LOGINShare
Ep.1 จุดเริ่มต้นจากศูนย์ (2/2)
Last Updated:
2025-12-17 22:30:17เพี๊ยะ!
หน้าฉันหันไปตามแรงตบของคนเป็นพ่อ พ่อตบฉัน ตบฉันเพื่อปกป้องมันเนี่ยนะ หึ! ตลกสิ้นดี ฉันหันมองหน้าพ่อด้วยสายตาที่ปนไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า พยายามฟื้นไม่ให้ไหลต่อหน้าคนพวกนี้ “เขาเป็นแม่แกนะ” กรอด~ “มันไม่ใช่แม่ฟอนต์” “นี่แก!!!!” “คุณคะ ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ หนูฟอนต์คงไม่ได้ตั้งใจพูดนะคะ” เมย์แสร้งทำเป็นบีบน้ำตาน่าเศร้าห้ามไม่ให้พ่อทำร้ายฉัน แต่ภาพที่ฉันเห็น เธอและลูกยกยิ้มสะใจที่เห็นฉันพ่อตบ สม-น้ำ-หน้า มีนขยับปากไร้เสียงเผยบอกฉันหลับหลังพ่อ “ฟอนต์มีแม่เพียงคนเดียวเท่านั้น คนที่พ่อเอาเข้ามามันไม่ใช่ครอบครัวของฟอนต์ ฟอนต์ไม่นับญาติ! กับพวกมัน ถ้ามันอยากเปิดร้านขายซื้อผ้าก็ให้มันไปหาเงินมาเปิดเองสิ ไม่ใช่เอาที่ของแม่ฟอนต์ไปขายแล้วเปิดให้มัน” “....” ทุกสายตาดูจะหลาดใจกับคำพูดของฉัน ที่ฉันรู้เรื่องนี้ “เหอะ! ทำไมฟอนต์จะไม่รู้ว่าขายที่ของแม่ไปทำอะไร สมบัติของพ่อฟอนต์ไม่สนใจอยู่แล้ว แต่คาเฟ่พักพิงนั้นเป็นสิ่งที่แม่สร้างกับมือ ฟอนต์จะไม่ยอมให้พ่อเอาไปให้พวกปลิงแบบนี้” “ฮึก...พี่ฟอนต์พูดเกินไปหรือเปล่าคะ” อีกแล้วเหรอ เหอะ ขอร้องเถอะมีน น้ำตาอีกแล้ว....แสร้งสะเทือนใจกับคำพูดของฉันแล้วบีบน้ำตาเรียกร้องความสนใจจากพ่อ “โธ่ลูกแม่ ไม่เป็นไรนะลูก” แน่นอนการแสดงของแม่ลูกคู่นี้ได้ผลกับพ่อ ยิ่งทำให้ท่านโกรธฉันเข้าไปใหญ่อีก “ฉันจะขายที่ตรงนั้น มันเป็นชื่อของฉันอยู่แล้ว ฉันไม่ได้มาขออนุญาตแก เพราะฉะนั้นถ้าแกอยากเก็บที่ดินตรงนั้นไว้มากนะ แกก็หาเงินมาซื้อไว้เองซะ” “......” ไม่เหลือแล้วจริงๆ สินะ หลงผู้หญิงคนนี้จนลืมแม่ไปแล้ว ไหนแม่บอกว่า พักพิงเป็นสิ่งล้ำค่าที่แม่กับพ่อสร้างมาด้วยกันแล้วทำไมเขาถึงคิดจะขายสิ่งที่สร้างมาด้วยกันล่ะ เหลือเชื่อเลย ฉันปล่อยให้น้ำตาไหลต่อหน้าคนตรงหน้า มันเก็บไว้ไม่อยู่แล้ว ฉันกลั้นไม่ไหวแล้ว “ฮึก พ่อไม่รักแม่เลยเหรอคะ” ฉันปาดน้ำตากลั้นใจถามสิ่งที่ไม่กล้าถามมาโดยตลอด ท่านชะงักไปเมื่อได้ยินประโยคที่ฉันเอ่ยถามเสียงสั่นเครือ “ฉันแค่เคยรักแม่แก......