บทที่ 50 คำสาปแช่งก่อนจากลา

3 วันต่อมา..

ครืด! ครืด!

โทรศัพท์เครื่องหรูแผดเสียงดังขึ้นทำให้อลันที่กำลังก้มหน้าทำงานด้วยความเร่งรีบหยุดชะงักแล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นเบอร์น้องชายจึงรีบกดรับสาย

"ว่าไงอคิน"

(พายหายไป)

"หายไปหมายความว่ายังไง แล้วหายไปไหนหายไปได้ยังไงแกเฝ้าอยู่ไม่ใช่เหรอ" คำตอบจากปลายสายทำให้เขาลุกขึ้นยืนพรวดด้วยความตกใจ

(พายบอกผมว่าอยากกินมะม่วงเปรี้ยว เค้กแล้วก็ชานมไข่มุกผมจึงรีบออกไปซื้อมาให้ แต่พอผมกลับมาพายก็หายไปแล้วตามหาทั่วโรงพยาบาลก็ไม่เจอ ถามพยาบาลก็ไม่เห็น) ปลายสายเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรนใจ

"แกตามหาไปพลาง ๆ ฉันจะรีบไป" เมื่อสั่งน้องชายจบเขาก็รีบวิ่งไปขึ้นรถแล้วมุ่งตรงสู่โรงพยาบาลด้วยความเร็วตอนนี้จิตใจของเขามันร้อนรุ่มไปหมดเป็นห่วงเธอกับลูกในท้องที่ยังต้องอยู่ในช่วงเฝ้าระวังถึงแม้อาการของเธอจะดีขึ้นมากแล้วก็ตาม

เธอจะหายไปทำไมกันในเมื่อตลอดเวลาสามวันที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยโผล่หน้าไปให้เธอเห็นเลยนอกจากเฝ้ามองดูจากหน้าห้อง

เมื่อมาถึงห้องพักผู้ป่วยปรากฏว่าทุกคนยืนอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันหมดแล้วไม่ว่าจะเป็นพ่อแม่ อลินดา อคินและแฟนสาวทุกคนมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัดโดยเฉพาะภาคินผ