“คุณแม่คะ! สวยจังเลย!”ขณะที่กำลังนั่งอยู่ในกระเช้าชิงช้าสวรรค์ เนลลี่ก็คุกเข่าลงกับเบาะและมองดูทัศนียภาพโดยรอบของสวนสนุก เธอปรบมืออย่างตื่นตาตื่นใจ “หนูไม่รู้มาก่อนเลยว่าสวนสนุกจะใหญ่ได้ขนาดนี้!”เด็กน้อยซึ่งเพิ่งเคยนั่งชิงช้าสวรรค์เป็นครั้งแรกกระโดดโลดเต้นไปรอบ ๆ อย่างมีความสุข “พอเราขึ้นไปเรื่อย ๆ คนอื่นที่อยู่ในสวนสนุกก็จะตัวจิ๋วกว่ามดซะอีก!”ลูน่าที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ลูบผมลูกสาวเบา ๆ ในใจนั้นเต็มไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกซึ่งยากจะคาดเดาลูก ๆ ทั้งสามต้องมาตกระกำลำบากอย่างแสนสาหัสไปพร้อมกับเธอ โดยเฉพาะเนลลี่เธอเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายและมีเหตุมีผล ถ้าไม่ได้เกิดมาในครอบครัวนี้เธอคงจะเป็นเจ้าหญิงน้อยที่ใคร ๆ ก็รักใคร่เอ็นดูการมาเที่ยวสวนสนุกครั้งแรกของเธอจะไม่ควรเป็นตอนที่อายุปาเข้าไปหกขวบแล้วและไม่ควรต้องถูกปองร้ายจากคนอย่างออร่าเมื่อลูน่านึกถึงเรื่องนั้น ความเศร้าก็เอ่อขึ้นมาจนปริ่มในลำคอเธอหายใจเข้าลึก ๆ ยกมือขึ้นโอบเนลลี่ไว้ในอ้อมแขนและซบหน้าลงกับลำคอของเด็กหญิง “แม่สัญญาว่าเรื่องนี้จบเมื่อไหร่ แม่จะพาลูกไปเที่ยวให้เยอะที่สุดเท่าที่ลูกอยากไปเลย ดีไหม?”เนลลี่หันหน้ามาทางผู้เป
เอี๊ยด!เกิดเสียงเบรกดังสนั่นมาเซราติสีดำขับเข้ามาในสวนสนุกผ่านช่องทางพิเศษ เมื่อประตูรถเปิดออก ชายร่างสูงโปร่งก็รีบก้าวเท้าลงมา“พี่เขยคะ!” ออร่าซึ่งมีน้ำตาคลอเบ้าวิ่งมาหาโจชัวทันทีที่เขาลงจากรถ เธอถลาเข้าสู่อ้อมแขนของชายหนุ่ม “จะทำยังไงดีคะ? เนลลี่ยังติดอยู่ในนั้นอยู่เลย! ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันแท้ ๆ!”“ฉันไม่น่าปล่อยแม่บ้านคนนั้นพาเนลลี่ขึ้นไปเลย! อุตส่าห์บอกแล้วเชียวว่าชิงช้าสวรรค์น่ะอันตรายจะตายไป แต่คุณแม่บ้านก็ไม่ยอมฟังค่ะ อยากจะเอาใจเนลลี่ เลยทำตามคำขอของหลาน”โจชัวสับสน ไม่รู้ว่าคำพูดของออร่าเป็นความจริงหรือโกหก “สองคนนั้นขึ้นไปนานหรือยัง?” “สิบนาทีค่ะ” ออร่าปาดน้ำตา เศร้าสลดเสียจนเหมือนหายใจแทบไม่ออก “ฉันคงมีชีวิตต่อไปไม่ได้ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับเนลลี่วันนี้! ถ้ารู้ว่าหลานจะตกอยู่ในอันตรายล่ะก็ ฉันคงจะขึ้นไปด้วย! ถ้าคนที่อยู่กับเนลลี่เป็นฉัน ฉันก็คงไม่เสียใจและรู้สึกผิดนัก…”“พอเถอะ” โจชัวขมวดคิ้ว รู้สึกรำคาญเสียงร้องห่มร้องไห้ของออร่า “เจ้าหน้าที่ได้เข้าไปช่วยหรือเปล่า?”“เข้าไปช่วยตั้งแต่เกิดเรื่องขึ้นแล้วค่ะ แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร...” ออร่าชี้ไปทางเจ้าหน้าที่
