ตอนที่ 12 NIGHT’S ONE NIGHT STAND (1/2)

-คนโปรด-

[khonprod_napaphat] : พี่โดนัทพอทราบมั้ยครับว่าพี่ไนท์ชอบทานอะไร

[donut _natthinee] : ที่พี่รู้ก็มีพวกปลาแซมอนอ้ะจ้ะ

[khonprod_napaphat] : อืม..พวกข้าวผัดปลาแซมอนนี่ก็ได้ใช่มั้ยครับ

[donut _natthinee] : จ้ะ มีอะไรเหรอ?

[khonprod_napaphat] : อ่อ ไม่มีอะไรครับ ขอบคุณครับ

.

จิ๊บๆๆๆ เสียงนกร้องเจื้อยแจ้วยามเช้าตรู่ แสงอาทิตย์สอดส่องผ่านผ้าม่านสีดำบางเข้ามาในห้องนอน ลำแสงอุ่นแตะผิวเนียน

ติ๊ดๆๆๆ เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ทำให้คนบนเตียงที่ได้ยินรู้ตัวว่าวันใหม่มาถึงแล้ว วันนี้เจ้าของห้องตั้งนาฬิกาปลุกไว้เร็วกว่าปกติ แสงแดดกระทบที่เปลือกตา ความงัวเงียก็จางหายไป คนโปรดลืมตาตื่นขึ้นมาจากความง่วง จากนั้นก็ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ “อื้ออ” สายตาเหลือบไปมองนาฬิกา หกโมงเช้า วันนี้เขาตั้งใจจะทำข้าวกล่องให้ไนท์ อาบน้ำแต่งตัวเสร็จ ก็เดินลงบันไดมาที่ครัว

แต๊กๆๆ ซู่~

เสียงหมุนปุ่มเปิดเตาแก๊ส ต่อด้วยเสียงของน้ำมันที่ร้อนฉ่าเมื่อสัมผัสกับ

กระทะ คนโปรดใช้เวลาในการประกอบอาหาร กลิ่นของข้าวผัดที่ผสมกับเนื้อปลาแซมอนส่งกลิ่นหอมลอยตลบอบอวลภายในครัว ขณะที่กำลังตักข้าวผัดลงกล่อง คุณแม่ก็เดินเข้ามาในครัวพอดี ก่อนเขาจะทำหน้าประหลาดใจ

“หอมจัง ทำไรจ๊ะ?”

“ทำข้าวผัดครับ”

“นึกยังไงเนี่ยเรา? นานๆ ทีจะเห็นทำกับข้าว” แม่เอ่ยด้วยรอยยิ้มปนความสงสัย คนโปรดยิ้มบาง พลางจัดข้าวผัดลงกล่องอย่างประณีต

“ผมว่าจะเอาไปให้พี่ไนท์”

“อ๋อออ~” คนโปรดลอบมองแม่ตัวเอง ที่ลากเสียงยาว อย่างมีพิรุจ

“อะไร?” ผมหรี่ตามองผู้เป็นแม่

“อะไร ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย”

ผมตักข้าวผัดที่เหลืออยู่ในกระทะใส่ลงหม้อ เขาไม่ได้ทำเพียงเพื่อจะเอาไปให้ไนท์แค่คนเดียว แต่ทำเพื่อให้ทุกคนในบ้านได้ทานเป็นอาหารเช้าในเช้าวันนี้ด้วย ความอบอุ่นที่แฝงอยู่ในมื้ออาหารทำให้เช้านี้เริ่มต้นด้วยความเรียบง่าย แต่เปี่ยมไปด้วยความสุข

บนโต๊ะอาหาร

“อื้มม” คุณแม่ตักข้าวผัดข้าวปาก

“อร่อยมั้ยคับ?”

“อร่อยคับ ฝีมือไม่ตกลงเลย” 

“แม่ก็ชมเกินไป” เมื่อก่อนผมทำกับข้าวอยู่บ้างน่ะ

“มาๆ พ่อ ลูกทำข้าวผัดด้วยนะวันนี้”

“นึกไง”

“เอ่อ..ผมเลื่อนเจอในโทรศัพท์ เลยนึกอยากทำขึ้นมาน่ะครับ”

นายตำรวจตักข้าวผัดเข้าปาก “..อร่อยดีหนิ”

ผมกับแม่ยกยิ้มบาง เลื่อนสายตามาสบตากันโดยไม่ได้นัดหมาย

⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_

ค่ายLBN

13:00 น. โรงอาหาร

“ตามมาทำไม”

“ตามอะไรผมก็มากินข้าวเหมือนกัน”

