LOGINShare
บทที่ 1292
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1293
หมอหลวงหลินเดิมทีควรจะอยู่เฝ้าคืนนี้ เผื่ออาการของท่านเป่ยหมิงอ๋องเกิดเปลี่ยนแปลงขึ้นมา แต่ราวยามไฮ่ หมอมหัศจรรย์ดันก็กลับมา เมื่อมาถึงก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง รีบให้กินยาดันเสวี่ยหนึ่งเม็ดทันที หลังกินยาดันเสวี่ย ท่านอ๋องกล่าวว่าอาการเจ็บแน่นหน้าอกทุเลาลงบ้าง หมอหลวงหลินจับชีพจรตรวจอาการก็พบว่า ยาดีที่ตนเองจัดให้ยังไม่อาจเทียบกับยาดันเสวี่ยได้ แม้เขาจะเป็นถึงหมอหลวง แต่ก็ได้ยินชื่อเสียงของหมอมหัศจรรย์ดันมานาน ครั้นหมอมหัศจรรย์ดันมาดูแลด้วยตนเอง เขาจึงไม่จำเป็นต้องอยู่เฝ้าต่อไป อีกทั้งพระชายาก็สงสารที่เขารักษาอาการติดต่อกันสองวันสองคืน จึงพระราชทานซองแดงเป็นรางวัลแล้วสั่งให้คนส่งเขากลับจวน เมื่อหมอหลวงหลินจากไป หมอมหัศจรรย์ดันก็จัดยาสูตรใหม่อีกหนึ่งตำรับทันที แล้วสั่งให้คนกลับไปยังร้านขายยาเย่าหวังเพื่อจัดยาและต้มยา หลังกินยาที่จัดใหม่นี้แล้ว เซี่ยหลูโม่ก็รู้สึกเหมือนก้อนหินที่กดทับอยู่บนหน้าอกถูกยกออกไป ทำให้ทั้งร่างกายเบาสบายขึ้นไม่น้อย “หมอหลวงหลินคงจะมาอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ ดังนั้นหากจะออกจากเมือง คงต้องรอจนถึงพลบค่ำพรุ่งนี้” หมอมหัศจรรย์ดันกล่าว “พรุ่งนี้หากหมอหลวงหลินมา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1294
ที่เขตหนานเจียง หวังเบียวเดินไปเดินมาอย่างกระสับกระส่าย เขาไม่คาดคิดเลยว่า กองทัพของแคว้นซาจะมาจริงๆ สิ่งที่นายท่านเสิ่นแห่งตระกูลเสิ่นเขียนมาเตือนนั้นกลับกลายเป็นเรื่องจริง นายทหารสามแสนนายบุกประชิดชายแดน ท่าทางเหี้ยมหาญดุดัน สองวันที่ผ่านมาเขาประชุมหารือกับฝางเทียนสวีและคนอื่นๆ พวกนั้นกลับไม่เกรงกลัว เอ่ยว่าถ้ามาก็สู้ ท่าทีมั่นใจของพวกเขาช่วยให้หวังเบียวรู้สึกเบาใจขึ้นเล็กน้อย แต่ว่า สงครามครั้งนี้หากเปิดฉากขึ้นจะต้องโหดร้ายยิ่งนัก เมื่อเข้าสู่การต่อสู้ที่ดุเดือด เขาก็ไม่อาจนั่งบัญชาการอยู่ในค่ายแม่ทัพได้ นอกจากนี้ ฝางเทียนสวีและพวกเขา มีความสามารถมากเพียงใดกันแน่? ทหารตระกูลซ่งและกองทัพเป่ยหมิงนั้นโอหังยิ่งนัก ปกติแล้วก็ไม่ค่อยฟังคำสั่งใคร บวกกับสองปีมานี้ไม่ค่อยได้ซ้อมรบเท่าไร มีแต่เปิดที่กันดารทำการเกษตรเสียเป็นส่วนใหญ่ หากต้องสู้จริง เขาเห็นว่าสถานการณ์ไม่น่าชนะ เขาลูบที่ขาของตนเอง ตรงหัวเข่าที่มักจะปวดในวันที่ฝนตก บนขานั้นมีรอยแผลเป็นน่าเกลียดแผลหนึ่ง ขานี้เกือบจะทิ้งไว้ในสนามรบเสียแล้ว หลังจากกลับเมืองหลวงเพื่อรักษาตัวอยู่หลายเดือน เขาจึงจะกลับมาเดินได้โ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1295
