LOGINShare
บทที่ 189
Related chapters
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 190
หมอหลวงเมิ่งดึงหูฝูหลิงทันที "คิดจะขี้เกียจหรือ! ไม่มีทาง คัดต่อไป!"ฝูหลิงนั่งลงใหม่อย่างจนปัญญา พอจับพู่กันได้ก็โดนหมอหลวงเมิ่งตีศีรษะอีก "ดูตัวอักษรที่เจ้าเขียนสิ เจ้าอ่านออกหรือไม่! คัดใหม่!"เจียงซุ่ยฮวนชะโงกหน้าไปดูด้วยความอยากรู้ อดรู้สึกในใจไม่ได้ ลายมือระเกะระกะเหมือนมังกรบินหงส์ร่อน อ่านไม่ออกสักตัว ช่างเกิดผิดยุคจริงๆเสียงฝีเท้าม้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เจียงซุ่ยฮวนเดินออกจากกระโจม เห็นกลุ่มคนขี่ม้ากลับมาในยามพลบค่ำพวกเขาผูกสัตว์ที่ล่าได้ไว้บนหลังม้า แทบทุกตัวลากสัตว์ล่ามากบ้างน้อยบ้างเจียงซุ่ยฮวนมองหาร่างของกู้จิ่นโดยไม่รู้ตัว นางเห็นแล้ว ม้าของกู้จิ่นวิ่งนำหน้าสุด ในแสงอาทิตย์อัสดง ร่างของกู้จิ่นเปล่งประกายทองอ่อนๆ งดงามยิ่งนักข้างกู้จิ่นคือฝ่าบาทที่ดูอิดโรยเล็กน้อย ม้าของกู้จิ่นไม่มีอะไรผูกอยู่เลย แต่ม้าของฝ่าบาทลากสุนัขจิ้งจอกสองตัวและกวางหนึ่งตัวไม่นาน ผู้เข้าร่วมทั้งหมดก็กลับมา รวมตัวกันที่ลานโล่ง นำสัตว์ล่าที่ผูกไว้บนหลังม้าลงมาทุกคนรุมล้อมเข้าไป เจียงซุ่ยฮวนกลัวถูกเบียด จึงยืนดูอยู่แต่ไกลกลางลานจุดกองไฟใหญ่ ผู้เข้าร่วมนำสัตว์ที่ล่าได้มาวางข้างกองไฟ หลิวกงก
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 191
นางยังคิดจะให้เสวียหลิงแต่งกับจิ่นอวี๋ แต่หากเสวียหลิงต้องเสียโฉมไป จิ่นอวี๋คงไม่ยินยอมเป็นแน่เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีพระพักตร์ฮ่องเต้ยิ่งทรงพระพิโรธ หลายปีมานี้ไม่เคยมีผู้ใดบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ เสวียหลิงเป็นคนแรกพระองค์ทอดพระเนตรไปยังองครักษ์เสื้อแพร "เสวียหลิงถูกสัตว์ร้ายใดทำร้าย?"องครักษ์เสื้อแพรทูลตอบ "ทูลฝ่าบาท เมื่อพวกกระหม่อมไปถึง คุณชายเสวียหลิงสลบไปแล้ว รอบๆ ไม่พบร่องรอยสัตว์ร้าย คงได้ยินเสียงแล้วหนีไปเสียก่อน"ฮ่องเต้ขมวดพระขนงแน่น "หมอหลวงเจียงอยู่ที่ใด? เราต้องการพบนาง"เจียงซุ่ยฮวนได้ยินดังนั้นรีบแหวกฝูงชนออกมาด้านหน้า "ฝ่าบาท หม่อมฉันอยู่ที่นี่เพคะ""เจ้าเป็นคนเย็บแผลให้เสวียหลิงหรือ?""เพคะ""เจ้าอายุยังน้อย เหตุใดไม่ให้หมอหลวงเมิ่งเป็นผู้เย็บ?" ฮ่องเต้ทรงฉงน กรมหมอหลวงส่งคนมาถึงเจ็ดคน แต่ผู้ที่รักษากลับเป็นหมอหญิงอายุน้อยที่สุดเจียงซุ่ยฮวนทูลชี้แจง "ทูลฝ่าบาท ขณะนั้นใบหน้าคุณชายเสวียหลิงเต็มไปด้วยโลหิต มองไม่ใบหน้าที่แท้จริงจึงไม่ทราบฐานันดร หากเย็บแผลอาจทิ้งรอยแผลเป็น หม่อมฉันจึงตัดสินใจเย็บแผลให้เองเพคะ""เช่นนั้นเอง" ฮ่องเต้ทรงพยักพระพักตร์ "เจ้าทำถูกต้องแ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 192
เมื่อได้ฟังคำกราบทูลจากเจียงซุ่ยฮวนจบ ดวงเนตรดำสนิทดั่งน้ำหมึกของกู้จิ่นก็หม่นลงทันที "องค์ชายใหญ่เคยมีรับสั่งไว้ว่า ผู้ใดกล้าทำร้ายผู้อื่นในการล่าสัตว์ฤดูใบไม้ร่วง ไม่ว่าจะเป็นองค์ชายหรือบุตรขุนนาง จะต้องถูกประหารชีวิตโดยไม่ละเว้น เจ้าแน่ใจหรือว่าเจ้ามิได้ดูผิด?"เจียงซุ่ยฮวนส่ายหน้าอย่างจริงจัง ในยามนั้นนางมุ่งคิดถึงแต่ความปลอดภัยของคุณชายเสวียหลิงเพียงอย่างเดียว มิได้คิดให้ลึกซึ้ง แต่บัดนี้เมื่อคิดทบทวนอย่างถี่ถ้วน บาดแผลบนโฉมหน้าของคุณชายเสวียหลิงนั้นเป็นรอยที่เกิดจากของมีคมอย่างแน่แท้"หม่อมฉันแน่ใจว่ามิได้ดูผิดเพคะ" นางทูลกู้จิ่นจ้องมองนางอย่างลึกซึ้ง "ข้าเชื่อเจ้า แต่เรื่องนี้เจ้าได้บอกผู้ใดอีกหรือไม่?""มิได้บอกผู้ใดเพคะ" เจียงซุ่ยฮวนครุ่นคิดก่อนเอ่ยเสริม "ตอนที่หม่อมฉันเย็บแผลให้คุณชายเสวียหลิง ได้เอ่ยกับหมอหลวงเมิ่งไปประโยคหนึ่ง แต่ท่านไม่เชื่อ หม่อมฉันจึงมิได้กล่าวถึงอีก""เจ้าทำได้ดีมาก" กู้จิ่นกล่าว "หากผู้ร้ายรู้ว่าเจ้าล่วงรู้เรื่องนี้ ย่อมต้องลงมือกับเจ้าแน่ ดังนั้นนับแต่นี้ไป เจ้าต้องเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ ห้ามบอกผู้ใดทั้งสิ้น"เจียงซุ่ยฮวนเองก็มิได้อยากพัวพันกับเร
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 193
นางเหลียวมองรอบข้าง "เขาไปแล้วหรือ?""ไปไกลแล้ว" กู้จิ่นตอบ "เมื่อครู่สถานการณ์คับขัน ไม่ได้ขออนุญาตเจ้าก่อน ขออภัยด้วย"เจียงซุ่ยฮวนแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจ โบกมือ "ก็แค่กอดเท่านั้น มีอะไรหรือ"ดวงตากู้จิ่นวาววับ "เจ้าคิดว่าไม่มีอะไรหรือ?""อืม!"ในวินาถัดมา กู้จิ่นก้มตัวลง โอบกอดเจียงซุ่ยฮวนอีกครั้งเจียงซุ่ยฮวนแข็งทื่อไปทั้งตัว แม้แต่วิธีหายใจก็ลืม นางรู้สึกราวกับตนเองกลายเป็นรูปปั้นน้ำแข็งไปแล้วการกอดของกู้จิ่นครั้งนี้แผ่วเบามาก เพียงชั่วครู่ก็ปล่อยออก เขาลูบศีรษะเจียงซุ่ยฮวน "พอเถอะ ไม่แหย่เจ้าแล้ว ดูสิ แข็งทื่อไปหมด"เจียงซุ่ยฮวนสูดหายใจเฮือก ดีที่ตรงนี้ค่อนข้างมืด กู้จิ่นจึงมองไม่เห็นใบหน้าที่แดงก่ำของนางเพื่อไม่ให้ผู้อื่นจับได้ ทั้งสองจึงต้องแยกย้ายกันไป เจียงซุ่ยฮวนค่อยๆ เดินกลับไปภายใต้สายตาของกู้จิ่นเพิ่งกลับถึงกระโจม ก็เห็นหมอหลวงเมิ่งและหมอหลวงอื่นๆ เก็บของเตรียมจะกลับ มีเพียงฝูหลิงที่ยังก้มหน้าก้มตาคัดลอกตำราอยู่ใต้แสงตะเกียงหมอหลวงเมิ่งเห็นเจียงซุ่ยฮวนเดินเข้ามา รู้สึกว่าท่าเดินของนางแปลกๆ แต่บอกไม่ถูกว่าแปลกตรงไหนกลับเป็นหมอหลวงหยางที่ถามขึ้น "เจียงเอ๋อร์ เห
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 194
