ศิลปินคนโปรด Favourite Person #ไนท์คนโปรด

-ไนท์-

“เราเลิกกัน! แล้วอย่ามาให้พี่เห็นหน้าอีก”

“ลัลไม่เลิก พี่กำลังเข้าใจลัลผิด ลัลกับเขาไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ นะ”

“เหอะ ไม่มีอะไร คิดว่าพี่โง่มากเหรอ ฮะ ถึงจะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรอ้ะ”

“ลัลรักพี่นะ” ร่างเล็กคว้าแขนเขา

“รักเหี้ยอะไร! ปล่อย!!” ร่างสูงกระแทกเสียง พร้อมกับสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเธอ แล้วเดินออกไปทันที

“พี่ไนท์” เสียงเล็กตะโกนเรียกตามหลัง

“คัต!! ไนท์ ในบทไม่มีคำว่าเหี้ยนะ”

“อ่อ ขะ..ขอโทษแทนไนท์ด้วยนะคะ” ผู้จัดการสาวของผมออกตัวขอโทษแทนอย่างไว

“พี่เข้าใจว่าไนท์อินกับบท แต่ฉากนี้ช่วยพูดตามบทหน่อยนะ”

“..ครับ”

“มาๆ เอาใหม่อีกรอบ กล้องสปีด แอนด์.. แอ็กชัน!!”

“ดูสิพูดอะไรก็ไม่รู้เนาะ ไม่มืออาชีพเลยว่ามั้ย” “จะมืออาชีพอาร๊าย ก็เห็นว่าเพิ่งมาแสดงได้ไม่นานหนิ” เสียงซุบซิบนินทาของเด็กในกอง

“อะแฮ่ม เงียบๆ หน่อยนะคะ เขากำลังถ่ายกันอยู่” ผู้จัดการเอ็ดเจ้าของเสียงนินทา

⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_

ผมเกิดมาในครอบครัวที่พ่อเป็นหมอ ส่วนแม่ มีร้านเป็นห้องเสื้อเล็กๆ ตอนเด็กผมเป็นคนที่ติดแม่มาก เพราะเขาเป็นคนที่ใจดี แต่แล้วเขาก็มาจากผมไปเมื่อ 3 ปีที่ผ่านมานี้ บ้านเรามีโรงพยาบาล ชื่อ‘คีรีกันตรักษ์’ตระกูลของพ่อ พ่ออยากให้ผมเป็นหมอแบบเขา แต่ผมไม่ได้อยากเป็นหมอ ผมชอบการออกแบบเสื้อผ้าเหมือนแม่ อยากมีแบรนด์เสื้อผ้าเป็นของตัวเอง

พ่อให้เลือกเรียนระหว่างหมอกับบริหาร ผมจึงเลือกเรียนบริหาร และตอนนี้ผมก็กำลังทำแบรนด์เสื้อผ้าของตัวเองอยู่ ชื่อว่า ‘Nightstyle’ ที่มีทั้งเสื้อผ้า รองเท้า หมวก และกระเป๋า เรียกได้ว่าสามารถคอมพลีทลุคได้ในแบรนด์เดียวเลยก็ว่าได้ มีทั้งของผู้ชายและผู้หญิง แน่นอนมันมีความหลากหลายในตัวค่อนข้างมาก ในหลายอย่างที่เราทำ ซึ่งมันก็ทำให้ทำงานยาก แต่มันก็สนุก

จุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมสนใจในเรื่องเสื้อผ้า อย่างที่บอกไปแม่ผมเปิดร้านห้องเสื้อ มีกลุ่มลูกค้าส่วนมากที่มาใช้บริการเป็นคนที่มีฐานะซะส่วนใหญ่ มาให้ซ่อมผ้าบ้าง ให้ออกแบบชุดให้บ้าง แม่ใช้ความคิดสร้างสรรค์ในการเลือกผ้า ตัดเย็บ ออกแบบดีไซน์มัน นั่นคืองานฝีมือ เอกลักษณ์งานของแม่ที่ออกมาถ้าไม่มีการบรีฟ ค่อนข้างร่วมสมัยแต่ก็มีกลิ่นอายของความเป็นสมัยก่อน ผมเห็นของพวกนี้มาตั้งแต่เด็ก เลิกโรงเรียนมาผมก็ชอบช่วยแม่ทำงานออกแบบชุดบ้างล่ะ ผมเห็นอะไรมาก็มาแชร์ความคิดเห็นกันกับแม่ เป็นการใช้เวลาร่วมกันกับคนที่เรารัก กับสิ่งที่เขาและเราก็ชอบเหมือนกัน ว่าแล้วก็คิดถึงแม่ ยกยิ้ม แล้วก็มีหลายครั้งที่ได้รับคำชมมาว่าผมทำได้ดี มันทำให้ผมรู้สึกรัก สบายใจและชอบที่จะทำมัน

ถ้าถามว่าผมมาเป็นนักแสดงได้ยังไง ปีที่แล้วมีวันหนึ่ง ผมไปเดินห้างดูเสื้อผ้า แพลนจะเปิดแบรนด์ปีนี้ แล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่งอายุราวๆ ยี่สิบเก้าปี แต่งตัวดี ด้วยเสื้อยืดสีขาวทับด้วยสูทสีดำ แมทช์กับกางเกงยีนและรองเท้าผ้าใบสีขาว มองดูภูมิฐานพอตัว แต่เมื่อพูดกับดูอ่อนหวานนุ่มนวล ใจเย็นผิดกับลุคที่ดูเป็นคนเก่งเหมือนจะเอาแต่ใจ ซึ่งก็คือ ‘พี่โดนัท’ ผู้จัดการผมในตอนนี้ เดินเข้ามาหา ทาบทามโดยบอกว่าผมหน้าตาดี อยากให้มาแสดง เพราะคาแรกเตอร์ลุคตรงกับบทที่ทางเขากำลังหาอยู่ อย่างไม่อ้อมค้อม และประโยคที่น่าสนใจหนึ่งก็คือ‘มันได้เงินดีนะ สนใจมั้ย’ ผมตอบกลับพี่เขาไปว่าขอคิดดูก่อน เขายื่นนามบัตรให้ผม แล้วก็ไม่ได้เร้าหรืออะไรต่อ

กลับมาถึงบ้านร่างถึงเตียง ผมก็เปิดทีวีดู เพราะจำได้ว่าวันนี้มีซีรีส์วายที่ ‘ณะ’เพื่อนร่วมรุ่นผม สมัยเรียนมหา’ลัยด้วยกัน แสดงเป็นนายเอกออกอากาศเป็นวันแรก ณะเรียนอยู่คณะนิเทศศาสตร์ สาขาการแสดง เราเจอกันครั้งแรกอยู่ที่โรงอาหารมหา’ลัย เขาเป็นคนที่มีออร่ามาก แม้ตัวจะไม่สูงมากมายอะไร อยู่ประมาณร้อยเจ็ดสิบห้า ผิวขาวๆ คิ้วเข้มพอดี จัดฟัน เวลายิ้มมีแก้มหน่อยๆ น่ารัก เวลาเขาพูดจากับเพื่อนหรือกับใครก็ดูมีเสน่ห์ไปหมด ใช่ครับผมชอบเขา

ไม่รู้ว่ามีใครสงสัยรึเปล่าว่า ทำไมผมถึงชอบผู้ชาย แล้วไม่ชอบผู้หญิงเหรอ จริงจะว่าได้หมดก็ได้ ส่วนมีความเป็นมายังไง เดี๋ยวไว้ผมขอเล่าทีหลังละกันขอทดไว้ก่อน

มาต่อกันที่ ภายหลังผมก็มารู้ว่าณะเป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมของมิวเพื่อนสนิทผม มันเล่าให้ฟังว่าณะเป็นคนที่น่ารักตั้งใจเรียน เป็นที่รักของเพื่อนๆ แล้วที่สำคัญเขาชอบดาราที่ทรงคล้ายๆ กันกับผมด้วย และนั่นทำให้ผมสนใจเขามากขึ้นเข้าไปอีก เพราะคิดว่าตัวเองมีหวัง อยากทำความรู้จักกับเขาเพิ่มมากขึ้น

