บทที่ 2 - ยังเป็นเพื่อนกันได้ปกติ

บทที่ 2

“จินหล่อขนาดนั้นคงไม่ได้ชอบกูหรอก…” ขวัญเอยพึมพำเบา ๆ ทั้งที่พยายามทำสีหน้าให้เหมือนไม่ใส่ใจ แต่สายตาที่หลุบต่ำและรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้า กลับซ่อนความคาดหวังไว้เต็มเปี่ยม

ใจหนึ่งพูดว่าอย่าคิดเยอะ แต่อีกใจก็แอบหวัง หวังเหลือเกินว่าจินจะรู้สึกเหมือนกัน

“ถ้าไม่ได้ชอบ แล้วจินจะตอบแชตมึงทำไม” ฟ้าเอ่ยขึ้น น้ำเสียงฟังดูมั่นใจจนทำให้ขวัญเอยเผลอเงยหน้าขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

“ผู้หญิงทั้งห้อง กูไม่เห็นจินตอบแชตใครซักคน ที่กูเห็นจินตอบแชตก็มีแค่มึง กับอีเส้นด้าย แล้วก็อีแก้มยุ้ย นอกนั้นผู้หญิงห้องเราทักไปไม่เห็นมันจะตอบ มากสุดก็แค่อ่าน แต่ไม่ตอบกลับ”

คำพูดของฟ้าทำเอาหัวใจของขวัญเอยสะดุด ดวงตาเริ่มมีแววระยิบระยับขึ้นมาเล็กน้อย ราวกับแสงสว่างริบหรี่กำลังถูกจุดขึ้น เมย์ที่นั่งอยู่ใกล้ ๆ ก็พยักหน้าเสริม

“จริง อีเส้นด้าย อีแก้มยุ้ย สองคนนั้นเป็นเพื่อนที่ย้ายมาจากโรงเรียนเดียวกันกับจิน เป็นเพื่อนกันมาตั้งตั้งแต่อนุบาล มันก็เลยได้คุยกันเยอะ จินมันก็เลยตอบ แต่มึงอ่ะดิ พึ่งมารู้จักกันตอนขึ้น ม.1 แล้วมันก็เลือกตอบแค่มึง คิดเอาว่ามีใจหรือว่าไม่มีใจ”

“....” ขวัญเอยเม้มริมฝีปากแน่น ลมหายใจที่เคยหายใจเข้าออกตามปกติ เริ่มติดขัดนิด ๆ จากความรู้สึกตื่นเต้นที่ก่อตัวขึ้นทีละนิด

“ก็คงจริงแหละ…ถ้าไม่มีใจให้กูแล้วจะตอบแชตกูทำไม” เสียงของขวัญเอยฟังดูเบากว่าทุกครั้ง แต่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นที่ค่อย ๆ ก่อตัวขึ้นจากคำปลอบใจของเพื่อนที่เหมือนน้ำหล่อเลี้ยงหัวใจ

“ไปเลย” ฟ้าก็ตบบ่าขวัญเอยเบา ๆ “ทุกอย่างมันชัดขนาดนี้แล้วยังต้องรออะไรอีก ถ้ารออีกต่อไปมึงก็จะโดนคนอื่นคาบไปแดกอีกอ่ะ”

“จริง” เมย์ก็รีบเสริมด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย “ครั้งที่แล้วมึงจะสารภาพรัก แต่จินดันเปิดตัวแฟนรุ่นพี่ก่อน ช่วงนี้ก็ได้ยินข่าวว่าจินกำลังคุยๆ อยู่กับพี่จ๊ะจ๋า กูว่านะ ถ้ามึงไม่สารภาพรักวันนี้ อีกไม่กี่วัน กูว่าจินคบกับอีพี่จ๊ะจ๋านั่นแน่เลย เพราะวันนี้ก็เหมือนจะเพิ่งไปเทสพี่จ๊ะจ๋ามา”

“ถ้ามึงไม่กล้าไปสารภาพรักต่อหน้า งั้นมึงก็แชตไปสิ หรือไม่ก็โทรไป” พลอยเสนอความเห็นขึ้นมาพร้อมมองหน้าขวัญเอยด้วยสายตาจริงจัง ขวัญเอยก็กัดริมฝีปากแน่น ลังเลเหมือนหัวใจยังแกว่งไปมา

