LOGINShare
บทที่ 1307
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1308
ด้านนอกท้องพระโรง อู๋ต้าปั้นตัวเย็นเฉียบด้วยความหวาดกลัว ขาสั่นแทบไร้เรี่ยวแรง แม้แต่ตอนที่ซ่งซีซีเดินออกมา เขายังรู้สึกว่าหัวใจของตนลอยอยู่กลางอากาศ ที่ฝ่าบาทไม่ทรงพิโรธ ถือเป็นสิ่งที่เขาคาดไม่ถึง เขายกมือขึ้นเช็ดเหงื่อบนหน้าผาก โค้งตัวส่งนางกลับ ซ่งซีซีกล่าวด้วยเสียงที่ได้ยินกันเพียงสองคนว่า “กงกงวางใจเถิด” คำพูดนั้นทำให้อู๋ต้าปั้นรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย “ใต้เท้าซ่งเดินทางโดยสวัสดิภาพ” หลังจากซ่งซีซีเดินจากไป อู๋ต้าปั้นก็กลับเข้ามาถวายงานในท้องพระโรง เขาแอบเหลือบมองฝ่าบาท ทอดพระเนตรว่าพระพักตร์ของพระองค์ยังมีความยินดีอยู่ ก็อดแปลกใจไม่ได้ เช้านี้ ตอนส่งองค์ชายใหญ่ไปยังตำหนักฉือหนิง ฝ่าบาทยังตรัสว่าต่อให้เป่ยหมิงอ๋องไปเขตหนานเจียง ก็ยังคงมีจิตคิดคด แต่ไฉนตอนนี้กลับดูยินดีนัก? แท้จริงแล้วพระทัยของกษัตริย์ ยากแท้หยั่งถึง จักรพรรดิ์ซูชิงทอดพระเนตรอู๋ต้าปั้นครั้งหนึ่ง “จัดสำรับ!” ตั้งแต่ได้ข่าวว่าหวังเบียวถอยกลางสนามรบ พระองค์ยังมิได้เสวยสิ่งใดเลย อู๋ต้าปั้นรีบเรียกคนจัดสำรับ และเปลี่ยนชาให้พระองค์ใหม่ จักรพรรดิ์ซูชิงรู้สึกในปากแห้งขม เมื่อทรงจิบชาไปหนึ่งอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1309
หลานเจี่ยนไม่สามารถพบองค์ชายใหญ่ได้ ได้แต่ฟังข่าวจากคนของตำหนักฉือหนิงออกมาบอกว่า องค์ชายใหญ่กำลังคัดลอกบทเรียนพันครั้ง และไทเฮาทรงห้ามไม่ให้ผู้ใดรบกวน หลานเจี่ยนทราบดีว่าองค์ชายใหญ่มักไม่ชอบคัดหนังสือ ไฉนจึงเชื่อฟังได้ถึงเพียงนี้? ข่าวคราวจากตำหนักฉือหนิงนั้นยากจะสืบรู้ แม้ใช้เงินตราก็ไม่เป็นผล กฎระเบียบนั้นเข้มงวดนัก นางจึงทำได้เพียงเซ้าซี้อยู่พักหนึ่ง จนได้คำตอบเลื่อนลอยเพียงประโยคเดียวว่า “ไทเฮาทรงมีพระบัญชาว่า เมื่อใดที่คัดหนังสือเสร็จ เมื่อนั้นจึงจะได้เสวย” หลานเจี่ยนตกใจจนหน้าซีด “องค์ชายใหญ่ตั้งแต่มาถึงตำหนักฉือหนิง ยังไม่ได้เสวยเลยหรือ?” เขาออกจากตำหนักจิ่นหวาตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง มิได้เสวยพระกระยาหารเช้า บัดนี้เป็นเวลาบ่ายแล้ว แต่กลับไม่ได้รับประทานสิ่งใดเลยหรือ? ไม่มีใครตอบนางอีก นางยืนรออยู่ด้านนอกอยู่นาน สุดท้ายจึงได้แต่กลับไปแจ้งที่ตำหนักฉางชุน ฮองเฮาเมื่อได้ยินว่าองค์ชายใหญ่ไม่ได้เสวยอะไรเลยตั้งแต่เช้า พระทัยเจ็บปวดจนกำพระหัตถ์แน่น ตรัสด้วยความโกรธว่า “นั่นคือหลานแท้ๆ ของนางเชียวนะ ไฉนจึงใจร้ายถึงเพียงนี้? ไม่ได้! ข้าจะไปตำหนักฉือหนิงเพื่อรับตัวเขากลับมา