ก็แค่นั้น” ท่านพูดทิ้งไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกไป พ่อเปลี่ยนไปมากจริงๆ ค่ะ แม่..... “โธ่ หนูฟอนต์ไม่ร้องนะ” ปัด~ ฉันขยับถอย ปัดมือผู้หญิงตรงหน้าทิ้งอย่างน่าขยะแขยง “อย่ามาแตะต้องตัวฉัน สกปรก!” “มันจะมากเกินไปแล้วนะ พี่ฟอนต์” ฉันกลอกตามองบน กัดปากข่มอารมณ์พยายามอดทน กับการแสดงละครของสองแม่ลูกคู่นี้ “พ่อไม่อยู่ เลิกแสดงสักทีได้ป่ะมีน ฉันรำคาญ” “เหอะ อวดดีไปเถอะ ฉันจะทำให้แกไม่เหลืออะไรเลย” เออเผยสักทีน่ามีน เล่นละครอยู่ได้! “เท่าไร” ไม่มากความ เพราะไม่อยากอยู่ที่นี่นาน เบื่อขี้หน้าสองแม่ลูกพวกนี้เต็มทน เมื่อกี้โมโหพ่อจนลืมถามราคาขาย “หึ แกคิดว่าแกมีปัญญาซื้อหรือไง” “ฉันถามว่าเท่าไร!” “20 ล้าน” เมย์กอดอกยิ้มเยาะ “หึ 20 ล้าน! คิดว่าฉันโง่หรือไง ที่ตรงนั้นมันมากสุดแค่ 10 ล้าน มันไม่มีหรอกนะไอหน้าโง่ที่ซื้อที่ดินแพงๆ เกินราคาขนาดนั้น” มันจงใจจะขัดขาฉันไม่ให้ซื้อ “ก็ไม่แน่นะพี่ฟอนต์ อาจจะมีคนโง่ๆ แถวนี้ มาซื้อก็ได้” ยัยมีนมันเลิกคิ้วแค้นร้อยยิ้มเยาะฉัน ฉันจะไม่อดทนกับเด็กเปรตอย่างแกแล้วนะ เผยสายตาเยือกเย็นมองหญิงสาวตรงหน้า......เพียงไม่นานมือเธอก็เข้าไปกระชากผมยัยมีนแน่น “โอ้ยยย อีฟอนต์” มันจงใจด่าฉัน คิดว่าฉันไม่รู้รึไง “เออ อีมีน!” ฉันแอบจิกเล็บยาวๆ ลงหนังหัวกะโหลกอีบ้านี่ เพื่อระบายความโกรธ “โอ้ย กูจะฟ้องพ่อ ฮึก อีเหี้ย” เด็กเปรตไหมล่ะ คำพูดมัน “นี่ อีฟอนต์ อีเด็กบ้า อย่าทำลูกกูนะ” แม่นางรับจะเข้ามา หวังตบฉัน อย่าหวัง! ไวกว่ามือก็ตีน......เท้าฉันเนี่ยแหละเขวี้ยงอีผีมีนไปนั่งเล่นกับพื้นได้ หันไปถีบอีป้านี่ต่อไม่ต้องให้มันรอคิวนาน “อีเหี้ยฟอนต์ กรี๊.......” คิดว่าฉันจะทนฟังเสียงเห่ายัยมีนได้นานไหม หึ ฉันบ้ากว่าที่พวกแกคิดนะ เธอรีบคว้ามีดในจานผลไม้ขึ้นขู่ …ถ้าจำเป็นก็แทง “ถ้าพวกแกกรี๊ด ฉันจะแทงพวกแกดับคาบ้านไปเลย เอาสิไหนๆ ฉันก็ไม่เหลืออะไรแล้วนี่ ถ้าพวกแกตายไป ถึงติดคุก ฉันก็โอเคนะ” ฉันเชื่อว่าคนทุกคนจะสามารถหมดความอดทน ถึงขนาดฟิวส์ขาดและขาดสติปล่อยให้ความโกรธครอบงำ ควบคุมตัวเองไม่ได้ ถึงขัดขั้นสามารถฆ่าคนได้ และตอนนี้มันกำลังเป็นกับฉัน และพวกเธอก็น่าจะรับรู้ได้เพราะกลัวความตายถึงกับไม่มีเสียงกรีดร้องสักแอะ “ฮึก.....