“ไปไกลๆ ตากูดิ๊” เขายังคงเดินตรงไปไม่หันมามองคนโปรด

“มีคนบอกว่า ถ้าคนเขาไม่สนใจ ไม่ใส่ใจกัน ก็คงจะไม่มานั่งพูดปากเปียกปากแฉะ” ผมเอ่ยพอให้คนตรงหน้าได้ยิน

ร่างสูงหันกลับมาสบตาผม สีหน้าและดวงตาแสดงความเบื่อหน่าย ราวกับว่าขี้เกียจจะคุยกับผม

และเสียงถอนหายใจเงียบๆ ก็ดังมาจากเขา ก่อนที่จะสาวเท้าเดินหนีไปโดยไม่สนใจผม

“จะไปไหน?” ผมถาม พร้อมกับก้าวตามคนตรงหน้าไปหนึ่งก้าว

“เลิกมาวุ่นวายกับกูดิ” เขาหยุดและหันกลับมาอีกรอบ ริมฝีปากหนายกเป็นเส้นตรงบ่งบอกถึงความไม่พอใจ

“ผมทำให้พี่รำคาญเหรอ”

“เออสิ” เขาตอบกลับมาทันที ด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดแบบไม่ต้องคิด ชั่ววิต่อมาสายตาของเราทั้งสองก็สบกันนิ่ง บรรยากาศตอนนี้เริ่มให้ความรู้สึกอึดอัด

… แต่ก็แค่เสี้ยววินาที

“อ้ะ เห็นพี่ยังไม่ได้กินข้าว แค่จะเอาข้าวมาให้” ผมยื่นกล่องข้าวให้คนตรงหน้า พร้อมกับวาดรอยยิ้มบาง มีความหวังว่าเขาจะรับมันไปอยู่บ้าง

“มีเงินซื้อเองได้”

“อร่อยนะพี่ ข้าวผัดปลาแซมอน ผมทำเอง” ว่าต่อด้วยใบหน้าที่ยังคงไว้ซึ่งรอยยิ้ม

“ก็บอก-” เขาจะปฏิเสธผมต่อ

“ผมเอาวางไว้นี่นะ ถ้าพี่ไม่กิน ให้คนอื่นก็ได้” ชิงตัดบทพูดของอีกคนก่อนจะวางกล่องข้าวลงบนโต๊ะข้างๆ เขา เสร็จกิจก็เดินออกมา

หลังจากคนโปรดเดินออกไป ร่างสูงก็ยืนขมวดคิ้วมองกล่องข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะพักหนึ่ง ก่อนเขาจะหันมองคนที่กำลังเดินมาทางนี้

“ป้านิ่มครับ” คุณป้าแม่บ้านของที่นี่

“คะ?”  คุณป้าขานรับ ร่างสูงหันไปมองกล่องข้าวอีกครั้ง

“อ่อ ไม่มีไรแล้วครับ”

“งั้นป้าขอตัวก่อนนะคะ” ร่างสูงพยักหน้า เป็นเชิงอนุญาตให้คุณป้าไปได้ ก่อนจะเหลียวมองไปรอบๆ ในโรงอาหาร แล้วตัดสินใจนั่งลงบนโต๊ะตรงหน้าอย่างเงียบๆ

ขณะเดียวกัน ตั้งแต่เมื่อครู่จนถึงตอนนี้ คนโปรดยังไม่ได้เดินไปไหน แต่ยังยืนแอบมองอีกคนอยู่ข้างๆ เสา ซึ่งมันสามารถบดบังสายตาได้อยู่บ้าง

ร่างสูงตรงหน้ายกนาฬิกาข้อมือหรูขึ้นมาดู ทั้งที่พอจะรู้อยู่แล้วว่ายังมีเวลาเหลืออยู่มาก

‘ยังเหลือเวลาา ก็นี่มันเวลาพักเที่ยง จะรีบไปไหน’

มือที่มีความหยาบอยู่บ้างเล็กน้อยจากการทำงาน หลังมือมีเส้นเอ็นที่บ่งบอกถึงความแข็งแรงเปิดฝากล่องข้าวออก เมื่อเห็นหน้าตากับข้าวในกล่อง ร่างสูงก็ขมวดคิ้วขึ้น ราวกับประหลาดใจกับสิ่งที่เห็น

‘อะไรกัน ไม่เชื่อเหรอ’

กลิ่นหอมของปลาแซมอนผัดกับข้าวที่มีสีสันน่ารับประทาน ทำให้ร่างสูงกลืนน้ำลายลงคอเมื่อเห็นของที่ชอบตรงหน้า คนเอามาให้เห็นแบบนั้นแล้วก็อดเอ็นดูไม่ได้ คนตรงหน้าหยิบช้อนพลาสติกที่มีมาให้ในกล่อง ตักข้าวขึ้นมาคำหนึ่ง แม้จะละล้าละลังเล็กน้อย แต่ในที่สุดก็ตัดสินใจตักเข้าปากไป เขารู้สึกได้ถึงรสชาติอันกลมกล่อมของแซมอน รวมกับความนุ่มของข้าว และความหอมของเครื่องปรุงที่ผัดเข้ากันได้พอดี

