Ep.1 จุดเริ่มต้นจากศูนย์ (1/2)

ณ บ้าน ธาราเมธินทร์

“1 เดือนแล้วสินะ ไม่ได้เข้ามาที่นี่เลย” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สายตาว่างเปล่าทอดมองบ้านหลังใหญ่ตรงหน้า

บ้านหลังนี้เป็นบ้านฉันเอง

บ้านที่ฉันเคยอยู่และ......เคยมีความสุข

ฟอนต์ ชื่อของฉันเองค่ะ ฉันเป็นลูกสาวแท้ๆ คนเดียวของตระกูลธาราเมธินทร์ ทำไมถึงใช้คำว่าลูกสาวแท้ๆ เหรอ ก็นะ! ครอบครัวที่แสนอบอุ่นของฉันที่ใครๆ หลายๆ คนต่างอิจฉานั้น ดันไม่เหมือนกับที่คนภายนอกเห็นนะสิ

ครอบครัวที่ควรจะมีกัน แค่ 3 คน พ่อ แม่ ลูก ที่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข Happy Ending

แต่กลับไม่ใช่!

“จะกลับมาอีกทำไม!” เพียงแค่ฉันก้าวเท้าข้ามผ่านประตูเข้าบ้านยังไม่ทันไร เสียงของผีบ้านผีเรือนที่เดินมาใบหน้ายิ้มแย้มกล่าวทักทายฉันด้วยวาจาสุภาพ!

สุภาพกับผีนะสิ

“...”

“พี่ฟอนต์กลับมาแล้วเหรอ มีนก็นึกว่าพี่จะไม่กลับมาแล้วซะอีก” และนี่อีกคน หญิงสาวที่อายุน้อยกว่าฉัน 2 ปี ถึงปากเรียกฉันว่าพี่แต่สายตากับใบหน้า แสดงออกชัดเจนว่าเธอนะเกลียดฉันเข้าไส้

ขอแนะนำตัวมารในชีวิตฉันแล้วกัน เธอสองคนแม่ลูกเป็นผู้อาศัยในบ้านหลังนี้ค่ะ พึ่งย้ายถิ่นฐานเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ได้ 3 ปีกว่าๆ พวกเธอเข้ามาได้หลังจากที่แม่ฉันเสียไป

ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ เเม่ฉันเสียได้ไม่ถึง 3 เดือน พ่อผู้เป็นดั่งครอบครัวที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของฉัน ก็ได้พาพวกเธอ 2 คนเข้ามาในบ้าน ในสถานะ แม่เลี้ยง แถมยังมีลูกติดอย่างมีนมาด้วย ซินโดเรล่าอย่างฉันเลยถูกเลี้ยงดูมาด้วยความเอ็นดู เอ็นใจจากแม่เลี้ยงที่ชื่อว่า เมย์ เป็นอย่างมาก

“นึกว่าไม่มีบ้านอยู่ แกกลับมาถูกด้วยเหรอ”เสียงพ่อฉันเองค่ะ เห็นไหมบอกแล้วว่าทุกคนในครอบครัวเอ็นดูฉันมาก

มากซะจน ฉันไม่อยากจะเหยียบเข้ามาในบ้านหลังนี้

“พ่อโทรตามฟอนต์” น้อยมากที่พ่อจะโทรมาหาฉัน ส่วนมากเรื่องที่จะโทรมาหาก็คือ เรื่องที่ฉันไปก่อปัญหามา โทรมาเพื่อจะด่านั่นแหละ

“อ้อ ถ้าฉันไม่โทรตาม แกคงไม่คิดที่จะกลับบ้านใช่ไหม”

“ก็คงเป็นแบบนั้น”

“ยัยฟอนต์!” เสียงพ่อตะคอกใส่ฉันดังลั่นบ้าน เมื่อก่อนฉันอาจจะกลัวนะ แต่ตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว มันหายไปตั้งแต่วันนั้น วันที่เขาพาผู้หญิงคนนั้นเข้ามา คำว่าพ่อที่เขามักจะเรียกแทนตัวเองกับฉัน

ฉันกลับไม่เคยได้ยินมันอีกเลย

“คุณใจเย็นๆ ก่อนนะคะ อย่าเครียดกับยัยฟอนต์มากเลยค่ะ คุณยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่”

“นั้นสิคะ คุณพ่อ มีนพาไปนั่งนะคะ” ฉันมองภาพสองคนแม่ลูกประคองพ่อไปนั่ง มันเป็นภาพที่ฉันชินตาแล้วค่ะ ลูกแท้ๆ อย่างฉันที่เขาควรจะรักและดูแลปกป้องเหมือนเมื่อก่อน กลับไม่มีอีกแล้วเหมือนกับว่าความรักที่ผู้เป็นพ่อมีให้ลูกนั้นได้หายไปพร้อมกับวันที่แม่เสียไป

“ถ้าไม่มีอะไร ฟอนต์ขอตัวนะคะ”

“เดี๋ยว! ฉันมีเรื่องจะคุยกับแก นั่งลงก่อน”

น่าแปลกใจนะ.....ไม่ได้เรียกมาด่า แต่มีเรื่องที่จะคุยเหรอ ฉันยอมนั่งลงโซฟารับแขกรอฟังเรื่องที่พ่อจะพูด และยิ่งน่าแปลกใจเข้าไปใหญ่เมื่อสายตามของพ่อนั้นมีความลังเลเล็กน้อยก่อนที่ท่านจะตัดสินใจพูดออกมา

“ฉันจะขายที่พักพิง”

“...”

ฉันกำหมัดแน่น ไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง ประโยคที่ไม่คิดว่าทั้งชีวิตจะได้ยินมันจากปากคนเป็นพ่อ แต่น้ำเสียงของท่านกลับพูดออกมาอย่างคนไร้ความรู้สึกนี้ เหมือนไม่หลงเหลือความผูกพันใดๆ กับแม่สักนิด

“บริษัทกำลังขาดเงินลงทุนโปรเจคใหม่ คาเฟ่พักพิงทำไปก็ไม่มีกำไรมากพอที่จะมาหมุนเงินให้บริษัทได้ ฉันก็ไม่มีเวลาเข้าไปดูแลอยู่แล้ว ขายๆ ไปดีกว่า”

“เหอะ! ไม่มีเวลาหรือไม่มีใจอยากไปดูกันแน่คะ” ตั้งแต่เเม่เสียไป คุณไม่เคยเข้าไปเลยด้วยซ้ำ มีแต่ฉันที่เข้าไปฟื้นฟูที่ตรงนั้น

“ฉันคุยกับแกดีๆ นะฟอนต์”

“งั้นพ่อฟังฟอนต์นะ ฟอนต์ไม่ให้ขายที่ของแม่ ถ้าพ่ออยากขายนัก ก็ไปขายที่ดินอันอื่น! คาเฟ่พักพิงฟอนต์ไม่ให้ขาย”

“เธอจะเก็บมันไว้ทำไม ลำบากครอบครัวเปล่าๆ รู้ไหมว่าบริษัทเสียเวลากับที่ตรงนั้นไปเท่าไร”

“คุณไม่ใช่ครอบครัวฉันอย่ามายุ่ง!”

เพี๊ยะ!