หมอผีลอบเข้ามาทางประตูหลังของจวนผู้บังคับบัญชาการ และหลังจากอยู่เพียงชั่วเวลาหนึ่งถ้วยชา ก็ถูกส่งตัวออกไปอย่างลับๆ แต่หวังเบียวกลับถูกทำให้ตกใจจนร่างกายอ่อนล้าอย่างสิ้นเชิง หายใจติดขัดจนเหมือนถูกโยนลงไปในมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ ไม่มีฝั่งให้พึ่งพา จนรู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจ หมอผีเพียงแค่มองไปรอบๆ สักพัก จากนั้นก็มองมาที่เขาและกล่าวเพียงสี่คำว่า “รักษาตัวด้วย” นอกเหนือจากนั้น ไม่ว่ากู้ชิงหวู่จะพยายามร้องขออย่างไร หมอผีก็ไม่ยอมพูดอะไรเพิ่มเติม แม้กระทั่งขอให้ทำพิธี หมอผีก็ปฏิเสธโดยกล่าวว่าพิธีกรรมไม่อาจช่วยอะไรได้ ก่อนที่จะหันไปบอกหวังเบียวอีกคำหนึ่งว่า “สถานที่นี้คือสุสานของเหล่าแม่ทัพ ผู้บังคับบัญชาควรจัดการครอบครัวให้ดี” เพียงคำพูดนี้ ทำให้หวังเบียวรู้สึกเหมือนโลกถล่มลงมาทับทันทีในผืนแผ่นดินหนานเจียงแห่งนี้ มีแม่ทัพกี่คนที่ฝากกระดูกไว้ที่นี่? ซ่งฮวยอันและบุตรชายทั้งเจ็ดของเขาไม่ได้กล้าหาญชาญชัยหรือ? แล้วผลสุดท้ายเล่า? เขาย่อมรู้ตัวดีว่าตนเองไม่มีทางเทียบซ่งฮวยอันได้ แม้แต่บุตรชายคนเล็กของตระกูลซ่งเขาก็ยังเทียบไม่ได้ เขาเคารพในตัวตระกูลซ่ง แต่เขาไม่ต้องการที่จะกลา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1296
กู้ชิงหวู่ลดสายตาลง ใต้ดวงตาแฝงไว้ด้วยความรังเกียจ “ช่างเป็นคนไร้ประโยชน์เสียจริง ไม่มีความสามารถ ไม่มีปัญญา ไร้ซึ่งความกล้าหาญ แม้แต่จะโหดเหี้ยมยังทำไม่ได้ เช่นนี้จะทำการใหญ่ได้อย่างไร?” แต่นางเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ดวงตาเปล่งประกายสดใส "ท่านเป็นคนมีเมตตา ข้าไม่ได้รักคนผิด" เมื่อหวังเบียวตัดสินใจเช่นนั้น หัวใจของเขากลับสงบลงอย่างน่าประหลาด เขาประคองใบหน้าของกู้ชิงหวู่ขึ้นมา คิดถึงอนาคตที่เขาจะจากไปพร้อมกับนาง ใช้ชีวิตอย่างคนสามัญไม่เปิดเผยตัว ทำตัวเป็นเศรษฐีที่อยู่กินอย่างสงบสุข ก็ถือว่าไม่เลวเลย เขาคิดว่า ในชีวิตนี้เขาเองก็เคยรุ่งโรจน์ เคยทำคุณให้กับราชสำนัก ใครเล่าจะไม่หวงชีวิต? เขาไม่ได้ทำอะไรผิด อีกทั้ง พูดอะไรที่ไม่น่าฟังเสียหน่อย เขตหนานเจียงจะมีหรือไม่มีเขา ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบมากมายอยู่ดี ฉีหลินและคนอื่นๆ ต่างก็ไม่ได้ให้ความสำคัญกับผู้บัญชาการอย่างเขาอยู่แล้ว "เจ้าไปเรียกหวังเจิ้นเข้ามา ข้ามีเรื่องจะปรึกษาเขา ไหนๆ ก็จะไปแล้ว ต้องพาพวกเขาไปด้วย" หวังเบียวเอ่ย หวังเจิ้น เดิมทีเป็นครูฝึกของจวนป๋อผิงซี เป็นผู้ที่เขาเคยพาเข้าสนามรบด้วยกัน เมื่อก่อน เขาไม่รู้ว่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1297