เจียงซุ่ยฮวนส่ายหน้าอย่างจนปัญญา "ช่างเถิด เจ้าไปเที่ยวเล่นเถิด""แต่ข้ายังคัดลอกไม่เสร็จอีกมากเลยเจ้าค่ะ" ฝูหลิงถอนหายใจ สะบัดมือที่ชาไปมา"ไม่เป็นไร" เจียงซุ่ยฮวนยิ้มบาง "ข้าจะอธิบายกับอาจารย์ของเจ้าเอง ไปเที่ยวเล่นเถิด""จริงหรือเจ้าคะ? ถ้าเช่นนั้นขอบพระคุณท่านหมอเจียงมากเจ้าค่ะ!" ดวงตาของฝูหลิงเป็นประกาย วิ่งออกไปอย่างตื่นเต้นส่วนเจียงซุ่ยฮวนหยิบพู่กันขึ้น เริ่มเขียนบางสิ่งลงบนกระดาษลายมือของนางประณีตเล็กกะทัดรัด เขียนได้รวดเร็ว เพียงชั่วยามครึ่งก็เขียนเต็มกระดาษถึงสิบแผ่นนางวางพู่กันลง นวดข้อมือที่ปวดเมื่อย พึมพำกับตัวเอง "หากมีคอมพิวเตอร์คงดี ใช้สองมือพิมพ์คงไม่เหนื่อยเพียงนี้"ความง่วงค่อยๆ คืบคลานเข้ามา นางอุ้มพู่กันและกระดาษ ดับตะเกียงน้ำมัน เตรียมกลับคฤหาสน์เมื่อออกจากกระโจม นางเห็นกระโจมรอบข้างมืดสนิททั้งหมด กองไฟเริ่มมอดลงไม่ลุกโชนเหมือนเมื่อครู่ ผู้คนรอบกองไฟก็จากไปเกือบหมด เหลือเพียงคุณชายหนุ่มไม่กี่คนที่ยังดื่มสุราและเล่นทายนิ้วนางมองไปรอบๆ ไม่เห็นเงาของกู้จิ่น คงเป็นเพราะเขาติดตามฝ่าบาทกลับคฤหาสน์แล้วแสงจันทร์เย็นยะเยือก เจียงซุ่ยฮวนสะบัดเสื้อคลุม อุ้มกร
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 195
เจียงซุ่ยฮวนพูดอย่างสำนึกผิด "ขออภัยด้วย ข้าไม่ได้ตั้งใจ""ไม่เป็นไร เป็นความผิดข้าเอง ไม่ควรให้ชางอี้แอบติดตามเจ้า ควรจะบอกเจ้าล่วงหน้า" สายตากู้จิ่นเจือความเจ็บปวด "เจ้าคงตกใจมาก""ข้าไม่เป็นไร พอรู้ว่าเป็นคนก็ไม่กลัวเท่าไหร่แล้ว" เจียงซุ่ยฮวนก้มหน้าชี้ไปที่ชางอี้ที่สลบอยู่ "แค่รู้สึกผิดต่อเขาเล็กน้อย""ไม่ต้องรู้สึกผิด แค่ยาสลบเท่านั้น ให้เขานอนสักตื่นก็หาย" กู้จิ่นดีดนิ้วแล้วพูดกับเพดาน "ชางเอ๋อร์ แบกพี่ชายเจ้ากลับไป"เงาดำร่างหนึ่งกระโดดลงมาจากเพดาน มาถึงข้างกายทั้งสอง กลั้นหัวเราะแบกชางอี้ที่นอนอยู่บนพื้นแล้วพาจากไปเจียงซุ่ยฮวนเพื่อบรรเทาความกระอักกระอ่วน จึงถาม "องครักษ์ลับของท่านใช้ชื่อชาง ทั้งหมดหรือ? ชางอี้ ชางเอ๋อร์ ชางซาน เรียงไปตามลำดับ?"กู้จิ่นส่ายหน้า "แต่ละคนมีชื่อรหัสต่างกัน สองคนนี้เป็นพี่น้องกัน จึงใช้ชื่อชางอี้ ชางเอ๋อร์""อ้อๆ"เพราะลากชางอี้กลับมา หมวกคลุมของเจียงซุ่ยฮวนจึงเอียงเล็กน้อย กู้จิ่นยื่นมือจัดให้ตรง พลางกล่าว "เมื่อครู่ข้าไปดูเสวียหลิงมา""เร็วจัง เสวียหลิงคงยังไม่ฟื้นกระมัง?" เจียงซุ่ยฮวนถาม"อืม" กู้จิ่นเอามือกลับ กล่าวว่า "เสวียหลิงยังหลั
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 196
