ВойтиShare
บทที่ 1023
Related chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1024
อ๋องเยี่ยนด่านาง สั่งให้นางกลับไปสำนึกผิด อย่ามาขายหน้าคนอื่นอีก ชายารองจินเรียกอวี้หยินออกไปพร้อมนางทันทีที่ชายารองจินออกมาจากประตู ก็นำสาวใช้ไล่ตามซ่งซีซีไป แม้ว่าจะไม่มีห้องลับในจวนหลังนี้ แต่ก็ไม่ใช่สถานที่ที่จะบุกเข้าไปได้มั่วๆ นางเสิ่นเป็นคนโง่ กลัวว่าจะถูกหลอกอู๋เซี่ยงแอบสังเกตเซี่ยหลูโม่เงียบๆ แลแม้ว่าเขาจะพูดคุยกับท่านอ๋อง แต่มีสีหน้าไม่ค่อยดี สายตามองออกไปข้างออกเป็นครั้งคราว ราวกับว่าคู่หนุ่มสาวทะเลาะกัน ทั้งโกรธแต่ก็ไม่อยากจากไปบวกกับสายตาที่ไม่แยแสของซ่งซีซีก่อนที่นางจากไป เกรงว่ามันไม่ได้เสแสร้ง อย่างน้อยมีเรื่องหนึ่งที่แน่ใจได้ จุดประสงค์ของซ่งซีซีมาที่จวนอ๋องเยี่ยนเพื่อช่วยแก้แค้นให้พระชายาอ๋องเยี่ยนความโกรธนี้เก็บไว้ในใจของนางมานานแล้ว และอู๋เซี่ยงคิดว่ามันเป็นโอกาสที่ดีที่จะให้นางระบายความโกรธ ก็เป็นเรื่องดี หลังจากที่พวกนางออกไป เป่ยหมิงอ๋องก็ยังอยู่ที่นั่นซึ่งทำให้พูดคุยได้ง่ายขึ้น“หลูโม่ เสด็จแม่ของเจ้าสบายดีไหม" อ๋องเยี่ยนกำลังถามสารทุกข์สุขดิบกับเซี่ยหลูโม่เซี่ยหลูโม่กล่าวว่า "ขอบคุณที่เสด็จอาห่วงใย เสด็จแม่สบายดี ไทเฟยหรงได้ดีขึ้นมาบ้างหรือยัง?"“ใน
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1025
เป็นไปไม่ได้ที่จะซ่อนสิ่งใดในจวนอ๋องเยี่ยนนี้ แม้ว่าจะมีก็อาจเป็นการติดต่อสื่อสารทางจดหมาย แต่สิ่งสำคัญจะต้องถูกซ่อนหรือทำลาย มันจะไม่ง่ายเลยที่จะเข้าสู่ห้องหนังสือ และทะเลาะหรือต่อยกันก็ไม่ได้พวกเขาเชิญว่านจือมาที่นี่ ย่อมมีจุดประสงค์แอบแฝง ก่อนหน้านี้พวกเขายังไม่รู้ว่ามีจุดประสงค์อะไร แต่ตอนนี้รู้แล้วก่อนมาที่นี่ เดิมทีวางแผนที่จะใช้ประโยชน์จากโอกาสที่ดีครั้งนี้เพื่อตรวจสอบดูว่ามีคนถนัดเรื่องศิลปะการต่อสู้ที่จวนอ๋องมีมากเท่าไร มีนักรบสิ้นหวังซ่อนอยู่จวนอ๋องหรือไม่ และหากไม่มีนักรบสิ้นหวังซ่อนตัวอยู่ในจวน งั้นก็สามารถให้ว่านจือมาอีกครั้งแต่ตอนนี้พอรู้แล้วว่าอ๋องเยี่ยนกำลังคิดอะไรอยู่ ซ่งซีซีจะไม่ปล่อยให้เสิ่นว่านจือไปเสี่ยงอีก การมองนั้นมันลามกเกินไป แค่คิดดูก็ทำให้ซ่งซีซีรู้สึกขยะแขยงเหล่าสาวใช้เดินทยอยเข้าไปและวางขนมไว้บนโต๊ะ จู่ๆ ซ่งซีซีก็ลุกขึ้นเดินไปที่สาวใช้ที่ถือขนมพุทราคนหนึ่งโดยไม่ขยับตัว ไม่ถอยหลัง และไม่กระพริบตาด้วยซ้ำชายารองจินมองอย่างตื่นตัว งและเห็นซ่งซีซีชี้ไปที่ขนมพุทราแล้วพูดกับสาวใช้ "ขนมพุทรานี้เป็นของโปรดของท่านอ๋อง เจ้าไปส่งให้ท่านอ๋องที่ห้องโถงหลักเลย"
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1026
