Novels by Peach _h

[ย้อน] 3 ปีที่แล้ว โรงพยาบาลคีรีกันตรักษ์โรงพยาบาลเอกชน ที่มีมาแล้วมากกว่า 40 ปี ได้รับการรับรองเป็นมาตรฐานสากล และได้รับความไว้วางใจจากผู้คนมากมายเป็นวงกว้าง มีชื่อเสียงทั้งในด้านการให้บริการ การตรวจวินิจฉัย และการดูแลรักษา เอาใจใส่เสมือนคนในครอบครัว ผู้อำนวยการนายแพทย์กันต์ คีรีกันตรักษ์ เดินออกมากจากห้องประชุมด้วยท่าทางสุขุมและหนักแน่น แฝงไปด้วยความมุ่งมั่นตั้งใจในหน้าที่ เมื่อครู่เป็นการประชุมที่ผอ.กันต์เพิ่งเรียกจัดประชุมกับทีม เพื่อพูดคุยอัปเดตถึงความคืบหน้าของโปรเจกต์ต่างๆคนโปรดยืนอยู่ข้างพ่อเขา บนทางเดินที่คนเดินสวนไปมาในห้องโถงกว้างของโรงพยาบาล ทั้งสองเพิ่งออกมาจากห้องตรวจ โดยมีนายแพทย์ที่เดินตามออกมาส่งด้วย เพราะตนจะไปพักเที่ยงด้วยพอดี“แนะนำอย่าหักโหมมากนะครับ พักผ่อนเยอะๆ แล้วก็อย่าเครียดมาก” แพทย์บอกด้วยน้ำเสียงสุภาพและจริงจัง“ก็ลูกชายผมน่ะสิครับหมอ ทำให้ผมเครียด” นายตำรวจคนป่วยหันมาพูดกับลูกชายตัวเอง แต่ไม่ได้จริงจังมาก“อ้าวพ่อ ทำไมพูดงี้อ้ะ?” คนโปรดแย้งกลับด้วยท่าทางสบายๆ เหมือนพ่อลูกคุยเล่นกัน แต่มีคนที่ไม่เก็ทอยู่คือ“โอ๊ะ อย่

มหาวิทยาลัยใจกลางเมืองตั้งอยู่ในย่านที่เต็มไปด้วยสีสันมีชีวิตชีวา รายล้อมด้วยตึกสูงระฟ้า และมีห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใกล้ๆ บรรยากาศรอบมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยความเร่งรีบของผู้คนที่เดินสวนกันไปมาทั้งนักศึกษาและคนทำงาน ห้องเรียนนักศึกษาคณะนิเทศศาสตร์ สาขาการแสดง ปี4 อาจารย์สั่งงานให้นักศึกษาไปทำสไลด์มา ในหัวข้อ ‘ศิลปินต้นแบบหรือผู้เป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้ทำตามความฝัน’ และวันนี้ก็มาถึงวันนำเสนอแล้ว “ศิลปินต้นแบบ หรือผู้ที่เป็นแรงบันดาลใจของผม ไม่ใช่คนที่มีชื่อเสียงโด่งดังอะไร แต่เป็นคนที่อยู่ใกล้ตัวผมครับ” “ใครวะ”  “ไม่รู้สิ” “คนๆ นั้นคือไนท์ การันต์ คีรีกันตรักษ์ ศิลปินหน้าใหม่ในตอนนี้ครับ เขาเป็นลูกชายของเพื่อนพ่อผม” คนโปรดยืนนำเสนออยู่ที่หน้าห้อง “เฮ่ย” “เฮ่ยอะไร รู้จักเหรอ” “อือ” มีเสียงกระซิบกระซาบกันดังขึ้นมาเล็กน้อยจากเพื่อนร่วมชั้น แต่คนโปรดไม่ได้สนใจ เขามองไปที่ภาพบนหน้าจอที่กำลังฉายอยู่ ก่อนจะพูดต่อด้วยแววตาที่มีประกายแห่งความชื่นชมซ่อนอยู่ในนั้น “ผมได้รู้จักกับเขาจากวันที่พ่อของเขากับเขามาที่บ้านของผมครับ จริงๆ เขาเป็นคนที่ชอบการออกแบบเสื้อผ้า