“ถ้าแชตไป มันจะดูไม่จริงใจรึเปล่าวะ มันให้อารมณ์เหมือนเพื่อนแอบเอาโทรศัพท์ไปเล่นอะมึง แบบ…มันอาจจะคิดว่าไม่ใช่มึงพิมพ์ อาจจะเป็นคนอื่นแกล้งงี้ก็ได้” เมย์เอ่ย

ขวัญเอยพยักหน้าช้า ๆ เหมือนเห็นด้วย เธอเคยเจอแบบนี้จากคนอื่นมาก่อน จู่ ๆ ก็โดนแกล้งแชตบอกรัก พออีกฝ่ายไม่เชื่อ ก็กลายเป็นเรื่องน่าอายที่ไม่อยากให้เกิดขึ้นกับตัวเอง

“ทางที่ดี กูคิดว่ามึงควรจะไปสารภาพรักต่อหน้า หรือถ้ามึงอายจริง ๆ ก็โทรไปคุย แล้วก็บอกความรู้สึกมันให้หมดไปเลย”

“กูว่ากูโทรไปดีกว่าว่ะ…” ขวัญเอยเอ่ยเสียงเบา แต่หนักแน่นขึ้นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา “ถ้ามันปฏิเสธกู กูคงร้องไห้อะ แต่ถ้าโทรไป กูก็ยังพอทำใจได้มากกว่าการยืนมองหน้ามันแล้วฟังคำปฏิเสธแบบชัด ๆ”

แม้ในใจจะมีความมั่นใจมากถึงแปดสิบเปอร์เซ็นว่าจินก็มีใจให้ แต่ขวัญเอยก็ยังไม่กล้าเดิมพันทั้งหมดนั้นกับการสบตาตรง ๆ ความรู้สึกไม่แน่ใจ มันยังเกาะแน่นอยู่ตรงมุมหนึ่งของหัวใจ

ขวัญเอยเหลือบมองไปทางมุมห้อง จินยังนั่งอยู่ตรงนั้น ใบหน้าราบเรียบ สายตาจดจ่อกับหน้าจอคอมพิวเตอร์ ราวกับไม่ได้รู้เลยว่ามีใครอีกคนกำลังวุ่นวายอยู่กับความรู้สึกของตัวเองเพราะเขา

“เดี๋ยว…รอให้มันลุกออกไปก่อน” ขวัญเอยพูดเบาๆ “รอให้มันอยู่คนเดียว…แล้วกูจะโทรไป”

“มึง มันแยกกับเพื่อนแล้ว มึงรีบโทรเร็ว” ฟ้าเอ่ยเสียงกระซิบกระตุกแรงที่แขนเสื้อของขวัญเอยเบา ๆ เมื่อเห็นว่าจินเพิ่งเดินแยกตัวออกไปจากกลุ่มเพื่อน เดินออกไปนอกห้องเรียนคนเดียว

หัวใจของขวัญเอยก็เต้นรัวในอกเหมือนกลองรบ นิ้วมือเย็นเฉียบแม้อากาศจะไม่ได้หนาว เธอกำโทรศัพท์ไว้แน่นเหมือนมันคือเครื่องยึดเหนี่ยวสุดท้าย ก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อรวบรวมความกล้า

ในขณะที่อีกมุมหนึ่งของห้อง กลุ่มผู้หญิงอีกแก๊งหนึ่งซึ่งเป็นแก๊งเด็กเรียนที่มักนั่งเงียบ ๆ ริมหน้าต่าง ก็เริ่มขยับตัวบ้าง

ห้องเรียนนี้มีการแบ่งพรรคแบ่งพวกอย่างชัดเจนระหว่างผู้หญิงสองกลุ่มหลัก ๆ

กลุ่มใหญ่ เป็นแก๊งของ ขวัญเอย ซึ่งมีพวก เมย์ ฟ้า พลอย และผู้หญิงในห้องอีกสิบห้าคนอยู่ด้วย เป็นพวกที่เรียกได้ว่าเป็นตัวแม่ ตัวแรงของห้อง

ชอบแต่งตัวแรง ๆ พูดเสียงดัง วันๆ ไม่ทำอะไรพูดแต่เรื่องความรัก เรื่องเรียนไม่สน เป็นแก็งที่มั่นใจในตัวเองแบบสุด ๆ แถมมักจะยึดพื้นที่กลางห้องไว้เสมอ ไม่ว่าจะเป็นตอนกินขนม แอบแต่งหน้า หรือเมาท์มอยใครก็ตาม พวกเธอก็ทำทุกอย่างโดยไม่สนใจใคร