เมื่อเจียงซุ่ยฮวนมาถึง ฝูหลิงคิดว่าเจอผู้ช่วยเสียแล้ว จึงมองนางด้วยความหวัง หวังว่านางจะช่วยพูดให้ ใครจะรู้ว่านางน่ากลัวยิ่งกว่าอาจารย์เสียอีก!ฝูหลิงอยากร้องไห้แต่น้ำตาไม่ไหล "ท่านหมอเจียง ข้าไม่เคยมีเรื่องบาดหมางใดกับท่าน เหตุใดท่านจึงทำเช่นนี้กับข้า?"หมอหลวงเมิ่งหยิบตำราแพทย์บนโต๊ะขึ้นมาพลิกดูคร่าวๆ ดวงตาเป็นประกาย "เจ้าเจียง นี่เจ้าใช้เวลาเพียงคืนเดียวเขียนออกมาหรือ?""เจ้าค่ะ" เจียงซุ่ยฮวนหยิบแอปเปิ้ลบนโต๊ะขึ้นมา พูดพลางกินไป "เขียนจนดึกดื่นเลยเจ้าค่ะ""เจ้าอายุยังน้อยแต่รู้มากถึงเพียงนี้ อนาคตไกลแน่!" หมอหลวงเมิ่งกล่าวด้วยความทึ่งเจียงซุ่ยฮวนโบกมือ "นี่เป็นเพียงความรู้พื้นฐานทางการแพทย์เท่านั้น หากจะเขียนทุกสิ่งที่ข้ารู้ออกมา คงต้องใช้เวลาอย่างน้อยสองปี"นางไม่ถ่อมตนต่อหน้าเหล่าหมอหลวงเหล่านี้เลย เพราะต้องให้พวกเขารู้ว่านางมีความสามารถจริง ไม่เพียงจ่ายยา เย็บแผล แต่ยังเขียนตำราแพทย์ได้ด้วย เช่นนี้พวกเขาจึงจะยิ่งให้ความเคารพนางฝูหลิงรับตำราแพทย์จากมือหมอหลวงเมิ่ง พลิกดูแล้วร้องครวญ "สามสิบหน้า? นี่จะเอาชีวิตข้าหรือ!"เจียงซุ่ยฮวนกำลังจะบอกว่าคัดลอกครั้งเดียวก็พอ ใครจะรู
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 197
เป็นไปได้หรือไม่ว่าเมื่อคืนชุนหลิวและชุนหยางไม่ได้ต้มยาถวายฮ่องเต้?หรือว่าเกี่ยวกับการบาดเจ็บของเสวียหลิง?องครักษ์เสื้อแพรพาเจียงซุ่ยฮวนมาที่หน้ากระโจมหลังหนึ่ง เจียงซุ่ยฮวนจำได้ว่านี่คือกระโจมของฮองเฮา นางยืนรออย่างเรียบร้อยที่ประตู รอจนนางกำนัลเลิกม่านขึ้นจึงก้าวเข้าไปในกระโจม ฮ่องเต้และฮองเฮาประทับอยู่ด้วยกัน เจียงซุ่ยฮวนประสานมือค้อมคำนับ "หม่อมฉันขอคำนับฝ่าบาทและฮองเฮา"ฮ่องเต้ตรัสช้าๆ "หมอหลวงเจียง เจ้ารู้หรือไม่ว่าเราเรียกเจ้ามาด้วยเรื่องใด?"เจียงซุ่ยฮวนยืดตัวตรง ส่ายหน้า "หม่อมฉันไม่ทราบเพคะ"ในตอนนั้น ฮ่องเต้ทรงไอเบาๆ ฮองเฮาที่ประทับข้างๆ รีบยกถ้วยน้ำชาถวายทันที "ฝ่าบาท เสวยน้ำชาร้อนสักหน่อยเพคะ"ฮ่องเต้ทรงรับถ้วยชา เสวยหนึ่งอึก แล้วตรัสต่อ "หมอหลวงเจียง เมื่อคืนเราถูกลมหนาว วันนี้คงไม่สามารถไปล่าสัตว์ได้แล้ว"เจียงซุ่ยฮวนตกใจ กล่าว "หม่อมฉันจะรีบกลับไปต้มยาถวายพระองค์เพคะ""ให้หมอหลวงเมิ่งต้มยาเถอะ เรามีเรื่องอื่นจะมอบหมายให้เจ้า" ฮ่องเต้ทรงไอเบาๆ อีกครั้ง "วันนี้เราไปล่าสัตว์ไม่ได้ เหลือแต่เจิ้นคนเดียว เราไม่วางใจ"เจียงซุ่ยฮวนลองถามดู "ฝ่าบาทหมายความว่า ให้หม่
Latest chapter
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 578
ชายร่างยักษ์ถูกบังคับให้เงยหน้าขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยฟกช้ำจนแทบดูไม่ออกว่าเดิมมีหน้าตาเป็นเช่นไรมิหนำซ้ำ เลือดกำเดายังไหลทะลักไม่หยุด แขนทั้งสองไร้ความรู้สึก แม้แต่จะเช็ดเลือดออกจากใบหน้ายังไม่อาจกระทำได้เขาจ้องเจียงซุ่ยฮวนด้วยสายตาเจ็บใจ “เมื่อครู่นั้น…”—พูดได้เพียงสองคำ เลือดกำเดาก็ไหลย้อนเข้าปาก เขาสะอึกแล้วถ่มถุยออกมา “แหวะ! แหวะ! ช่างน่าขยะแขยงนัก!”