ลูน่ารีบพลิกตัวเนลลี่แล้วเชยคางเธอขึ้นใบหน้าของลูกสาวซีดเผือดจนแก้มทั้งสองปราศจากร่องรอยการมีชีวิตอยู่ ดวงตาปิดสนิทราวกับกำลังหลับใหลเมื่อลูน่าขยับตัว มือของเด็กหญิงตัวน้อยก็ทิ้งลงข้างกายอย่างไร้เรี่ยวแรง...“เนลลี่? เนลลี่!”ความหวาดกลัวที่อธิบายออกมาเป็นคำพูดไม่ได้เข้าเกาะกุมจิตใจของลูน่าขณะกอดร่างเด็กหญิงตัวน้อยเอาไว้ราวกับคนเสียสติ “เนลลี่ ตื่นสิ! พวกเราจะรอดแล้วนะ! เนลลี่”“เกิดอะไรขึ้นกับเนลลี่?” ฝ่ามือใหญ่จับที่ผนังด้านนอกของกระเช้าชิงช้าเอาไว้ตอนที่ลูน่าเกือบจะทรุดตัวลงไปแล้ว โจชัวซึ่งชุ่มไปด้วยคราบเหงื่อคว้าราวเอาไว้แล้วค่อย ๆ เหวี่ยงกายเข้ามาข้างในเขาเหนื่อยมากเสียจนหน้าผากเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ แต่กลับดึงร่างของเนลลี่มาไว้ในอ้อมแขนทันที เสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยความวิตกกังวลเมื่อเอ่ยถาม “เกิดอะไรขึ้นกับเนลลี่?”ลูน่าเงยหน้าขึ้นมองเขา ความเศร้าและความโกรธประเดประดังเข้ามาเต็มอก“คุณถามฉันว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธองั้นเหรอ?” รอยยิ้มอันแสนเจ็บปวดฉายชัดบนใบหน้า “ถ้าคุณไม่ดึงดันให้เนลลี่กับออร่าผูกมิตรกันล่ะก็ เนลลี่จะเป็นอย่างนี้ไหมล่ะ?”หญิงสาวเหลือบมองเขาแล้วดึงร่างเนลลี่อ
“พี่โจชัว!” ออร่าลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้อย่างตกตะลึง เขาคว้าขอบประตูที่หักอยู่ของตัวกระเช้าไว้ได้ขณะที่เกือบพลัดตกลงไป... เลือดไหลออกจากนิ้วทันทีร่างของชายหนุ่มห้อยอยู่นอกกระเช้าชิงช้า เรียกเสียงหอบหายใจแรงกับเสียงตะโกนลั่นจากผู้คนที่อยู่เบื้องล่างออร่าหันกลับมาที่บอดี้การ์ดอย่างร้อนใจ “สั่งพวกนั้นให้รีบแก้ไขมัน เดี๋ยวนี้เลย!”คนที่ตกลงมาเป็นโจชัวไปได้อย่างไร? ทำไมถึงไม่เป็นนังสารเลวคนใดคนหนึ่งนั่น? เธอก็แค่อยากกำจัดพวกมันให้พ้นทางเท่านั้นเอง ไม่ได้คิดที่จะทำอันตรายโจชัว!“คุณพ่อคะ!” ในวินาทีชี้เป็นชี้ตาย เนลลี่เอื้อมมือน้อย ๆ ของเธอออกมา หวังจะคว้ามือของผู้เป็นพ่อให้ได้ แต่ก็ถูกลูน่ารั้งไว้เสียก่อน “หนูตัวเล็กเกินไป น้ำหนักตัวของคุณพ่อจะฉุดให้ตกลงไปด้วยกันทั้งหมดนะ”เธอสูดลมหายใจเข้ายาวก่อนจะผูกตัวเนลลี่และรัดเชือกรอบ ๆ ร่างของเด็กหญิงให้แน่นขึ้นอีก จากนั้นก็ค่อย ๆ คลานมาหาโจชัวอย่างระมัดระวังเธอเอื้อมมือมาที่ชายหนุ่ม “จับไว้”โจชัวไม่ขยับเขยื้อนเขาคว้าแผ่นเหล็กของตัวยึดซึ่งมีลักษณะคล้ายที่หนีบขณะพูดจาถากถางหล่อนด้วยน้ำเสียงค่อนข้างเย็นชา “ไม่อยากฆ่าฉันแล้วหรือไง?”ลูน่าห
