บทที่ 5 คำปอง

“ฮัลโหลแก”

(ยัยน้ำฟ้าแกอยู่ไหนยะ ทำไมไม่มาทำงาน) มะเหมี่ยวสาวร่างท้วมเพื่อนรักของน้ำฟ้า ตะโกนผ่านสายเข้ามาเสียงดัง ทำให้ปลายสายถึงกับดึงเจ้าเครื่องมือสื่อสารนั้นให้ออกห่างจากใบหู

“เบา ๆ ดิแกฉันไม่ได้หูหนวกนะยะ”

(แล้วตอนนี้แกอยู่ไหนบอกฉันมา)

“ตอนนี้ฉันอยู่เชียงราย” น้ำฟ้าคุยสายอย่างระแวดระวัง เพราะกลัวว่าผู้เป็นเจ้าของบ้านจะเข้ามาได้ยินเอาเสียก่อน

(เชียงราย! แกไปทำอะไรที่นั่น แล้วทำไมไม่บอกฉัน แล้วงานที่นี่ล่ะจะเอายังไง) มะเหมี่ยวยิงคำถามรัว จนน้ำฟ้าตอบแทบไม่ทัน

“ทีละคำถามแก ฉันตอบไม่ทันหรอก”

(ถ้างั้นบอกมาว่าแกไปทำอะไรที่นั่น)

“ฉัน...ฉันมาทำงาน”

(อ้าว! แล้วงานที่นี่ล่ะจะเอายังไง ทำอะไรไม่ปรึกษาฉันเลยเนี่ย)

“ฉันขอโทษแต่มันปุบปับจริง ๆ เลยอยากวานแกช่วยแจ้งพี่นกให้หน่อยว่าฉันขอลาออก ฝากขอโทษด้วยที่ไม่ได้ไปลาด้วยตัวเอง”

(เออ ๆ ฉันจะบอกให้ แต่ฉันยังไม่หายโกรธแกนะ ทำอย่างกับฉันไม่ใช่เพื่อนซะอย่างนั้น) มะเหมี่ยวเอ่ยกับเพื่อนด้วยน้ำเสียงงอน ๆ นั่นเพราะทั้งสองคนสนิทกันมาก ไปไหนไปกัน ตัวติดกันแทบตลอดเวลา เจอเข้าอย่างนี้จึงทำให้อีกฝ่ายเสียความรู้สึกพอสมควร

“ฉันขอโทษจริง ๆ แก แต่มันจำเป็นจริง ๆ เอาไว้ว่าง ๆ ฉันจะโทรหาใหม่นะ แค่นี้ก่อนเจ้านายฉันมาพอดี” พูดจบน้ำฟ้าก็รีบวางสายเพื่อนทันที ทำตัวปกติไม่ให้มีพิรุธ นั่นเพราะเขาเห็นเหมันต์กำลังเดินเข้ามา

“คุยกับใครอยู่ครับที่รัก” เหมันต์เอ่ยกับภรรยาสาวด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

“อ๋อ คุยกับเพื่อนอยู่ค่ะ”

“พ่อเลี้ยงมีอะไรหรือเปล่าคะ” เจ้าหล่อนส่งยิ้มให้

“วันนี้ฉันจะพาเธอเข้าไปในไร่ ไปแนะนำให้คนงานได้รู้จัก” ไม่ว่าเปล่าเหมันต์กลับเดินเข้าไปสวมกอดหญิงสาวจากด้านหลัง เกยคางไว้บนบ่าอันบอบบางราวกับกำลังออดอ้อนภรรยาซะอย่างนั้น

น้ำฟ้าเองก็ทำตัวไม่ถูก แม้ว่าจะโดนอีกฝ่ายทำอย่างนี้อยู่บ่อยครั้ง แต่ทว่าหล่อนเองกลับยังไม่คุ้นชินเอาเสียเลย ไม่รู้ต้องใช้เวลานานเท่าไรกว่าจะทำใจยอมรับเรื่องนี้ได้ เพราะเธอรู้สึกว่ากำลังใช้ผู้ชายร่วมกับน้องสาวตัวเองอยู่นั่นเอง

“ดีเลยค่ะฉันเองก็อยากจะเข้าไปในไร่เหมือนกัน ตั้งแต่เกิดยังไม่เคยมาอยู่ในไร่ใหญ่ ๆ อย่างนี้เลย” น้ำฟ้าเอ่ยกับชายหนุ่มอย่างลืมตัว

“คุณลืมไปแล้วหรือว่าเคยมาที่นี่แล้ว” เหมันต์ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย เขารู้สึกขำกับความเปิ่นของอีกฝ่าย ที่เผลอแสดงพิรุธออกมาให้เห็นอยู่บ่อย ๆ

“อ้อ...ฉันลืมไป ใช่ ฉันเคยมาแล้วนี่นา แหะ ๆ” น้ำฟ้ายิ้มแป้น เกาศีรษะแกร็กแก้เขินไปด้วย

“ถ้างั้นเราลงไปกันเถอะน้องคิมรออยู่ข้างล่างแล้ว”

“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยสิคะ ฉันจะเดินไปได้อย่างไรกันเนี่ย”