น้ำลายปนเลือดแทบจะพ่นใส่เจียงซุ่ยฮวน นางแสดงสีหน้ารังเกียจเดียดฉันท์ ยกมือบังคับศีรษะของเขาให้หันไปทางอัฒจันทร์น้ำลายและเลือดกระเซ็นกระจาย ผู้ชมพากันหวีดร้องหลบหนี บางคนร้องเสียงหลง โดยเฉพาะหญิงสาวในชุดชมพูผู้หนึ่งที่ทนไม่ไหว โยนผ้าเช็ดหน้าขึ้นเวที “เอาผ้านี่อุดจมูกเขาซะ ข้ายินดีให้หนึ่งพันตำลึง!”“ตกลง” เจียงซุ่ยฮวนก้มลงหยิบผ้าจากพื้น ยัดเข้าไปในรูจมูกของชายร่างยักษ์อย่างไม่ลังเลในที่สุดชายผู้นั้นก็หยุดพ่นน้ำลาย เขาพูดเสียงอู้อี้ผ่านผ้าที่ยัดจมูก “เมื่อครู่นั้นข้าแค่ประมาทไป หากเจ้ากล้าพอ จงต่อแขนข้าให้กลับเข้าที่ เราจะสู้กันใหม่!”เจียงซุ่ยฮวนทรุดกายนั่งลง บีบหัวเขาแนบพื้น “ข้ามิได้ว่างนัก หากเจ้าตอบคำถามของข้า ข้าจะ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 577
บุรุษร่างยักษ์ร้องโอดโอย พลางยกมือกุมใบหน้า ถอยหลังเซถลาไปหลายก้าวพลันมีเสียงโห่ร้องอย่างขัดเคืองดังลั่นจากบนอัฒจันทร์“นี่มันเรื่องอะไร! ร่างกายใหญ่โตปานนี้ยังสู้หญิงไม่ได้อีกหรือ!”“ใช่แล้ว! อ่อนแอเกินไปแล้วกระมัง!”“ลุกขึ้นสิ! ข้าลงพนันหมดหน้าตักไว้กับเจ้าเลยนะ!”ดูท่าคนเหล่านี้ล้วนวางเดิมพันไว้ที่ชายร่างใหญ่ผู้นั้นทั้งสิ้นก็ไม่แปลก...ด้วยรูปลักษณ์ภายนอกที่ต่างกันลิบลับ ใครบ้างเล่าจะเชื่อว่าสตรีอย่างเจียงซุ่ยฮวนจะชนะเขาได้ชายร่างใหญ่เช็ดมุมปากของตนเอง เห็นรอยเลือดติดปลายนิ้วก็นัยน์ตาแข็งกร้าวขึ้นมา “ดูท่าข้าคงประเมินเจ้าต่ำไปเสียแล้ว”แต่เดิมเขาเข้าใจว่านางก็เป็นแค่หญิงชาวบ้านธรรมดา ไยเลย...ผ่านไปไม่กี่กระบวนท่า ก็รู้แล้วว่านางหาใช่คนที่เขาจะประมาทได้เจียงซุ่ยฮวนบิดข้อมือเบา ๆ พลางกล่าวเย้ยหยัน “ถูกแล้ว...เจ้ามันตาบอด”ชายร่างใหญ่ลุกพรวดขึ้นจากพื้น แผดเสียงคำรามแล้วพุ่งตรงเข้าหานางด้วยแรงทั้งหมดเจียงซุ่ยฮวนเบี่ยงกายหลบไปด้านข้าง มือข้างหนึ่งยันเสาเวทีไว้แล้วดีดตัวลอยขึ้นกลางอากาศ ก่อนจะเหวี่ยงเท้าเข้าใส่ใบหน้าชายผู้นั้นอีกคราชายร่างยักษ์ล้มตึงลงกับพื้น เลือดกำเดาไห
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 576
“สู้กัน! สู้กันสิ!”“ปลุกนางให้ลุกขึ้นมา!”“อย่าเสียเวลา! เร็วเข้า ให้หล่อนลุกขึ้นมาสู้!”เจียงซุ่ยฮวนรู้สึกตัวตื่นจากเสียงอึกทึกโกลาหลรอบกาย เสียงเหล่านั้นดั่งคลื่นซัดถาโถมเข้ามาไม่หยุดหย่อน ประหนึ่ง...จะเร่งให้นาง...สู้รึ!?นางค่อย ๆ ลืมตาขึ้น พบว่าตนเองกำลังนอนคว่ำอยู่บนพื้นคล้ายลานประลอง ลานแห่งนี้เป็นวงกลม กว้างพอจะรองรับคนได้ราวสิบคนรอบลานประลองมีผู้คนมากมายนับร้อยราย กำลังส่งเสียงร้องตะโกนโห่อย่างบ้าคลั่งจากเครื่องแต่งกายดูแล้ว ล้วนเป็นบรรดาผู้มีฐานะจากเมืองหลวง สีหน้าของพวกเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น คำตะโกนเร่งเร้าดังไม่ขาดสายแรกเริ่ม เจียงซุ่ยฮวนยังงุนงงอยู่มาก นางเพิ่งอยู่หน้าจวนแท้ ๆ เหตุใดจึงมาปรากฏตัวที่นี่ได้เล่า?