บทที่ 12 ความอ่อนโยนที่เป็นของคนอื่น

เซน กุกเกนไฮม์มองไม่เห็นอะไร นอกจากคนแปลกหน้าที่เดินผ่านไปผ่านมา

เขาขมวดคิ้ว ซ่อนความระคายเคืองไว้ในใจของเขาและเข้าไปในร้านอาหารกับเจนนี่ ลานิคพร้อมกัน

เซนต้องรีบกลับไปที่คฤหาสน์หลังจากที่เขาได้รับสายจากปู่ของเขา ใบหน้าที่ไม่พอใจของเขามืดมนลงเมื่อเขารู้ว่าลินด์ซีย์ จูลกำลังทานข้าวอยู่กับชายชราด้วย

ต่อหน้าชายชรา เซนทานอาหารของเขาจนหมดด้วยความเงียบและรอจนกว่าชายชราจะทานเสร็จและขึ้นไปพักผ่อน หลังจากนั้นเขาดึงลินด์ซีย์ขึ้นและลากขึ้นไปยังชั้นสอง

เมื่อพวกเขาก้าวเข้ามาภายในห้อง เขาเหวี่ยงเธออย่างแรงเข้ากับกำแพง เธอรู้สึกเจ็บสะท้านไปทั่วทั้งร่างกาย เธอตั้งสติให้มั่นกว่าเดิม เธอเงยหน้ามองใบหน้าอันหล่อเหลาที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอ ใบหน้าของเซนท่าทีต่างคนที่เธอเห็นข้างนอกวันนี้ราวกับเป็นคนละคนกัน

พวกเขาอยู่ใกล้กันมาก แต่เธอกลับไม่รู้สึกถึงไอความอบอุ่นจากเขาเลย

“นี่มันแผนของเธอเหรอ?”

เซนเปล่งเสียงออกมา เผยให้เห็นการเย้ยหยันและความรังเกียจที่อยู่ในตาของเขา

“ไม่ใช่”

สายตาของลินด์ซีย์ตรงไปตรงมา แต่นอกจากคำเหล่านี้เธอก็ไม่มีคำอธิบายอย่างอื่นอีก

เธอรู้ดีว่าสำหรับเซน ไม่ว่าเธอจะพูดอะไรไปก็เปล่าประโยชน์

“อย่าคิดที่จะทำอะไรกับคนที่เธอไม่ควรทำ”

เซนพูดออกมาและเดินจากไปโดยไม่หันหลังกลับมามองเธอ

ลินด์ซีย์เสียศูนย์จนเกือบล้มลงกับพื้นและยังคงได้กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ ที่เซนทิ้งไว้เบื้องหลัง

เธอต้องออกจากที่นี่!

ในคืนนั้นลินด์ซีย์กระสับกระส่ายจนนอนแทบไม่หลับ เธอเดินทางไปที่ทำงานของเธอในตอนเช้าตรู่และโทรหาลิเดียเพื่อนัดเจอ

“ลินด์ซีย์ ไม่ใช่ว่าฉันอยากจะโทษว่าเป็นความผิดของเธอนะ ฉันรู้ว่าไม่ควรโทษเธอที่เกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นแต่เธอควรคิดหาวิธีที่จะแก้ปัญหาเรื่องนี้ ไม่อย่างนั้น เราก็ไม่สามารถปกป้องเธอได้นะ!”

เมื่อนึกถึงคำพูดของลิเดีย ลินด์ซีย์รับรู้ถึงอาการปวดหัวที่กำลังจะมาถึง!

