บทที่ 166

ภายในห้องทรงงานอันเงียบสงัด มีเพียงเสียงปลายพู่กันขีดเขียนลงบนกระดาษเป็นจังหวะสม่ำเสมอ ทว่าคนที่จับพู่กันกลับไม่มีสมาธิแม้แต่น้อย

หลี่หยวนเจ๋อนั่งนิ่งอยู่หลังโต๊ะทรงงาน คิ้วขมวดเข้าหากันเล็กน้อย นับตั้งแต่เมื่อคืนที่เหวิ่นจือหยูสะดุ้งตื่นขึ้นจากฝันร้ายนางดูไม่เหมือนเดิม นางพยายามทำตัวปกติ แต่เขาเห็