เมื่อนางค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน ฝูงชนโดยรอบก็ยิ่งโห่ร้องเสียงดังกระหึ่มกว่าเดิม“เสียงหนวกหูเสียจริง”นางยกมือกุมขมับ พลางพิจารณาสภาพแวดล้อมรอบกายอย่างตั้งใจสถานที่แห่งนี้...ดูเหมือนจะคุ้นตาอยู่บ้างทันใดนั้น ดวงตาของเจียงซุ่ยฮวนเบิกโพลง ใช่แล้ว! นางจำได้ ที่นี่นางเคยมาเยือนเมื่อหลายปีก่อน เจ้าของร่างเดิมถึงกับวิ่งหนีหัวซุกหัวซุนเพราะทนเห็นความโหดร้าย
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 575
ปู้กู่ถูกคานไม้ที่ถล่มลงมาทับขาจน เจ็บมีสีหน้าบิดเบี้ยวไปทั้งใบหน้า องครักษ์ลับทั้งหลายเมื่อเห็นดังนั้นจึงกรูกันเข้าไป หวังจะยกคานไม้ออกให้พ้นจากขาของเขาทว่าเปลวเพลิงยังไม่สงบลงโดยสิ้นเชิง ความเสี่ยงที่จะเกิดไฟลุกซ้ำยังมีอยู่ทุกเมื่อ จึงจำต้องแบ่งกำลังครึ่งหนึ่งไว้ดับไฟ อีกครึ่งเข้าไปช่วยปู้กู่คานไม้ที่ถล่มลงมานั้นหนักหนายิ่งนัก แถมยังร้อนจนแทบจับต้องไม่ได้ การจะยกขึ้นจึงยากเย็นนัก ปู้กู่เหงื่อเต็มหน้า พร่ำครางเสียงต่ำ “อย่าห่วงข้าเลย รีบไปช่วยคนในเรือนก่อน!”องครักษ์ผู้หนึ่งวิ่งเข้าไปดูในเรือน แล้วรีบวิ่งกลับออกมารายงาน “ในเรือน...ไม่มีใครอยู่แล้ว!”“ว่าอะไรนะ!?” ปู้กู่กัดฟันกรอด “บัดซบ! ปล่อยให้มันหนีไปได้!”เจียงซุ่ยฮวนเมื่อได้ยินว่าข้างในว่างเปล่า ทั้งโกรธทั้งโล่งใจ โกรธที่หลี่ลี่หลบหนีไปได้ แต่โล่งใจที่เขายังมีชีวิตอยู่องครักษ์ที่อยู่ข้างกายนางเอ่ยถามอย่างเกรงใจ “พระชายา ขออนุญาตไปช่วยท่านปู้กู่ก่อนจะได้หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”“ไปเถิด” เจียงซุ่ยฮวนก็เป็นห่วงปู้กู่ไม่น้อย หากปล่อยให้คานไม้นั้นกดทับอยู่นาน เกรงว่าจะยิ่งแย่ลง“ขอบพระคุณพระชายา กระหม่อมจะรีบกลับมาโดยเร็วพ่ะย่ะค่
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 574
ครั้นได้ยินคำว่า “ไฟไหม้” ความง่วงที่ยังหลงเหลืออยู่ในห้วงนิทราของเจียงซุ่ยฮวนพลันสลายหายไปสิ้น หัวใจพลันเต้นโครมครามราวจะหลุดจากอกนางลุกพรวดจากที่นอน คว้าผ้าคลุมขนกระต่ายที่วางอยู่ข้างหมอนมาสวมอย่างลวก ๆ แล้วรีบลงจากเตียงในขณะเดียวกัน ประตูห้องก็ถูกผลักเปิดอย่างรุนแรง หยิ่งเถาวิ่งพรวดเข้ามาทั้งที่ยังทรงตัวไม่ทันดี จึงพลาดล้ม “โครม” ลงกับพื้นหยิ่งเถาไม่ทันได้ลุกขึ้นก็รีบเงยหน้าร้องบอกเสียงลั่น “คุณหนู! รีบออกไปเถิด! ข้างนอกเกิดไฟขึ้นแล้ว!”เจียงซุ่ยฮวนรีบสวมรองเท้า ก้าวยาว ๆ ตรงเข้าไปฉุดหยิ่งเถาขึ้นจากพื้น แล้วจูงมือนางวิ่งออกไปทันทีมือของเจียงซุ่ยฮวนที่กำมือหยิ่งเถานั้นสั่นน้อย ๆ นางถามเสียงเร่งร้อน “เสี่ยวถังหยวนเล่า?”“คุณชายน้อยปลอดภัยดีเพคะ แม่นมเห็นก่อนจึงรีบพาออกไปหลบแล้วเพคะ” หยิ่งเถารีบตอบครั้นรู้ว่าลูกน้อยปลอดภัย เจียงซุ่ยฮวนจึงค่อยสงบลงเล็กน้อย แล้วเอ่ยถามอีกครั้ง “แล้วไฟเกิดที่ใด?”“เป็นห้องพักของท่านอาจารย์เพคะ” หยิ่งเถาตอบเจียงซุ่ยฮวนถึงกับชะงัก ห้องของฉู่เฉินหรือ!? แล้วหลี่ลี่ก็ยังอยู่ในนั้นด้วย!นางจึงเร่งฝีเท้าวิ่งออกไป ทว่าเพิ่งออกจากประตู ก็มีควันไฟใน
