ตอนที่ 10

อันนาเห็นแม็กซิมัสเข้าใจผิด หล่อนก็รีบสมทบสนับสนุนเพื่อให้ตัวเองรอดพ้นข้อสงสัยทันควัน

“มึงร้ายกาจ... ร้ายกาจที่สุด นังปั้นหยา!”

ปั้นหยาส่ายหน้าไปมาเมื่อถูกปรักปรำจากสองคนที่กำลังเกรี้ยวกราด

หล่อนอยากหายตัวไปจากตรงนี้ หรือไม่ก็ตายไปจากโลกใบนี้เสียเลย

“พี่ไม่ได้ทำนะอัน... คุณแม็ก... หยาไม่ได้ทำ... หยา อ๊ะ... หยาเจ็บ...”

“ถ้าเธอไม่ได้เป็นคนทำ แล้วใครจะทำ เรื่องเลวๆ แบบนี้ มีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นแหละที่กล้าทำ ปั้นหยา”

เขาบีบแขนของหล่อนแรงมากราวกับต้องการทำให้กระดูกของหล่อนแตกละเอียด

หล่อนเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวดทรมาน และพยายามวิงวอนให้เขาเมตตา

“ได้โปรด... เชื่อหยา... หยาไม่รู้เรื่อง หยาไม่ได้ทำ...”

หล่อนร้องไห้อย่างน่าเวทนา แต่ไม่มีใครที่จะเชื่อหล่อนเลย

“ตอแหล!”

“อ๊ะ...”

ปั้นหยาถูกผลักให้ล้มหงาย ร่างเปลือยแทบกลิ้งตกลงไปจากเตียง และพวกเขาก็คงจะรุมทึ้งหล่อนจนย่อยยับต่อไปอีก หากคุณย่าวารีไม่ปรากฏตัวขึ้นเสียก่อน

“เกิดอะไรขึ้น เสียงดังลั่นบ้านเชียว”

“คุณย่า...”

ปั้นหยาครางเรียกชื่อของผู้มีพระคุณด้วยน้ำเสียงสะอื้นไห้ ในขณะที่แม็กซิมัสนั่งทำหน้าเคร่งเครียดอยู่บนเตียงเพราะไร้ทางหลบหนี

“หยา... หยาทำไมเป็นแบบนี้ล่ะลูก...”

คุณย่าวารีเดินเข้ามาหยุดข้างร่างของปั้นหยา และก็ไม่ต้องให้ใครมาอธิบายก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อคืน

“หยา...” ปั้นหยาเอาแต่ร้องไห้พูดไม่ออก

“ฉันว่าคุณกับฉันมีเรื่องที่จะต้องคุยกันยาวเลยนะ คุณหมอแม็กซิมัส”

แม็กซิมัสถอนใจออกมาแรงๆ เขายกมือขึ้นเสยเส้นผมยุ่งๆ ที่ตกลงมาปรกหน้าผากด้วยความหงุดหงิด

“ครับ”

“คุณย่า... นังหยามันอ่อยพี่แม็กของอัน...”

อันนาตั้งสติได้ก็รีบเข้ามาเกาะแขนของคุณย่าวารี และพยายามใส่ไฟปั้นหยา แต่หญิงสูงวัยเลี้ยงหลานสาวสองคนมาตั้งแต่เล็ก ทำให้รู้จักนิสัยของคนทั้งคู่เป็นอย่างดี

“เรื่องนี้ย่าจะสอบสวนเอง”

“แต่นังหยามัน...”

“ออกไปกับย่าอันนา สองคนนั้นเขาจะได้แต่งเนื้อแต่งตัว ยังมีเรื่องอีกเยอะที่ต้องจัดการ”

อันนาไม่ต้องการทำตามคำสั่งของคุณย่าวารี แต่ก็ไม่อาจจะขัดข้องได้ จำต้องเดินออกไป และทันทีที่ประตูห้องปิดลง ปั้นหยาก็ถูกจอมมารร้ายเล่นงานทันที

“ถามจริงๆ เถอะ ชอบแย่งของคนอื่นเป็นนิสัยหรือไง ถึงทำเรื่องเลวทรามแบบนี้ขึ้นมาได้”

“หยา... ไม่ได้ทำ...” หล่อนปฏิเสธทั้งน้ำตา

“ถ้าเธอไม่ได้เป็นคนทำ แล้วเธอจะมานอนให้ฉันเอาทั้งคืนได้ยังไง ปั้นหยา!”

