บทที่ 49 ไปตามทางของตัวเอง2

เขาลอบถอนหายใจออกมาเบา ๆ ด้วยความรู้สึกหนักอึ้งก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินกลับไปยังห้องพักผู้ป่วย แต่เขาไม่ได้เข้าไปเลือกจะยืนมองคนในห้องผ่านช่องกระจกเล็ก ๆ หน้าประตู หัวใจของเขายิ่งเจ็บปวดความรู้สึกผิดประเดประดังเข้ามากับภาพที่ร่างบอบบางบนเตียงนอนคุยกับพ่อแม่ทั้งน้ำตานองหน้า เธอคงเจ็บปวดกับการกระทำของเขามาก

เขายืนมองร่างบอบบางในห้องอยู่อย่างนั้นจนเห็นพ่อแม่กำลังเดินออกมาจึงถอยออกห่างประตูเล็กน้อย

"ทำไมไม่เข้าไปขอโทษน้องตอนทำทำไม่ไม่คิดดี ๆ ตอนนี้จะมากลัวอะไร กล้าทำก็ต้องกล้ายอมรับในการกระทำของตัวเองต่อให้น้องเขาจะโกรธเกลียดแกแค่ไหนแกก็ต้องทน" ทันทีที่เปิดประตูออกมาเห็นหน้าบุตรชายภาคินก็ต่อว่าไปอย่างเหลืออด ตอนนี้มายืนหน้าสลดแอบมองเขาอยู่ตอนทำไม่คิดนึก ๆ แล้วก็ยิ่งโมโหหากไม่ติดว่าเป็นลูกอยากจะตะบั้นหน้าสักสองสามที

"เข้าไปสิ!" เสียงทุ้มเอ่ยดังและดุกว่าเดิมเมื่อบุตรชายตัวดียังเอาแต่ยืนมองประตูนิ่ง ๆ แทนที่จะรีบเข้าไปขอโทษทำให้หญิงสาวเห็นว่ตัวเองรู้สึกเสียใจและสำนึกผิดจริง ๆ

"ครับ" อลันเพียงพยักหน้ารับแล้วค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินไปเปิดประตูด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นส่ำ ๆ ลุ้นระทึก