ฉีหลินและฝางเทียนสวีพาจางกุนซือและอู๋กุนซือมาถึงจวนผู้บัญชาการ ก็เห็นว่าคนในหน่วยชินกำลังขนหีบขึ้นรถม้า ฉีหลินถามหวังเจิ้นที่ยืนอยู่ "พรุ่งนี้ออกเดินทางหรือ?" หวังเจิ้นยิ้มคำนับ "เรียนท่านแม่ทัพฉี พรุ่งนี้เช้าก็จะออกเดินทาง ผู้บังคับบัญชาจะไปส่งท่านฮูหยินสักระยะ ดังนั้นคืนนี้จึงเตรียมทุกอย่างไว้ก่อน" "ผู้บังคับบัญชาจะไปส่งถึงที่ไหนหรือ?" ฉีหลินขมวดคิ้วเล็กน้อย "ช่วงเวลานี้จะออกไปเช่นนั้นเหมาะสมหรือ?" หวังเจิ้นตอบ "ก็แค่หนึ่งหรือสองชั่วโมงเท่านั้น แล้วก็จะกลับมา" ว่าแล้ว เขาก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ "ผู้บังคับบัญชากล่าวว่าผู้หญิงนั้นต้องตามใจบ้าง เดินทางกลับเมืองหลวงพร้อมกับลูกอ่อน ต้องแสดงความใส่ใจสักหน่อย" ฉีหลินรู้ดีว่าผู้บังคับบัญชาหวังโปรดปรานฮูหยินของเขามาก การตามใจเช่นนี้ไม่น่าแปลกใจ จึงไม่ได้พูดอะไรเพิ่มเติม เมื่อมาถึงในจวนผู้บัญชาการ ก็เห็นโต๊ะอาหารจัดไว้อย่างสมบูรณ์ หวังเบียวออกมาต้อนรับด้วยตนเอง ทุกคนทำท่าคารวะ หวังเบียวจึงเชิญให้นั่ง เมื่อมองไปที่โต๊ะอาหารซึ่งเต็มไปด้วยอาหารมากมาย มีทั้งน้ำแกง อาหารว่าง และกับข้าวที่ประณีต หอมจนน้ำลายแทบหกทุก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1298
สองกุนซือสังเกตเห็นสีหน้าของหวังเบียวที่ผิดปกติ อู๋กุนซือจึงรีบกล่าวขึ้นว่า "ผู้บังคับบัญชายังไม่เคยเห็นฝีมือยิงธนูของค่ายธนูเทพของเราสินะ? อีกทั้งเครื่องยิงธนูของเราที่ผ่านการปรับปรุง ก็ยอดเยี่ยมอย่างมาก" "เคยเห็นแล้ว" หวังเบียวตอบ น้ำเสียงราบเรียบ เขาเคยดูการฝึกซ้อมตอนที่มาประจำที่เขตหนานเจียงใหม่ๆ ฝางเทียนสวีนึกขึ้นได้ว่าหวังเบียวเคยออกตรวจการฝึก แต่ตอนนั้นเป็นช่วงที่เลือกนักธนูชุดใหม่ และกำลังฝึกความแม่นยำ โดยยังไม่ได้ใช้เครื่องยิงธนูรุ่นปรับปรุง "เราก็มีปืนไฟอยู่เหมือนกัน" ฉีหลินกล่าว "แต่ในการเผชิญหน้ากับศัตรูโดยตรง เรามักไม่ใช้ปืนไฟ ดาบและกระบี่ใช้ได้ดีกว่า เพราะสำคัญที่ความรวดเร็ว" ปืนไฟนั้นเหมาะสำหรับการต่อสู้ในตรอกซอยมากกว่า เพราะสามารถหลบซ่อนเพื่อบรรจุกระสุนใหม่ได้ แต่ในการต่อสู้ระยะประชิด ปืนไฟยังไม่ทันได้ยกขึ้น ก็อาจถูกฟันหัวเสียก่อน ฉีหลินยังเสริมคำอธิบายอีกเล็กน้อย แต่หวังเบียวกลับแสดงท่าทีเฉยชา ฝางเทียนสวีเห็นเช่นนั้น รู้ว่าหวังเบียวเชิดชูปืนไฟ จึงกล่าวว่า "กระหม่อมได้ยินมาว่ากระทรวงทหารกำลังปรับปรุงปืนไฟ และอาจส่งมายังเขตหนานเจียงในครั้งนี้" คำพ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1299