คุณแม่” มีนรีบคลานไปกอดแม่ตัวเองแน่น “อย่าคิดว่ากูจะกลัวมึงนะอีฟอนต์” เมย์กัดฟันมองฉันด้วยความโกรธ สายตาของเธอฉันยอมรับเลยว่าฉันกลัว แต่ฉันพยายามกดความกลัวนั้นเอาไว้ “ว้าย คุณหนูฟอนต์” แม่บ้านร้องเรียกชื่อฉันเมื่อเห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า “อย่ามายุ่งกับพักพิง!” ฉันเตือนสองแม่ลูกไว้แค่นั้นและโยนมีดทิ้งไปให้ไกลๆ ก่อนจะเดินออกไปที่รถแล้วขับออกจากบ้านหลังนี้ไป 20.00 น. บนท้องถนนปกคลุมไปด้วยหยดน้ำฝนที่ตกลงมาสู่พื้นดินไม่แรงมากนัก ภายในรถมีแค่เสียงสะอื้นร้องไห้ของฉันยังคงฟุบหน้าลงกับพวงมาลัยรถ ปล่อยน้ำตาให้รินไหลท่ามกลางสายฝน “แม่ฟอนต์ขอโทษ ฟอนต์ไม่อยากอดทนแล้ว ฟอนต์พยายามแล้ว ฮึกก!” ร่างกายและใจมันอ่อนแรงไปหมดแล้ว หัวใจเหมือนจะแตกสลายอีกครั้งเมื่อนึกถึงคำพูดของพ่อ ในชีวิตฉันบนโลกใบนี้เหลือแค่พักพิงเท่านั้นที่ยังต่อลมหายใจของฉันได้ แต่ตอนนี้พ่อกำลังจะพรากพักพิงไป “ฮึก..ฮืออออออออ แม่คะ ฟอนต์คิดถึงแม่เหลือเกิน......” ไฟแดงที่แปรเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้วนั้น.....รถเก๋งข้างหน้ากำลังออกตัวออกไป ฉันเม้นปากแน่น ตากลมโตที่อาบไปด้วยน้ำตานั้นเริ่มพร่ามัวเงยหน้าขึ้นกำลังแล่นรถออกตามไป ทว่า เพียงแค่เสี้ยววินาทีนั้น ไฟจากรถกระบะฝั่งตรงข้ามได้โค้งตัดหน้ารถฉันด้วยความเร็ว ด้วยความตกใจใช้เท้ารีบเหยียบเบรกทันที “กรี๊ดดดดดด” เอี๊ยดดดด ทุบ ปัง! เพียงแค่เสี้ยวฉันรีบหักพวงมาลัยไปอีกทางเพื่อไม่ให้ชนกระบะคันที่ตัดหน้า แต่ก็ยังไม่พ้นชนรถคันข้างหลังกระบะแทนอยู่ดี แรงกระแทกของรถทำให้หัวชนเข้ากับพวงมาลัยรถเต็มๆ ฉันได้กลิ่นของเลือดคละคลุ้งและแล้วความเจ็บแล่นเข้ามาจนทำให้แทบขยับตัวยาก ตุบ ตุบๆ ๆๆ “คุณ คุณ ได้ยินเสียงผมไหม” ตุบ ตุบ ตุบ “คุณตื่น ปลดล็อกประตู!” หูของฉันได้ยินน้ำเสียงทุ้มตะโกนเคาะกระจกประตูรถเรียกอย่างร้อนรน “รถกู้ภัยกำลังมาครับคุณธีร์” ‘ในวันที่แม่ไม่ได้อยู่แล้ว แม่ขอให้ฟอนต์มีชีวิตต่อไปนะลูก’ “ฮึก!” เสียงของแม่ทำให้ฉันพยายามใช้แรงทั้งหมดที่มีขยับมือ แต่ความเจ็บปวดมันแล่นเข้ามาทุกครั้งที่ฉันขยับ อึก! น้ำตาของฉันไหลเป็นทาง ฉันกัดฟันแน่นอดทนต่อความเจ็บปวดที่มันชาไปทั้งหัวใจ อีกแค่เพียงนิดเดียวนะฟอนต์ ขอร้อง ฮึก...