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1310
จวนป๋อผิงซี หวังเชียงเรียกคนในครอบครัวมารวมตัวกัน ก่อนที่สำนักเขตจิงจ้าวจะมาถึง พร้อมทั้งแจ้งข่าวร้ายที่สุดให้ทุกคนรับทราบ “ศัตรูมาถึงหน้าประตู ผู้บังคับบัญชากลับล่าถอยกลางสนามรบ ส่งผลให้ขวัญกำลังใจในกองทัพสั่นคลอน ข่าวลือแพร่สะพัด หากศึกครั้งนี้พ่ายแพ้ โทษที่จะตามมาคือการยึดทรัพย์และประหารทั้งตระกูล แม้ชนะ โทษหนักยังคงหลีกเลี่ยงไม่ได้ ทั้งการปลดตำแหน่ง ยึดทรัพย์ หรือแม้แต่การเนรเทศ” ฮูหยินผู้เฒ่าแทบจะเป็นลม เมื่อฟังเรื่องราวทั้งหมดจบลง แต่หลังจากตั้งสติได้ นางก็หันไปมองนางจีด้วยสายตาเช่นเคยที่คาดหวังให้นางช่วยหาทางออก ทุกครั้งที่ผ่านมา ไม่ว่าปัญหาจะใหญ่แค่ไหน นางจีก็เป็นคนที่วิ่งเต้นหาทางแก้ไข ครั้งนี้ ฮูหยินผู้เฒ่าก็ยังฝากความหวังไว้กับนางจี แต่คราวนี้ สิ่งที่ฮูหยินผู้เฒ่าได้รับกลับมีเพียงความเงียบจากนางจี ใบหน้าของนางไร้ซึ่งความประหลาดใจใดๆ ราวกับเหตุการณ์นี้เป็นสิ่งที่คาดไว้อยู่แล้ว เสียงของฮูหยินผู้เฒ่าสั่นเครือ “ไม่มีหนทางเลยหรือ? เจ้าสนิทสนมกับพระชายาเป่ยหมิงอ๋อง รีบไปขอร้องนาง บางทีอาจช่วยได้” นางจีส่ายหน้า ตอบด้วยเสียงเรียบสงบ “ไม่มีใครช่วยได้ สิ่งใดจะเ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1311
คุกหลวงตั้งอยู่ในเขตต้าหลี่ซือ แต่ไม่ได้อยู่ในความควบคุมของต้าหลี่ซือ ผู้ที่ถูกขังในคุกหลวง ส่วนมากล้วนเป็นนักโทษคดีร้ายแรง หรือเป็นราชวงศ์และขุนนางระดับสูง คำว่า "ส่งเข้าคุกหลวง" เพียงสี่คำ ก็เท่ากับตัดสินความหนักเบาของโทษได้แล้ว และน้อยคนนักที่จะสามารถออกจากคุกหลวงได้โดยไม่เสียหาย นางจีในตอนนี้หวังเพียงว่าครอบครัวจะถูกตัดสินเพียงแค่โทษเนรเทศ อย่างน้อยก็ยังรักษาชีวิตเอาไว้ได้ ก่อนหน้านี้นางส่งเซียนเกอเอ๋อร์ไปฝึกฝนวิชากับเมิ่งเจี้ยวโถว ก็เพื่อเตรียมการล่วงหน้า หากต้องเผชิญชะตากรรมเช่นนี้ การมีร่างกายแข็งแรงย่อมช่วยให้เดินทางไปถึงดินแดนเนรเทศได้อย่างปลอดภัย และรอจนถึงวันที่ได้รับอภัยโทษเพื่อกลับมา ตราบใดที่ยังมีชีวิตอยู่ ทุกสิ่งย่อมมีหนทาง หวังชิงหลูไม่เคยคิดฝันมาก่อน ว่าตนเองซึ่งกำลังอยู่ในที่ดินนอกเมืองอย่างสงบ จะถูกเจ้าหน้าที่สำนักเขตจิงจ้าวมาจับตัวไป และถูกส่งเข้าคุกหลวง เมื่อมาถึงคุกหลวง นางยังคงมึนงง จนกระทั่งฮูหยินผู้เฒ่าโผเข้ามากอดนางพลางร้องไห้ นางถึงได้เอ่ยถามด้วยความงุนงงว่า “เกิดเรื่องอะไรขึ้น? ทำไมพวกเราถึงถูกจับมาที่นี่?” ฮูหยินผู้เฒ่าเอาแต่ร้องไ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1312