ฟ้ายังไม่ทันสว่าง ขบวนรถม้าจากจวนผู้บัญชาการก็เริ่มออกเดินทาง หน่วยชินในจวนผู้บัญชาการมาส่งหวังเบียวขึ้นรถม้า เพราะผู้บังคับบัญชาบอกไว้ล่วงหน้าแล้วว่าจะไปส่งฮูหยินและคุณชายด้วยตัวเอง ขบวนรถเคลื่อนไปอย่างช้าๆ เดิมมีเพียงห้าคัน แต่เมื่อออกจากจวนผู้บัญชาการไปได้สักระยะ ก็มีรถม้าหลายคันเข้ามาสมทบ ซึ่งทั้งหมดเป็นการจัดเตรียมไว้ล่วงหน้าของหวังเจิ้น ตอนนี้ หวังเจิ้นและคนอื่นๆ อยู่ที่ด้านหน้าขบวน ควบม้านำทาง โดยขี่ม้าศึก แม้จะมีคนพบเห็นก็ไม่เป็นไร เพราะพวกเขาเพียงแค่ส่งขบวน และตั้งใจจะกลับมา แต่จนถึงค่ำคืน ผู้บังคับบัญชายังไม่กลับมา หน่วยชินในจวนผู้บัญชาการเริ่มกังวล จึงรีบไปหา ฉีหลิน และฝางเทียนสวี แต่หน่วยชินกลับหาฉีหลิน และฝางเทียนสวีไม่เจอ หลังจากพวกเขากลับจากจวนผู้บัญชาการเมื่อคืน ก็เริ่มมีอาการเวียนหัวและอาเจียน เนื่องจากพวกเขาไม่ได้พักในห้องเดียวกัน ทหารที่ดูแลคิดว่าเป็นเพราะพวกเขาดื่มสุรามากเกินไป จึงไปให้ห้องครัวต้มน้ำแกงแก้เมาค้างมาให้ แต่เมื่อดื่มน้ำแกงแล้ว อาการยังคงแย่ลง อาเจียนจนหมดแรงแล้วจึงหลับไป จนกระทั่งบ่ายวันต่อมา พวกเขายังไม่ตื่น ทหารที่ดูแลจึ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1300
การหนีศึกของหวังเบียวไม่เพียงแต่ทำให้ทหารเสียขวัญ แม้แต่ฉีหลินและฝางเทียนสวียังรู้สึกหนาวเหน็บและสิ้นหวังอย่างที่สุด แม้เขาจะตายอยู่ที่นี่ ก็ไม่อาจสร้างผลกระทบร้ายแรงเช่นนี้ ที่สำคัญ ในเขตหนานเจียงยังเกิดข่าวลือขึ้นอย่างรวดเร็ว ดูเหมือนจะมีคนจงใจสร้างความวุ่นวาย ก่อความหวาดกลัว และบั่นทอนขวัญกำลังใจ หากแคว้นซาชนะศึกแรก กองทัพเขตหนานเจียงแทบจะถูกกดดันจนย่ำแย่ ข่าวเร่งด่วนถูกส่งกลับเมืองหลวงด้วยระยะทางแปดร้อยลี้ แต่ข่าวยังไม่ถึงเมืองหลวง จักรพรรดิ์ซูชิงก็พบว่าเซี่ยหลูโม่หายตัวไป ในวันที่ห้าหลังจากเซี่ยหลูโม่เกิดอาการป่วยหัวใจ จักรพรรดิ์ซูชิงส่งหมอหลวงหลินและอู๋ต้าปั้นไปยังจวนเป่ยหมิงอ๋องอีกครั้ง อาจารย์หยูซึ่งรับหน้าที่ดูแล ตระเตรียมที่จะบอกว่าอ๋องเดินทางไปยังบ้านพักในชนบทเพื่อพักฟื้น แต่คิดไปคิดมา ฮ่องเต้ส่งหมอหลวงมาตรวจอาการอีกครั้ง ทั้งที่อาการควรดีขึ้น แสดงว่าฮ่องเต้ยังคงระแวง ในเมื่อพระองค์สงสัย การกล่าวว่าอ๋องไปพักฟื้นในชนบทอาจไม่ช่วยอะไร เพราะหมอหลวงสามารถตามไปตรวจสอบ ดังนั้น อาจารย์หยูจึงบอกกับอู๋ต้าปั้นและหมอหลวงหลินว่า อ๋องออกจากจวนเมื่อวานนี้ อ้างว่าไปภ
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1612
