บทที่ 11 หมดหวัง

สเตฟานี่ ลินด์ไม่รู้สึกตัวจนกระทั่งลินด์ซีย์ จูลวางสายไป

“ฉันบอกคุณแล้ว! ว่าหลายปีที่ผ่านมาเรากำลังเลี้ยงเด็กอกตัญญูและตอนนี้เธอเป็นอิสระแล้ว เธอไม่สนใจว่าครอบครัวของเราจะอยู่รอดหรือเปล่า!”

ยิ่งสเตฟานี่คิดเธอก็ยิ่งโกรธมากขึ้น สำหรับเธอลินด์ซีย์เปรียบเสมือนสุนัขที่เธอเลี้ยงดูจนโต

แล้วในตอนนี้สุนัขตัวนี้กลับไม่เชื่อฟัง เกเรและไม่กระดิกหางให้เธออีกต่อไปแล้ว!

เฮนรี่ จูลนั่งอยู่บนโซฟาโดยไม่พูดจา ก่อนหน้านี้เขาได้ยินบทสนทนาระหว่างพวกเธอแล้ว

เมื่อคืนตอนที่เขารู้ว่าลินด์ซีย์หายตัวไปกลางดึก เขาก็รับรู้ทันทีว่ามีบางอย่างเกิดขึ้น

“ตอนนี้คุณวอลต์แมนกำลังถามหาเธออยู่และตอนนี้นังเด็กไม่รักดีนั่นกลับไม่เชื่อฟัง! เราจะทำยังไงกันดี?”

เฮนรี่หน้าบึ้งตึง จากที่หนึ่งนาทีก่อนหน้านี้น้ำเสียงของเขายังนิ่งสงบ บัดนี้ดังขึ้นเล็กน้อยในขณะที่เขาพูด “พอสักที! ดูตัวเองสิ! คุณดูเหมือนคนแก่ปากร้าย!”

“ทำไมคุณต้องตะคอกใส่ฉันด้วย? นี่มันสถานการณ์เป็นหรือตายของครอบครัวของเรานะ และเซนก็ยังไม่ยอมปล่อยเราไปด้วย ถ้านังเด็กบ้านั่นไม่ยอมไปรับใช้คุณวอลต์แมน ครอบครัวของเราจบแน่!”

หลังจากที่เคยชินกับการใช้ชีวิตอย่างฟุ่มเฟือย สเตฟานี่ก็รู้สึกกังวลอย่างมากที่บริษัทของครอบครัวของพวกเธอกำลังจะล้มละลาย

“ผมขอให้คุณทำดีกับเธอไม่ใช่เหรอ? แน่นอน คุณไม่ฟังและดูเหมือนว่าเธอจะบังเอิญได้ยินเรื่องที่เราคุยกันเมื่อคืนเข้า”

มีอะไรบ้างที่จะทำให้ลินด์ซีย์ ผู้ที่อ่อนโยนเสมอมาเริ่มกบฏต่อพวกเขา ถ้าไม่ใช่การที่เธอได้ยินบทสนทนาของพวกเขาเมื่อคืน?

“แม้ว่าถ้าเธอได้ยินสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แต่ครอบครัวของเราก็เลี้ยงดูเธอมากว่า 20 ปี! เธอก็ควรที่จะกตัญญูและช่วยเหลือครอบครัวของเราไม่ใช่เหรอ?”

ตระกูลเลี้ยงดูป้อนข้าวป้อนน้ำให้เธอ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขา เด็กหญิงที่ไม่ได้เป็นที่ต้องการคงนอนอยู่ข้างถนนไปแล้ว

“เธอไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เธอไม่ง่ายที่จะควบคุมอีกต่อไป”

เฮนรี่ยังคงมีไหวพริบ ในระหว่างที่สายตาของเขามองไกลออกไปราวกับว่าเขากำลังใช้ความคิดอยู่!

......