เขาตวาดลั่น ขณะก้าวลงจากเตียงไปหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาสวมใส่ สายตาที่มองมายังหล่อนเต็มไปด้วยความเกลียดชังขยะแขยง จนคนถูกมองเจ็บปวดแสนสาหัส

“ไม่คิดเลยนะว่าหน้าซื่อๆ ตาใสๆ อย่างเธอ จะแรดจะร่านได้ถึงเพียงนี้ สิ่งที่น้องอันบอกฉันเกี่ยวกับเธอ มันคือความจริงล้วนๆ เธอนี่มันเลวชาติชั่วจริงๆ”

เขาด่าหล่อน ด่าอย่างไม่ไว้หน้า ด่าอย่างเกลียดชัง ด่าราวกับหล่อนไม่ใช่คน

“หยา... ไม่ได้ทำจริงๆ นะคะ พาหยาไปสาบานที่ไหนก็ได้ หยาไม่รู้เรื่อง...”

“ถ้าไม่รู้เรื่อง เธอเข้ามาในห้องนี้ตอนที่อันนาไม่อยู่ทำไม”

“หยาเอา... เอาชุดมาคืนน้องอัน...”

หล่อนอธิบายตามความเป็นจริง แต่เขาหัวเราะเยาะ เพราะไม่เชื่อคำพูดของหล่อนเลย

“ตอแหล! อย่าคิดว่าฉันจะเชื่อคำพูดของผู้หญิงแพศยาอย่างเธอ ไม่มีวัน ผู้หญิงสารเลว!”

“คุณแม็ก... หยา... หยาไม่รู้เรื่องจริงๆ นะคะ หยา...”

“จำเอาไว้นะ ฉันทั้งเกลียดทั้งขยะแขยงผู้หญิงร่านอย่างเธอที่สุด ปั้นหยา!”

หัวใจของหล่อนเจ็บปวดราวกับถูกเฉือนออกไปชิ้นๆ น้ำตาที่หลั่งรินออกมาไม่สามารถชำระล้างความรวดร้าวทรมานให้เบาบางลงได้เลย

“แต่หยาขอยืนยัน... หยาไม่รู้เรื่อง หยาไม่ได้ทำ...”

หล่อนรวบรวมแรงกายแรงใจเฮือกสุดท้าย ก้าวลงจากเตียง คลานไปเก็บเสื้อผ้าของตัวเองบนพื้น และวิ่งหายเข้าไปในห้องน้ำทั้งน้ำตา

“บ้าฉิบ!”

แม็กซิมัสสบถตามหลังแบบบางไปด้วยความเดือดดาล แทบไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงที่ทำให้เขาลุ่มหลงเมื่อคืนจะเป็นปั้นหยา แถมหล่อนยัง...

สายตาของเขาสะดุดหยุดกึกอยู่กับรอยสีแดงบนผ้าปูเตียง กรามแกร่งขบกันแน่นจนเนื้อข้างแก้มกระตุกเป็นริ้ว

หล่อนเป็นสาวพรหมจารี...

พระเจ้า...

มือใหญ่สองข้างยกขึ้นลูบหน้าแรงๆ ก่อนจะเดินกลับไปกลับมาภายในห้อง

นี่เขากำลังเผชิญหน้าอยู่กับเรื่องบ้าบออะไรกันนะ แล้วทำไม ทำไมเรื่องแบบนี้มันถึงเกิดขึ้น

ร่างกำยำทรุดลงนั่งกับเตียงนอนยุ่งเหยิงราวกับผ่านสงครามโลกมาอย่างอ่อนแรง

แล้วนี่เขาจะทำยังไงดี...

จะแก้ปัญหาที่เกิดขึ้นนี้ยังไงดี

หัวสมองที่เคยชาญฉลาดของเขา ตอนนี้มันกำลังมืดแปดด้าน มองไปทางไหนก็เจอแต่ทางตันเสียทุกทาง

ร่างอรชรทรุดลงกองกับพื้นทันที เมื่อก้าวเข้ามาภายในห้องน้ำได้สำเร็จ หยาดน้ำตาไหลทะลักออกมาอาบแก้ม ซึ่งก็ไม่ต่างจากความทรงจำเมื่อคืนที่ไหลบ่าเข้ามาท่วมท้นหัวใจ

หล่อนไม่รู้ว่าทำไมมันเกิดเรื่องนี้ขึ้นได้ เพราะหล่อนไม่เคยมีเจตนาแบบนี้เลย หล่อนเข้ามาในห้องของอันนาเพียงเพราะต้องการนำชุดมาคืนให้ แต่ก็ถูกแม็กซิมัสกระทำย่ำยี เขาต่างหากที่เป็นคนผิด ไม่ใช่มายัดข้อหาแพศยาให้กับหล่อน

