บทที่ 1 - หวังดี ประสงค์ร้าย

บทที่ 1

จินก็ยกยิ้มมุมปากอย่างที่ชอบทำ ยิ้มที่ไม่เคยเผยฟัน แต่โคตรมีเสน่ห์จนสาวๆ ในห้องที่หันมามอง เห็นแล้วกลืนน้ำลายกันเป็นแถบ

จินทิ้งตัวลงนั่งข้างทิศเหนือ มือข้างหนึ่งเปิดคอม มืออีกข้างยกขึ้นลูบหลังคอเหมือนกำลังเช็กว่ารอยยังชัดอยู่ไหม

“ช่วงนี้มึงเอาถี่เกินไปรึเปล่าวะ” เป็นไตเติล เพื่อนอีกคนในแก๊งเอ่ยพร้อมหัวเราะเสียงเบา ใบหน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ จินก็ไม่ตอบอะไรทันที แต่เหยียดยิ้มบางขณะมือพิมพ์รหัสเข้าเครื่อง

“จินมาแล้ว…” เสียงกระซิบกระตุกกระทั้นจากฟ้าดังขึ้นทันทีที่เห็นจิน

ฟ้ารีบสะกิดต้นแขนของขวัญเอย เพื่อนสาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ด้วยสีหน้าตื่นเต้น ขวัญเอยก็เงยหน้าขึ้นมองอย่างลังเล ก่อนที่ดวงตาคู่นั้นจะเบิกกว้างเล็กน้อย

จินเป็นนักเรียนชายเพียงคนเดียวที่สามารถแหกกฎระเบียบโรงเรียน ด้วยเพราะปู่ของจินเป็นเจ้าของโรงเรียนแห่งนี้

ปกติแล้วจินมักจะเข้าเรียนสายเสมอ บางวันมาเที่ยง หรือบางวันมาเอาบ่ายสามไปเลยก็มี แต่หากวันไหนจินมาเรียนเช้า ก็หมายความว่าเมื่อคืนไม่ได้ออกไปเที่ยวผับ หรือไม่ได้ไปนอนกับใคร

และวันนี้จินก็มาสายอีกตามเคย แถมยังมาด้วยผมยุ่งนิด ๆ แต่ดันดูดีจนเหมือนเซ็ตมา จินเป็นผู้ชายที่ร่างสูง สูงเกือบ 190 เซนติเมตร เพราะด้วยทั้งสูงหล่อ ปู่เป็นเจ้าของโรงเรียน ฐานะที่บ้านก็ร่ำรวย จึงทำให้สาวๆ ทั้งโรงเรียนต่างชอบจินทั้งนั้น รวมถึงสาวๆ ในห้องเรียนเดียวกันก็ด้วย

การมาของจิน ทำให้เสียงพูดคุยของผู้หญิงในห้องเริ่มเบาลงอัตโนมัติ นักเรียนหญิงบางคนทำเป็นก้มหน้าอ่านหนังสือ แต่หางตาเหลือบมองไม่หยุด บางคนจัดผม บางคนเช็กลิปกลอสผ่านกล้องหน้าโทรศัพท์

ขวัญเอยก็กลืนน้ำลายลงคอเงียบ ๆ หัวใจเต้นรัวจนแทบทะลุอก เพราะหล่อนแอบชอบจินมาตั้งแต่ ม.1 ตั้งแต่วันที่จินเดินเข้ามานั่งแถวหลังห้อง พร้อมหูฟังไร้สายและแววตานิ่งเฉย จนตอนนี้ ม.6 แล้ว ความรู้สึกนั้นก็ไม่เคยลดลงสักนิด

เพื่อนผู้หญิงในห้องรู้ดีทุกคนว่าขวัญเอยชอบจินมานานแค่ไหน และเพราะอีกไม่กี่เดือนก็จะปิดเทอมหนึ่ง เพื่อน ๆ จึงเริ่มยุให้ขวัญเอยสารภาพรัก

แต่ภายใต้ความหวังดี มันแฝงความหวังร้ายอยู่ เพราะทุกคนก็รู้ จินไม่เคยชอบผู้หญิงโรงเรียนเดียวกัน