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 573
หากฝืนปลุกเขาขึ้นมาในยามนี้ เกรงว่าจะทำให้สติแตกเสียจนอาละวาดคลุ้มคลั่ง“ดูท่าคงต้องปล่อยให้ฟื้นขึ้นเองแล้วกระมัง” เจียงซุ่ยฮวนถอนหายใจอย่างจนปัญญา แล้วเอ่ยเรียกจากในห้องว่า “ปู้กู่ เข้ามาหาข้าสักประเดี๋ยวสิ”ปู้กู่เปิดประตูเข้ามาทันที “พระชายา มีสิ่งใดจะทรงบัญชาหรือพ่ะย่ะค่ะ?”เจียงซุ่ยฮวนชี้ไปยังบุรุษที่นอนอยู่บนพื้น “เจ้ารู้จักบุรุษผู้นี้หรือไม่?”ปู้กู่หลับตานิ่ง พยายามรื้อค้นความทรงจำอย่างเคร่งเครียด ทว่านึกอยู่เนิ่นนานก็ยังคิดไม่ออกเจียงซุ่ยฮวนจึงกล่าวเป็นเชิงเตือน “ชายผู้นี้ผิวขาวซีดผิดธรรมชาติ คงมิได้ออกไปพบแสงตะวันมาเป็นเวลานานแล้ว”ปู้กู่นั่งย่อตัวลง เพ่งพินิจใบหน้าของบุรุษผู้นั้นอย่างละเอียด กระทั่งครู่หนึ่ง ก็อุทานเสียงเบา “ซี้ด…”“นึกออกแล้วหรือ?” เจียงซุ่ยฮวนเอ่ยถามปู้กู่ชี้ไปที่บุรุษผู้นั้นด้วยแววตาตกตะลึง “ผู้นี้ชื่อหลี่ลี่ เมื่อสิบปีก่อน เคยเป็นหนี้หอพนันถึงหนึ่งแสนตำลึง แล้วบุกเข้าไปปล้นคฤหาสน์ของพ่อค้าผู้มั่งคั่ง”“หากเพียงแค่ปล้นก็คงไม่ถึงกับร้ายกาจนัก เขากลับอาศัยฝีมือที่เหนือกว่าฆ่าล้างทั้งครอบครัวพ่อค้านั้น รวมแล้วกว่ายี่สิบชีวิต”เจียงซุ่ยฮวนสีหน้าหม
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 572
เจียงซุ่ยฮวนโดยสารรถม้ากลับถึงจวน พอเปิดม่านลงจากรถ ก็ต้องตกใจเมื่อเห็นปู้กู่ยืนอยู่เบื้องหน้าพร้อมผู้ติดตามนับสิบคน“เหตุใดเจ้าจึงพาผู้คนมากมายมาด้วย?” นางเหลือบมองแคร่ไม้ด้านหลังพลางถามปู้กู่รีบเอ่ยอย่างร้อนรน “พระชายา พอได้ข่าวว่าเส้นทางขากลับถูกเฉียนจิงอี๋สกัดไว้ กระหม่อมก็ตั้งใจจะนำคนไปช่วย แต่ไม่นานก็ทราบว่าท่านเสด็จกลับมาเสียแล้ว”“อืม...ตอนนี้ไม่มีอันใดแล้ว ให้พวกเขาแยกย้ายกันไปเถิด” เจียงซุ่ยฮวนโบกมือ นางยังเร่งรีบอยากกลับเข้าเรือนเพื่อสอบปากคำฉู่เฉินตัวปลอมปู้กู่สั่งให้คนที่มาด้วยกันกลับไป ทว่าตนเองกลับยืนอยู่นิ่ง ๆ ไม่ขยับเจียงซุ่ยฮวนจึงถามขึ้น “เหตุใดเจ้ายังไม่ไปเล่า?”ปู้กู่เอ่ยว่า “พระชายา ขอพระองค์โปรดแจ้งกระหม่อมเถิด เฉียนจิงอี๋ขวางรถพระองค์ไว้ด้วยเหตุใด?”เจียงซุ่ยฮวนเล่าเรื่องราวตั้งแต่ต้นจนจบ แล้วกล่าวทิ้งท้ายว่า “ข้ารู้สึกว่าคนผู้นี้ไม่ธรรมดา ที่สำคัญคือแววตาที่เขามองข้ามันช่างประหลาด เจ้ารีบส่งคนไปสืบข่าวเขาสักหน่อยเถิด”ปู้กู่สีหน้าหนักแน่น “เฉียนจิงอี๋ผู้นี้มิใช่คนธรรมดาแน่ หอพนันซิ่งหลงของตระกูลเขากระจายอยู่ทั่วแคว้นต้าเหยียน และเขาเอง...ดูเหมือนจะมีธ
