กรงร้ายจำนนรัก

“ฉันสนใจพริตตี้คนนั้น!”

ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังร่างผอมบางสวมชุดรัดรูปสีครีมทองกลืนไปกับผิวกายขาวผ่องยืนโพสท่า ฉีกยิ้มกว้างกระจ่างใสเต็มใบหน้าเรียวเล็กรูปไข่ ผมสีน้ำตาลมอคค่าถูกรวบตึงไปไว้ด้านหลัง เปิดเปลือยใบหน้าสวยและลำคอระหงรับกับเนินอกเต่งตูมที่โผล่พ้นชายเกาะอกมาวับแวมน่ามอง เธอยืนเคียงข้างรถยนต์ Mercedes Benz สีขาวมุกราคากว่าสิบล้านบาทท่ามกลางสายตานับร้อยคู่ที่จับจ้องอย่างสนใจ หญิงสาวหุบยิ้มลงเล็กน้อยเมื่อประสานกับสายตาของบางคนที่มองตาเป็นมันราวกับต้องการกลืนกินเธอไปทั้งตัวมากกว่าจะสนใจรถยนต์

“คนไหนครับท่านประธาน ใช่น้องที่ยืนข้างรถสีดำไหมครับ คนนี้ผมว่าเด็ดสุด สวย เฉี่ยว ขาเรียวขาว ใช่...”

“ไม่ใช่! คนที่ยืนข้างรถสีขาวนั่นต่างหาก”

“คนตัวเล็กๆ น่ะหรือครับ” นิธิเอ่ยถามย้ำเพื่อความแน่ใจ สีหน้าเปลี่ยนเมื่อเรดาร์เอาใจนายเสียไป ปกติท่านประธานของเขาสนใจเฉพาะตัว

“ใช่” เขาตอบขณะสายตายังจับจ้องพริตตี้สาวที่ยิ้มแหยๆ สายตาล่อกแล่กไปมาดูไม่มั่นใจในท่วงท่าและรอยยิ้มของตัวเอง ทั้งยังตื่นกลัวกับสายตาหื่นกระหายของพวกผู้ชายในงานอีกด้วย แต่ใครจะรู้ว่าดวงตา

ไม่มีใครเหมือนเธอ...

“ได้เลยครับท่านประธาน เชิญชมรถตามสบาย ส่วนเรื่องนี้...ผมจัดการเองครับ”

“เร็วที่สุดนะนิธิ”

เลขานุการหนุ่มส่งเสียงหูยในลำคอ ก่อนจะมองตามแผ่นหลังกว้างในชุดสูทสีดำสนิทเนื้อดีไป แค่ด้านหลัง...ท่านประธานของนิธิก็ดูดีทุกกระเบียดนิ้ว

บัวบูชาอยากจะถอนหายใจสักพันครั้งให้สมกับความโล่งอกที่งานแรกจบลงด้วยดี

เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนรัดรูปเตรียมกลับบ้าน ร่างเพรียวทรุดกายลงนั่งหน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งขณะรอเพื่อน ดวงตาคู่ใสมองใบหน้าของตัวเองที่ฉาบด้วยเครื่องสำอางจัดเต็ม ริมฝีปากที่ปกติแทบจะไม่เคยได้สัมผัสลิปสติก ตอนนี้ก็ยังเป็นสีชมพูกลีบบัวโดดเด่น ทุกอย่างในงานวันนี้ดูไม่ใช่บัวบูชาเลยสักนิด

เป็นครั้งแรกของเธอกับงานพริตตี้ เพิ่งรู้ซึ้งว่าการที่ต้องยืนเป็นเป้าสายตาให้ผู้ชายจับจ้องมันรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ไปทั้งกาย ใบหน้าร้อนฉ่าในบางครั้งที่ถูกจับจ้องหน้าอกตรงๆ แม้จะไม่ได้แต่งตัวโป๊อะไรมากมายด้วยซ้ำ ถึงอย่างนั้นอาชีพนี้ก็ไม่มีสิทธิ์ไปตำหนิติเตียนใครได้ตราบใดที่ผู้ชายพวกนั้นไม่ได้มาแตะต้องเนื้อตัวหญิงสาวคิดแล้วก็บอกกับตัวเองว่าหากไม่จำเป็นเธอคงไม่ทำอีก แต่ความจำเป็นนั้นทำให้เธอต้องมายืนงานมอเตอร์โชว์อีกหลายวันจนจบงาน

“หนูบัว”