ในขณะที่กลุ่มเล็ก เป็นแก๊งของไอมิเอะ ซึ่งรวมตัวกับ เส้นด้าย ยี่หวา และ แก้มยุ้ย เด็กเรียนสายเนิร์ดที่มักจะนั่งเงียบ ๆ ฟังเพลง อ่านหนังสือ หรือทำการบ้านกันตามมุมของตัวเอง ไม่ได้วุ่นวายกับใคร และไม่ชอบความวุ่นวายด้วย

สองแก๊งนี้ไม่ค่อยถูกกันสักเท่าไหร่ ถึงจะไม่ได้ทะเลาะกันโต้ง ๆ แต่ก็มีแอบแขวะ แอบเหน็บกันผ่านคำพูดหรือสายตาอยู่บ่อย ๆ

แก๊งของขวัญเอยมองว่าแก๊งไอมิเอะเป็นพวกแอ๊บเรียน ชอบทำตัวเงียบ ๆ น่าเบื่อ แล้วก็มองว่าแอ๊บใส แรดเงียบ

ในขณะที่แก๊งไอมิเอะก็รู้สึกว่าขวัญเอยกับเพื่อน ๆ ทำตัวแรงเกินไป เสียงดัง ไร้มารยาท และมักทำให้บรรยากาศในห้องเรียนดูวุ่นวายราวกับตลาดสด

มันเป็นความขัดแย้งแบบเงียบ ๆ ที่สะสมอยู่ตลอด ไม่มีใครพูดออกมาตรง ๆ แต่ทั้งสองแก๊งก็รู้ดีว่า เข้ากันไม่ได้

“โธ่เอ๊ย…ขวัญเอยขวัญมา” ยี่หวา เพื่อนสนิทของไอมิเอะเอ่ยขึ้นเสียงเบา ขณะที่เหยียดปากยิ้มขำอย่างหมั่นไส้

ยี่หวาไม่ได้พูดดังพอให้ใครนอกกลุ่มได้ยิน แต่เสียงนั้นก็ชัดเจนพอสำหรับคนที่นั่งใกล้จะรับรู้ได้ถึงการประชด

“ขวัญจะสารภาพรักกับจินจริงอ่ะ” เส้นด้ายที่นั่งข้าง ๆ เลื่อนตัวเข้ามาใกล้กว่าเดิม เอียงคอมาหาไอมิเอะแล้วถามขึ้นอย่างอยากรู้อยากเห็น

“...แล้วไง” ไอมิเอะเอ่ยเรียบ ๆ ดวงตาจับจ้องที่หนังสือเรียนตรงหน้า แต่ไม่ได้อ่านแม้แต่นิดเดียว

เสียงของเธอเย็นชาเหมือนคนไม่ใส่ใจ แต่แววตานั้นกลับซ่อนอะไรบางอย่างไว้ลึก ๆ จนแม้แต่ยี่หวากับเส้นด้ายก็เริ่มรู้สึกได้ เส้นด้ายมองหน้าไอมิเอะนิ่ง ๆ ก่อนจะถามอย่างตรงไปตรงมา

“ถ้าจินรับรัก…มึงจะไม่เสียใจเหรอ?”

“....” ไอมิเอะเงียบไปชั่วขณะ หยุดมือที่พลิกหน้าหนังสือกลางคัน

“ทำไมต้องเสียใจ” เธอตอบทั้งที่ไม่หันมามอง เสียงของเธอยังเรียบเหมือนเดิม แต่ฟังดูฝืดเล็กน้อย เหมือนอะไรบางอย่างติดอยู่ในลำคอ เส้นด้ายยังคงมองไอมิเอะอย่างไม่ละสายตา ก่อนจะพูดช้า ๆ

“ก็กูคิดว่ามึงชอบจินมาตลอด”

คำพูดนั้นเหมือนคำกระซิบที่ดังเท่าเสียงฟ้าผ่า ทำเอาไอมิเอะชะงักไปอย่างเห็นได้ชัด นิ้วมือที่จับขอบหนังสือแน่นขึ้นเพียงเสี้ยววินาที ดวงตาที่เคยนิ่งเฉยไหววูบเพียงนิด แต่พอเธอกระพริบตาอีกครั้ง สีหน้าก็กลับมาเรียบเหมือนเดิม แต่ในใจกลับปั่นป่วนยิ่งกว่าพายุที่เงียบงัน

“มึงคิดว่าจินจะรับรักอีนั่นมั้ย?” ยี่หวาเอ่ยถามขึ้นพลางหรี่ตา เหลือบมองไปทางขวัญเอยที่กำลังเดินหลบออกไปอีกมุมห้องด้วยท่าทีตื่นเต้นปนประหม่า

เส้นด้ายยกขาขึ้นไขว่ห้างบนเก้าอี้อย่างสบาย ๆ ก่อนตอบแบบมั่นใจสุด ๆ

“ไม่มีทาง”

“ทำไมอ่ะ?”

