ณ บริษัทอสังหาริมทรัพย์ ภายในห้องของท่านประธานหนุ่ม มีหญิงสาวร่างอรชรยืนกอดอกพร้อมกับใช้สายตาจิกมองไปที่ใบหน้าอันหล่อเหลาของผู้เป็นสามีอย่างไม่วางตา เมื่อมิรากำลังงอนพายุ ที่เขาให้ท้ายฝนสุดายอมทำตามในสิ่งที่เพื่อนของเธอร้องขอ ทั้งที่น้องชายกำลังจะคลั่งตายที่ตามหาภรรยาไม่เจอ “เมียจ๋า อย่ามองผมแบบนั้นสิครับ” น้ำเสียงทุ้มแฝงไปด้วยความออดอ้อน ก่อนที่เขาจะลุกออกมาจากโต๊ะทำงานเดินอ้อมมาสวมกอดเลขาสาวที่พ่วงตำแหน่งภรรยาของเขาจากทางด้านหลัง คางของท่านประธานหนุ่มเกยลงไปที่ไหล่มนของมิรา ดังลูกแมวที่กำลังอ้อนเจ้าของ เมื่อพ่อเสือหนุ่มได้ถอดเขี้ยวเล็บออกไปจนสิ้น ตั้งแต่ที่เขาตกหลงรักคนตัวเล็กที่อยู่ภายใต้อ้อมกอด “ไม่ต้องมาอ้อนเลยนะ มิราขี้เกียจทะเลาะกับแฟนเก่าคุณ ถอยออกไปเลยค่ะ เดี๋ยวคุณเอวามาเจอก็เป็นเรื่องใหญ่อีก” คนตัวเล็กพยายามเบี่ยงตัวออกให้พ้นจากชายตัวโต ซึ่งในเวลานี้เขาไม่มีทีท่าว่าจะยอมผละอ้อ
เมื่อฝนสุดาปิดเครื่องหอบท้องหนีไปแล้ว นายแพทย์จิรายุก้มใบหน้าลง พร้อมกับใช้ฝ่ามือทั้งสองกุมลงไปที่ใบหน้ากึ่งขมับเอาไว้ ด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง เมื่อเขาไม่รู้ว่าจะเริ่มต้องตามหาภรรยาได้จากที่ไหน เธอบ้างไหมว่ากำลังจะทำให้หัวใจของเขาแตกสลาย เมื่อนายแพทย์หนุ่มไม่ต่างจากคนไข้ที่อยู่ในห้องไอซียู อาการเป็นตายเท่ากัน เมื่อไม่มีภรรยาที่เป็นดังลมหายใจ คอยฉอเลาะพูดจาออดอ้อนเหมือนอย่างเช่นทุกคืนวันที่ผ่านมา หลายวันผ่านไป นายแพทย์จิรายุพยายามออกตามหาภรรยา ซึ่งเขาได้ลางานอย่างไม่มีกำหนด หากตามหาภรรยาไม่พบ เขาเองก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้ทุกคืนวันไม่ทรมาน เมื่อความคิดถึงฝนสุดากำลังจะทำให้เขากลายเป็นผู้ชายที่ดูอ่อนแอ เฉกเช่นวันนี้ที่เขายังคงนั่งอยู่ในห้องนอนที่บ้านสวน ภาพของหญิงสาวร่างเล็กวนเวียนเข้ามาในหัวของเขาตลอดเวลา นิทานก่อนนอนที่เขาแอบซื้อมาไว้ ตั้งใจจะเล่าให้ลูกฟังก่อนนอนทุกคืน เวลานี้มันกลับกลายเป็นเพียงแค่หนังสือเล่มหนึ่ง ที่ดูไร้ความหมาย เมื่อหญิงตั้งครรภ์เดินจากไปไม่บอกลาสักคำ “คุณรู้หรือเปล่าฝน ตอนนี้ผมใจจะขาดแล้ว กลับมาเถอะนะคนดี กลับมาให้ผมบอกฝันดีทุกคืน ได้บ
“มิรา! ฮึกฮือ!” ฝนสุดาเปิดประตูออกมา พร้อมกับโผเข้าไปกอดมิรา หญิงสาวร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวโยน เมื่อเธอกำลังรู้สึกเสียใจและผิดหวังในตัวสามี “ไปนั่งก่อนใจเย็นๆ นะฝน ไม่ร้องน๊า... มันเกิดอะไรขึ้นไหนฝนเล่าให้มิราฟังซิ” ฝนสุดาค่อยๆ ก้าวเท้าเข้าไปในห้อง เธอหย่อนก้อนนั่งลงที่เตียงนุ่ม พร้อมกับหยดน้ำตาใสๆ ที่ไหลไม่หยุด เมื่อความเจ็บปวดจากพิษรักกำลังกัดกร่อนกินหัวใจของเธอ “คุณหมอเขาโกหกฝนมาโดยตลอด ทั้งที่เขามีผู้หญิงอีกคนที่กำลังจะแต่งงานกันเร็วๆ นี้ ทำไมมิรา! ทำไมเขาต้องร้ายฝน เขาทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งรักจนหมดหัวใจก่อนจะค่อยๆ ควักหัวใจออกมาแล้วเอาเกลือทา เขาใจร้ายมากเลยมิรา” ฝนสุดาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุด “ไม่ร้องนะ มิราอยู่นี่แล้ว โอ๋...คุณแม่ใจเย็นก่อน” มิราพูดปลอบเพื่อนออกมาด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล ก่อนที่เธอนั้นจะโน้มหญิงตั้งครรภ์เข้าโ
