All Chapters of ศิลปินคนโปรด Favourite Person #ไนท์คนโปรด: Chapter 1 - Chapter 10

“โอเค เลิกกองได้” เสียงผู้กำกับ ถึงเวลากลับ ไนท์และผู้จัดการสาวก็พากันเดินออกมาจะกลับบ้าน “เห็นป้ะวันนี้ พี่โดนัทกับไนท์อ้ะ หน้าแทบจะชนกันอยู่ละ เธอว่าเขาเป็นแฟนกันป้ะ” “อืม…ไม่รู้สิ” “เห็นคนพูดว่า ไม่รู้ได้มาเล่นเพราะชอบกันรึเปล่าด้วย” เสียงผู้หญิงสองคนพูดคุยกัน ร่างสูงได้ยินเสียงอย่างนั้นแล้วก็ไม่พอใจ เดินเลี้ยวขวาเข้าไปหาต้นตอของเสียง “ไนท์ ไม่เอา” เสียงผู้จัดการสาวว่าปรามเจ้าตัว แต่ก็ไม่ทัน “ขอความกรุณาอย่าคิดเองเออเองนะครับ ถ้าไม่รู้จริง ให้เกียรติกันหน่อย” “คิดเองเออเองอะไร เราก็แค่ได้ยินมา” เขาหันไปคุยกับอีกคน “อือ ดูหัวรุนแรงอย่างเขาว่าจริงๆ ด้วย” “นี่คุณ ไม่มีความละอายกันเลยเหรอ นินทากันซึ่งๆ หน้าแบบนี้” “ไนท์ พอได้แล้ว” พี่โดนัทวางมือมาบนไหล่ “พี่ก็ดูเขาพูดสิ” “ช่างเขาเถอะ” “ผมไม่ได้เป็นแฟนกับพี่โดนัท เราสองคนแค่เล่นกัน ผมนับถือเขาเป็นพี่ ช่วยเข้าใจใหม่ด้วยนะครับ” ไนท์สูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะบอกอธิบายออกไปอย่างใจเย็น “อ๋อค

มหาวิทยาลัยใจกลางเมืองตั้งอยู่ในย่านที่เต็มไปด้วยสีสันมีชีวิตชีวา รายล้อมด้วยตึกสูงระฟ้า และมีห้างสรรพสินค้าที่อยู่ใกล้ๆ บรรยากาศรอบมหาวิทยาลัยเต็มไปด้วยความเร่งรีบของผู้คนที่เดินสวนกันไปมาทั้งนักศึกษาและคนทำงาน ห้องเรียนนักศึกษาคณะนิเทศศาสตร์ สาขาการแสดง ปี4 อาจารย์สั่งงานให้นักศึกษาไปทำสไลด์มา ในหัวข้อ ‘ศิลปินต้นแบบหรือผู้เป็นแรงบันดาลใจที่ทำให้ทำตามความฝัน’ และวันนี้ก็มาถึงวันนำเสนอแล้ว “ศิลปินต้นแบบ หรือผู้ที่เป็นแรงบันดาลใจของผม ไม่ใช่คนที่มีชื่อเสียงโด่งดังอะไร แต่เป็นคนที่อยู่ใกล้ตัวผมครับ” “ใครวะ”  “ไม่รู้สิ” “คนๆ นั้นคือไนท์ การันต์ คีรีกันตรักษ์ ศิลปินหน้าใหม่ในตอนนี้ครับ เขาเป็นลูกชายของเพื่อนพ่อผม” คนโปรดยืนนำเสนออยู่ที่หน้าห้อง “เฮ่ย” “เฮ่ยอะไร รู้จักเหรอ” “อือ” มีเสียงกระซิบกระซาบกันดังขึ้นมาเล็กน้อยจากเพื่อนร่วมชั้น แต่คนโปรดไม่ได้สนใจ เขามองไปที่ภาพบนหน้าจอที่กำลังฉายอยู่ ก่อนจะพูดต่อด้วยแววตาที่มีประกายแห่งความชื่นชมซ่อนอยู่ในนั้น “ผมได้รู้จักกับเขาจากวันที่พ่อของเขากับเขามาที่บ้านของผมครับ จริงๆ เขาเป็นคนที่ชอบการออกแบบเสื้อผ้า

-คนโปรด-สายตาคนโปรดกำลังจับจ้องไปที่จอแล็ปท็อปอย่างใจจดใจจ่อ ไล่สายตาอ่านการตอบกลับอีเมลที่ตนเพิ่งส่งคำขอฝึกงานไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว ‘เรียน คุณณปภัช พัฒนโชติโสภณ ฝ่ายบุคคลขอแจ้งให้ท่านทราบว่า ทางค่ายLBN  ENTERTAINMENT ตกลงรับท่านเข้าฝึกงานในตำแหน่งContent Creative’“เยสสสสส!” คนลุ้นร้องออกมาด้วยความดีใจ เห็นอย่างนั้นแล้ว คนดีใจก็ลุกออกจากเก้าอี้เปิดประตูห้องนอนเดินลงบันไดมายังชั้นล่างอย่างไว“ฉาหลองเลยย แม่ แม่อยู่ไหน” คนโปรดหันรีหันขวางหาคนเป็นแม่ด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น“ฉลองอะไร มีอะไร ฮึ” คนเป็นแม่เดินออกจากห้องครัว เพราะได้ยินเสียงคนดีใจอะไรก็ไม่รู้ ก่อนจะยืนพิงขอบประตูขมวดคิ้วมองลูกชายตัวเอง“ได้ที่ฝึกงานแย้ววว” คนโปรดว่าพลางยิ้มคุณแม่มุ่นคิ้ว “ฝึกงานอะไรลูก? ไหนบอกแม่ว่าไม่มีฝึกงานไง แต่เป็นทำโปรเจกต์จบแทน แล้วตอนนี้ก็ปิดเทอมอยู่ไม่ใช่เหรอ?”“ผมอยากไปฝึกเองครับ แฮ” คนเป็นลูกยิ้มแฉ่งเห็นฟันขาว “แม่รู้ป้ะ คนอยากได้ที่นี่กันตั้งเยอะเลยนะ นึกว่าจะไม่ได้แล้ว”“แล้วทำไมต้องเป็นที่นี่ เป็นที่อื่นไม่ได้?” แม่เลิกคิ้วถาม“ก็ที่นี่อ้ะ เป็นค่าย

