บทที่ 1 ได้โปรดช่วยตระกูลจูลด้วย

“ขออภัยค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ…”

เสียงตอบรับในโทรศัพท์ดังขึ้นเหมือนเดิมเป็นหมื่นครั้งในขณะที่ลินด์ซีย์ จูลนั่งยอง ๆ พร้อมกับกำโทรศัพท์ในมือของเธออยู่ริมถนนอย่างสิ้นหวัง

ลินด์ซีย์หันไปมองดูตึกกุกเกนไฮม์ที่ตั้งอยู่ด้านหลังของเธอและนึกถึงคำพูดที่แม่ของเธอได้พูดในโทรศัพท์เมื่อเช้านี้ “ถ้าลูกไปขอความช่วยเหลือจากเซน กุกเกนไฮม์ไม่ได้ ลูกจะถูกไล่ออกจากตระกูลจูล!”

แต่ท้ายที่สุด ลินด์ซีย์ก็ต้องเข้าไปในห้องทำงานภายในตึกพร้อมกับกัดฟันของเธอ

“คุณคะ ไม่ทราบว่าคุณมาพบใครเหรอคะ?”

“ฉันมาหาเซน กุกเกนไฮม์”

“ท่านประธานกุกเกนไฮม์เหรอคะ?”

พนักงานต้อนรับมองดูผู้มาเยือนพร้อมกับยิ้มอย่างมืออาชีพและพูดต่อ “คุณได้นัดไว้หรือเปล่าคะ?”

ลินด์ซีย์เม้มริมฝีปากและพูดขึ้นอย่างลังเล “...ฉันเป็นภรรยาของเขา”

พนักงานต้อนรับชะงักและบอกเธอให้คอยในขณะที่เธอใช้โทรศัพท์บนโต๊ะของเธอ

ลินด์ซีย์ จูลค่อนข้างกังวล ตั้งแต่ที่ตระกูลจูลบังคับให้เซนแต่งงานกับเธอเมื่อสามปีที่แล้วเนื่องจากความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลจูลและปู่ของเขา ทั้งหมดที่เขารู้สึกกับเธอมีเพียงแค่ความขยะแขยงเท่านั้น!

การแต่งงานกับเธอได้ทำลายโอกาสที่เขาจะได้อยู่กับคนรักของเขา!

ระหว่างสองปีที่แต่งงาน พวกเขาได้เจอกันเพียงแค่ไม่กี่ครั้งเท่านั้นตอนที่พวกเขาไปเยี่ยมปู่ของเซนที่คฤหาสน์ แต่นอกเหนือจากนั้นเซนหลีกเลี่ยงที่จะเจอเธอเท่าที่เขาจะทำได้

“ต้องขอโทษด้วยนะคะ ประธานกุกเกนไฮม์แจ้งว่าเขาไม่มีภรรยาค่ะ”

เสียงของพนักงานต้อนรับดึงสติของลินด์ซีย์ จูลกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริง

ใบหน้าของลินด์ซีย์แดงก่ำเพราะความอับอายในขณะที่เธอพูดขึ้นอย่างตะกุกตะกัก “ขอโทษค่ะฉันผิดเอง ฉันแค่มีเรื่องด่วนกับเขา คุณให้ฉันเจอเขาครู่เดียวได้ไหมคะ? ฉันใช้เวลาไม่นานหรอก…”

“ขอโทษนะคะ แต่ดิฉันให้คุณขึ้นไปโดยที่ไม่ได้นัดล่วงหน้าไม่ได้ค่ะ ดิฉันหวังว่าคุณจะเข้าใจนะคะ”

ผู้คนที่อยู่รอบ ๆ เอาแต่จ้องมองพร้อมกับหัวเราะในความโง่เขลาของเธอที่อ้างตัวว่าเป็นภรรยาของประธาน สายตาของพวกเขาเหมือนกับมีดแหลมคมที่กำลังจ่อตัวเธออยู่จนทำให้เธออายถึงขั้นเธอไม่กล้าเงยหน้าตัวเองขึ้นมา

พนักงานต้อนรับไม่มีทีท่าที่จะดูแลเธอต่อไป ทำให้ลินด์ซีย์กัดปากของเธอและตัดสินใจ เธอหยิบกระเป๋าของเธอและรีบวิ่งเข้าไปด้านใน!

