บทที่ 17

ลูน่าไม่สะทกสะท้านกับสายตาเย็นชาของชายหนุ่ม เธอพยักหน้าเบา ๆ “เข้าใจแล้วค่ะ”

จากนั้นหญิงสาวก็เดินขึ้นบันไดไป แต่พอถึงขั้นบนสุด ลูน่าก็หยุด “คุณกิบสันมาที่บ้านเมื่อเช้าและฉีกรูปถ่ายกระจุยกระจาย คุณหนูเนลลี่ก็เลยไม่ร่าเริงไปทั้งวัน ถ้าคุณรับมือความสัมพันธ์กับคุณกิบสันไม่ไหว ก็อย่าทำตามคำขอของเนลลี่เลยค่ะ จะได้ไม่มีฝ่ายไหนที่ต้องรู้สึกแย่”

โจชัวมองแผ่นหลังของหญิงสาวที่ประจันหน้ากับเขาอยู่ น้ำเสียงที่ชายหนุ่มพูดนั้นเย็นยะเยือกยิ่งกว่าอากาศรอบข้างเสียอีก “นี่เธอพยายามสั่งสอนฉันว่าควรจัดการเรื่องของตัวเองยังไงน่ะเหรอ?”

“ก็แค่คำแนะนำค่ะ” เสียงของลูน่าราบเรียบไร้อารมณ์ “ถ้าคุณหนูเนลลี่เศร้าซึมตลอดเวลา ภาระของฉันก็จะเพิ่มขึ้นด้วย”

พูดจบ เธอจึงก้าวเท้าขึ้นชั้นบน มีเพียงสายตาหมางเมินที่จ้องกลับมา

ชายหนุ่มทรุดตัวนั่งลงบนโซฟา ขมวดคิ้วให้กับหญิงสาวที่เดินห่างออกไป

...

เช้าวันรุ่งขึ้น ออร่าได้รับสายเรียกเข้าจากลูคัสก่อนจะตื่นเสียด้วยซ้ำ

“คุณกิบสันครับ ผมอยู่ที่ชั้นล่าง คุณลินช์ให้ผมมารับ ท่านต้องการพบคุณครับ”

“พี่โจชัวอยากเจอฉันเหรอ!?” ออร่ากระโดดพรวดจากเตียงนอนด้วยความตื่นเต้น ตลอดหลายปีที่ผ่านมา นี่คือครั้งแรกที่โจชัวมาหาเธอตั้งแต่เช้าตรู่

“รอเดี๋ยว ฉันจะลงไปข้างล่างหลังแต่งหน้าเสร็จ!”

อีกหนึ่งชั่วโมงถัดมา ออร่าซึ่งแต่งแต้มใบหน้าอย่างพิถีพิถันและอยู่ในชุดเดรสยาวซึ่งห่อหุ้มร่างเธอเอาไว้ก็ปรากฏกายขึ้น เธอเปิดประตูรถด้วยกิริยาอันอ่อนช้อย

ที่เบาะหลังนั้น โจชัวในชุดดำนั่งหลับตาเพื่อพักสมอง เมื่อออร่าเข้ามาในรถเรียบร้อย เธอก็ประหลาดใจเหลือเกินที่พบว่าเสียงของตัวเองสั่นเครือ “พี่โจชัวคะ ไม่คิดไม่ฝันว่าคุณจะมาหาฉันเป็นการส่วนตัว…”

แต่ชายหนุ่มกลับพูดแทรกขึ้นมาอย่างเคร่งขรึม “ลูคัส ไปร้านอาหาร”

ณ ร้านอาหาร…

โจชัวก้มหน้าลงขณะรับประทานอาหารเช้า ชายหนุ่มพูดขึ้นมาเบา ๆ “อีกครึ่งเดือน ผมจะพาคุณไปงานเลี้ยงวันเกิดคุณย่า ยังไงซะ คุณก็เป็นคู่หมั้นของผมมาหกปีแล้ว ถึงเวลาที่จะได้เปลี่ยนสถานะสักที”

ดวงตาออร่าเป็นประกาย

จริง ๆ ด้วย ที่โจชัวมาหาแต่เช้าก็เพราะจะมาประกาศข่าวดีนี่เอง!

ในใจเธอนั้นโห่ร้องอย่างยินดี แต่ก็ต้องสงวนท่าทีเขินอายเอาไว้ “ได้ค่ะ… แต่งค่ะ”

โจชัวแค่ปรายตามองเธออย่างเฉยชา “ผมจะประกาศในงานเลี้ยงวันเกิดคุณย่าว่าการหมั้นของเราจบลงแล้ว”

แกร๊ง!

จู่ ๆ ส้อมในมือของออร่าก็หล่นลงบนโต๊ะขณะที่เธออ้าปากค้างมองหน้าโจชัวด้วยความตกตะลึง “พี่โจชัว นี่หมายความว่ายังไงคะ?”