วันนี้เป็นวันออกกองวันแรก คนโปรดออกจากบ้านมาตั้งแต่เช้าตรู่ ด้วยความตื่นเต้นและไม่อยากที่จะไปสาย โลเคชันวันนี้คือร้านอาหารตามสั่งที่อยู่ในสวนสาธารณะ มีพื้นที่กว้างขวาง ฝั่งตรงข้ามมีม้านั่งเรียงเป็นทางยาวตลอดริมแม่น้ำ ซึ่งเป็นทำเลที่ดีเลยทีเดียว สถานที่อยู่ห่างออกไปจากบริษัทแต่ก็ไม่ได้ไกลมากนักขณะนี้กล้องกำลังจับภาพไปที่ฉากตรงหน้า ผู้กำกับมองในจอมอนิเตอร์ เมื่อทุกอย่างได้ที่ก็ “แอนด์แอ็กชัน!”ตอนนี้ลูกค้าเต็มร้าน ไหนจะออร์เดอร์หน้าร้านและที่สั่งมาทางออนไลน์อีก แบบไม่เซตเอาแบบเรียลๆ ไปเลย ไนท์หรือคุณภีมประธานบริษัทแห่งหนึ่งในบท เดินมากินข้าวที่ร้านนี้ตามเดิม แม่ค้าสาวหรือนางเอกของเรื่องดูท่าจะรับลูกค้าจนไม่ได้พักเลยทีเดียว ภาพที่ออกมาจะเห็นว่ามีลูกมืออีกหนึ่งคนซึ่งเป็นเจ้าของร้านที่แท้จริง กำลังทำอาหารตามออร์เดอร์อยู่ ถ้าถามว่าทำไมค่ายไม่จ่ายเงินเพื่อเซต ก็ตอบได้เลยว่าประหยัดงบร่างสูงสั่งอาหารเรียบร้อยกำลังจะเดินเข้ามาเพื่อหาที่นั่งในร้าน ครั้นเห็นหญิงสาวซึ่งยืนอยู่ด้านหลังนั่งร้านดูเหมือนจะหน้ามืด จึงปรี่เข้าไปหาร่างบางโดยไว ทันรับร่างเขาไว้ทันพอดี“เป็นอะไรมั้

วันต่อมา…ค่ายLBNไนท์กับผู้จัดการกำลังนั่งอยู่ในโรงอาหารชั้นเดียวที่เรียบง่าย ซึ่งถัดจากตึกใหญ่มานี่เอง ยังคงอยู่ในที่ของบริษัท โต๊ะยาวที่ทำจากพลาสติกเคลือบมันวางเรียงราย คนมาพักกินข้าวที่นี่ไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่นัก เพราะคนในบริษัทบางส่วนชอบที่จะออกไปกินข้าวข้างนอกกันมากกว่า ดังนั้นเสียงรอบข้างก็จะค่อนข้างเบาหูได้ดี แต่เจ้าของบริษัทก็ยังคงไม่มีความคิดที่จะรื้อถอนหรือทำอย่างอื่นไป เพราะก็ยังคงมีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งที่ใช้อยู่ และเป็นการช่วยพ่อค้าแม่ขายที่ทำกับข้าวด้วย แถมราคาก็ถูกกว่าข้างนอกอีก ถ้าครั้งไหนไนท์กับผู้จัดการมีเวลาพอ ทั้งสองก็มักจะออกไปกินข้าวข้างนอกกัน ซึ่งพวกเขามักจะหาร้านอาหารใหม่ๆ ลองอยู่เป็นประจำ บางทีถ้าหากใครต้องการความเป็นส่วนตัว ก็จะต่างคนต่างไป แต่วันนี้ผู้จัดการสาวมีเรื่องที่ต้องบอกนักแสดงของตัวเอง“พี่มีอะไรจะบอก… พี่ท้อง” ผู้จัดการสาวพูดขึ้นมาเสียงนิ่ง แต่สายตาดูจริงจัง“ฮะ!..จริงป้ะ?” ไนท์รีบเงยหน้าขึ้น มองคนตรงหน้าด้วยความตกใจ“จะพูดเล่นทำไมล่ะ” เขาตอบด้วยน้ำเสียงปนขำ แต่ยังคงแฝงไปด้วยความภูมิใจ“กับพี่หมอธันย์เหรอ” ร่างสูงถา