บทที่ 1 หย่า (03)

          “ผมว่าคุณโปรดควรคิดให้ดีก่อน” ชายที่มาหยุดเท้าอยู่เบื้องหน้าปรีดิทาเอ่ยเสียงเรียบ เดาได้ว่าฝ่ายหญิงกำลังคิดทำอะไร ไม่พ้นต่อกรกับราชสีห์ โดยที่หมัดเล็กๆ นั้นไร้พิษสง รังแต่จะทำให้ตัวเองเจ็บยิ่งกว่าเดิมมากกว่า   

          “ถ้าไม่อยากให้โปรดแจ้งความก็คืนยัยหนูมา” น้ำเสียงของหญิงสาวหนักแน่น ไม่มีแววหวั่นเกรง ดวงหน้าเชิดขึ้นกลบความกังวลที่ผุดขึ้นอยู่ตลอด

          “คุณท่านคงไม่ทำแบบนั้น” ลูกน้องคนสนิทของหยางจินอย่างตรีบอกเสียงเรียบ เจ้านายของเขาไม่ใช่พวกไก่อ่อน คำขู่เพียงเท่านี้ไม่กระทบกระเทือนแน่

          “งั้นโปรดจะแจ้งความถ้าไม่ยอม...” เธอก็ขอทำตามสิ่งที่คิดเอาไว้ แล้วพยายามเอาความมั่นใจเข้าข่ม

          “มันไม่ดีกับคุณหนูเลยครับ คุณท่านสามารถทำได้ทุกอย่าง และมันจะเป็นการยื้อให้เรื่องจบยากขึ้นนะครับ ผมว่าคุณโปรดรอคุณไท่ดีกว่าครับ” ตรีเอ่ยบอกแต่ไม่ได้มีท่าทีคุกคาม

          ปรีดิทาขบปากฉับพลันเมื่อมีคำว่าลูกมาเกี่ยวข้อง หัวใจของเธอกังวลไปหมด อึดใจนั้นก็ได้ฟังสิ่งที่เธอก็รู้ดีอยู่แก่ใจ

          “อีกอย่างคุณท่านเองก็มีพรรคพวกอยู่มากครับ”  มันไม่ใช่คำขู่ เป็นคำเตือนให้คิดดีๆ มากกว่า

          คนเป็นแม่รู้สึกโลกทั้งใบมืดลง เธอไม่สามารถตัดสินใจทำอะไรบุ่มบ่ามได้ เพราะไม่อาจคาดเดาคนไร้หัวใจอย่างหยางจิน และเป็นเสมือนการบอกว่าหากเธอดื้อ ลูกสาวอาจจะต้องเจอกับเรื่องเลวร้าย

          หากเป็นเธอคนเดียวคงก้าวเท้าเข้าไปภายในสถานีตำรวจแล้ว แต่นี่มีชีวิตของลูกเป็นประกัน ตาหลับลงอย่างตัดสินใจ เธอแทบไม่เหลือทางให้เดินเลย

          “อ้าว สวัสดีครับคุณตรี” ไม่นานก็มีเสียงทักทายดังขึ้น

          ตรีหันไปยิ้มให้กับผู้ชายคนหนึ่งที่ดูก็รู้ว่าทำงานอยู่ที่นี่

          “ท่านมาที่นี่หรือครับ มีธุระอะไรทำไมไม่บอกผม”

          “ท่านไม่ได้มาด้วยครับ ผมแค่เจอคนรู้จักเลยทักทายกันครับ” ตรีบอกแล้วนิ่งมองปรีดิทา

          หญิงสาวเข้าใจความหมายได้ทันทีแบบไม่ต้องอธิบาย ทว่าก็นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนมือนุ่มจะหยิบสมาร์ตโฟนขึ้นมาโทร.หาทิวัตถ์แทน บางทีเขาอาจจะได้ตัวลูกกลับมาแล้วก็ได้

          ไม่นานเท่าไรก็มีเสียงตอบกลับมา แต่ไม่ใช่เสียงของเขา

          “สวัสดีค่ะ”

          เป็นเสียงของผู้หญิง ปรีดิทาชะงักไปเสี้ยวนาทีก่อนจะตั้งคำถาม

          “คุณไท่อยู่ไหมคะ”

          “คุณหมอติดเคสอยู่ค่ะ”

          คำตอบที่ได้ทำให้คนฟังสะอึก อาการจุกเจ็บขนาบข้างมาพร้อมกัน เขาไม่ได้ไปพาลูกกลับมา แต่เลือกจะไปทำงาน

          ‘ไอ้คนใจร้าย ใจดำ’