พยายามอีกหน่อยนะ จน..ปลดล็อกประตูจนสำเร็จ “ฮึก....แม่ฟอนต์ ...เจ็บ” ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างได้ดับลงไปพร้อมกับสติของฉัน ร่างกายที่เหน็บหนาวกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้น แต่ยากที่จะลืมตาขึ้นมามอง ........ “.....ฟอนต์” ‘แม่คะ โลกใบนี้ใจร้ายกับฟอนต์เหลือเกิน’ ‘อย่างน้อยๆ หลังจากนี้ช่วยใจดีกลับฟอนต์หน่อยได้ไหมคะ’
Latest chapter
วิศวะรักเพื่อน (My Heart) Ep.3 ไม่เคยคิดแค่เพื่อน (2/2)
ย้อนกลับไปเมื่อช่วง ม.4 “แม่ฝากซื้อเข็มหมุดปักบอร์ดหน่อยลูก” เข็มหมุดที่ว่านั่นแม่จะเอาไปปักโพสอิทให้ลูกค้าเขียนในวันวาเลนไทน์ จำได้แม่นเลยว่าเข็มหมุดที่ซื้อวันนั้นเป็นสีชมพูพิง ซึ่งมันควรจะไปปักที่บอร์ด แต่....ระหว่างทางที่กำลังกลับคาเฟ่พักพิงนั้น มันกลับไปปักอยู่ที่ล้อรถมอเตอร์ไซต์เวสป้าคันสีดำคันหนึ่ง คิดว่าน่าจะพึ่งออกใหม่ซะด้วยสิ ดูจากสีรถ เงาวับสะท้อนเเสงระยิบระยับแยงตาไปหมด ส่วนตัวฉันนั้นได้นั่งพับเพียบยิ้มแห้งงงงงให้เจ้าของรถ “ขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจอ่ะ เราสะดุดล้มเข็มหมุดมันก็......เลยกระโดดไปไกล.....ไปหน่อย แฮะๆ” คิดว่าไม่หน่อยนะเกลื่อนถนนเลย ปักล้อรถเขาน่าจะถึง 10 อัน ได้มั่ง ^^! “ขอโทษด้วยค่ะ” ฉันรีบลุกวิ่งไปเก็บหมุดก่อนเลย เพราะว่ากลัวรถคันอื่นจะเหยียบเข้าอีก ยังดีที่ถนนช่วงเวลานี้ไม่ค่อยมีรถขับผ่าน “หื้มมม?” “เดี๋ยวช่วยเก็บ” “ไม่เป็นไร นายรอก่อนนะเดี๋ยวเราจะโทรหาแม่เรียกช่างเอารถไปส่วนค่าซ่อมเรารับผิดชอบเอง” ฉันก้มเก็บหมุดไปพูดไป “ขาเธอ เลือดออก” “ห๊ะ อ้าววว.... T^T….เจ็บ” พอก้มลงดูแผลเท่านั้นแหละเจ็บขึ้นมาเลย ฮือออออน้ำตาซึมค่ะงานนี้ ทว่า แขนบางถ
วิศวะรักเพื่อน (My Heart) Ep.3 ไม่เคยคิดแค่เพื่อน (1/2)
