LOGINShare
บทที่ 1392
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1393
ซ่งซีซีพาเสิ่นว่านจือไปสืบเรื่องนี้ด้วยตัวเอง พวกนางแต่งตัวเป็นนักแสวงบุญธรรมดา เมื่อไปถึงวัดเป่าหวาก็เริ่มจากการจุดธูปไหว้พระ จากนั้นจึงไปพบเจ้าอาวาสเพื่อแสดงตัวและสอบถามเรื่องพระชื่อเหล่าเหริน เจ้าอาวาสเรียกตัวจือเค่อซือมาในทันที เพราะเรื่องการให้พระจากที่ต่างๆ มาพักที่วัดเป่าหวานั้นเป็นหน้าที่ของจือเค่อซือ วัดเป่าหวาเป็นวัดที่มีชื่อเสียงและผู้คนมากราบไหว้อย่างหนาแน่น เป็นหนึ่งในสามวัดใหญ่ของเมืองหลวง ในแต่ละปีมีผู้ต้องการมาพักที่นี่เพื่อฟังธรรมจำนวนมาก แต่มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถเข้าพักได้ จือเค่อซือมีความประทับใจต่อเหล่าเหรินเป็นอย่างมาก แม้เขาจะมีสมณศักดิ์ไม่สูง และตามปกติไม่สามารถพักในวัดเป่าหวาได้ แต่เพราะเขาเคยอยู่ที่หนานเจียงเป็นเวลาหลายปีเพื่อทำพิธีส่งวิญญาณผู้เสียชีวิตด้วยความเมตตา จึงถือเป็นบุญกุศลอันยิ่งใหญ่ และเป็นเหตุให้วัดยอมรับเขา จือเค่อซือกล่าวว่า “ช่วงสองสามวันที่ผ่านมาเขาออกไปข้างนอกทุกวัน ในเมืองหลวงเคยเกิดสงคราม มีผู้เสียชีวิตจำนวนมาก เขาจึงออกไปเช้าเย็นเพื่อทำพิธีส่งวิญญาณ เป็นเรื่องที่ลำบากจริงๆ” จือเค่อซือชื่นชมเหล่าเหรินเป็นอย่างมาก เขากล่าวว่า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1394
หวังเบียวเป็นนักโทษสำคัญ เดิมทีควรถูกส่งตัวไปยังกรมอาญาโดยตรง แต่ซ่งซีซีเลือกที่จะคุมตัวเขาไว้ที่กองกำลังเมืองหลวงก่อน เพื่อให้สอบสวนเสียก่อน จากนั้นจึงจะรายงานต่อหน้าฮ่องเต้ พร้อมทั้งให้เครดิตแก่จีซูเซิ่นในฐานะผู้แจ้งเบาะแส และหวังว่าด้วยการร้องขอนี้ จะช่วยให้หวังเฉียงและเซียนเกอเอ๋อร์ได้กลับมาที่เมืองหลวงเร็วขึ้น นอกจากนี้ กู้ชิงหวู่ยังถูกคุมขังอยู่ในกรมกองกำลังเมืองหลวง หากทั้งสองคนได้พบกัน อาจมีข้อมูลเพิ่มเติม เช่น การเกี่ยวพันของสายตระกูลรองในตระกูลเสิ่นว่ามีความลึกซึ้งเพียงใด ทั้งสองคนถูกคุมขังอยู่ในสถานที่เดียวกัน โดยมีเพียงลูกกรงกั้น เมื่อสบตากันครั้งแรก ใบหน้าของทั้งคู่ก็เปลี่ยนไปทันที ระหว่างทางที่หวังเบียวถูกพาตัวกลับมา ในใจเขายังคงสาปแช่งจีซูเซิ่นที่ขายเขา แต่พอเห็นกู้ชิงหวู่ จีซูเซิ่นก็ถูกโยนออกจากความคิดในทันที เขากัดฟันกรอดและตะโกนออกมาว่า “นางแพศยา เจ้าก็มีวันนี้เหมือนกัน สมน้ำหน้า คนเลวได้รับผลกรรม ช่างสะใจนัก!” กู้ชิงหวู่เบิกตาขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะแสยะยิ้มเยาะ “ข้าเป็นนางแพศยา แล้วเจ้าเป็นคนดีอะไรนัก? ข้าได้รับผลกรรม แล้วเจ้าก็ไม่ได้ติดอยู่ในคุกเหมือนกันหรือ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1395