เมื่อซ่งซีซีกลับมาถึงจวนอ๋อง ก็ได้ยินข่าวว่าจวนป๋อผิงซีถูกจับเข้าคุกหลวง นางรู้เรื่องนี้ตั้งแต่ยังอยู่ในวัง หรืออาจจะรู้ล่วงหน้ากว่านั้น ตั้งแต่ที่ได้ยินข่าวว่าหวังเปียวล่าถอยกลางสนามรบ ก็เดาว่าเรื่องจะลงเอยเช่นนี้ การจับกุมจวนป๋อผิงซีเกิดขึ้นด้วยเหตุผลสองประการ หนึ่งคือ โทษนี้เกี่ยวพันถึงครอบครัว และสองคือหวังให้หวังเปียวเข้ามอบตัวเอง ส่วนการปลดตำแหน่งและยึดทรัพย์ ถือเป็นขั้นตอนพื้นฐาน จะให้เกิดความเสียหายร้ายแรงเช่นนี้ แล้วตำแหน่งยังคงอยู่ ชีวิตยังสุขสบายย่อมเป็นไปไม่ได้ แต่จะจัดการต่อไปอย่างไร ซ่งซีซีก็ยากจะคาดเดาพระทัย หวังเยว่จางเริ่มเดินสายเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ไม่ได้มุ่งหาผู้มีอำนาจ หากแต่หันไปพึ่งพาประชาชน ด้วยความมองการณ์ไกลของนางจี นางจึงยอมจ่ายเงินจำนวนมากเพื่อสร้างโรงทานไว้ที่นอกเมือง ช่วยเหลือผู้ยากไร้ และแม้แต่คนเจ็บป่วยหนัก นางก็ให้ความช่วยเหลือ นางหลานเคยพูดในโรงงานว่า ฮูหยินผู้เฒ่าและหวังชิงหลูต่างคัดค้านการกระทำนี้ คิดว่านางจีใช้เงินอย่างสิ้นเปลืองเพื่อสร้างชื่อเสียงให้ตัวเอง แต่ในตอนนี้ สิ่งเดียวที่สามารถช่วยจวนป๋อผิงซีได้คือสองเงื่อนไ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1313
รุ่งเช้าของวันถัดมา ผู้ตรวจการสวี่ทูลเรื่องนี้ในที่ประชุมราชสำนัก เสนาบดีมู่พยักหน้ารับ พร้อมกล่าวชมว่า “การตั้งโรงทานของนางจี ข้าได้ยินเรื่องนี้มานานแล้ว ถือเป็นเรื่องที่น่ายกย่องยิ่ง สตรีที่ติดอยู่ในตำหนักลึกในรั้วในวัง ยังสามารถทำสิ่งดีงามเช่นนี้ได้ แม้จะมีข้อจำกัดในสิ่งที่ทำได้ แต่นางไม่ลืมจิตใจที่ดีงาม เป็นแบบอย่างให้ประชาชนได้เรียนรู้และประพฤติตาม น่าเสียดายที่สตรีผู้เปี่ยมด้วยความดีงามเช่นนี้ กลับต้องทนทุกข์เพราะสามีของตน ถูกจับเข้าคุกหลวง และเผชิญชะตากรรมที่ไม่แน่นอน” เจ้ากรมฉีก้าวออกมาทูลว่า “สองสามวันที่ผ่านมา ชาวบ้านต่างพูดถึงเรื่องนี้กันอย่างมาก ต่างเรียกร้องความเป็นธรรมให้นางจี ฝ่าบาท กระหม่อมเห็นว่าหวังเปียวแม้จะมีความผิดที่ให้อภัยไม่ได้ แต่การลงโทษที่เกี่ยวพันถึงครอบครัว การปลดตำแหน่งและยึดทรัพย์ก็เพียงพอแล้ว ขอฝ่าบาททรงเมตตา ลดโทษให้พวกเขาเถิด” จักรพรรดิ์ซูชิงทรงตั้งใจใช้ครอบครัวของหวังเปียวเพื่อกดดันให้หวังเปียวเข้ามอบตัว ดังนั้นจึงไม่ทรงอนุญาตให้ปล่อยตัว และไม่ทรงเปิดช่องว่าจะแบ่งเบาโทษ พระองค์ตรัสว่า “เราจะพิจารณาอีกครั้ง ออกหมายจับหวังเปียวอีกครั้ง และติ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1314