“เท่าที่กูรู้จักมันมาตั้งแต่เด็ก กูเรียนมากับมัน ไอ้จินมันไม่ชอบผู้หญิงที่อายุเท่ากัน แล้วก็ไม่ชอบรุ่นน้อง มันชอบรุ่นพี่ พวกมึงไม่สังเกตเหรอ? คนที่มันเคยคบ มีแต่รุ่นพี่ทั้งนั้น”

“เออจริง” ยี่หวาทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกออก “ผู้ชายหล่อ ๆ โรงเรียนเราหลายคนก็เป็นแบบนั้น ไม่คบรุ่นเดียวกัน ไม่คบรุ่นน้อง ส่วนใหญ่คบรุ่นพี่กันหมด หรือถ้าคบรุ่นเดียวกันก็จะไปคบคนนอกโรงเรียนเลย”

“จริง คนที่คบรุ่นเดียวกัน ที่เห็นจะเลือกคบเด็กโรงเรียนอื่น เหมือนพวกหล่อ ๆ เขาไม่อินกับผู้หญิงใกล้ตัว”

“อีกอย่าง จินมันชอบคนสวย มันชอบลูกครึ่ง ขาวๆ น่ารักๆ ตาโตๆ ส่วนอีนั่น เอาไรมาสวย ตัวใหญ่อย่างกับช้าง ดำก็ดำ แถมนิสัยก็แรง จินไม่มีทางลดตัวลงไปชอบคนอย่างมัน รวมถึงแก๊งผีเสื้อสมุทรของมันทุกคน จินไม่มีทางชอบ”

“ก็จริง ไม่สวย นิสัยก็แรง คนระดับจินไม่มีทางเอามาเป็นเมียหรอก เป็นแค่เพื่อนร่วมชั้นเรียนก็คิดหนักแล้ว”

ถึงเพื่อนในแก๊งจะคุยกันสนุกปาก ไอมิเอะก็ยังคงนั่งเงียบ ไม่ได้มีส่วนร่วมในบทสนทนา เธอเพียงนั่งฟังเงียบ ๆ มือค่อย ๆ พลิกหน้าหนังสือเรียนไปอย่างไร้จุดหมาย ในหัวกลับเอาแต่คิดถึงภาพที่ขวัญเอยเดินถือโทรศัพท์ไปคุย

ไอมิเอะเองก็ชอบจินเหมือนกัน ชอบมาตั้งแต่มอต้นแล้ว แต่ไม่เคยกล้าพูด ไม่เคยแสดงออกให้ใครรู้ นอกจากเส้นด้ายที่เดาออกได้เพราะสนิทกันมากพอ

ใจมันแอบหน็อยแบบเงียบ ๆ หน็อยที่ขวัญเอยดันรวบรวมความกล้าได้ก่อน ทั้งที่ตัวเองรู้สึกมานานกว่าด้วยซ้ำ

“ไอมิ ทำไมวันนี้ดูเงียบๆ” เส้นด้ายหันมาถามด้วยน้ำเสียงแซว ๆ

“ปกติมันก็เงียบทุกวันอยู่แล้วนะ” ยี่หวาพูดแทรกขึ้นมาแบบขำ ๆ พร้อมหัวเราะเบา ๆ พลางยื่นมือมาดีดหน้าผากไอมิเอะเบา ๆ

แต่ถึงจะหัวเราะกันไปแบบนั้น เส้นด้ายก็ยังไม่ละสายตา เพราะในแววตาเงียบ ๆ ของไอมิเอะ มันมีบางอย่างกำลังพังลงช้า ๆ

เงียบ…แต่ชัดเจนมาก

“มึง…กูจะโทรแล้วนะ” ขวัญเอยหันกลับมาพูดเบา ๆ กับเพื่อนด้วยน้ำเสียงสั่นนิด ๆ แต่เต็มไปด้วยความหวัง ริมฝีปากคลี่ยิ้มเขิน มือสั่นเบา ๆ ขณะกดโทรออก หัวใจก็เต้นโครมครามเหมือนจะหลุดออกมานอกอก