“คุณคะ! คุณเข้าไปไม่ได้นะคะ!”

“รปภ.! หยุดเธอไว้!”

ในตอนนั้น เสียงของประตูลิฟต์ดังขึ้น ลินด์ซีย์รีบวิ่งเข้าไปโดยไม่ได้มองแต่ก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอบังเอิญชนเข้ากับคนคนหนึ่งอย่างจัง

“ท่าน…ท่านประธาน!”

หน้าอกของลินด์ซีย์บีบรัดจนในที่สุดเธอก็เริ่มรู้สึกหนาวเย็น

คนด้านหลังเธอที่พยายามจะจับเธอไว้ยืนเงียบ ๆ อยู่ด้านหลังโดยที่ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยเสียงดังออกมา

ลินด์ซีย์ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นและเห็นใบหน้าที่เยือกเย็นของเซน กุกเกนไฮม์ สูทสีดำสนิทที่เขาสวมอยู่สร้างความเยือกเย็นให้กับเขา กลุ่มผู้บริหารระดับสูงยืนอยู่ด้านหลังเขาโดยที่ไม่ได้เอ่ยคำพูดใด ๆ ออกมาและพิจารณามองดูผู้หญิงที่รีบเข้ามาในลิฟต์อย่างไม่สนใจ

“หลีกไป!”

ร่างกายของลินด์ซีย์สั่นสะท้านในขณะที่เธอรีบก้มหัวและก้าวถอยหลัง

มีเสียงฝีเท้าเร่งรีบดังขึ้นหลังจากที่เซนเดินออกจากลิฟต์ที่รายล้อมไปด้วยคนมากมาย เขาเดินผ่านเธอไปโดยที่ไม่เหลือบมองแถมยังไม่ได้สนใจราวกับว่าเธอไม่มีตัวตน

ในขณะที่กลุ่มคนกำลังจะเดินออกจากตึกไป ลินด์ซีย์ไม่ได้สนใจอย่างอื่นอีกต่อไปแล้วนอกจากการเข้าหาเขา เธอรีบวิ่งไปก่อนที่มันจะสายเกินไป เซนที่กำลังจะก้าวเท้าออกไปข้างนอกแต่เขากลับรู้สึกถึงแรงบางอย่างที่แขนเสื้อของเขา

“เซน…ฉันรู้ว่าคุณไม่อยากเจอฉันแต่ฉันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว ตระกูลจูลกำลังจะล้มละลายและฉันมาเพื่ออ้อนวอนคุณ ได้โปรดช่วยครอบครัวของฉันด้วยนะ! ได้โปรดเถอะ…เห็นแก่มิตรภาพของครอบครัวของเราตลอดสามปีที่ผ่านมาเถอะนะ…”

ในห้องล็อบบี้ขนาดใหญ่ ผู้ชมต่างสงสัยเกี่ยวกับผู้หญิงที่กำลังร้องไห้อยู่และกำลังคิดว่าเธอโง่ขนาดไหนที่กล้าจับแขนของประธานกลางที่แบบนี้

สายตาของเซน กุกเกนไฮม์จ้องมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นหรือพูดตรง ๆ ก็คือภรรยาของเขาที่เคยเจอแค่ไม่กี่ครั้งตั้งแต่พวกเขาแต่งงานกัน สายตาของเขามืดหมองลง

“คุณกุกเกนไฮม์ ตลอดสองปีที่ผ่านมาฉันพยายามอย่างเต็มที่เพื่อปฏิบัติตามกฏของคุณทั้งหมด…ได้โปรดช่วยเราด้วย…”

น้ำเสียงของเซนเยือกเย็นจนคำพูดที่เขาเอ่ยออกมาทำให้ลินด์ซีย์รู้สึกราวกับว่าเธอจมดิ่งอยู่ในห้วงน้ำแข็ง

“ตระกูลจูลเหรอ? พวกเขาเป็นใครเหรอ? แล้วเธอเป็นใคร?”