นี่เป็นวันที่หกแล้วที่นางจีถูกขังในคุกหลวง นางยังไม่เคยหลั่งน้ำตาแม้แต่หยดเดียว แต่เมื่อได้พบซ่งซีซี ดวงตาของนางกลับแดงก่ำในทันใด นางรีบหันหน้าหลบ ก่อนจะพูดด้วยเสียงสะอื้นว่า “ขอบพระคุณพระชายาที่มาเยี่ยมผู้หญิงที่มีตราบาปเช่นข้า” ซ่งซีซีมองดูนางจีในชุดนักโทษผ้าหยาบ ผมเผ้ารุงรัง ใบหน้าเปรอะเปื้อนจนยากจะมองเห็นเค้าความสง่างามในอดีต นางเอ่ยเบาๆ “ฮูหยินต้องลำบากมากจริงๆ” นางจีสะกดกลั้นความรู้สึกเศร้าหมอง ตอบว่า “ข้าไม่เป็นไร แต่ลูกๆ ข้า... ข้ากลัวว่าพวกเขาจะอดทนไม่ไหว พระชายา ฝ่าบาททรงคิดจะจัดการกับพวกเราอย่างไร? จะประหารพวกเราไหม?” ซ่งซีซีจับมือนางให้นั่งลง “หากฝ่าบาทต้องการประหารพวกเจ้าเพื่อระบายโทสะ พระองค์คงทำไปตั้งนานแล้ว พระองค์ต้องการใช้พวกเจ้าเพื่อล่อให้หวังเปียวกลับมา ถ้าเขามอบตัว ครอบครัวจะได้รับการลดโทษ” นางจีส่ายหัว “เป็นไปไม่ได้ เขาจะไม่มอบตัว” “เขาจะไม่มอบตัว แต่เราจะพยายามทุกวิถีทางเพื่อให้เขามอบตัว” ซ่งซีซีเปิดห่อผ้า หยิบยาส่วนหนึ่งออกมาแล้ววางตรงหน้านางจี “เจ้าจงอย่ากังวลเรื่องข้างนอก ปกป้องตัวเองให้ดี ข้าส่งคนออกไปตามหาหวังเปียวแล้ว อีกทั้งพี่ใหญ่ของข
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1315
ผู้ที่ศิษย์น้องสงสัยคือ อ๋องฮุ่ยผู้เฒ่าและจวิ้นอ๋องหนิงพ่อลูก โดยเฉพาะจวิ้นอ๋องหนิง เพราะอ๋องฮุ่ยผู้เฒ่าใช้ชีวิตเงียบสงบแทบไม่ติดต่อกับผู้ใด หากจะบอกว่าอ๋องฮุ่ยผู้เฒ่ามีปฏิสัมพันธ์กับใครมากที่สุด ก็คงเป็นเซี่ยหลูโม่และเป่ยหมิงอ๋อง ปกติแล้ว อ๋องฮุ่ยผู้เฒ่าและกู้ชิงหยิงจะใช้ชีวิตไปกับการกินและเที่ยว พวกเขาถือคติในการใช้ชีวิตว่า “กินดื่มให้สุขสำราญ” ครั้งล่าสุดที่ไปเยี่ยม พวกเขากินกันจนอิ่มหนำสำราญจนกู้ชิงหยิงอ้วนขึ้นมาก ขนาดอ๋องฮุ่ยผู้เฒ่าเองยังน้ำหนักขึ้นถึงเจ็ดถึงแปดจิน เวลาหัวเราะยังเห็นคางสองชั้น เมื่อการสืบสวนในหลายวันไม่คืบหน้า ซ่งซีซีจึงพาเสิ่นว่านจือไปเยี่ยมอ๋องฮุ่ยผู้เฒ่าถึงจวน เมื่ออ๋องฮุ่ยผู้เฒ่าเห็นพวกนางมา ก็ยินดีมาก รีบหันไปสั่งกู้ชิงหยิงว่า “เมื่อวานข้าตกปลาคาร์พตัวใหญ่มา ทำเป็นปลาดิบให้ข้าดูนะ เอาเลือดออกให้หมด ข้าไม่ชอบกินที่มีสีแดงติดอยู่” กู้ชิงหยิงยิ้มแย้มรีบพาบ่าวไพร่ไปที่ห้องครัว บอกว่าจะแสดงฝีมือให้ดู เสิ่นว่านจือมองดูรูปร่างอวบอ้วนของกู้ชิงหยิงแล้วถอนหายใจ “พวกท่านกินดีเกินไปแล้วหรือ? ดูสิ ท่าทางจะอ้วนขึ้นอีกแล้วนะ” “เจ้าเด็กเสิ่น จวนเป่ยหม
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1605
ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1603