แม้ในใจเขาจะยังไม่อยากยอมรับ แต่ต้องยอมรับว่าฝีมือการทำอาหารของคนเอามาให้นั้นดีใช้ได้ เขาตักคำต่อไปเข้าปาก ด้วยสีหน้าเรียบเฉย แต่ในใจกลับสับสนและไม่สงบอย่างที่ใครๆ เห็น แต่เขาก็ยังคงกินต่อไปเงียบๆ

คนโปรดที่อยู่หลังเสาด้านหน้าของไนท์ ยกยิ้มออกมาอย่างดีใจ ที่เห็นเขากินข้าวที่ตัวเองตั้งใจทำมาให้ จนลืมเรื่องที่คนตรงหน้าบอกว่ารำคาญเขาไปเลย จริงๆ เขาก็คงทำตัวน่ารำคาญจริงๆ นั้นแหละ

-ไนท์-

𐙚ที่บอกขอทดไว้ก่อนขอเล่าตอนนี้เลยแล้วกัน୨ৎ

ผมเคยมีเพื่อนสนิทสมัยเรียนมัธยมอยู่คนหนึ่ง จะเรียกว่าฟิลแฟนก็..ไม่เชิง ถามว่าตอนนั้นผมรู้สึกยังไงก็ ไม่รู้สิ คือผมก็ไม่ได้จริงจังหวังเป็นแฟนหรอก แต่ว่าเรียกว่าเพื่อนรักก็ได้(รักเพื่อนแหละ) เราจับมือกัน เรากอดกัน แต่ยังไม่ถึงขั้นหอมแก้มหรือจูบ อ่อ เราเป็นเพื่อนกันได้แค่สองปี เขาก็ไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ จากนั้นผมก็ติดต่อเขาไม่ได้อีกเลย ผมคิดแล้วก็เสียใจนิดหน่อยที่- ไม่เหลือความเป็นเพื่อนให้กันแล้วเหรอ เราไม่ได้ทะเลาะอะไรกัน หรือผมคิดไปเองแค่ฝ่ายเดียวว่าความสัมพันธ์ระหว่างเรามันมากกว่าเพื่อนปกติทั่วไป สำหรับเขาไม่ได้พิเศษอะไรงั้นเหรอ? เราไม่เคยคุยตกลงกันเรื่องความสัมพันธ์ของเราด้วยแหละ ก็นั่นแหละครับจุดเริ่มต้น จากนั้นผมก็ไม่ได้ค้นหาอะไรต่อ ปล่อยให้มันเป็นไปตามโชคชะตา วันหนึ่งผมอาจจะชอบผู้ชายหรือผู้หญิง หรืออาจจะไม่ใช่ทั้งหมด แต่เป็นใครก็ได้ ก็แค่หวังว่าจะมีใครสักคนที่เข้าใจกัน แล้วก็รักที่ผมเป็นผม เป็นรักแท้เป็นคู่ชีวิตของกัน ก็แค่นั้นจริงๆ

_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_

20:30 น. หน้าร้านอาบอบนวดแห่งหนึ่ง

เบนซ์ดำด้านเลี้ยวมาจากถนนใหญ่เข้าสู่ซอยที่มีชื่อเสียงเรียงนามเรื่องบริการอาบอบนวด อาคารสูง ภายนอกร้านดูเงียบสงบ ไม่ได้คึกคักอะไร มีเพียงป้ายชื่อร้านที่ติดไฟกรอบสีวอร์มส่องสว่างประดับอยู่เหนือประตูทางเข้าออกทำหน้าที่ดึงดูดสายตา

ถ้าพูดถึงเรื่องรสนิยมบนเตียงของผม ผมรู้ว่าการมีคู่นอนหลายคนนั้นเพิ่มความเสี่ยงต่อการติดโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ อย่าง HIV หรือหนองใน ฯลฯ แต่ก็ไม่ได้หลายคนขนาดนั้นนะ ซึ่งสามารถอาจเกิดขึ้นได้หากไม่ได้ป้องกันหรือใช้ถุงยางอนามัย แต่ผมก็ระวังให้มากที่สุด

อาบอบนวดแห่งนี้เป็นสถานที่ที่ให้บริการด้านความผ่อนคลายและการดูแลสุขภาพ พื้นที่ถูกจัดแบ่งออกเป็นสัดส่วนสำหรับการอาบน้ำ การนวดตัว และบริการเสริมต่างๆ