หลังจากทำงานเสร็จ ลินด์ซีย์เดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมาย เธอออกจากที่ทำงานมาและไม่รู้ว่าควรไปที่ไหนดี ในเมื่อตอนนี้เจนนี่ ลานิคได้กลับมาแล้ว เธอก็ไม่ต้องกลับไปหาเซนอีกต่อไปแล้ว เธอเป็นอิสระแต่ในท้ายที่สุดเธอกลับไม่มีที่ไหนเป็นของเธอ

อยู่ ๆ โทรศัพท์ของเธอดังขึ้นโดยไม่ทันตั้งตัว เธอหยิบมันขึ้นมาพร้อมกับเลื่อนหน้าจอ

น้ำเสียงที่อยู่อีกด้านของปลายสายกลับอ่อนโยนและใจดี เขาไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากคุณปู่กุกเกนไฮม์

“ลินด์ซีย์เลิกงานหรือยัง? ฉันขอให้คุณโจนส์ทำอาหารโปรดของเธอไว้ กลับมากินข้าวเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ”

ดวงตาของลินด์ซีย์เริ่มแดง เธอพยายามที่จะอดกลั้นอารมณ์ไม่ให้สะดุดและพยายามฝืนยิ้มเตรียมที่จะปฏิเสธคำเชิญ แต่ก่อนที่เธอจะได้พูดอะไร ร่างที่คุ้นเคยก็มาปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าเธอ มันเป็นคนที่เธอพยายามจะหลีกเลี่ยงที่สุด และยังเป็นคนคนเดียวที่เธอรักจนหมดใจแต่กลับไม่อยากที่จะเจอ

ตอนที่เธอกำลังจะปฏิเสธ คำว่า “ได้ค่ะ” กลับออกจากปากอย่างไม่รู้ตัวก่อนที่เธอจะเอามันกลับมาทัน มีบางสิ่งดังขึ้นจากในสายแต่ลินด์ซีย์กลับไม่ได้ยินสักคำจนสายตัดไป ดวงตาของเธอเห็นเพียงแค่ชายตรงหน้าพร้อมกับหันไปเจอผู้หญิงที่ยืนอยู่เคียงข้างเขา

เซน กุกเกนไฮม์กำลังสวมชุดสูท หลังจากที่แต่งงานกันมานาน ในที่สุดลินด์ซีย์ก็ได้เห็นท่าทีอย่างอื่นนอกจากความเมินเฉยที่อยู่บนใบหน้าของเขา

เป็นเพราะผู้หญิงที่อยู่เคียงข้างเขาหรือเปล่า?

“เซน คุณยุ่งมากแต่ฉันยังขอให้คุณไปทานมื้อค่ำกับฉันอีก คุณแน่ใจใช่ไหมว่าคุณจะไม่โกรธฉัน?”

เจนนี่ ชานิคควงแขนของเซนราวกับเจ้าหญิง

“ไม่แน่นอน คุณอยากกินอะไรล่ะ?”

เขาไม่ได้แสดงท่าทีอย่างอื่นบนใบหน้าของเขนแต่เขาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนพร้อมกับสายตาที่จับจ้องเพียงแค่ผู้เป็นที่รักของเขา

ลินด์ซีย์บังเอิญได้ยินบทสนทนาของพวกเขา ใบหน้าของเธอดูน่าสงสาร โดยที่ในตอนนั้นเองเธอรู้ตัวว่ากำลังเดินลงไปชั้นล่างเพื่อไปยังล็อบบี้ของตึกกุกเกนไฮม์

น้ำตาที่เธอกลั้นไว้ทั้งวันกลับไหลออกมา ราวกับว่าเธอไม่สามารถกลั้นมันไว้ได้อีกต่อไปแล้วและเนื่องด้วยระยะทางทำให้เซนรับรู้บางสิ่งบางอย่างได้จนเขาหยุดเดิน และอยู่ ๆ เขาก็หันมาทางเธอ…