“อ้าว! เจ้พอลลี่” หญิงสาวผินหน้าไปหา ส่งยิ้มให้บางๆ กับเจ้โมเดลิ่ง

“เป็นไงบ้าง พอทำได้ไหม” พอลลี่เอ่ยถามเสียงใจดีพลางวางมือลงบนไหล่

“บัวทำได้ค่ะ แต่ถ้าเจ้เห็นว่ายังไม่ดีพอบอกบัวได้เลยนะคะ” บัวบูชา

บัวบูชาเข้าใจว่าเจ้พอลลี่มาทักทายเฉยๆ แต่หญิงวัยกลางคนกลับนั่งลงข้างเธอทั้งยังเอื้อมมาจับไม้จับมือ ท่าทางเหมือนมีเรื่องสำคัญ

“บัวทำได้ดีแล้วแหละ ไม่อย่างนั้นคงไม่มีเสี่ยมาสนใจหรอก”

“อะไรนะคะ!”

“นี่เจ้ก็รอให้นังตัวอื่นๆ กลับไปก่อนถึงเข้ามาพูดกับหนูบัวนะ” เจ้ยิ้มปลื้ม ก่อนว่าต่อ “เจ้มองคนไม่ผิดจริงๆ ที่เลือกหนูมายืนทั้งๆ ที่ไม่เคยผ่านงานมาก่อนเลย แหม...ยืนงานแรกก็ตกเสี่ยได้เลย ไม่ธรรมดานะเนี่ย”

“ตกเสี่ย...หมายความว่ายังไงคะ”

“แหม! ทำเป็นไม่เข้าใจไปได้น่าหนู” พอลลี่เอื้อมมือมาหยิกแก้มเอ็นดู ก่อนว่าต่อ “ที่ว่าไม่ธรรมดาเพราะไม่ใช่เสี่ยแก่ๆ อ้วนพุงพลุ้ยอย่างที่

“ดะ...เดี๋ยวนะคะเจ้” บัวบูชายกมือห้ามคำพูดต่อไปเพราะเริ่มเข้าใจสิ่งที่พอลลี่ต้องการบอก เธอจึงเอ่ยอย่างอดทน “บัวไม่ได้ขายนะคะ”

“ไม่ขาย!”

“ใช่ค่ะ บัวไม่ขาย” เธอยืนยัน

“อ้าว! เจ้เห็นว่าหนูลำบากมาก็นึกว่าจะ...หารายได้พิเศษด้วย” พอลลี่เอ่ยอย่างแสนเสียดาย ก่อนว่าต่อ “อีกอย่างเจ้เห็นว่าหนูบัวเป็นเพื่อน

“อะไรนะคะ ฮันนี่ก็...ขายหรือคะ”

“ใช่ ทำมาตั้งนานแล้ว”

หัวใจหล่นวูบ หากยืนอยู่คงเข่าอ่อนเมื่อรู้ความจริงว่าเพื่อนรักที่แสนดีกลับทำอาชีพนี้ ดวงตากลมโตมีน้ำใสเอ่อคลอ เธอกะพริบถี่ๆ พยายามเข้มแข็งกับสิ่งที่ต้องเผชิญ

“เจ้พอลลี่ยังไม่ได้ตกลงอะไรกับทางโน้นเรื่องบัวใช่ไหมคะ”

“เอ่อ...ก็เรียกไปสูงพอสมควรเพราะบัวเด็กใหม่ยังไงก็ต้องได้ราคาสูง แต่เจ้ไม่รู้นึกว่าหนูบัวรับ...ไม่เป็นไร เดี๋ยวเจ้จะโทรไปบอกเลขาฯ คุณเกื้อว่าบัวไม่รับเนอะ”

“โทรเลยได้ไหมคะ” บัวบูชาไม่ค่อยไว้วางใจ

“ได้สิหนูบัว เดี๋ยวเจ้โทรเลยนะ”

เจ้พอลลี่กดเบอร์ยุกยิกครู่หนึ่งก็แนบโทรศัพท์ข้างหู รอฟังเสียงสัญญาณอยู่นานท่ามกลางดวงตาใสแป๋วที่ลุ้นรออยู่ข้างๆ สุดท้ายก็ลดมือลงมาแล้วกดวางสายเสียเอง

“เลขาฯ คุณเกื้อไม่รับสาย เอาไว้เจ้จะปฏิเสธให้นะไม่ต้องห่วง

“ถ้าบัวจะอยู่ในวงการนี้โดยทำงานพริตตี้อย่างเดียวจะเป็นไปได้ไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยถามเสียงไม่มั่นใจ ดูเหมือนว่าจะมีพวกเสี่ยมาคอยมองหาสาวๆ ไปปรนเปรออยู่ทุกงาน แค่งานแรกเธอก็เจอเสียแล้ว ไม่อยากยุ่งวุ่นวายกับเรื่องพวกนี้ให้เหนื่อยใจจึงตัดไฟแต่ต้นลม