ออร่าปรี่เข้ามาหาโจชัวอย่างห่วงใยพร้อมน้ำตานองหน้า เตรียมถลาเข้าสู่อ้อมแขนของชายหนุ่ม ทว่า...มือซ้ายของโจชัวอุ้มเนลลี่อยู่ ส่วนมือขวาก็ประคองลูน่าไว้ ไม่เหลือที่ว่างสำหรับเธอเลยในช่วงเวลานั้นเอง โจชัว ลูน่า เนลลี่ช่างดูเหมือนครอบครัวที่รักใคร่กลมเกลียวกันออร่าหยุดชะงัก ความขมขื่นในแววตาของหญิงสาวแผ่กระจายเหมือนเถาวัลย์ที่แผ่กิ่งก้านสาขาเจ้าหน้าที่ทางการแพทย์รีบวางตัวลูน่ากับเนลลี่ลงบนเปลหามแล้วนำตัวขึ้นรถฉุกเฉิน“พี่โจชัว คุณทำฉันกลัวแทบตาย!” เมื่อรอให้รถพยาบาลเคลื่อนตัวออกไปแล้ว ออร่าก็เอาหัวเข้ามาซบอกของโจชัว “ฉันร้องไห้แทบแย่! นึกว่าจะไม่ได้เห็นหน้าคุณอีกแล้ว...”โจชัวก้าวถอยหลังนิ่ง ๆ“ท่านครับ!” ลูคัสพรวดพราดเข้ามาด้วยความตกตะลึง ใบหน้านั้นบวมเป่งและมีรอยฟกช้ำ “ท่านเป็นอะไรไหมครับ? ผมนึกว่าเจ้าเด็กแสบจะโกหกซะอีก ที่ไหนได้ เด็กนั่นรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่แล้วยังช่วยชีวิตท่านอีก!”โจชัวเลิกคิ้วขึ้นนิดนึง “เด็กแสบที่ไหน?”ลูคัสรีบเล่าเรื่องราวที่เขาพบเจอในห้องควบคุมให้โจชัวฟัง“เจ้าเด็กน้อยคนนั้นท่าทางจะรุ่นราวคราวเดียวกับคุณหนูเนลลี่ ผมก็นึกว่าจะก่อปัญหาเสียอีก แต่เขากลับ
ที่ปลายสาย นีลนั่งอยู่บนม้านั่งริมถนนขณะสายตาเพ่งมองรถฉุกเฉินที่เคลื่อนตัวออกไป “ยินดีด้วยครับ” เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงไร้ชีวิตชีวาถึงแม้ว่าแม่กับเนลลี่จะปลอดภัย แต่เขาก็ยังรู้สึกผิดอยู่ดีไม่คิดเลยว่าออร่าจะใจร้ายใจดำกับเนลลี่มากขนาดนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเขาละก็ ถ้าเขาไม่ขอร้องเนลลี่ให้กลับไปอยู่กับคนไร้ความรับผิดชอบอย่างโจชัว เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิดพอคิดแบบนี้ นีลก็อารมณ์เสียโดยที่ไม่ได้รับรู้ถึงความเศร้าหมองในน้ำเสียงของเด็กชาย ยามทั้งสองยังคงป่าวประกาศข่าวดีอย่างเริงร่า “เป็นเพราะนายเลยนะ เราถึงได้ไปรายงานตัวเข้าทำงานที่ลินช์กรุ๊ปในวันพรุ่งนี้!”“ถ้าวันข้างหน้ามีอะไรให้ช่วย ก็บอกพวกเราได้เลยนะเจ้าหนู!”ทำงานกับลินช์กรุ๊ปงั้นเหรอ? ดวงตาของนีลเป็นประกายเมื่อได้ยินสิ่งนี้ยังไงซะ เขาก็ต้องการใครสักคนที่ทำงานในบริษัทนั้น!...ณ โรงพยาบาลโจชัวผลักประตูห้องคนไข้อย่างแผ่วเบา ลูน่าหันหน้ามามองเมื่อได้ยินเสียงประตูเปิดออกและเผลอทำหน้าบึ้งที่เห็นชายหนุ่มเมื่อเห็นว่าเนลลี่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียง หญิงสาวจึงหันมาพร้อมกับยกนิ้วขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเองก่อนที่เธอจะลุกและเดินออกไปจากห้อ