ก่อนจะไปยังหนานเจียง ข้าไม่เคยมีแผนการใดในชีวิต ไม่มีเป้าหมาย ไม่เคยมีสิ่งใดที่อยากทำเป็นพิเศษเมื่อยึดหนานเจียงกลับคืนมาแล้วเดินทางกลับสู่เมืองหลวง เสียงโห่ร้องยินดีจากราษฎรทำให้ข้ารู้สึกว่า หากมนุษย์ใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมายไปวันๆ เช่นนั้นจะไม่สูญเปล่าหรือ?ข้าจึงเริ่มครุ่นคิดถึงความหมายของชีวิตจากการติดตามย่างก้าวของซีซี ข้าก็ได้ทำสิ่งต่างๆ มากมาย ตั้งแต่โรงงานช่างไปจนถึงสถาบันการศึกษาหย่าจวินหญิงมากหลายล้วนประสบชะตาน่าเวทนา และข้ามีความสามารถที่จะช่วยพวกนางได้ ข้าคิดว่า นี่คงเป็นหนึ่งในความหมายของชีวิตว่าเป็น “หนึ่ง” ก็หมายความว่ายังอาจมี “สอง” และ “สาม” ตามมาได้มิใช่ข้าจะโอ้อวดตนเอง แต่เนื้อแท้ของข้าคือคนที่ชังความชั่วโดยสันดานดังนั้น เมื่อได้ยินว่ามีฆาตกรฆ่าคนจำนวนมาก แต่กลับลอยนวลเพราะหลักฐานไม่เพียงพอ ไม่อาจเอาผิดได้ ข้าย่อมโกรธเคืองนัก ข้าเห็นว่า คนฆ่าย่อมต้องชดใช้ด้วยชีวิตแรกเริ่ม ข้าไม่ได้กระทำการอันใดหุนหันพลันแล่น เพียงแต่เดินตามแนวทางของสำนักเขตจิงจ้าว สืบสาวเรื่องราวต่อไป และส่งมอบหลักฐานที่ได้มาให้แก่เจ้ากรมแห่งสำนักเขตจิงจ้าวจนกระทั่งข้าได้พบกับคดีหนึ่งที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1602
ดอกเหมยบนภูเขาเหม่ยชานบานแล้ว ร่วงโรยแล้วเช่นกันในใจข้าย่อมอดเคืองนางไม่ได้ กลับบ้านไปแล้ว ก็จะทอดทิ้งพวกข้าด้วยหรือ? ไม่นึกถึงน้ำใจไมตรีที่มีต่อกันตลอดหลายปีมานี้เลยหรือ?เฉินเฉินก็ด่านางว่าไร้หัวใจ ไปก็แล้วไป ไยจึงไม่แม้แต่จะส่งจดหมายมาสักฉบับ?นานวันเข้าพวกข้าก็เลิกพูดถึงนางเสียเอง ราวกับว่าการไม่เอ่ยชื่อนางเลย คือการแก้แค้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่อผู้ละทิ้งพวกข้าต่างก็ตกลงกันไว้ว่า หากนางกลับมายังภูเขาเหม่ยชานอีกครั้ง ไม่ว่าใครก็จะไม่ไปพบนาง ไม่พูดกับนางสักคำ แม้นางจะให้คนส่งจดหมายมา ข้าก็จะไม่ตอบกลับ แม้แต่จะอ่านยังไม่อ่านวันเวลาผ่านไปกลางดาบคมและเงาเย็น พวกข้าทุกคนต่างฝึกฝนวิชาให้แกร่งกล้า ราวกับได้ตกลงกันไว้แล้วว่า หากยังไม่ตาย ก็จะฝึกจนสุดกำลังแม้ไม่มีผู้ใดเอ่ยวาจา แต่ข้าย่อมรู้ว่าในใจของทุกคนคิดไม่ต่างกัน ย่อมไม่มีวันเป็น ‘นางที่ยิ้มแย้ม’ ได้อีกแล้ว เพราะเจ้าหวังห้าเล่าว่า ตั้งแต่นางจากเขาลงไป ท่านอาจารย์ก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย มีแต่สีหน้าเคร่งเครียดทุกเมื่อเชื่อวันพวกข้าไม่รู้ว่านางประสบเรื่องราวใด แต่ข้าก็ฝึกฝนจนกล้าแข็ง เพียงรอวันที่นางต้องการข้า ดาบในมือย่อมพร้อมชักออกจา