-ไนท์- บ่ายโมงตรง ภายในกองถ่ายที่กำลังพักกอง บรรยากาศเต็มไปด้วยความผ่อนคลาย แม้การเคลื่อนไหวของตัวทีมงาน รวมทั้งนักแสดง ที่ต่างก็พากันเดินไปต่อแถวรับข้าวกองมานั่งกินที่โต๊ะด้วยความหิว จะทำให้แลดูวุ่นว่ายหน่อยๆ ก็ตาม เพราะตอนเช้าทุกคนได้ใช้พลังงานไปไม่น้อยกับการถ่ายทำซิทคอมเรื่องใหม่ “เล่ามาซิเกิดอะไรขึ้น” ผู้จัดการสาวเปิดหัวข้อสนทนาด้วยคำถาม “เล่าอะไรครับ?” ไนท์ที่กำลังจะตักข้าวเข้าปากก็ชะงักก่อน เลิกคิ้วงงกับคำถามของโดนัท“ไม่ได้ดูทวิตเหรอ? เทรนด์ติดท็อปห้าเลยนะ เมื่อเช้าอ้ะ”  “ไหนบอกไม่ได้ไป” ? ไนท์นิ่งคิดชั่วครู่ “อ่อ บ้าเอ้ย!” นึกเรียบเรียงเหตุการณ์ได้แล้ว ร่างสูงก็สบถออกมา “ก็ไม่ได้ไป ผมไปกินข้าวเยาวราช ขากลับเดินผ่าน แล้วเจอกัน เขาก็เข้ามาทักผม แล้วก็ทำเหมือนจะเป็นลม ผมเลยรับไว้เฉยๆ แผนยัยนั่นแน่เลยกับเพื่อนอ้ะ” ไนท์ร่ายประโยคอธิบายถึงเรื่องทั้งหมดแบบสั้นๆ “ดูนี่สิ” โดนัทยื่นโทรศัพท์ให้ไนท์ดู[คลิปสัมภาษณ์] สื่อ : คิดยังไงที่มีรูปหลุดออกมาในโลกโซเชียลครับผู้หญิง : ก็จริงๆ พลอยใสกำลังศึกษาดูใจกับพี่ไนท์อยู่น่ะค่ะสื่อ : จริง

“โอเค เลิกกองได้” เสียงผู้กำกับ ถึงเวลากลับ ไนท์และผู้จัดการสาวก็พากันเดินออกมาจะกลับบ้าน “เห็นป้ะวันนี้ พี่โดนัทกับไนท์อ้ะ หน้าแทบจะชนกันอยู่ละ เธอว่าเขาเป็นแฟนกันป้ะ” “อืม…ไม่รู้สิ” “เห็นคนพูดว่า ไม่รู้ได้มาเล่นเพราะชอบกันรึเปล่าด้วย” เสียงผู้หญิงสองคนพูดคุยกัน ร่างสูงได้ยินเสียงอย่างนั้นแล้วก็ไม่พอใจ เดินเลี้ยวขวาเข้าไปหาต้นตอของเสียง “ไนท์ ไม่เอา” เสียงผู้จัดการสาวว่าปรามเจ้าตัว แต่ก็ไม่ทัน “ขอความกรุณาอย่าคิดเองเออเองนะครับ ถ้าไม่รู้จริง ให้เกียรติกันหน่อย” “คิดเองเออเองอะไร เราก็แค่ได้ยินมา” เขาหันไปคุยกับอีกคน “อือ ดูหัวรุนแรงอย่างเขาว่าจริงๆ ด้วย” “นี่คุณ ไม่มีความละอายกันเลยเหรอ นินทากันซึ่งๆ หน้าแบบนี้” “ไนท์ พอได้แล้ว” พี่โดนัทวางมือมาบนไหล่ “พี่ก็ดูเขาพูดสิ” “ช่างเขาเถอะ” “ผมไม่ได้เป็นแฟนกับพี่โดนัท เราสองคนแค่เล่นกัน ผมนับถือเขาเป็นพี่ ช่วยเข้าใจใหม่ด้วยนะครับ” ไนท์สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะบอกอธิบายออกไปอย่างใจเย็น “อ๋อค

-ไนท์- “เราเลิกกัน! แล้วอย่ามาให้พี่เห็นหน้าอีก” “ลัลไม่เลิก พี่กำลังเข้าใจลัลผิด ลัลกับเขาไม่ได้มีอะไรกันจริงๆ นะ” “เหอะ ไม่มีอะไร คิดว่าพี่โง่มากเหรอ ฮะ ถึงจะไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรอ้ะ” “ลัลรักพี่นะ” ร่างเล็กคว้าแขนเขา “รักเหี้ยอะไร! ปล่อย!!” ร่างสูงกระแทกเสียง พร้อมกับสะบัดแขนออกจากการเกาะกุมของเธอ แล้วเดินออกไปทันที “พี่ไนท์” เสียงเล็กตะโกนเรียกตามหลัง “คัต!! ไนท์ ในบทไม่มีคำว่าเหี้ยนะ” “อ่อ ขะ..ขอโทษแทนไนท์ด้วยนะคะ” ผู้จัดการสาวของผมออกตัวขอโทษแทนอย่างไว “พี่เข้าใจว่าไนท์อินกับบท แต่ฉากนี้ช่วยพูดตามบทหน่อยนะ” “..ครับ” “มาๆ เอาใหม่อีกรอบ กล้องสปีด แอนด์.. แอ็กชัน!!” “ดูสิพูดอะไรก็ไม่รู้เนาะ ไม่มืออาชีพเลยว่ามั้ย” “จะมืออาชีพอาร๊าย ก็เห็นว่าเพิ่งมาแสดงได้ไม่นานหนิ” เสียงซุบซิบนินทาของเด็กในกอง “อะแฮ่ม เงียบๆ หน่อยนะคะ เขากำลังถ่ายกันอยู่” ผู้จัดการเอ็ดเจ้าของเสียงนินทา ⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_⁠_ ผมเกิดมาในครอบคร