แต่แล้วผมกับเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรกัน ปี 3 เทอม 2 แม้ว่าตอนนั้นผมจะทำทุกอย่างดูแลเทคแคร์เขาเท่าที่จะทำได้ช่วยได้ แต่ผมไม่ได้บอกออกไปตรงๆ ว่าจีบ แต่เขาก็น่าจะรู้แหละ ถึงปีที่ 4 แล้ววันหนึ่งเขาก็มีพี่ผู้ชายที่ชื่อ ‘ธรณ์’อายุประมาณ 24 ตอนนั้น เข้ามาจีบ ได้ยินว่าทางบ้านพี่มันทำจิวเวลรี่ น่าจะเป็นบ้านที่มีฐานะดีเลย ครอบครัวของทั้งสองเห็นดีเห็นงามกันตามลูกชาย และเหมือนว่าเจ้าตัวทั้งสองคนก็ดูจะไปด้วยกันได้ดีซะด้วย เวลาที่เหลือ 1 เทอม ของนักศึกษาปี 4 เขาก็มารับไปส่งกันจนจบมหาวิทยาลัย ผมก็ไม่ได้ติดต่อกับณะอีกเลยตั้งแต่เขามีแฟน ได้แค่มองดูเขาอยู่ห่างๆ

จอทีวีตอนนี้แสดงภาพพระเอกหนุ่มหล่อหน้าตี๋ ดูอบอุ่นเสียงนุ่มกับนายเอกที่ดูใสซื่อมองโลกในแง่ดีกำลังหยอกล้อเล่นกัน ผมเอื้อมมือหยิบรีโมตที่วางอยู่บนตู้ข้างเตียงขึ้นมาปิดทีวี ติ๊ด วางมันกลับลงไปที่เดิมแล้วหยิบนามบัตรที่วางอยู่ข้างกันขึ้นมาแทน ก่อนจะกดโทรศัพท์ตามเบอร์ที่มีให้ไว้ในนามบัตร

ตู๊ด.… ตู๊ด... รอไม่นานปลายสายก็รับ

“สวัสดีครับ ผมไนท์นะครับ สนใจแสดงครับ”

นั่นคือปีที่แล้ว แล้วผมก็แสดงมาจนถึงตอนนี้ ซึ่งเป็นเรื่องที่สามแล้ว ทุกเรื่องที่แสดงมาคือชายหญิง และเป็นซีรีส์ไม่ยาวมากสิบกว่าตอน เรื่องแรกได้รับบทเป็น ตัวโกงเจ้าของผับ โดนต่อยหน้าไปห้าที เรื่องที่สองเป็นพระรอง ตอนจบรับกระสุนตายแทนนางเอก ส่วนเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ได้เป็นพระเอก ซึ่งรูปหล่อพ่อรวย นางเอกเป็นสาวสวยขายอาหารตามสั่ง ที่หน้าตาอย่างกับนางแบบ

⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_

“คัต! โอเคดีมาก เรียบร้อย เดี๋ยวเตรียมโลเคชันต่อไปได้เลย”

“ผมไปเข้าห้องน้ำนะ” ผมเดินออกมาจากหน้าเซตมาบอกผู้จัดการ

“อื้อ” พี่โดนัทพยักพเยิด

“นี่พี่ พี่ไนท์เขามีแฟนยังอ้ะ” หญิงสาวคนหนึ่งที่กำลังช่วยพี่ทิพย์ซึ่งเป็นคนในกอง กำลังจัดของเพื่อที่จะยกไปซีนต่อไปถามขึ้น “คุยกันเบาๆ นะ เธอก็ดูสิ คงมีหรอก” คนที่อายุมากกว่าตอบอย่างออกรสออกชาติ “เอ้าทำไมอ้ะ? หล่อก็หล่อ รวยก็รวย”