เมื่อกลับมาถึงจวนเป่ยหมิงอ๋อง เสิ่นว่านจือก็ลงจากรถม้าและกระโดดหน้าประตูพระจวนสองสามครั้งเพื่อสลัดสิ่งสกปรกออกไปจากร่างกายของนาง นางโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ "ไอ้หน้าด้าน กล้าหวังกับข้าเหรอ ลูกชายก็มีอายุมากกว่าจ้าอีก ไอ้แก่ที่หน้าไม่อายจริงๆ"ขณะที่หัวหน้าลู่เดินเข้ามาและได้ยินคำพูดของเสิ่นว่านจือ เขาถอยหลังไปก้าวหนึ่ง และรู้สึกงุนงง ทำไมคนแก่จะหน้าไม่อายเล่าซ่งซีซีก็โมโหมากและดึงนางเข้าไปในจวน "ต่อไปอย่าไปจวนอ๋องเยี่ยนอีก เขากวาดมองเจ้าจากหัวจรดเท้า แค่นี้ข้าก็รู้สึกทำให้เจ้าได้เสียหาย น่ารังเกียจจริงๆ"นางไม่รู้ว่าอ๋องเยี่ยนที่เห็นคืนนี้ยังคงเป็นอ๋องเยี่ยน ผู้ทะเยอทะยานคนเดิมหรือไม่ ราวกับว่าเปลี่ยนเป็นคนละคนแค่คนหื่นกามชัดๆเมื่อเข้าไปในห้องประชุม เซี่ยหลูโม่บอกกับอาจารย์หยูว่าอ๋องเยี่ยนมีใจกับเสิ่นว่านจือ หลังจากได้ยินสิ่งนี้ อาจารย์หยูก็สับสนเล็กน้อย "ไม่กระมัง ชัดเจนมากเหรอ?""แสดงออกได้ชัดเจนมาก ข้าถึงกับสงสัยว่าเขาแกล้งทำเช่นนั้นหรือเปล่า" ในระหว่างทางกลับมา เซี่ยหลูโม่ก็สับสนบนรถม้าเช่นกัน จากการสอบสวนครั้งก่อน เขาไม่แยแสเรื่องผู้หญิงเลย ไม่ว่าผู้หญิงจะสวยแค่ไหนในสายตาของเขาก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1027
เมื่ออาจารย์หยูเห็นว่ากุ้นเอ๋อร์พูดไม่ตรงเรื่อง จึงรีบพูดขึ้นว่า "ท่านเมิ่ง ไม่สามารถยกท่านอ๋องขึ้นมาเป็นตัวอย่างได้ แน่นอนว่ามีผู้ชายแบบนี้อยู่ด้วย แต่วันนี้เราไม่พูดถึงเรื่องนี้แล้ว"แต่กุ้นเอ๋อร์กลับมีท่าทางเห็นอกเห็นใจและจริงใจ และพูดขึ้นต่อว่า "จือจือ บอกว่าจะไม่แต่งงาน ข้าก็เห็นด้วย ไม่แต่งงานก็ไม่ต้องเจ็บปวด ความรักของคนหนุ่มสาวร้อนแรงมากแค่ไหน เมื่อเวลาผ่านไปมันก็น่าขยะแขยง ผิวเหล็กเคลือบทองก็สามารถหลุด เหล็กก็ยังเป็นสนิม บังเอิญมาก หนุ่มสาวที่มีความรักให้กันก็ยังเป็นแบบนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึง โจรเฒ่าเจ้าเล่ห์อย่างอ๋องเยี่ยนที่ไม่เคยลิ้มรสความหวานของรักมาก่อน เมื่อมีผู้หญิงอย่างจือจือเข้ามาในชีวิตของเขา ไม่เพียงสามารถบรรเทาจิตใจที่แห้งเหี่ยวของเขา นางยังมีความสามารถช่วยเหลือเขา เขาก็เป็นเหมือนสุนัขตัวผู้ที่กำลังมีความรัก ท่าทางน่าเกลียดทุกแบบก็แสดงออกมาทั้งหมด"อาจารย์หยูฟังจนงงแล้ว ครู่หนึ่งถึงจะถามขึ้นว่า "นี่คือสิ่งที่อาจารย์ของเจ้าพูดเช่นกันใช่ไหม? "ถ้าไม่เพราะเชียนเคยผ่านมาแล้ว เขาจะพูดถ้อยคำแห่งความผันผวนของชีวิตเช่นนี้ออกมาได้ยังไง? กุ้นเอ๋อร์ก็พูดไม่ออกแล้วจริง ๆ"ใช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1028