โจชัวรับประทานอาหารเช้าในจานอย่างนิ่มนวล “ผมเคยสัญญาไว้ว่าจะคงสถานะของเราให้เป็นเหมือนคู่ที่ไม่ได้แต่งงาน อย่างแรก ก็เพื่อเติมเต็มความปรารถนาครั้งสุดท้ายของลูน่า กิบสัน อย่างที่สอง ทันทีที่เธอเสียชีวิตไปแล้ว เราสองคนก็ไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกันอีก ดังนั้น คุณต้องอยู่ในสถานภาพอื่นเพื่อที่ผมจะสามารถปกป้องคุณได้”

“แล้วผมก็เคยพูดเอาไว้ตั้งแต่ต้น ถ้าคุณหรือผมเจอใครสักคนที่เรารักในอนาคต การหมั้นหมายหลอก ๆ นี่ จะจบลงเมื่อไหร่ก็ได้”

ออร่ากัดริมฝีปาก “พี่โจชัวคะ แต่ทั้งคุณและฉันก็ยังไม่เจอคนที่เรารักนี่นา”

“แต่เนลลี่กลับมาแล้ว”

โจชัววางมีดกับส้อมลงและมองหน้าออร่าอย่างหมางเมิน “การที่เนลลี่ยังมีชีวิตอยู่พิสูจน์แล้วว่า เมื่อหกปีก่อน ลูน่า กิบสันยังไม่ตาย ในเมื่อภรรยาของผมยังอยู่ ผมก็ไม่ควรสานสัมพันธ์กับคุณ”

“อีกอย่าง” ชายหนุ่มลดศีรษะลงเพื่อดื่มน้ำซุป “คุณก็เข้ากับเนลลี่ไม่ได้ คนใช้บอกผมว่า เมื่อวานนี้ คุณทำให้เนลลี่รู้สึกแย่ทั้งวัน ดังนั้น ข้อตกลงจึงสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้”

เขาวางถ้วยเปล่าลง “ในวันเกิดคุณย่า ผมจะประกาศสถานะของเนลลี่ก่อน แล้วค่อยประกาศว่าการหมั้นของเราเป็นโมฆะ”

พูดจบ ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นเดินจากไป

ออร่ายังคงนั่งอยู่กับที่ มือทั้งสองกำแน่น

เมื่อเห็นรถของโจชัวขับออกไปอย่างไม่ไยดี ในที่สุด เธอก็ระเบิดอารมณ์ออกมาและกวาดข้าวของบนโต๊ะทั้งหมดลงบนพื้น!

เพล้ง!

ออร่าอุตส่าห์ประทับใจที่เขาเป็นฝ่ายมาขอพบเธอตั้งแต่เช้าตรู่ แล้วจู่ ๆ เขาก็ดันถอนหมั้นเธอเพียงเพราะเนลลี่ นังเด็กเหลือขอนั่น!

ดวงตาของหญิงสาวหรี่ลงด้วยความเคืองโกรธ ทั้งหมดเป็นความผิดของนังเด็กสารเลวคนนั้น!

โจชัวจะไม่ทำกับเธอแบบนี้ถ้านังเด็กนั่นไม่กลับมา! พอเธอกลับมาอยู่ได้สามวัน โจชัวก็ไม่ต้องการเธออีกแล้ว!

ถ้าไม่สามารถกำจัดนังเด็กนั่นให้พ้นทางได้ ก็อย่าเรียกเธอว่าออร่า กิบสันเลย!

ลูน่า กิบสันไม่กล้ามาด้วยตัวเอง การส่งนังเด็กเหลือขอมาแทนก็เหมือนกับส่งแพะมาบูชายัญ ได้ เราจะได้เห็นดีกันแน่!

...

เที่ยงวัน

ออร่าถือกล่องอาหารกลางวันเข้าไปในอาคารลินช์กรุ๊ป

เมื่อเธอเข้ามาในห้องทำงานของโจชัว เขาก็เพิ่งประชุมรอบเช้าเสร็จพอดี

ชายหนุ่มขมวดคิ้ว “คุณมาทำอะไรที่นี่?”

ออร่าเผยยิ้มและวางกล่องอาหารลง “ฉันนำมื้อเที่ยงมาฝากค่ะ พี่เขย”

คำพูดนั้นทำให้โจชัวถึงกับขนลุก

เขาทำหน้าบึ้ง “ทำไมถึงเรียกผมแบบนั้นล่ะ?”

“นั่นก็เพราะพี่สาวของฉันยังมีชีวิตอยู่และงานหมั้นของเราก็ต้องยกเลิกในอีกไม่ช้า เพราะฉะนั้นตั้งแต่นี้ต่อไป ฉันจะเรียกคุณว่าพี่เขยเหมือนที่เคยเรียกมาก่อนหน้านี้” ออร่ายิ้มแล้วส่งอาหารให้โจชัว “หลังจากที่พวกเราคุยกันเมื่อเช้า ฉันก็คิดอะไรได้หลายอย่าง คุณพูดถูกค่ะ ฉันยังไม่ได้ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีเลย”

“ถ้าหากเราทั้งสองถอนหมั้นกันแล้ว คุณก็จะเป็นพี่เขยและเนลลี่ก็จะเป็นหลานของฉัน ถูกไหมคะ?”