“พี่ว่าเขาดูเป็นพวก‘หัวรุนแรง’” “ใช่เหรอพี่ ชอบใช้ความรุนแรงงี้เหรอ อุ้ย สเปกเลย” “ไม่ใช่! หมายถึงคนที่มีความคิดอะไรแล้ว เอาจริงเอาจัง ยอมหักไม่ยอมงออ้ะ” “อ๋อ เอาจริงเอาจัง~ ชอบๆ” “นี่เธอมาทำงานวันแรกไม่ใช่เหรอ พลอยใส” “ใช่ค่ะ” “เสร็จแล้วก็ไปทำงาน เดี๋ยวพี่ยกไปต่อเอง” “อ่อ โอเคค่ะ แหะๆ”

ไนท์กลอกตามองบน แม้คนในกองจะกระซิบกระซาบกันเบาๆ แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นไปจากหูของเขาได้

“ไปเถอะ จะได้มาถ่ายต่อ แล้วกลับไปพักผ่อนกัน” พี่โดนัทผู้จัดการที่นั่งอยู่ใกล้ๆ บอกปัดประเด็น โดยใช้การโน้มน้าว ไม่ให้ไปสนใจเสียงนินทา

ผมเดินไปเข้าห้องน้ำ ทำธุระเสร็จเดินออกมา แต่ก็ต้องหยุดชะงักกะทันหัน ตรงมุมทางเดินแยกจะเข้ามาห้องน้ำ เมื่อเห็นว่าเกือบจะชนเข้ากับหญิงสาวอายุราวๆ 23 ปี คนที่ดูเหมือนว่า ยืนรออยู่นานแล้ว

“สวัสดีค่ะ พี่ไนท์ หนูชื่อพลอยใสนะคะ เป็นพนักงานใหม่ มาทำงานวันนี้วันแรก” หญิงสาวในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวรัดรูปกับกระโปรงทรงเอสีดำกล่าวทัก ไนท์จำได้ว่าคนนี้คือคนที่ถามคนในกองเรื่องเขา เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา แต่ที่ต่างออกไปหน่อยคือ กระดุมเสื้อถูกปลดลดลงมาลึกจนเกือบเห็นเนินอก

“รู้ละ” ไนท์มองร่างคนตรงหน้า

“ใส่ใจพนักงานด้วยเหรอคะเนี่ย ดีจัง” ร่างบางยิ้มให้

“เปล่าหรอกครับ รู้ตอนได้ยินเสียงคุณคุยเรื่องผมน่ะ”

“อ่อ..อ๋อ..แย่จังเลยนะคะพลอยเนี่ย” หญิงสาวยิ้มเจื่อนๆ ตาหลุบมองต่ำชั่วครู่ ก่อนจะถอนสายตากลับมามองคนตรงหน้าเหมือนเดิม

“ขอตัวก่อนนะครับ”

“ดะ..เดี๋ยวค่ะพี่ไนท์” ร่างสูงกำลังจะเดินจากไป แต่ก็โดนร่างบางห้ามไว้ซะก่อน

“พี่ไนท์ตัวจริง หล่อกว่าในจออีกนะคะ”

“ขอบคุณครับ” คนถูกชมพูดขอบคุณไปตามมารยาท “ไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย”

“เอ่อ..พลอยขอไลน์ไว้หน่อยได้มั้ยคะ” เขายื่นโทรศัพท์มาตรงหน้า หวังจะให้ไนท์รับมันไปกดตามคำขอ

“จะเอาไปทำไมครับ ขออนุญาตไม่ให้นะ ขอทางหน่อยครับ” ว่าแล้วคนถูกขอคอนแทกต์ก็หลบร่างบางออกมา แล้วเดินจากไปอย่างไม่ไยดี

หึ หยิ่งซะด้วย เห็นนะว่ามองใหญ่ จะไปไหนรอด หนีไม่พ้นมือ อีพลอยหรอก คอยดูเถอะ

###