ติ๊ด…ติ๊ด…

(ฮัลโหล) เสียงติ๊ดดังไม่นาน ก่อนจะมีเสียงที่ปลายสายและทันทีที่ได้ยินเสียงของจิน ขวัญเอยก็รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี เอ่ยออกไปเสียงเบาแต่จริงใจ

“จิน คือว่า…กูชอบมึงอ่ะ”

(…) ปลายสายเงียบสนิท ไม่มีคำตอบกลับมา เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเอง ทำเอาขวัญเอยกัดปากแน่น หัวใจหล่นวูบ แต่ยังไม่ยอมแพ้

“ชอบมานานแล้วด้วย” ขวัญเอยพูดต่อ น้ำเสียงเริ่มสั่น ความมั่นใจเริ่มไหลหาย

(…) จินยังคงเงียบ ความเงียบกลืนกินทุกเสียง ขวัญเอยรีบกดปิดไมค์ชั่วคราว ก่อนหันไปหากลุ่มเพื่อนที่กำลังจ้องเธอเป็นตาเดียว

“มึงมันไม่ตอบ มันเงียบใส่กูอ่ะ” ขวัญเอยพูดเสียงสั่น หน้าเจื่อนพลางน้ำตาเริ่มคลอเบ้า มือที่ถือโทรศัพท์เริ่มสั่นจนแทบควบคุมไม่ได้

“มึงบอกมันอีกรอบดิ มันอาจจะยังช็อกอยู่รึเปล่า” เมย์พูดขึ้นทันที แต่ใบหน้าของเมย์ไม่ใช่ความห่วงใย

ริมฝีปากที่ยิ้มเล็ก ๆ นั้น มันคือการกำลังลุ้นให้เพื่อนหน้าแตก ในใจของเมย์ มันไม่ใช่คำยุให้กล้าหาญ แต่มันคือคำสุมไฟ อยากเห็นขวัญเอยพัง อยากเห็นเพื่อนคนนี้ร้องไห้สาสมกับความมั่นหน้าที่เคยมี

ขวัญเอยพยักหน้าเบา ๆ ยังไม่รู้ว่ากำลังเดินเข้ากับดักความเจ็บปวดเต็มขั้น เธอกดเปิดไมค์อีกครั้ง เอาโทรศัพท์แนบหู สูดหายใจเข้าแรง ๆ แล้วเอ่ยเบา ๆ

“จิน…”

(เอาจริง ๆ เลยนะ)

น้ำเสียงของจินเรียบ เรียบจนเหมือนไม่มีความรู้สึก เรียบจนบาดลึก

“อืม…”

(มึงกับกูยังเป็นเพื่อนกันได้เหมือนเดิม ถ้าเจอกันในห้องเรียน หรือเจอกันที่ไหนก็ยังมองหน้ากันได้ปกติ)

คำพูดฟังดูดี แต่ไม่มีพื้นที่ให้ความหวังใด ๆ ไม่มีแม้แต่ช่องว่างให้ขวัญเอยคิดไปเอง

“....” ขวัญเอยเงียบ ริมฝีปากสั่น มือเริ่มกำแน่น เธอรู้แล้วว่าคำตอบคืออะไร ถึงจินจะยังไม่พูดออกมาตรง ๆ แต่เขาก็ไม่ปล่อยให้เธอเงาอยู่ในความหวังนานเกินไป

(กูไม่ได้ชอบมึง)

ประโยคนั้นกระแทกเข้ากลางใจ เหมือนเอาความฝันทั้งก้อนมากระแทกลงกับพื้น

“!!!!” ขวัญเอยตาค้าง น้ำตาไหลอาบแก้มทันที มือสั่นจนแทบถือโทรศัพท์ไม่อยู่ ก่อนจะกดวางสายอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่ขวัญเอยหันมา ห้องเรียนที่เคยเต็มไปด้วยเสียงเพื่อนสาว ก็เงียบลงเหมือนทุกคนหยุดหายใจ เมย์เบะปากเล็ก ๆ แล้วแกล้งทำเสียงงง

“อ้าว วางแล้วเหรอ ยังไม่ได้ขอเป็นแฟนเลยหนิ?” เสียงนั้นไม่ได้ดังนัก แต่มากพอจะทำให้ทุกคนรู้ว่าพูดประชด