เมื่อเข้ามาภายใน ส่วนแรกที่จะเจอคือพื้นที่สำหรับต้อนรับหรือล็อบบี้ ที่มีพนักงานต้อนรับคอยให้คำแนะนำเกี่ยวกับบริการอยู่ พื้นที่ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์สบายตา มีบรรยากาศหรูหราแต่ก็ไม่หวือหวาจนเกินไปด้วยแสงไฟที่อบอุ่น ดนตรีคลอเบาๆ และกลิ่นหอมที่ช่วยให้รู้สึกผ่อนคลาย แต่ละชั้นแบ่งลักษณะการใช้บริการไว้อย่างชัดเจน เช่น อ่างจากุซซี่ ห้องซาวน่า เตียงนวด ก็จะถูกแบ่งให้อยู่คนละชั้น เพราะพื้นที่แต่ละชั้นก็ไม่ได้กว้างขวางมาก

ลักษณะและบรรยากาศของสถานที่คล้ายคลึงกับสถานที่อาบอบนวด แต่สิ่งที่แตกต่างคือเป็นที่รู้กันว่าสถานที่แห่งนี้มีการขายบริการทางเพศอยู่ด้วย

พนักงานในสถานที่นี้จะให้บริการทั้งการอาบน้ำและนวดเพื่อผ่อนคลายก่อนที่จะมีการเสนอหรือให้บริการทางเพศตามที่ลูกค้าต้องการ ทั้งนี้การบริการดังกล่าวมักจะเป็นสิ่งที่ไม่ได้โฆษณาอย่างเปิดเผย แต่จะเป็นที่รู้กันอยู่แล้วในหมู่กลุ่มลูกค้าหรือผ่านคำบอกเล่ากันในกลุ่มของคนที่รู้จัก มีการจัดการด้านความปลอดภัยอย่างเข้มงวด เช่น การคัดกรองลูกค้า การรักษาความลับ ทั้งนี้การดำเนินธุรกิจการซื้อขายบริการทางเพศถือว่าผิดกฎหมายและอาจส่งผลเสียต่อทั้งผู้ให้บริการและลูกค้าในแง่ของกฎหมายและสุขภาพ

-คนโปรด-

“มึงพากูมาด้วยทำไมเนี่ย” ใบหน้าขาวส่อแววเบื่อ คิ้วก็ขมวดมองไปรอบๆ อย่างไม่พอใจ อาการที่แสดงออกมานั้นทำให้คนรอบข้างรู้ว่าเขาไม่อยากจะอยู่ที่นี่นานนัก

“เออน่ะ รอกูก็ได้แป๊บเดียว” คนลากเขามาพยักพเยิดหน้าเหมือนเข้าใจและให้ใจเย็นๆ

“ให้กูรอข้างนอกก็ได้ ไม่รู้จะลากกูมาด้วยทำไม” คนโปรดยังคงบ่น พลางหันไปมองทางประตูด้วยความหวัง ทางเข้ามาก็ดูซับซ้อน คนโปรดถอนหายใจหนักๆ

“กลัวอะไร” ไอ่ปีย์หรี่ตามองผม “ก็อยากให้มึงลองไง ผู้ชายก็มีนะ” ถ้ามันยืนอยู่ใกล้ๆ ผมยกตีนใส่มันไปละ คนโน้มน้าวยิ้มกว้างดูสนุกไม่สะทกสะท้าน

“เพื่อ!?” ว่าออกมาเสียงดังขึ้นกว่าปกติด้วยความหงุดหงิด

“เออ~น่ะ”

“เออน่ะ เหี้ยอะไรล่ะ”

“ถ้ามึงไม่ชอบจริงๆ กูก็ขอโทษ”

“ก็ไม่ชอบน่ะสิ” ตอบกลับเสียงเรียบ แต่ก็เป็นที่รู้กันว่าเขาพูดจริง ก่อนจะ

หันหลังเดินออกมาจากห้องด้วยความหงุดหงิด

“เอ้า”  “จริงๆ เล๊ย” คนในห้องส่ายหัวพูดกับตัวเอง

พลั่ก!

เดินออกมาด้วยความหุนหันและไม่ทันระวัง ส่งผลให้ชนเข้ากับใครบางคนที่กำลังเดินสวนมาอย่างจังบริเวณหน้าห้อง จนทั้งสองฝ่ายต่างก็เซไป

“ขะ ขอโทษครับ”

ทรงตัวได้ก็ก้มหัวลงต่ำด้วยความรู้สึกผิด แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมา เขาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าชนเข้ากับใคร แบบไม่คาดคิด

###