ซ่งซีซีเข้าวังเพื่อรายงานเรื่องราว นอกจากยื่นคำให้การแล้ว นางยังกล่าวถึงความโชคร้ายของจีซูเซิ่น และแสดงความชื่นชมต่อจีซูเซิ่นอย่างไม่ปิดบัง แม้ว่าชีวิตของนางจะลำบากเพียงใด แต่ยังคงมีจิตใจเมตตา แจกจ่ายข้าวต้มและยาอย่างต่อเนื่อง แม้กระทั่งตอนนี้ที่ครอบครัวของนางทั้งหมดต้องอยู่ในโรงงาน นางก็ยังไม่เรียกคืนเงินที่เคยแจกจ่ายไป ยิ่งกว่านั้น นางกล้าที่จะทำสิ่งถูกต้องแม้จะต้องขัดกับคนในครอบครัว นับเป็นตัวอย่างที่ดีแก่ประชาชนทั่วหล้า ความกล้าหาญเช่นนี้ ชายหลายคนยังเทียบไม่ได้ จักรพรรดิ์ซูชิงทรงเห็นว่าประชาชนต้องการแบบอย่างเช่นนี้ จึงทรงออกพระราชโองการยกย่องจีซูเซิ่น พร้อมพระราชทานทองคำหนึ่งร้อยตำลึงและบ้านหนึ่งหลัง สำหรับลูกหลานตระกูลหวังที่ถูกเนรเทศ เมื่อหนานเจียงชนะศึกแล้ว พวกเขาจะสามารถกลับเมืองหลวงพร้อมกับเป่ยหมิงอ๋องได้ สถานการณ์ที่ดูเหมือนจะไม่มีทางรอด จีซูเซิ่นกลับสามารถพลิกกลับมาได้อย่างสง่างาม ตอนนี้ยังมีใครกล้าดูแคลนสตรีอีกหรือ? สำหรับหวังเบียว ไม่ต้องมีการไต่สวน ทรงมีพระราชโองการให้ประหารชีวิตด้วยตัดเอว และกู้ชิงหวู่ที่สมคบกับกบฏและยุยงให้เกิดผลร้ายแรง ก็ตัดสินโทษเช่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1396
ฮูหยินผู้เฒ่าร้องไห้จนหมดแรง แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงแต่ยืนกรานว่าจะต้องไปส่งอาหารมื้อสุดท้ายให้ลูกชาย ดวงตาของนางบวมจนแทบปิด เสียงสะอื้นฟังดูหนักแน่นแต่แหบแห้ง “ข้ารู้ว่าราชสำนักอนุญาตให้ครอบครัวพบหน้าผู้ต้องโทษครั้งสุดท้ายก่อนประหาร ข้าไม่มีข้อเรียกร้องอะไรอีกแล้ว ขอแค่เรื่องนี้ ข้าต้องพบเขา ต้องให้เขาได้กินอิ่ม จะได้ไม่ต้องเป็นผีที่ตายเพราะหิวโหย” นางมองจีซูเซิ่นผ่านดวงตาที่ปรือเล็ก น้ำตาไหลรินอีกครั้ง “เจ้าก็มีลูก เจ้าควรเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นแม่ สำหรับคนอื่น เขาคือคนชั่วร้ายยิ่ง แต่สำหรับข้า เขายังคงเป็นลูกน้อยที่อ่อนโยนและอ่อนแอเสมอมา ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง” จีซูเซิ่นเงียบไปครู่หนึ่ง “ท่านแม่รู้หรือไม่ว่าการพบกันครั้งสุดท้ายก่อนประหารนั้นพบกันอย่างไร? ที่ลานประหาร ท่านแม่แน่ใจหรือว่าจะไปดูเขาถูกผ่าศพ?” ร่างของฮูหยินผู้เฒ่าสั่นระริก “เจ้าช่วยไปขอร้องพระชายาเป่ยหมิงอ๋องให้ข้าได้ไปพบเขาที่คุก” เจียอี้หัวเราะเบาๆ “พูดเหมือนง่ายเลยหรือ? ไปขอซ่งซีซี แล้วซ่งซีซีจะต้องตอบตกลงงั้นหรือ?” จีซูเซิ่นกล่าว “ขอไม่ได้ เรื่องนี้พระชายาอ๋องเองก็ไม่มีอำนาจ ฮ่องเต้ทรงเป็นผู้สั่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1397