มือเล็กยกขึ้นปิดหน้าและร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส กายสาวสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้นน่าเวทนา หล่อนก้มลงมองเนื้อสาว และก็พบว่ามันชอกช้ำแดงก่ำเพราะน้ำมือของแม็กซิมัสทุกตารางนิ้ว ยิ่งตรงนั้น... ที่ซอกขา... หล่อนรับรู้ได้ถึงความบอบช้ำแสนสาหัส หล่อนเจ็บแปลบแม้กระทั่งตอนนั่งนิ่ง

ทำไมมันน่าอดสูแบบนี้

หญิงสาวสะอื้นไห้ไม่หยุด และก็พยายามที่จะลืมทุกอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่สมองกลับจดจำทุกอย่างได้อย่างแม่นยำ ทุกฉากทุกตอนที่ถูกเขาโลมเลีย มือใหญ่บีบเคล้นขยี้ขยำ ปากของเขาก็กัดก็แทะ โดยมีลิ้นสากแลบออกมาปาดเลีย

หล่อนครางออกมาอย่างปวดร้าว เมื่อภาพฉากสวาทตอนที่ถูกแม็กซิมัสล่วงล้ำสอดใส่ผุดขึ้นมาในหัว หล่อนยอมให้เขาจูงมือพาไปในสถานที่ที่ไม่เคยรู้จักมาก่อนอย่างเต็มใจ

ทำไมหล่อนถึงได้น่าสมเพชแบบนี้นะ สมควรแล้วล่ะที่จะถูกทุกคนประณาม

ก๊อก ก๊อก

“ตายอยู่ในนั้นหรือไง ออกมาได้แล้ว!”

เสียงดุกระด้างของแม็กซิมัสดังขึ้นพร้อมกับเสียงเขย่าประตูห้องน้ำ คนที่กำลังดำดิ่งอยู่ในเหวแห่งความอัปยศเงยหน้าขึ้น ก่อนจะกลั้นใจตอบออกไป

“คุณแม็ก... ออกไปก่อนเถอะค่ะ ไม่ต้องรอหยา”

“ฉันไม่ได้รอเธอ แต่คุณย่าของเธอ ให้ฉันมาลากเธอไปพร้อมกันต่างหาก”

งั้นก็แสดงว่าเขาออกไปจากห้องแล้วครั้งหนึ่ง แต่จำต้องกลับมาที่นี่อีกครั้งเพราะคำสั่งของคุณย่าวารี

น้ำตาของหล่อนไหลเป็นทางไม่ยอมหยุด ขณะกัดฟันลุกขึ้นยืนอย่างทรมาน

หล่อนเจ็บเหลือเกิน... ที่ตรงนั้น... ตรงที่แม็กซิมัสคุกคามด้วยความแข็งชันใหญ่โตมาตลอดทั้งค่ำคืน

“ขอ... เวลาอีกห้านาทีค่ะ”

“อย่าเกินล่ะ เพราะฉันไม่ชอบเสียเวลารอผู้หญิงไร้ค่าแบบเธอ”

“ค่ะ”

ไม่มีวินาทีไหนที่จะเจ็บปวดมากกว่านี้อีกแล้ว เมื่อถูกผู้ชายที่เฝ้าแอบรักด่าทอ และแสดงความรังเกียจเดียดฉันท์

หล่อนเจ็บเหลือเกิน...

เจ็บทั้งตัว...

และหัวใจ...

แม็กซิมัสหงุดหงิดจนแทบจะเป็นบ้า เขารีบคุยโทรศัพท์สั่งงานเลขาฯ ของตนเองที่โทรมาตามเร็วๆ ก่อนจะรีบตัดสายเมื่อผู้หญิงที่เป็นต้นเหตุของความวุ่นวายทั้งหลายทั้งมวลก้าวออกมาจากห้องน้ำ

เนื้อตัวของหล่อนแบบบางราวกับตุ๊กตาแก้วที่พร้อมจะแตกหักโดยง่ายหากไม่ได้รับการทะนุถนอม ฝ่าเท้าเปลือยขาวสะอาดหยุดชะงักทันทีที่เห็นเขา ดวงหน้านวลไร้เครื่องสำอางซีดเผือดไร้สีเลือด ดวงตาของหล่อนเบิกกว้างและมีหยาดน้ำตาคลอตลอดเวลา ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงสดตามธรรมชาติยังคงบวมเจ่อเพราะจุมพิตจากเขานั่นเอง

บ้าฉิบ!

เขาสบถอยู่ภายในลำคอด้วยความเดือดดาล เกลียดตัวเองที่พลาดพลั้งไปมีความสัมพันธ์กับผู้หญิงแพศยาตรงหน้า ปั้นหยาก็แค่แสดงละครเป็นผู้หญิงแบบบาง ไร้เดียงสา แต่ความจริงแล้วหล่อนเจ้าเล่ห์ และคิดจะจับเขาอย่างที่อันนาพร่ำบอกจริงๆ