ย้อนกลับไปเมื่อ 4 ปีที่แล้ว “ธีร์ยิ้มหน่อยยยยย” แชะ แชะ “ชิ ยิ้มให้กล้องหน่อยก็ได้นะเวสป้า” ร่างบางในชุดนักเรียนมอปลาย ผมทักเปียมัดรวบขึ้นผูกโบสีขาว ในมือเธอถือกล้องถ่ายรูปอันใหม่ที่เธอรักมาก เพราะพ่อซื้อให้เป็นรางวัลที่เธออัพเกรดได้สูงขึ้นกว่าเทอมที่แล้ว และเธอกำลังเห่อของชิ้นนี้มาก ซึ่งตอนนี้เธอกำลังยู่ปาก ขมวดคิ้วบ่นเขาอยู่ “ยิ้มให้ฟอนต์หน่อยไม่ได้เหรอ นะ น้าาา พลีสสสส~” “ถ้าธีร์ยิ้มธีร์จะได้อะไร” “โห้ มันยากขนาดนั้นเลยรึเจ้าคะ” “งั้นไม่ยิ้ม” “อ่าาาาา ก็ได้ว่ามา” ถ้าไม่ใช่เพราะว่า โมโม่หรือเจ้าจอม ห้อง 7 ขอมานะ ฉันจะไม่ยอมแลกเด็ดขาด หื้ย! ย้อนกลับไปเมื่อตอนพักกลางวัน ในขณะที่เธอกำลังรอธีร์ไปซื้อน้ำให้อยู่นั้น....... “ฟอนต์จ้า โมโม่รู้นะว่าช่วงนี้ฟอนต์อยากได้ มัมมี่ฮา” ฟุดฟิด (-__-) กลิ่นอันไม่พึงประสงค์ เสียงแหบพร่ากระซิบข้างหูฉันพร้อมเป่าลมเข้าจมูก ทุกคนฟังไม่ผิดหรอกค่ะ จมูกฉันจริงๆ ไม่ใช่หู กลิ่นใบกะเพราเต็มๆ กูจะไม่กินผัดกะเพราไปตลอดชีวิต “มันนี่รึเปล่าโมโม่ money” “yessss โมโม่มีงานให้ทำ” แกไปแปรงฟันก่อนไหมยัยโมโม่ แต่ไม่เป็นไรเพื่อเงิน เอ๊
วิศวะรักเพื่อน (My Heart) Ep.2 พบเธอ (2/2)
ตุบ ปัง! เอี๊ยดดดดดดดดดด! ผมกำลังคุยกับไอ้ติน จู่ๆก็เกิดเสียงกระแทกบางอย่างดังขึ้น ไอ้ตินกำพวงมาลัยเเน่น เหยียบเบรกพยายามควบคุมรถ ในขณะที่ไฟจราจรได้แจ้งสัญญาณไฟเขียวอยู่นั้น ก็ได้มีรถฝั่งตรงข้ามพุ่งชนเข้าด้านขวารถอย่างแรง ยังดีที่มันประคองรถไว้ได้ “เชี่ยยยยย! ซวยแล้ว คุณธีร์เป็นอะไรไหมครับ” “ไม่เป็นไร มึงละบาดเจ็บตรงไหนไหม” “ไม่เป็นไรครับคุณธีร์.....อ้าว คูณธีร์หาย” เขาที่เห็นว่าตินปลอดภัยแล้ว แต่เหมือนว่ารถที่พุ่งชนรถเขานั้นดูท่าจะไม่ดี เลยรีบวิ่งลงจากรถทุบกระจกเรียกคนขับข้างใน ตุบ ตุบๆ ๆๆ “คุณ คุณ! ได้ยินเสียงผมไหม” ตุบ ตุบ ตุบ “คุณตื่น! ปลดล็อกประตู!” ผมตะโกนเรียก เคาะกระจกประตูรถเรียกคนข้างในอย่างร้อนรน เพราะกระจกรถดำทึบ ผมมองเห็นได้แค่เพียงแค่ร่างคนฟุบอยู่กับพวงมาลัยรถ คิดว่าน่าจะบาดเจ็บจากเเรงกระแทกเมื่อกี้ เอาไงดีวะทุบกระจกเลยดีไหม “รถกู้ภัยกำลังมาครับคุณธีร์” ไอ้ตินรีบวิ่งตามผมหน้าตื่น “ตินถอย กูจะพังกระจก” “ห๊ะ คุณธีร์จะพังยังไงครับ อย่าบอกนะ เชี่ยเอ๊ย!” มันสถบออกมาอย่างไม่เชื่อ ใช่ครับผมจะทุบมันให้แตกด้วยมือเปล่า เพราะผมรอไม่ได้แล้ว ไม่รู้สิครับค