จินขึ้นชื่อว่าเป็นแบดบอยประจำโรงเรียน ไม่ใช่แค่เพราะหน้าตาหล่อเหลาแบบตี๋อินเตอร์ แต่ยังรวมไปถึงท่าทีเย็นชา ขี้เบื่อ และสายตาที่มักจะมองคนอื่นราวกับไม่มีใครน่าสนใจพอจะดึงดูดได้เลย เว้นเสียแต่จะตรงสเปคจินเท่านั้น

และสเปคของจิน จินจะควงแต่สาวมหา’ลัย รุ่นพี่ หรือสาวนอกโรงเรียนที่แต่งตัวเก่ง จัดเต็มตั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่ใช่เด็กกะโปโลอย่างขวัญเอย

ผู้หญิงแบบที่จินชอบ มักจะมีเมคอัพแน่น ๆ ใส่คอนแทกต์เลนส์สีสวยหรือบิ๊กอายที่ทำให้ดวงตาดูกลมโตวิ้งวับ แบบที่เห็นกันในแมกกาซีนญี่ปุ่น ยิ่งถ้ามีลุคคาวาอิ ๆ หรือแฟชั่นแบบสาวโตเกียวฮาราจูกุ ยิ่งใช่เลย

ในห้องเรียนเดียวกัน ไม่มีใครเข้าใกล้คำว่า สาวญี่ปุ่นตาโตๆ ได้เลยแม้แต่คนเดียว จะมีก็แค่ ไอมิเอะ สาวน้อยหน้าหวาน ลูกครึ่งไทยญี่ปุ่น

ไอมิเอะเป็นลูกครึ่งคนเดียวในโรงเรียนแห่งนี้ และเป็นผู้หญิงที่แม้จะไม่แต่งหน้าหรือใส่บิ๊กอายอะไร ก็มีดวงตากลมโตเป็นธรรมชาติ จนบางครั้งใคร ๆ ก็อดคิดไม่ได้ว่าเธอตาโตเกินไป จนเหมือนใส่บิ๊กอายมาโรงเรียน

แต่ถึงจะมีตาโตแบบสเปคของจิน ไอมิเอะกลับเป็นเพียงเพื่อนร่วมชั้นเรียนของจินเท่านั้น ทั้งสองแทบจะไม่เคยคุยกันเลย ไม่เคยเห็นอยู่ในกรอบเดียวกัน คบเพื่อนคนละกลุ่ม ไลฟ์สไตล์ในการใช้ชีวิต การคบเพื่อน หรือต่างๆ ก็แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ไอมิเอะเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโรงเรียน แต่ไอมิเอะจะเป็นคนเงียบๆ อินโทรเวิร์ตจัดๆ ไม่สนใจใคร ค่อนข้างออกไปทางหยิ่ง ทั้งชีวิตมีเพื่อนแค่สองคน และเพื่อนที่คบก็จะเป็นแก๊งเด็กเรียน จะไม่คบเพื่อนแก๊งแรงๆ ไอมิเอะเป็นคนที่เพื่อนน้อยมาก แต่เน้นคุณภาพ

ชอบอยู่ในโลกส่วนตัวของตัวเอง เฟซบุ๊กก็ไม่เล่น ไม่เล่นโซเชียลเลย แล้วนิสัยของไอมิเอะด้วยความที่เป็นคนเงียบ ชอบเก็บตัว ทุกคนจึงมองว่าไอมิเอะเป็นคนที่อ่านยากที่สุด เวลาที่ชอบใครหรือรู้สึกยังไงกับใคร ก็เลยไม่มีคนรู้ นอกจากตัวของไอมิเอะเอง

ส่วนจินก็หนุ่มแบดบอย ชอบเข้าสังคม เพื่อนเยอะ ชอบเล่นโซเชียล และในห้องเรียน จินเหมือนจะมองไอมิเอะเหมือนเป็นอากาศธาตุ

เพราะงั้นสาว ๆ ในห้องเรียนถึงมั่นใจว่าไม่มีทาง ที่ไอมิเอะจะเป็นคนในสายตาของจิน ถ้าจินคิดจะชอบใครสักคน เขาคงลงมือจีบไปตั้งนานแล้ว ไม่ปล่อยไว้เงียบ ๆ แบบนี้หรอก

และยิ่งอยู่ห้องเดียวกัน ยิ่งเป็นรุ่นเดียวกัน จินยิ่งไม่สนใจ พูดง่าย ๆ คือหมดสิทธิ์ตั้งแต่ยังไม่เริ่ม