สายหมอกเย็นยะเยือกปกคลุมยอด ดอกเหมยเบ่งบานหลายคราเซี่ยเจิงมีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์สูงส่งนัก เรื่องนี้เรียกได้ว่าเก็บข้อดีของเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมาไว้ทั้งหมดเหรินหยางอวิ๋นสามารถกล่าวได้อย่างภาคภูมิใจว่า เซี่ยเจิงคือลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์สูงสุดในบรรดาศิษย์ทั้งหลายของภูเขาเหม่ยชานอูโซเว่ยเองก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องนี้ได้ เมื่อนางถูกเซี่ยเจิงถามว่าใครเก่งกว่ากัน ระหว่างนางกับท่านพ่อ อูโซเว่ยได้แต่ตอบอย่างเลี่ยงๆ ว่า "พอๆ กัน ต่างก็มีข้อดี"วรยุทธ์ของเซี่ยเจิงที่ฝึกฝนมาจนถึงวันนี้ หาได้มาจากเพียงหมื่นสำนักเท่านั้นนางได้ร่ำเรียนจากทุกฝ่ายในภูเขาเหม่ยชานเมื่อนางมาถึงภูเขาเหม่ยชาน ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ผิวขาวเนียนราวหยก รอยยิ้มหวานละมุน ผู้ใดเห็นก็ต้องเอ็นดูนางช่างพูด ช่างคุ้นเคยเร็ว อีกทั้งปากหวานนัก หลอกล่อให้บรรดาหัวหน้าสำนักต่างถ่ายทอดวิชาให้หมดเปลือกเดิมทีนางมีนิสัยซุกซน แต่ด้วยการมุ่งมั่นฝึกวรยุทธ์ และฝึกฝนวิชาเนื้อใน จิตใจก็สงบนิ่งขึ้นมากครั้นถึงปีที่สิบห้า นางได้เข้าพิธีเก็บปิ่นพิธีเก็บปิ่นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ของขวัญย่อมหลั่งไหลมาดังสายน้ำ ส่งเข้ามาไม่ขาดสายซ่งซีซีได้มอบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1611
แสงแดดสาดลงบนกิ่งไม้ ใต้พุ่มใบหนาแน่น เผยให้เห็นขาเล็กๆ คู่หนึ่งแกว่งไปมา ดูแล้วชวนให้รู้สึกสบายใจนักนางมีนามเดิมว่าเซี่ยเจิง ชื่อนี้จารึกอยู่ในหยกพงศ์ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นชื่อเล่นว่าจิ้งเหยียนว่ากันว่าเพราะมารดาของนางรังเกียจที่นางพูดมาก จึงตั้งชื่อนี้เพื่อกดทับให้นางสงบลงเซี่ยเจิงเองเห็นว่าตั้งชื่อนี้ก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งฟังดูไม่น่าฟัง จิ้งเหยียนก็คือการเงียบงัน เช่นนั้นแล้วนางมีปากไว้ทำไม หากไม่ได้พูด เอาแต่กินหรือ?เช่นนั้นไม่ต้องกินจนอ้วนกลมไปหรอกหรือ?“ท่านหญิงของข้า ท่านอยู่ที่นี่เอง หาเสียจนข้าเหนื่อย” เป่าจูเงยหน้าขึ้นจากใต้ต้นไม้ ทั้งโกรธทั้งขบขัน “รีบลงมาเถิด ท่านอ๋องกับพระชายากำลังตามหาท่านอยู่”“ท่านอาเป่าจู พวกเขาเรียกหาข้าด้วยเรื่องอันใดกัน?” เสียงใสๆ ดังลงมาจากบนต้นไม้ แฝงด้วยความสบายใจและอิ่มหนำ“พระชายาจะไปภูเขาเหม่ยชาน บอกว่าจะพาท่านไปด้วย ท่านอยากไปหรือไม่?” เป่าจูเอ่ยเซี่ยเจิงได้ยินดังนั้น ก็รีบลื่นไถลลงจากลำต้นไม้ สองข้างไหล่มีเจ้าสุนัขจิ้งจอกสีขาวสองตัวเกาะอยู่ นางยิ้มดีใจกล่าวว่า “จริงหรือ? เช่นนั้นรีบไปเถิด”สองสุนัขจิ้งจอกนั้น ตัวหนึ่งชื่อเซวียนเช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1605
ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