เช้าวันต่อมาเซี่ยหลูโม่ก็เข้าวัง ได้รับคดีที่ได้พิจารณาแล้วกลับมา พร้อมกับพูดขึ้นว่า "ได้ยินซีซีพูดว่า กล้วยไม้ในจวนอ๋องเยี่ยนกำลังบานสะพรั่ง และมีหลากหลายพันธุ์ ในจวนก็มีคนมีความสามารถมากมาย บ่าวแต่ละคนก็มีวรยุทธติดกาย"จักรพรรดิ์ซูชิงตกตะลึง อู๋เยว่ได้แอบสืบจวนอ๋องเยี่ยนมาเป็นเวลานานแล้ว แม้แต่คนที่อ๋องเยี่ยนซ่อนไว้ในเมืองหลวงนานขนาดนี้สืบไม่เจอ แต่พวกเขาไปครั้งเดียวก็สามารถสืบได้แล้วหรือ?อู๋เยว่เพียงพูดว่า ไม่พบองครักษ์อะไรในจวนอ๋องเยี่ยนเลย เขากังวลว่านักรบสิ้นหวังเหล่านั้นจะซุ่มซ่อนอยู่รอบๆ อู๋เยว่คิดว่าวรยุทธของนักรบสิ้นหวังเหล่านั้นเก่งกล้า ดังนั้นจึงไม่กล้าบุ่มบ่ามเข้าไปจักรพรรดิ์ซูชิงนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง "นักรบสิ้นหวัง? "เมื่อคำถามนี้ถูกพูดออกมา เซี่ยหลูโม่ยิ้มให้ "ไม่ใช่"จักรพรรดิ์ซูชิงมองเขา และพูดขึ้นด้วยความโกรธว่า : "เจ้าหัวเราะอะไร? สนุกอะไร? "รอยยิ้มของเซี่ยหลูโม่ยิ่งสะดุดตามากขึ้น "ช่วงนี้กระหม่อมชอบยิ้มโดยไม่มีความหมาย"จักรพรรดิ์ซูชิงเหลือบมองเขาแวบหนึ่งแล้วยิ้ม "บ้า"สองพี่น้องมองหน้ากัน จากนั้นก็หันกลับมายิ้ม รอยยิ้มนี้มีพลังที่บอกไม่ถูก ทำให้กำแพงป้อง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1029
วันที่สองหลังจากเจียอี้เข้ามาอยู่ในโรงงานเย็บปัก ทั่วทั้งเมืองหลวงก็มีข่าวลือแพร่สะพัดเกี่ยวกับต้นสายปลายเหตุของเรื่องที่เจียอี้ถูกหย่า เล่าลือว่าวางแผนฆ่าทายาทของจวนโหวผิงหยาง ไม่ยอมรับอนุ ผลักอนุตกน้ำเพื่อจะเอาชีวิตนางเมื่อเล่าลือไปเรื่อยๆ ก็มีคนพูดเรื่องที่นางปล่อยเงินดอกเบี้ยสูงออกมาคนที่ชั่วร้ายเช่นนี้ จวนโหวผิงหยางกลับไม่ส่งนางให้กับทางการ แต่เพียงจัดการง่ายๆ แค่ไล่นางออกไปจากจวน และโรงงานเย็บปักซู่เจินก็ยิ่งกว่า กล้ารับคนแบบนั้นกลับไป แล้วยังจัดหาที่พักอาหารให้นางอีกซ่งซีซีได้เริ่มเก็บกวาดภารกิจตรวจสอบค่ายลาดตระเวนแล้ว นางไม่รู้เรื่องที่โรงงานเย็บปักซู่เจินถูกด่าอีกครั้งจนไม่เหลือดีด้วยซ้ำนางเพิ่งรู้เรื่องนี้ในวันที่เก็บกวาดภารกิจตรวจสอบวันสุดท้าย เมื่อกลับไปถามเสิ่นว่านจือ เสิ่นว่านจือก็ร้อนใจมากเช่นกัน นางพูดขึ้นว่า "หงเซียวได้ไปสืบมาแล้ว ไม่ใช่ข่าวที่นางเสิ่นเผยแพร่ออกมา ข้าดูจากจวนโหวผิงหยางแล้ว เพราะเจียอี้ถูกหย่า จวนโหวผิงหยางไม่ได้พูดออกไป มีเพียงคนที่รู้ในจวนโหวผิงหยางที่พูดออกไป คนๆ นี้ต้องการฆ่าเจียอี้ให้ตาย"ซ่งซีซีพูดขึ้นว่า : "ทำแบบนี้ไม่เพียงฆ่าเจียอี้เท่า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1030