แผ่นหลังของลูน่ากระแทกเข้ากับผนังหนาอันเย็นเฉียบ หญิงสาวถึงกับนิ่วหน้าเพราะแรงปะทะนั่นโจชัวบีบคอเธอขณะที่แววตาวาวโรจน์เยือกเย็น “เธอมันก็แค่คนใช้ที่ดูแลเนลลี่เพื่อหวังจะประจบฉัน นี่เธอคิดว่าตัวเองเป็นใคร?”“ฉันซาบซึ้งมากสำหรับสิ่งที่เธอทำในวันนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะมีสิทธิ์แสดงความเห็นเรื่องระหว่างฉันกับภรรยเก่าของฉัน ในโลกนี้ ไม่มีใครพูดกับฉันอย่างนี้ได้ นอกจากแม่แท้ ๆ ของเนลลี่เท่านั้น!”มือที่กำอยู่รอบลำคอของเธอรัดแน่นขึ้นไปอีก ใบหน้าของลูน่าเปลี่ยนเป็นสีม่วงเพราะขาดอากาศนาทีต่อมา เมื่อเธอใกล้หมดสติ ชายหนุ่มถึงได้ปล่อยมือ “จำเอาไว้!”“แค่ก แค่ก...”เมื่อได้สูดลมหายใจบริสุทธิ์ ลูน่าก็ถึงกับล้มลงไปกองกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรงพลางจับรอบลำคอของตนและไอออกมา “โอ้ เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย?” น้ำเสียงเฉื่อยชาของออร่าดังขึ้นตรงทางเดิน ลูน่าเงยหน้าขึ้นทันทีตรงหน้าเธอคือออร่าในชุดเดรสสีแดง ขณะที่เรียวเท้างามเหยียบอยู่บนส้นสูงความยาว 7 เซนติเมตร หล่อนมองลงมาที่ร่างของลูน่าบนพื้นอย่างจองหอง “ว่าแล้ว สวยแต่รูปจูบไม่หอม เธอจงใจจัดฉากสร้างสถานการณ์ เล่นละครตบตาเป็นผู้ช่วยชีวิตเพราะอยาก
ท่องไว้ลูน่า เธอต้องใจเย็น!หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกและเงยหน้ามองโจชัว เธอเอ่ยตอบด้วยเสียงสั่นเครือเล็กน้อย “หากฉันบอกว่าฉันสืบหาอันตรายที่เกิดขึ้นที่สวนสนุกเมื่อวานนี้ เพราะกลัวว่าอาจมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับคุณหนู คุณจะเชื่อฉันไหม?”ออร่ายิ้มเยาะ “แล้วเบอร์พวกนั้นล่ะ?”ลูน่าขบฟันข่มความโกรธเกลียดที่กำลังปะทุอยู่ในอก “เบอร์นั่น... เป็นเบอร์ของเพื่อนฉัน เขารู้ว่าฉันกำลังไปที่สวนสนุก เขาจะดูแลฉันได้หากมีอะไรเกิดขึ้น”เธอมองโจชัวและพยายามปั้นน้ำเสียงให้จริงใจที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ชายหนุ่มขมวดคิ้วเล็กน้อย “โทรหาเพื่อนของเธอ ฉันจะคุยกับเขาเอง”“เขาไม่เกี่ยว” ริมฝีปากบางสั่นระริก “ฉันจะไม่ยอมถูกใส่ร้ายหรอกนะ อีกอย่างเพื่อนของฉันไม่จำเป็นต้องอธิบายเรื่องนี้แทน”เปลือกตาสวยปิดลงพลางกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “ทุกอย่างที่ฉันทำวันนี้ ไม่ว่ามันจะถูกจัดฉากหรือเพียงเพื่อให้ใครพอใจ ฉันคิดว่าคุณลินช์คงรู้ดีกว่าฉันนะคะ”“ในสายตาของฉันคุณหนูสำคัญกว่าคุณ”คำพูดของเธอทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจ แต่ภาพของหญิงสาวบนชิงช้าสวรรค์ที่ผลักเขาออกด้วยอารมณ์ขุ่นเคืองก็พลันฉายแวบเข้ามาในหัวตอนนั้นเธอเข้าใจผิ