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 571
เจียงซุ่ยฮวนยิ้มน้อย ๆ แล้วกดเสียงต่ำลงพลางกระซิบว่า “วางใจเถิด...ตอนนี้ไม่มีแล้ว”แววตาขององครักษ์ลับยังเต็มไปด้วยความสงสัย ทว่าเจียงซุ่ยฮวนเพียงยิ้มอย่างเงียบงัน หาได้กล่าวคำใดอีกไม่นานนัก เฉียนจิงอี๋ก็เดินออกจากรถม้าด้วยท่วงท่าสงบ มือไพล่หลังไว้ ทว่ารอยยิ้มบนใบหน้ากลับจางหายไปจนหมดสิ้น หางตายังพลันกระตุกเล็กน้อยเขาเห็นกับตาตนเองว่าเหล่าองครักษ์ลับจับคนยัดใส่รถม้า แล้วเขายังไล่ตามมาตลอดทางจากหอพนัน สายตาไม่เคยละไปที่อื่นเลยแม้แต่น้อยแต่เหตุใดคนผู้นั้นจึงหายไปเสียได้?เจียงซุ่ยฮวนยิ้มถาม “เห็นผู้ใดหรือไม่?”แววตาเฉียนจิงอี๋เย็นเยียบสั่นไหวเล็กน้อย ประหนึ่งกำลังครุ่นคิดบางสิ่งอยู่ เมื่อสบเข้ากับรอยยิ้มของเจียงซุ่ยฮวน เขาจึงยกยิ้มบาง ๆ “ขออภัยด้วยคุณหนู ข้าคงตาฝาดไป”เขาหยิบตั๋วเงินใบหนึ่งขึ้นมา แล้วยื่นสองมือส่งให้เจียงซุ่ยฮวน “เชิญคุณหนูรับของเล็กน้อยเป็นการขออภัย”ท่าทีของบุรุษผู้นี้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วนัก ไม่เสียแรงเป็นทายาทหอพนันโดยแท้ ขณะที่เจียงซุ่ยฮวนกำลังจะเอื้อมมือไปรับ กลับพบว่าตั๋วเงินในมือเขานั้นมิใช่ใบละแค่แสนตำลึง...แต่เป็นถึงสองแสนตำลึงเจียงซุ่ยฮวนชักมือกลั
วังวนแห่งรัก หมอหญิงพลิกชีวี บทที่ 570
ควันสีเทาลอยฟุ้งขึ้นมา ลูกประคำที่เฉียนจิงอี๋ปาออกไปยังคงสภาพสมบูรณ์ แต่กลับฝังลึกอยู่กลางหลุมใหญ่บนพื้นแค่ลูกประคำธรรมดา กลับสามารถก่อความเสียหายได้ถึงเพียงนี้ ต้องมีพลังภายในลึกล้ำถึงเพียงใดกันแน่สีหน้าของเจียงซุ่ยฮวนพลันเคร่งขรึม ขณะเดียวกัน เหล่าองครักษ์ลับที่ล้อมรถม้าอยู่ก็ล้วนตั้งท่าเตรียมพร้อมด้วยท่าทีตึงเครียดแต่ก่อนพวกเขาเคยได้ยินชื่อของเฉียนจิงอี๋มาบ้าง รู้เพียงว่าเขาเป็นทายาทของหอพนันซิ่งหลง เป็นผู้มีอุปนิสัยเงียบขรึม หาได้ปรากฏตัวต่อหน้าผู้คนบ่อยนักกระทั่งได้พบกับตัวจริงในวันนี้ จึงรู้ว่าบุรุษผู้นี้...มิใช่คนธรรมดาแน่นอน“แม่นางผู้นี้ ข้าไร้เจตนาจะสร้างความลำบากแก่ท่าน เพียงแต่ในฐานะทายาทของหอพนันซิ่งหลง ข้าย่อมไม่อาจเพิกเฉยมองลูกค้าถูกลักพาตัวไปต่อหน้าต่อตา...ท่านว่าใช่หรือไม่?” เฉียนจิงอี๋ยิ้มละไม รอยยิ้มนั้นดูสุภาพอ่อนโยน หากแต่แฝงไว้ด้วยแรงกดดันจาง ๆ อย่างยากจะหยั่งถึงองครักษ์ลับทั้งหกยังคงเฝ้ารอบรถม้า หนึ่งในนั้นค่อย ๆ ถอยหลังออกไป แล้วอาศัยจังหวะชุลมุนลับหายไปในพริบตาเฉียนจิงอี๋เห็นดังนั้น จึงหัวเราะพลางถามว่า “หืม? ถึงกับต้องไปตามกำลังเสริมเชียวหรือ? หรื