เนื่องจากจวนโหวผิงหยางกำลังจัดงานศพ ซ่งซีซีไม่สามารถส่งจดหมายขอพบอีก เพียงแต่ข่าวลือข้างนอกได้สร้างกระแสรุนแรงมาก นางต้องการยุติมันแต่ไม่รู้ว่าความจริงมันเป็นอย่างไรจึงไม่สามารถชี้แจงให้จึงทำอะไรไม่ได้ทางหงเซียวสอบสวนกลับมา โดยบอกว่าข่าวดังกล่าวมาจากจวนโหวผิงหยางจริงๆ หงเซียวได้สอบสวนอย่างรอบคอบ ค้นหาอย่างละเอียด แถมยัใช้เงินเพื่อสอบถามด้วย จากนั้นก็พบแหล่งที่มาของข่าวเหล่านั้นคือคนรับใช้ของจวนโหวผิงหยางเนื่องจากเจียอี้เคยใจจืดใจดำและโหดร้ายกับคนรับใช้มาก่อน พวกเขาจึงต้องการแก้แค้นเจียอี้ฃผู้เล่าเรื่องยังกล่าวก็มีท่าทีโกรธเกรี้ยว โดยบอกว่าหลังจากทราบเรื่องดังกล่าวแล้ว เขาจะต้องเผยแพร่ข่าวออกไปอย่างกว้างขวางเพื่อให้ผู้คนทราบเกี่ยวกับความชั่วร้ายของเจียอี้ให้เยอะๆหงเซียวยังถามพวกเขาว่า "ในเมื่อเล่าเรื่องเพื่อคืนความยุติธรรม แล้วพวกเจ้าแน่ใจหรือว่ามันคือความจริง"นักเล่าเรื่องหลายคนมองดูนางด้วยความประหลาดใจ "มันย่อมเป็นความจริงสิ นางคือผู้ใด นางเป็นลูกสาวของเซี่ยอวี้น ถูกฝ่าบาทปลดออกจากตำแหน่งท่านหญิง เห็นได้ชัดว่านางต้องมีความเกี่ยวข้องกับคดีกบฏ กล้าก่อกบฏ งั้นทำร้ายคนในเรือนไม่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1031
เสิ่นว่านจือยืนกรานในความคิดของตนเอง "แต่ถ้าขับไล่เจียอี้ออกไป เราจะไม่ต้องเข้าไปเกี่ยวข้องกับเนเรื่องวุ่นวายนี้อีกเลย""แล้วอนาคตล่ะ หากอนาคตจะเกิดเรื่องวุ่นวายเช่นนี้อีกล่ะ จริงๆ แล้วข้าคิดว่าเหตุการณ์ของเจียอี้นี้ก็ดีเช่นกัน มันจะให้โอกาสเราฝึกซ้อมก่อน หากเจอเรื่องเดียวกันในอนาคตก็มีประสบการณ์กฎเกณฑ์ด้วย ควรจะทิ้งอคติไปก่อนและสอบสวนมันให้ชัดเจน ถ้าเป็นจริงก็ไล่นางออก ถ้าไม่ก็ให้โอกาสนาง เป็นไง"นางกล่าวเสริมว่า "จือจือ การทิ้งอคติมันสำคัญมาก เพราะผู้หญิงทุกคนที่ถูกหย่านั้นอาจถูกตั้งข้อหาต่างๆ ถ้าเราตัดสินคนอื่นด้วยคำพูดภายนอกงั้นก็ไม่มีใครจะมา"เสิ่นว่านจือกล่าวอย่างหดหู่ "ข้ารู้ว่าสิ่งที่เจ้าพูดนั้นมีเหตุผล หากมองจากมุมมองของโรงงานเราจำเป็นต้องทำเช่นนี้ แต่โดยส่วนตัวข้าแล้ว มันยากสำหรับข้าที่จะยอมรับเจียอี้ อีกอย่างนางเรื่องไม่ดีมาเยอะจริงๆ ให้ไล่ออกไปตรงๆ จะไม่ดีหรือ หรือว่าเจ้าไม่เกลียดเจียอี้เหรอ?""เกลียด" ซ่งซีซีตอบอย่างเด็ดขาด"งั้นเกลียดก็จบเรื่องแล้วนี่ ขนาดตนเองก็เกลียด แล้วทำไมโรงงานต้องไปรับนางเล่า ก่อนหน้านี้ข้าก็คิดถึงสถานการณ์โดยรวมและอยากจะตรวจสอบเรื่องทั้งหมดนี
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1612