ในเวลานี้คงไม่มีใครมาเข้าใจหัวอกของคนทั้งคู่ เมื่อฝนสุดาไม่ยอมลดทิฐิลง เพราะเธอเข้าใจว่ายังไงนายแพทย์หนุ่มก็ต้องแต่งงานกับนุชวรา ผู้หญิงที่บิดามารดาของเขาเห็นดีเห็นงามด้วย นายแพทย์จิรายุยังคงนั่งก้มหน้าน้ำตาไหลออกมาไม่หยุดราวกับคนเสียสติ เขาไม่ได้ยินแม้แต่เสียงรถยนต์ที่แล่นเข้ามาจอดภายในบริเวณบ้าน เมื่อจิตใจกำลังจดจ่ออยู่กับความรู้สึกที่ยากจะอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ มันแน่นอยู่ในข้างซ้าย เมื่อภรรยาที่แสนรัก ไม่รอฟังคำอธิบายจากเขา “หมอวายุ!!” เสียงทุ้มอุทานออกมาอย่างตกใจ เมื่อพายุมาส่งมิราและไม่คิดว่าจะเจอกับน้องชายที่นี่ในสภาพแบบนี้ “ว้าย! เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณหมอถึงได้มานั่งอยู่ตรงนี้ละคะ อยากบอกนะว่าคุณหมอปืนรั้วเข้ามา” มิราที่เดินตามท่านประธานหนุ่มมาติดๆ ถึงกับอุทานออกมาด้วยความตกใจเช่นกัน “มานี่ลุกขึ้นก่อนหมอ นายมาทำอะไรที่นี่ ทะเลาะกับคุณฝนมาเหรอ เฮ้ย! หมอ! นายร้องไห้แบบนี้เรื่องใหญ่ใช่ไหม เกี่ยวกับนุชวราหรือเปล่า เ
พอรถยนต์คันหรูแล่นเข้ามาจอด ที่โรงจอดรถของบ้านสวน ชายตัวโตหุ่นสูงใหญ่แลดูสมาร์ต เป็นที่ต้องตาตรึงใจของสาวน้อยสาวใหญ่ แต่ทว่าหัวของเขากลับมีให้เพียงแค่หญิงสาวที่ขึ้นชื่อว่าเป็นภรรยาเพียงคนเดียวเท่านั้น เมื่อนายแพทย์จิรายุเดินเข้ามาภายในบ้าน เขารู้สึกแปลกใจที่ไม่เห็นฝนสุดามารอต้อนรับเหมือนอย่างเคย สายตาคมกวาดมองไปรอบๆ ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องนั่งเล่น แต่ก็พบเพียงความว่างเปล่า “คุณฝนเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมบ้านเงียบจัง หรือจะหลับอยู่ในห้อง” นายแพทย์หนุ่มพูดออกมาคนเดียวเบาๆ ก่อนจะวางกระเป๋าลงไปที่โต๊ะ พร้อมกับเสื้อสูทของเขา แล้วเดินตรงไปยังห้องนอน ที่ได้เปิดแง้มเอาไว้ นายแพทย์หนุ่มค่อยๆ ก้าวเข้าไป แต่กลับไม่มีแม้แต่เงาของภรรยา “คุณฝนครับ ผมกลับมาแล้ว คุณอยู่ในห้องน้ำหรือเปล่า” เมื่อไร้เสียงตอบรับ ใจคอของเขาเริ่มเป็นกังวล เพราะฝนสุดาไม่เคยออกจากบ้าน ถ้าไม่ขออนุญาต เนื่องจากความห่วงใยของนายแพทย์หนุ่มที่มีต่อภรรยา ไม่ว่
“ทำไมคุณต้องหลอกฉันด้วย ลูกของฉันไม่จำเป็นต้องมีพ่อก็ได้ ถ้ามีแล้วต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้ ฉันจะหนีไปให้ไกล นับตั้งแต่วันนี้ไปเราอย่าได้เจอกันอีกเลย” หญิงสาวหย่อนก้นลงนั่งที่เตียงนอน ซึ่งใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยคราบน้ำตา เพราะความเสียใจจากการถูกผู้เป็นสามีปิดบังผู้หญิงอีกคนเอาไว้ ซึ่งผลจากการตั้งครรภ์ กำลังทำให้เธอดูอวบขึ้น แต่ทว่าความสวยที่มีก็ไม่ได้ลดลงไปแม้แต่น้อย ดวงตากลมโตที่เคยเป็นประกายเวลานี้มีแต่แววของความเศร้า เมื่อเธอกำลังจะไปจากบ้านหลังนี้ บ้านที่เต็มไปด้วยความทรงจำดีๆ แต่นาทีนี้มันกำลังจะกลับกลายเป็นสถานที่ในความทรงจำ “นายแพทย์จิรายุ พลพิพัฒ” หญิงสาวทวนชื่อนายแพทย์หนุ่มออกมาด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เมื่อชื่อของเขาที่ปรากฏในการ์ดแต่งงานนั้น กำลังส่งผลให้เธอรู้สึกเจ็บปวด อักษรเหล่านั้นได้บีบรัดหัวใจของหญิงสาวเป็นอย่างมาก “แม่จะพาลูกไปจากที่นี่ ทุกสิ่งที่เกิด