเป็นมึงเจอเหตุการณ์เดียวกับกูต้องสูญเสียน้องสาวที่กูรักมากและเหลือเพียงคนเดียวที่อยู่ข้างกายกูมึงก็คงต้องทำแบบกู!”

ลูกน้องของเขาได้เพียงแต่ก้มหน้าเชื่อฟังคำสั่งเจ้านายตัวเอง หลังจากที่เหมราชขึ้นมาบนห้องปรับเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเสร็จ เขาเดินมาเปิดหน้าต่างจ้องมองมายังกรงหลังบ้าน 

"คงไม่ตายง่ายๆ หรอก แต่ถ้าจะตายก็ไม่เห็นต้องสนใจเลยนี่วะ! ผู้หญิงคนนี้มันฆ่าเพลงพิณ มันก็สมควรที่จะได้รับกรรมแล้ว" เหมราชรู้สึกแปลกใจทำไมตนเองถึงไม่สะใจในการกระทำและมีความรู้สึกวูบหนึ่งที่สงสารหญิงสาวผู้นั้น 

เขาเดินออกมาจากห้องเพื่อที่จะไปดูอันนาหลังบ้าน แต่ในขณะที่เดินลงมามีรถคันหนึ่งจอดอยู่ยังหน้าบ้านซึ่งตอนนี้ก็ดึกมากใครที่มาหาเขา 

"ไปดูดิว่าใครมา" เหมราชพยักหน้าให้กับลูกน้องออกมาดูหน้าบ้านว่าใครมาหาเขาและไม่ช้าลูกน้องคนนั้นเดินกลับเข้าไป

"คุณคลาสมาขอพบครับนาย" เหมราชยิ้มออกมาทันทีเพื่อนสนิทคนเดียวของเหมราชคือคลาสเรียนมาด้วยกันอยู่ด้วยกันจนเหมือนพี่น้องแต่ต้องแยกออกจากกันเพราะคลาสไปเรียนต่อ

"บอกให้เข้ามา" 

เมื่อเพื่อนทั้งสองคนได้เจอกันทั้งกอดและถามไถ่จนคลาสถามหาเพลงพิณเหมราชไม่เคยบอกคลาสเลยเรื่องที่น้องสาวของตัวเองตายเพราะไม่อยากให้เพื่อนกังวลใจ ก่อนที่จะเกิดเรื่องเขาทั้งสองคนได้คุยกันและคลาสกำลังจะเข้ารับตำแหน่งมาเฟียเลยไม่อยากให้เพื่อนต้องกังวลและกลับมา

"เรื่องใหญ่ขนาดนี้ทำไมมึงถึงไม่บอกกูวะ น้องสาวมึงตายทั้งคนนะเว้ย ต่อให้กูไม่ได้รับตำแหน่งกูก็ยอมกลับมา" 

เหมราชนั่งน้ำตาคลอช่วงนั้นมันฉุกละหุกทำอะไรไม่ถูก เขาเองก็ใจสลายไม่มีกะจิตกะใจโทรหาใครไม่มีญาติที่ไหน 

"กูเองก็ทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน เพลงพิณไปไวจน…”

"ทำไม กูไม่รู้เรื่องนี้เลยแล้วทำไมถึงไม่มีข่าวเลย"

เหมราชกวาดสายตามองคลาสและกำมือเข้าหากันที่ข่าวไม่ยอมออกเพราะว่ากรณ์คนที่เหมราชเข้าใจว่าเป็นพ่อของอันนาปกปิดไว้จนไม่มีข่าวแผ่ออกมา ถ้าเกิดเหมราชไม่เข้าหาท่านรอง ทางนั้นคงไม่ยอมให้อันนามาชดใช้อย่างในสิ่งที่ทำแน่นอน

"เลว คนผิดก็ไม่ได้เข้าคุกแล้วคนที่ฆ่าน้องสาวของเรามันก็ได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอะดิ ยอมได้ยังไงวะ"

คลาสโกรธจนกำหมัดเข้าหากัน เขาไม่รู้ว่าเพื่อนของตนเองนั้นเอาคนผิดที่ทำเพลงพิณมาทรมาน

"นายครับนาย คุณอันนาถูกงูกัดอยู่ในกรงนายช่วยไปเปิดที" เหมราชลุกขึ้นทันทีเขาวิ่งกลับขึ้นไปบนห้องเพื่อเอากุญแจกรงหมาที่ลูกน้องคนสนิทนั้นให้ไว้พร้อมกับวิ่งลงมาด้านล่าง เพื่อนของเขาและลูกน้องคนสนิทรออยู่ที่หน้ากรงแล้ว 

ขาน้อยตรงช่วงต้นขาถูกงูฉกเรือนร่างบางอ่อนระทวยไร้สติหลังจากที่ร้องไห้หวาดกลัวและเจ็บปวดมาสักพัก

"อันนา อันนา" เขาดูเป็นห่วงเธอจนลืมไปว่าผู้หญิงคนนี้ฆ่าน้องสาวตนเอง เมื่อเปิดกรงได้เท่านั้นเขารีบคว้าดึงตัวของอันนามาเขย่าแต่เรือนร่างบางไร้สติไม่มีโต้ตอบแม้แต่ปลายนิ้วมือ

"งูต้องมีพิษแน่ๆ เลยเพราะบาดแผลเป็นสีม่วงผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันวะ" คลาสจับเข้ายังข้อเท้าตรงบาดแผลและรู้ว่างูที่ฉกหญิงสาวผู้นี้ต้องมีพิษ เหมราชรีบลุกขึ้นอุ้มอันนาในท่าเจ้าสาวตรงมายังรถของตนเองหน้าบ้าน

"ขับรถออกเร็วๆ" เหมราชพยายามจับใบหน้าน้อยของอันนานั้นเขย่าเพื่อเรียกสติแต่เธอก็ร่วงหล่นดั่งตุ๊กตายางไม่มีแม้การโต้ตอบมีเพียงแต่ลมหายใจแผ่วเบา

เมื่อถึงโรงพยาบาลเขาได้เพียงแต่นั่งอยู่หน้าห้องและ คิดว่าตัวเองควรปล่อยให้หญิงสาวคนนี้ตายแต่ทำไมพอเจอเหตุการณ์และหัวใจของเขาสั่งให้รีบพาเธอมาโรงพยาบาล 

"ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน" คลาสเดินเข้ามานั่งใกล้ๆ เหมราชเพื่อนของตนเองและถามขึ้นมสด้วยความสงสัย

"ผู้หญิงคนนี้คือคนที่ฆ่าเพลงพิณ"

"ห๊ะ! อย่าบอกนะว่ามึงเอาลูกสาวของมันมาทรมาน??”

เหมราชกวาดสายตามองคลาสพยักหน้าให้ตามความจริง เขาดูตกใจในการกระทำของเพื่อนตัวเองมากจนตาค้าง

"จริงๆ มันไม่ถูกต้องนะ เราควรทำลายมันมากกว่าเอามันมาทรมานเอง"

"แต่มันก็สมควรแล้วหรือเปล่า หรือมึงอยากให้น้องของเราตายไปฟรีๆ" 

เขาไม่มีคำโต้ตอบเพื่อนได้เพียงแต่นั่งนิ่งและไม่คิดว่าเหมราชจะแค้นจนเอาหญิงสาวคนนั้นมาทรมานที่บ้าน