โจชัวพยักหน้า

“เสียอย่างเดียว เนลลี่ไม่ชอบหน้าฉันเอาซะเลย…”

หญิงสาวถอนหายใจพร้อมกับยื่นส้อมให้โจชัวอย่างอ่อนน้อม “พี่เขยคะ ฉันอยากพาเนลลี่ไปเที่ยวข้างนอกพรุ่งนี้ตอนบ่ายเพื่อสานสัมพันธ์ไมตรีค่ะ หลังจากนั้น เราทั้งหมดก็จะเป็นครอบครัวเดียวกัน หวังว่าเนลลี่จะไม่รังเกียจฉันนัก” ออร่ากล่าวจากใจจริง

โจชัวลังเลไปครู่หนึ่ง จากนั้นจึงพยักหน้า

ดีเลย

ดูจากการวางตัว ออร่าคงรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำลงไป หล่อนกับเนลลี่ คนหนึ่งคือน้องสาวของลูน่า กิบสัน ส่วนอีกคนก็คือลูกสาว สองคนนี้ไม่ควรมีปัญหากันตั้งแต่เริ่มต้น

“ขอบคุณค่ะ พี่เขย!” ความชั่วร้ายทอประกายในแววตาของเธอเพียงแวบเดียว “ถ้าอย่างนั้นฉันจะไปเตรียมตัวค่ะ!”

มื้อเย็น โจชัวเล่าเรื่องการตัดสินใจของเขาให้เนลลี่ฟัง

“หนูไม่อยากไปเที่ยวกับเธอ!” เนลลี่กลอกตามองบน สีหน้าท่าทางเต็มไปด้วยอารมณ์เกลียดชัง “เธอร้ายกาจมาก!”

โจชัวถอนใจเบา ๆ “เนลลี่ ยังไงออร่าก็เป็นคุณน้าของลูกนะ”

ถ้าหากลูน่า กิบสันอยู่ที่นี่เธอจะฝืนใจหรือเปล่านะ ที่ต้องมาเห็นเนลลี่กับออร่าฟาดฟันกันเอง?

อย่างไรก็ตาม ในสายตาของลูน่านั้น ความเมตตาของชายหนุ่มกลับมีความหมายที่แตกต่างออกไป

ออร่าทำร้ายจิตใจเนลลี่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่โจชัวก็ยังพยายามเกลี้ยกล่อมเนลลี่ให้ผูกมิตรกับเธออีก…

ในใจของชายหนุ่ม เธอไม่รู้หรอกว่าเนลลี่มีความสำคัญกับเขาอย่างไร แต่เธอรู้ว่าออร่าคงจะเป็นคนสำคัญที่สุดสำหรับเขา

ความเศร้าหมองล้นทะลักเข้ามาเต็มอก

“ลูน่า” เสียงเรียกของโจชัวดึงเธอออกจากภวังค์

เขาชำเลืองมองหญิงสาวอย่างนิ่งขรึม “พรุ่งนี้เธอไปกับเนลลี่ ฉันจะส่งบอดี้การ์ดสองสามคนไปคอยดูแล”

ลูน่าถอนหายใจ “ฉันต้องไปด้วยเหรอคะ?”

“นี่ไม่ใช่เรื่องที่พี่เลี้ยงอย่างเธอจะต้องสนใจ เธอมีหน้าที่ดูแลเนลลี่เท่านั้น”

“…ค่ะ นายท่าน”

หลังมื้อเย็น เนลลี่ก็กลับไปที่ห้องของตัวเองพร้อมกับนอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่บนเตียง “หนูไม่อยากญาติดีกับผู้หญิงคนนั้นเลย! หนูมีความรักอยู่เท่านี้ ให้แม่ไปหมดแล้ว และหนูก็ให้ใครไม่ได้อีก!”

อากัปกิริยาของเธอทำให้ลูน่าขบขัน ขณะที่กำลังปลอบเนลลี่อยู่นั้น เธอก็ส่งข้อความหานีลด้วย

เป็นอีกวันแล้วสินะที่เธอไม่ได้เห็นหน้าลูกชาย เธอคิดถึงเจ้าตัวแสบเหลือเกิน

[คุณแม่ครับ พรุ่งนี้อย่าออกไปเที่ยวกับออร่านะ]

จากเนื้อหาในโทรศัพท์ของออร่าที่ซิงค์อยู่กับแท็บเล็ต หัวข้อถูกตั้งไว้ชัดเจนว่า [ฆ่านังเด็กสารเลวนั่นซะ]

แม้จะไม่บอกรายละเอียดของแผนเอาไว้ แต่เด็กชายกลับรู้สึกหวาดกลัวจับใจเมื่อเขาอ่านหัวข้อดังกล่าว

[คุณแม่ครับ อย่าไป เข้าใจไหม?!]