วิศวะรักเพื่อน (My Heart) Ep.2 พบเธอ (1/2)
ณ สนามบิน ผมกำลังเดินลากกระเป๋าเดินทางออกมาจากทางออก มองภาพตรงหน้านิ่งภายใต้แว่นตาสีชา “คุณธีร์ ทางนี้ครับ” ได้ยินเสียงไอตินร้องเรียกเสียงดัง มันเห็นผมยกยิ้มร่ารีบเดินเข้ามาใกล้ “ไง ตินไม่เจอกันนานเลย สบายดีนะ” “สบายดีครับคุณธีร์ โห้ ไปอยู่ต่างประเทศตั้งหลายปี หล่อขึ้นนะครับ แต่น้อยกว่าผมนิดหนึ่ง” “เออยอมวะ มึงหล่อ” ผมยิ้มส่ายหน้ายอมใจกับมันที่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ความหลงตัวเองไม่เปลี่ยน “ฮ่าฮ่าฮ่า ไปกันครับคุณท่านบ่นคิดถึงคุณธีร์ทุกวันเลย” “ที่พูดมา มึงคิดแล้วใช่ไหม” ผมเลิกคิ้วถามไอติน อย่างพ่อผมน่ะเหรอบ่นคิดถึง หึ ขนลุกว่ะ “ไปถึงนายก็จะรู้เองครับ” ว่าเสร็จตินรีบช่วยผมยกกระเป๋าไปเก็บข้างในรถ อ่า...พ่อจัดรถใหม่อีกแล้ว ครั้งนี้เล่นของแรงซะด้วย BMW 8 “คันใหม่ของคุณท่านเป็นไงครับ อย่างงามเป็นบุญไอตินมากที่ได้ขับ” “เฉยๆ วะ กูชอบนินจามากว่า” “เชื่อครับ เล่นข้นมาจากสวิตเซอร์แลนด์ตั้ง 3 คัน” “แค่ 3 คันเหรอวะ” ผมให้เอามาไทย 6 คันนะ อย่าบอกนะว่าปู่ให้เอามาแค่นี้ เชี่ยแต่กูขอแล้วไง “ครับ ตอนนี้จอดอยู่ที่บ้าน” “จอดอยู่บ้านทำเชี่ยอะไร” ทำไมไม่มาจอดอยู่คอนโดกูวะ กูส
วิศวะรักเพื่อน (My Heart) Ep.1 จุดเริ่มต้นจากศูนย์ (2/2)
เพี๊ยะ! หน้าฉันหันไปตามแรงตบของคนเป็นพ่อ พ่อตบฉัน ตบฉันเพื่อปกป้องมันเนี่ยนะ หึ! ตลกสิ้นดี ฉันหันมองหน้าพ่อด้วยสายตาที่ปนไปด้วยน้ำตาคลอเบ้า พยายามฟื้นไม่ให้ไหลต่อหน้าคนพวกนี้ “เขาเป็นแม่แกนะ” กรอด~ “มันไม่ใช่แม่ฟอนต์” “นี่แก!!!!” “คุณคะ ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ หนูฟอนต์คงไม่ได้ตั้งใจพูดนะคะ” เมย์แสร้งทำเป็นบีบน้ำตาน่าเศร้าห้ามไม่ให้พ่อทำร้ายฉัน แต่ภาพที่ฉันเห็น เธอและลูกยกยิ้มสะใจที่เห็นฉันพ่อตบ สม-น้ำ-หน้า มีนขยับปากไร้เสียงเผยบอกฉันหลับหลังพ่อ “ฟอนต์มีแม่เพียงคนเดียวเท่านั้น คนที่พ่อเอาเข้ามามันไม่ใช่ครอบครัวของฟอนต์ ฟอนต์ไม่นับญาติ! กับพวกมัน ถ้ามันอยากเปิดร้านขายซื้อผ้าก็ให้มันไปหาเงินมาเปิดเองสิ ไม่ใช่เอาที่ของแม่ฟอนต์ไปขายแล้วเปิดให้มัน” “....” ทุกสายตาดูจะหลาดใจกับคำพูดของฉัน ที่ฉันรู้เรื่องนี้ “เหอะ! ทำไมฟอนต์จะไม่รู้ว่าขายที่ของแม่ไปทำอะไร สมบัติของพ่อฟอนต์ไม่สนใจอยู่แล้ว แต่คาเฟ่พักพิงนั้นเป็นสิ่งที่แม่สร้างกับมือ ฟอนต์จะไม่ยอมให้พ่อเอาไปให้พวกปลิงแบบนี้” “ฮึก...