บทที่ 787

“……” เจียงอวี่ไม่เหลียวมองนาง เอียงหน้าส่งเสียงผิวปากแผ่วพลิ้วใส่ม้าขาวที่นอนอยู่บนพื้น “ลุกขึ้นเถิด”

ม้าขาวค่อย ๆ ลุกขึ้นอย่างเนิบนาบ แล้วเดินไปยืนอยู่ข้างทาง

หญิงสาวเบิกตากว้าง เอ่ยพึมพำว่า “เจ้าคือเทพแห่งม้าหรือ”

เจียงอวี่เอ่ยถาม “เทพแห่งม้าคือสิ่งใดกัน”

“ก็หมายถึงม้าที่บำเพ็ญจนได้เป็นเซียนน่ะสิ!” นางพูดด้วยความตื่นเต้น “เจ้าแค่ผิวปากเบา ๆ ม้าข้าก็ลุกขึ้นแล้ว ท่านต้องเป็นเทพแน่นอน!”

เจียงอวี่หัวเราะเบา ๆ แล้วกล่าวว่า “ข้าไม่ใช่เทพ เพียงแต่พอมีวิชาฝึกม้าอยู่บ้าง”

เขาคุกเข่าลง ตรวจดูขาซ้ายนาง นางเจ็บจนเหงื่อท่วมศีรษะ แต่ก็กัดริมฝีปากแน่นไม่เอื้อนเอ่ยคำใด

“หากเจ็บนัก ก็ร้องออกมาเถิด ไยต้องฝืนอดทนไว้”

“ไม่เป็นไร” หญิงสาวกัดฟันแน่น “เจ้าช่วยดูทีว่าข้าจะใช้ขานี้ได้อีกหรือไม่ หากไม่ได้แล้ว ขอรบกวนท่านเข้าเมืองหลวง ไปตามบิดามารดาข้ามาที”

“บิดาข้าคือท่านอาจารย์จาง หากท่านไม่รู้จวนไท่ซืออยู่ที่ใด ก็เพียงเดินจากประตูเมืองทิศใต้ไปทางตะวันออก ไปถึงสามแยกแล้วเลี้ยวซ้าย……”

อาจเพราะความกังวลทำให้นางพูดไม่หยุด เจียงอวี่จึงขัดคำนาง “เจ้าคือธิดาของท่านอาจารย์จาง จางรั่วรั่วหรือ”

จางรั่วรั่ว