“โทษทีฉันลืมตัวไป นึกว่าเรากำลังจะทำสิ่งที่ฉันคิดอยู่ในหัวตอนนี้” ว่าแล้วเหมันต์ก็หอมแก้มภรรยาสาวฟอดใหญ่ให้ชื่นใจ ก่อนจะปล่อยตัวให้เป็นอิสระ ตั้งแต่มาที่นี่ไม่มีวันไหนที่เขาไม่ล่วงเกินเจ้าหล่อนเลย ความสดใหม่ของน้ำฟ้า ทำให้เหมันต์รู้สึกกระปรี้กระเปร่ามากเหลือเกิน

ส่วนน้ำฟ้าก็ได้แต่เขินอายจนใบหน้าแดงก่ำ เธอรู้ดีว่าสิ่งที่อีกฝ่ายคิดอยู่ในหัวมันคืออะไร เพราะเมื่อครู่รับรู้ได้ถึงความเป็นชายที่ดุนอยู่ตรงบริเวณเนินก้นเธอนั่นเอง

ลงมาถึงแล้วน้ำฟ้าก็เดินตรงเข้าไปหาลูกเลี้ยง ที่นั่งรออยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่น โชคดีที่คิมหันต์เป็นเด็กดี ทำให้เธอไม่มีปัญหากับลูกเลี้ยงอย่างที่กลัวในตอนแรก เธอเข้ากับคิมหันต์ได้เป็นอย่างดี แถมตอนนี้เริ่มสนิทสนมกันมากขึ้นอีกด้วย

“น้องคิมทำอะไรอยู่ครับ” เจ้าหล่อนนั่งลงข้างเด็กชาย ก่อนจะชะโงกหน้าเข้าไปดูที่หน้าจอมือถือด้วยอีกคน

“กำลังเล่นเกมอยู่ครับคุณแม่”

“ใกล้จบเกมยังครับเนี่ย เราจะเข้าไปในไร่กันแล้วนะ”

“ใกล้แล้วครับอีกแปบหนึ่งนะ รอน้องคิมก่อน” เจ้าตัวเล็กเอ่ย แต่สายตายังคงจับจ้องไปที่หน้าจอมือถือ ส่วนน้ำฟ้าก็นั่งเอาใจช่วยอยู่ข้างกัน

เหมันต์มองดูคนทั้งสองอย่างพอใจ โชคดีที่ภรรยาคนใหม่เข้ากับลูกชายเขาได้ แม้จะยังมีความเคลือบแคลงใจสงสัยในตัวน้ำฟ้าอยู่ แต่ก็มั่นใจว่าเธอคนนี้ไม่ได้เป็นมิจฉาชีพอย่างแน่นอน น่าจะมีเหตุผลอื่นที่เขาเองก็ยังต้องหาคำตอบต่อไป

“เย้! ชนะแล้ว” คิมหันต์ตะโกนเสียงดัง พร้อมทั้งชูกำปั้นข้างหนึ่งขึ้นเหนือศีรษะ แสดงความดีใจถึงชัยชนะที่ได้มาจากการเกมออนไลน์

“ถ้างั้นไปกันเถอะครับน้องคิม” เหมันต์เอ่ยกับลูกชายสุดที่รัก

“ครับคุณพ่อ”

น้ำฟ้าลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะช่วยจับมือดึงลูกเลี้ยงให้ลุกขึ้นตาม จากนั้นทั้งสามคนก็เดินออกไปหน้าบ้าน วันนี้อากาศค่อนข้างเป็นใจ ท้องฟ้าโปร่งใส ไม่ได้มีเมฆฝนปกคลุมเหมือนอย่างเช่นทุกวัน

“พ่อเลี้ยงให้คำปองไปด้วยนะคะ จะได้ช่วยไปดูแลคุณหนูให้ไงคะ” คำปองรีบเดินเร็วออกมาจากบ้าน กลัวว่าจะไม่ทัน

“เธออยู่ที่นี่ช่วยป้าบัวทำงานบ้านจะดีกว่า น้องคิมมีน้ำค้างช่วยดูแลอยู่แล้ว ขอบใจมาก”

“แต่คำปองอยากไปด้วยจริง ๆ นี่คะ” เจ้าหล่อนทำหน้าบูดบึ้งไม่พอใจเมื่อโดนผู้เป็นนายปฏิเสธ

น้ำฟ้าเห็นอย่างนั้นก็รู้สึกสงสาร เลยอาสาจะช่วยพูดกับเหมันต์ให้อีกแรง

“ถ้าคำปองอยากไปก็ให้เธอไปด้วยเถอะค่ะ” เธอหันไปเอ่ยกับผู้เป็นสามี

“ไปกันแค่สามคนนี่ล่ะสะดวกกว่า หรือว่าเธอขี้เกียจดูแลน้องคิม”

“เปล่านะคะ” น้ำฟ้ารีบปฏิเสธทันควัน กลัวว่าเหมันต์จะเข้าใจผิด

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามนี้ คำปองกลับเข้าไปช่วยป้าบัวทำงานเถอะ”

“ค่ะพ่อเลี้ยง” คำปองตอบรับอย่างเสียมิได้ ทำหน้าตาบูดบึ้งจนเห็นได้ชัด แม้ว่าน้ำฟ้าจะช่วยพูดกับเหมันต์ให้ แต่ทว่านั่นกลับไม่ทำให้เธอมองในแง่ดีขึ้นเลย เธอเกลียดผู้หญิงคนนี้ที่เข้ามาแย่งเหมันต์ไป สักวันเธอจะเอาผู้ชายคนนี้มาเป็นของเธอให้ได้