ลินด์ซีย์ไม่สามารถอยู่ในคฤหาสน์กุกเกนไฮม์ได้อีกต่อไปและจะต้องหาที่อื่นอยู่ ถ้าเธอลาออกจากงานมันคงยากสำหรับเธอที่จะใช้ชีวิตอยู่กับโลกภายนอก

เมื่อลินด์ซีย์กำลังคิดอยู่ เฟนลีย์ ผู้ขัดแย้งกับเธอมาตลอด อยู่ ๆ เดินมาหาและโยนเอกสารลงตรงหน้าของเธอ

“ลิเดียขอให้ฉันหาลูกค้ามาให้เธอ”

ลิเดียเหรอ? ลินด์ซีย์ยืนอย่างสับสน แม้ว่าถ้าลิเดียจะสั่งมา แต่เธอคงไม่เชื่อว่าเฟนลีย์จะใจดีพอที่จะรับฟัง

“นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเธอ ทำให้เต็มที่ล่ะ!”

เฟนลีย์ไม่ได้ให้โอกาสลินด์ซีย์ได้คิดและหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานอย่างสง่างามด้วยใบหน้าดูถูก

ในตอนแรกลินด์ซีย์ลังเลอยู่ แต่เมื่อเธอนึกถึงเรื่องต่าง ๆ ที่ไม่ได้อยู่ในความควบคุมของเธอแล้ว ถ้าไม่มีงานนี้ เธอคงถูกไล่ออกในเดือนนี้แน่! เธอกำหมัดและตัดสินใจ เธอลุกขึ้นยืนพร้อมกับกัดฟันของเธอ

เธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว!

เมื่อเห็นว่าลินด์ซีย์ตัดสินใจรับลูกค้ารายนี้ เฟนลีย์ก็เผยรอยยิ้มที่มุมปากของเธอ

จุดนัดหมายถูกตั้งไว้ที่สถานบันเทิง เมื่อลินด์ซีย์เดินไปที่ทางเข้า เธอกลับหยุดชะงักทันทีเมื่อเธอเห็นคนเดินเข้าออกอย่างคึกคัก

มันเป็นสถานบันเทิงขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่ในเมืองหลวง นักธุรกิจมากมายชอบมาเจรจาข้อตกลงกันที่นี่ ซึ่งมันไม่มีข้อแก้ตัวใด ๆ

แต่มัน…

ความรู้สึกของลินด์ซีย์กำลังบอกเธอว่ามีบางอย่างดูแปลก ๆ

ตอนนี้เธอจะใจเสาะไม่ได้ ลินด์ซีย์สูดหายใจเพื่อระงับความกังวลของเธอก่อนที่เธอจะแกล้งทำเป็นสงบและเดินเข้าไปด้านใน

“คุณลี คุณทำได้ดีมาก! ดื่มอีกสิ!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า คุณนี่สุดยอดที่สุดเลย!”

......

เธอได้ยินบทสนทนาที่เต็มไปด้วยความมึนเมาดังออกมาจากด้านในก่อนที่เธอจะเปิดประตูของห้องส่วนตัว

มือของลินด์ซีย์สั่นเล็กน้อย แต่เธอพยายามสร้างความมั่นใจให้ตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าเธอจะต้องได้ลูกค้ารายนี้

เธอดันประตูของห้องส่วนตัวให้เปิดออกและเห็นผู้ชายร่างอ้วนกำลังนั่งอยู่บนโซฟา เขาเหมือนอยู่ในช่วงอายุสี่สิบปีและมีหัวล้านที่กลางศรีษะของเขา เพียงแค่มองครั้งเดียวลินด์ซีย์สามารถบอกได้ว่าเขาเป็นผู้ชายวัยกลางคนที่ชอบให้ตามใจมากที่สุด

ด้านซ้ายและด้านขวาของร่างกายเขามีหญิงสาวสวยและเจ้ามารยากำลังกอดเขาอยู่ ภาพตรงหน้าของเธอเป็นสิ่งที่ยากจะเข้าใจ

แต่ลินด์ซีย์กลับเข้าใจเจตนาของเฟนลีย์ทันทีที่เธอมอบเรื่องนี้ให้เธอจัดการและออกจากตรงนั้นทันที แต่ก่อนที่เธอจะได้หันหลังและกลับออกไปก็ได้มีเสียงของคนลามกได้เรียกเธอไว้