นั่นแหละ เหตุผลที่พวกผู้หญิงบางกลุ่ม ยุขวัญเอยให้ไปสารภาพรัก พวกหล่อนไม่ได้อยากเห็นขวัญเอยสมหวังหรอก แค่อยากเห็นหน้าแตก

แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังช่วยกันยุยงขวัญเอย ก็มีเด็กสาวอีกคนหนึ่งนั่งเงียบอยู่มุมห้อง ตรงริมหน้าต่าง ซึ่งก็คือไอมิเอะ ตรงนั้นเป็นที่นั่งประจำของไอมิเอะ

ไอมิเอะแค่นั่งฟังเงียบๆ ไม่ได้ร่วมวงสนทนา แต่สายตามีมองไปทางจินเล็กน้อย

“เอาจริงดิ?” เสียงของขวัญเอยดังขึ้นเบา ๆ แต่เต็มไปด้วยความลังเลในน้ำเสียง พลางชำเลืองมองไปทางจิน ที่กำลังนั่งก้มหน้าเล่นเกมอย่างไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น

“เออ!” พลอย เพื่อนของขวัญเอยยืนยันเสียงแข็งพลางพยักหน้ารัว “อีกไม่กี่เดือนก็เรียนจบกันแล้ว ถ้าไม่บอกตอนนี้ แล้วจะไปบอกตอนไหน?”

“จริง อย่างน้อยก็บอกไปเหอะ” ฟ้า เพื่อนของขวัญเอยพูดเสริมทันที สีหน้าเต็มไปด้วยความยุยงแบบจริงจัง

“คือถ้าสมมติว่าจินแม่งไม่ได้ชอบมึง ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยเว้ย อีกไม่กี่เดือนก็แยกย้ายกันไปเติบโตแล้ว ยังไงก็ไม่เจอกันอีก แต่ถ้าแม่งดันชอบมึงเหมือนกันล่ะ? บอกเลย งานนี้มึงได้แฟนหล่อก่อนจบ” เมย์ เพื่อนอีกคนเอ่ย

ขวัญเอยกัดริมฝีปากตัวเองเบา ๆ สายตายังคงมองจินที่หัวเราะเบา ๆ กับเพื่อนชายตรงแถวหลัง

“…แต่ว่า มันก็ยังอีกตั้งห้าเดือนกว่าจะเรียนจบ…” ขวัญเอยพูดเสียงอ่อย “ถ้ากูพูดแล้วจินไม่คิดเหมือนกู กูจะมองหน้าจินติดเหรอ แล้วถ้าโดนปฏิเสธขึ้นมานี่กูหน้าแตกกลางห้องเรียนเลยนะ”

“กล้าๆ หน่อยสาว อย่าไปกลัว แค่หน้าแตก”

“มึงจะปล่อยให้จินมีแฟนอีกรอบก่อนเหรอ แล้วมานั่งร้องไห้ทีหลัง? ตอนนี้มันกำลังโสด นี่คือช่วงเวลาทองของมึงเลยรู้ป่ะ”

“มึงแอบชอบจินมาตั้งหกปีแล้วอ่ะ ม.1 ยัน ม.6 โคตรนานเลยนะเว้ย กูว่าถ้าเก็บไว้ในใจไปจนถึงวันสุดท้ายที่เรียนจบ จินคงมีแฟนก่อน ถึงตอนนั้นมึงจะเสียดายที่ไม่ได้บอก”

ขวัญเอยก็หัวเราะแห้ง ๆ ก้มหน้าลงมองมือที่กำลังบีบกันเบา ๆ บนตัก ในใจเต็มไปด้วยความกลัว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้เลยว่า เธอหวังอยู่ลึก ๆ ว่าจินอาจจะชอบเธอเหมือนกัน เพราะผู้หญิงในห้อง จินคุยกับเธอมากที่สุด

จึงแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่า จินไม่เคยแสดงออกอะไรอยู่แล้ว บางทีจินอาจจะกำลังรอให้เธอพูดก่อนก็ได้

“…กูไม่กล้าอ่ะมึง” ขวัญเอยพูดเบา ๆ พร้อมรอยยิ้มเขินอายบาง ๆ บนใบหน้า “กูกลัวโดนปฏิเสธ”

เพื่อนผู้หญิงทั้งห้องยกเว้นไอมิเอะ หันมองหน้ากัน แล้วถอนหายใจพร้อมกันเบา ๆ