          ไม่มีคำใดเหมาะกับทิวัตถ์มากไปกว่าสองคำนั้น น้ำตาเม็ดกลมทำท่าจะรินไหล ความเสียใจ เจ็บปวดพลุ่งพล่าน แต่ต้องประคองตัวเองให้อยู่เพื่อลูก

          ปรีดิทารู้ว่าหนทางของตัวเองแคบลงทุกที แต่อย่างไรก็ต้องเดินต่อ

          หญิงสาวรีบก้าวเท้าขึ้นรถ เมื่อสิ่งที่จะทำอาจเป็นภัยกับลูกจึงต้องหยุดมันไว้ก่อน แต่ต้องมีสักคนที่ไม่ใช่พรรคพวกของหยางจิน เธอจะไม่ล้มเลิกแน่จนกว่าจะได้ลูกกลับคืนมา แต่ก็จำเป็นต้องเลือกทางที่ปลอดภัยกับลูกก่อน แล้วเอ่ยบอกกับพี่กันต์ให้นำพาไปยังสถานที่หนึ่ง

          “หมอไท่อยู่ไหนคะ”

          ปรีดิทาปรี่เข้าไปถามหาทิวัตถ์กับนางพยาบาลคนหนึ่งในโรงพยาบาลที่เธอไม่คิดว่าจะเจอกับเขาในตอนที่เธอเหยียบเศษแก้ว เพราะก่อนหน้านี้เขาทำงานอยู่ที่โรงพยาบาลที่บิดาของเธอเคยเป็นผู้ดูแล และเธอเองก็ทำที่นั่น

          “คุณหมอออกไปทำธุระเมื่อกี้นี่เองค่ะ”

          ปรีดิทาหน้าซีดลงเมื่อได้คำตอบ เขาไปแล้ว แต่เธอไม่อาจแน่ใจเลยว่าเขาจะไปที่บ้านของหยางจินหรือไม่ เธอจะรู้คำตอบก็เมื่อไปถึงที่นั่น จึงรีบกลับขึ้นรถตรงไปยังบ้านที่เธอไม่เคยไปเลยสักครั้ง

          “โปรดมาพบท่านค่ะ” พอเท้าก้าวไปชิดรั้วเธอก็เอ่ยบอก สายตามองลอดเข้าไปด้านในหวังว่าจะเห็นรถของเขา แต่ก็เป็นความหวังลมๆ แล้งๆ ที่ไม่มีจริง ส่วนพี่กันต์นั้นเธอให้จอดรถรออยู่ห่างออกไป หากได้ลูกมาแล้วเธอจะหนีในทันที

          “ได้ใบหย่ามาไหมครับ ถ้าไม่ได้ พวกเราก็ไม่สามารถให้คุณเข้าไปได้”

          คนที่เฝ้าประตูด้านหน้าเอ่ยถามเสียงเข้ม เขาได้คำสั่งกำชับมาแล้วว่าหากไม่มีใบหย่ามา ผู้หญิงคนนี้ก็ไม่มีสิทธิ์เข้าไปด้านใน

          ปรีดิทาเนื้อตัวสั่นด้วยความสิ้นหวัง แต่เธอไม่มีวันยอมแพ้

          “หลีกไป โปรดจะเข้าไปหาลูก” หญิงสาวเอ่ยด้วยสีหน้าจริงจัง เธอยอมตายดีกว่าปล่อยให้ลูกอยู่กับผู้ชายที่น่ากลัวคนนั้น คนที่เธอเคยเจอเขาที่งานศพของบิดา คนที่วางท่า วางอำนาจ และแสดงออกชัดว่าไม่ได้เป็นมิตรกับเธอ

          “อย่าดื้อรั้นเลยครับ เพราะคุณอาจจะไม่ได้เจ็บคนเดียว”

          “ฮื่อ”

          ปรีดิทาปล่อยโฮอยู่ข้างประตูเล็ก ปวดใจที่ได้ฟังคำขู่นั้นซ้ำๆ เธอไม่รู้จะทำอย่างไรดี ส่วนคนพวกนั้นมองด้วยสายตาว่างเปล่า

          ทว่าไม่ถึงนาทีกลับได้ยินเสียงประตูใหญ่เลื่อนเปิด สายตาหันขวับไปมอง

          “คุณไท่”

          รอยยิ้มมีหวังปรากฏโดยพลัน เพราะเขามาแล้ว เขามาที่นี่จริงๆ แล้วเห็นรถแอสตันมาร์ตินคันคุ้นตาค่อยๆ ขับเคลื่อนผ่านไป

          เธอแอบตั้งความหวัง ทั้งที่ไม่ควรจะหวัง แล้วได้แต่ยืนรออยู่ด้านนอกอย่างใจจดจ่อ ขอแค่ได้ลูกคืนกลับมา เธอจะไปทันที

          ไปจากที่นี่ ไปจากคนใจร้ายทุกคน