สายหมอกเย็นยะเยือกปกคลุมยอด ดอกเหมยเบ่งบานหลายคราเซี่ยเจิงมีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์สูงส่งนัก เรื่องนี้เรียกได้ว่าเก็บข้อดีของเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมาไว้ทั้งหมดเหรินหยางอวิ๋นสามารถกล่าวได้อย่างภาคภูมิใจว่า เซี่ยเจิงคือลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์สูงสุดในบรรดาศิษย์ทั้งหลายของภูเขาเหม่ยชานอูโซเว่ยเองก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องนี้ได้ เมื่อนางถูกเซี่ยเจิงถามว่าใครเก่งกว่ากัน ระหว่างนางกับท่านพ่อ อูโซเว่ยได้แต่ตอบอย่างเลี่ยงๆ ว่า "พอๆ กัน ต่างก็มีข้อดี"วรยุทธ์ของเซี่ยเจิงที่ฝึกฝนมาจนถึงวันนี้ หาได้มาจากเพียงหมื่นสำนักเท่านั้นนางได้ร่ำเรียนจากทุกฝ่ายในภูเขาเหม่ยชานเมื่อนางมาถึงภูเขาเหม่ยชาน ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ผิวขาวเนียนราวหยก รอยยิ้มหวานละมุน ผู้ใดเห็นก็ต้องเอ็นดูนางช่างพูด ช่างคุ้นเคยเร็ว อีกทั้งปากหวานนัก หลอกล่อให้บรรดาหัวหน้าสำนักต่างถ่ายทอดวิชาให้หมดเปลือกเดิมทีนางมีนิสัยซุกซน แต่ด้วยการมุ่งมั่นฝึกวรยุทธ์ และฝึกฝนวิชาเนื้อใน จิตใจก็สงบนิ่งขึ้นมากครั้นถึงปีที่สิบห้า นางได้เข้าพิธีเก็บปิ่นพิธีเก็บปิ่นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ของขวัญย่อมหลั่งไหลมาดังสายน้ำ ส่งเข้ามาไม่ขาดสายซ่งซีซีได้มอบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1611
แสงแดดสาดลงบนกิ่งไม้ ใต้พุ่มใบหนาแน่น เผยให้เห็นขาเล็กๆ คู่หนึ่งแกว่งไปมา ดูแล้วชวนให้รู้สึกสบายใจนักนางมีนามเดิมว่าเซี่ยเจิง ชื่อนี้จารึกอยู่ในหยกพงศ์ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นชื่อเล่นว่าจิ้งเหยียนว่ากันว่าเพราะมารดาของนางรังเกียจที่นางพูดมาก จึงตั้งชื่อนี้เพื่อกดทับให้นางสงบลงเซี่ยเจิงเองเห็นว่าตั้งชื่อนี้ก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งฟังดูไม่น่าฟัง จิ้งเหยียนก็คือการเงียบงัน เช่นนั้นแล้วนางมีปากไว้ทำไม หากไม่ได้พูด เอาแต่กินหรือ?เช่นนั้นไม่ต้องกินจนอ้วนกลมไปหรอกหรือ?“ท่านหญิงของข้า ท่านอยู่ที่นี่เอง หาเสียจนข้าเหนื่อย” เป่าจูเงยหน้าขึ้นจากใต้ต้นไม้ ทั้งโกรธทั้งขบขัน “รีบลงมาเถิด ท่านอ๋องกับพระชายากำลังตามหาท่านอยู่”“ท่านอาเป่าจู พวกเขาเรียกหาข้าด้วยเรื่องอันใดกัน?” เสียงใสๆ ดังลงมาจากบนต้นไม้ แฝงด้วยความสบายใจและอิ่มหนำ“พระชายาจะไปภูเขาเหม่ยชาน บอกว่าจะพาท่านไปด้วย ท่านอยากไปหรือไม่?” เป่าจูเอ่ยเซี่ยเจิงได้ยินดังนั้น ก็รีบลื่นไถลลงจากลำต้นไม้ สองข้างไหล่มีเจ้าสุนัขจิ้งจอกสีขาวสองตัวเกาะอยู่ นางยิ้มดีใจกล่าวว่า “จริงหรือ? เช่นนั้นรีบไปเถิด”สองสุนัขจิ้งจอกนั้น ตัวหนึ่งชื่อเซวียนเช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1605
ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
Вам тоже понравятся