พี่ฟอนต์พูดเกินไปหรือเปล่าคะ” อีกแล้วเหรอ เหอะ ขอร้องเถอะมีน น้ำตาอีกแล้ว....แสร้งสะเทือนใจกับคำ
วิศวะรักเพื่อน (My Heart) Ep.1 จุดเริ่มต้นจากศูนย์ (1/2)
ณ บ้าน ธาราเมธินทร์ “1 เดือนแล้วสินะ ไม่ได้เข้ามาที่นี่เลย” ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ สายตาว่างเปล่าทอดมองบ้านหลังใหญ่ตรงหน้า บ้านหลังนี้เป็นบ้านฉันเอง บ้านที่ฉันเคยอยู่และ......เคยมีความสุข ฟอนต์ ชื่อของฉันเองค่ะ ฉันเป็นลูกสาวแท้ๆ คนเดียวของตระกูลธาราเมธินทร์ ทำไมถึงใช้คำว่าลูกสาวแท้ๆ เหรอ ก็นะ! ครอบครัวที่แสนอบอุ่นของฉันที่ใครๆ หลายๆ คนต่างอิจฉานั้น ดันไม่เหมือนกับที่คนภายนอกเห็นนะสิ ครอบครัวที่ควรจะมีกัน แค่ 3 คน พ่อ แม่ ลูก ที่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข Happy Ending แต่กลับไม่ใช่! “จะกลับมาอีกทำไม!” เพียงแค่ฉันก้าวเท้าข้ามผ่านประตูเข้าบ้านยังไม่ทันไร เสียงของผีบ้านผีเรือนที่เดินมาใบหน้ายิ้มแย้มกล่าวทักทายฉันด้วยวาจาสุภาพ! สุภาพกับผีนะสิ “...” “พี่ฟอนต์กลับมาแล้วเหรอ มีนก็นึกว่าพี่จะไม่กลับมาแล้วซะอีก” และนี่อีกคน หญิงสาวที่อายุน้อยกว่าฉัน 2 ปี ถึงปากเรียกฉันว่าพี่แต่สายตากับใบหน้า แสดงออกชัดเจนว่าเธอนะเกลียดฉันเข้าไส้ ขอแนะนำตัวมารในชีวิตฉันแล้วกัน เธอสองคนแม่ลูกเป็นผู้อาศัยในบ้านหลังนี้ค่ะ พึ่งย้ายถิ่นฐานเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้ได้ 3 ปีกว่าๆ พวกเธอเข้ามาได้หลังจากที่แม่ฉันเสีย
You may also like
ขอจีบได้ไหมถ้าหัวใจยังว่าง (NC 18+)
กาแฟหอมกรุ่น3.2K viewsพลาดรักคนเถื่อน
อโดนิส301.3K viewsBreak the rules แหกกฎเฮดว๊าก
เฟยเฟิ่ง/หงษ์บิน7.5K viewsสุดทางเสือ
นิยายของเนม10.5K viewsแอบแซ่บในหอพักชาย
เลดี้ ปลาวาฬ✿423 viewsBad Engineer พิษรักร้ายวิศวะหวงรัก
BlueSoda5.0K viewsโลกันต์คลั่งรัก
NaBee-KP937 viewsพ่ายรักแฟนเก่า
ดอกอ้อลู่ลม2.2K views