กองกำลังเมืองหลวงพาฮูหยินผู้เฒ่า จีซูเซิ่น และหวังชิงหรูขึ้นไปบนลานประหาร ฮูหยินผู้เฒ่าขาสั่นจนหมดแรง ทั้งร่างไม่มีเรี่ยวแรง น้ำตาไหลไม่หยุดจนดวงตามัวมองไม่เห็นอะไรเลย “เจ้าช่างโง่เขลานัก!” ฮูหยินผู้เฒ่าร้องไห้คร่ำครวญ พร้อมฟาดใบหน้าของหวังเบียว “เจ้าทำให้ปู่และพ่อของเจ้าขายหน้าจนสิ้น แล้วในปรโลก เจ้ายังจะมีหน้าพบพวกเขาได้อย่างไร?” แรงตบนั้นอ่อนแรง แม้นางจะทุ่มเทแรงทั้งหมดที่มี หวังเบียวก็ยังไม่รู้สึกเจ็บ หวังเบียวที่จมอยู่ในความสับสนอลหม่านอย่างที่สุด เมื่อเห็นท่านแม่ก็เหมือนพบแพไม้ในมหาสมุทร เขาร้องไห้พลางตะโกนว่า “ท่านแม่ ช่วยข้าด้วย ท่านแม่ ช่วยข้าด้วย!” ฮูหยินผู้เฒ่าร้องไห้จนแทบจะหมดสติ “เจ้าก่ออาชญากรรมใหญ่หลวงขนาดนี้ ข้าจะช่วยเจ้าได้อย่างไร? ฮ่องเต้มีพระทัยจะยกย่องเจ้า แต่เจ้ายังกล้าทรยศพระเมตตา!” “ท่านแม่ ข้ารู้แล้วว่าข้าผิด ลูกชายของท่านรู้แล้วว่าผิด ขอท่านช่วยลูกด้วย” หวังเบียวร้องไห้สะอึกสะอื้น จีซูเซิ่นที่ฟังคำพูดของฮูหยินผู้เฒ่า ในที่สุดหัวใจที่เครียดกังวลก็สงบลง ตลอดทาง นางได้พูดคุยวิเคราะห์กับฮูหยินผู้เฒ่าว่า ทุกคำพูดของนางจะถูกส่งไปถึงหูฮ่องเต้ หากฮ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1398
ยามบ่ายสาม เขียงยาวถูกยกขึ้นมา เป็นเขียงที่ทำจากไม้เหล็ก แข็งแกร่งมาก นี่คือเขียงเพียงหนึ่งเดียวในแคว้นซางที่ใช้สำหรับการประหารด้วยตัดเอว เขียงนี้ถูกเก็บไว้นานมากแล้ว ในสมัยจักรพรรดิ์เหวินทรงเห็นว่าการประหารด้วยตัดเอวนั้นโหดร้ายเกินไป ดังนั้นแม้แต่ผู้กระทำความผิดใหญ่หลวงก็ไม่ถูกใช้วิธีนี้ แต่โทษนี้ไม่เคยถูกยกเลิก เพื่อใช้ข่มขวัญผู้คิดกบฏ ความโหดร้ายของตัดเอวคือ หลังจากร่างถูกตัดออกเป็นสองท่อน ท่อนบนยังสามารถดิ้นรนและคลานไปได้ ทิ้งคราบเลือดเป็นทาง ปกติแล้วตัดเอวไม่อนุญาตให้ประชาชนดู แต่การทรยศขายชาติ ก่อกบฏ และพยายามยึดอำนาจ เป็นอาชญากรรมที่ยิ่งใหญ่เหนือฟ้าดิน และไม่มีใครรู้ว่ามีผู้สมคบคิดกับกบฏมากแค่ไหน หรือบางส่วนก็สืบไม่ได้ ดังนั้นจึงใช้วิธีนี้เพื่อข่มขู่ผู้ที่เคยคิดร้ายต่อแผ่นดิน เสื้อผ้าของหวังเบียวถูกถอดออก ชายสองคนจับเขากดลงกับเขียงอย่างแน่นหนา จนไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ หวังเบียวกลัวจนตาเหลือกและหมดสติไปทันที ในขณะที่เพชฌฆาตยกดาบใหญ่ขึ้น หลายคนก็รีบหันหน้าหนีทันที มีเพียงหนิงจวิ้นอ๋อง อ๋องเยี่ยน และคนอื่นๆ ที่ถูกบังคับให้มองตรงไปข้างหน้า เนื่องจากพวก
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1399
ซ่งซีซีกำลังเขียนจดหมายในห้องหนังสือ ก่อนมอบให้กับอาจารย์หยูเพื่อส่งไปยังหนานเจียงถึงเซี่ยหลูโม่ นางรู้ถึงสถานการณ์ในหนานเจียง วิกเตอร์กักกำลังทหารเอาไว้ ไม่รุกและไม่ถอย คงอยู่ในสภาพชะงักงัน แต่ทุกคนต่างรู้ว่าวิกเตอร์กำลังถ่วงเวลา เขาเคยขอพระบรมราชานุญาตไปยังสนามรบหนานเจียงพร้อมตั้งปณิธานในกองทัพ ทว่าผลที่ได้คือเซี่ยถิงเหยียนล้มเหลว จึงไม่สามารถแบ่งเมืองให้เขากลับไปสร้างผลงานได้ หากเขายกทัพกลับแคว้นโดยไม่รอบคอบ เกรงว่าหัวบนบ่าคงรักษาไว้ไม่ได้ ดังนั้น เขาจึงพยายามสร้างความสัมพันธ์กับชนเผ่าในทุ่งหญ้า เพื่อหาเส้นทางถอยหรือทางรอดให้กับตนเอง แต่ชนเผ่าในทุ่งหญ้าต่างเบื่อหน่ายสงคราม ถูกบีบอยู่ระหว่างสองฝ่าย ต้องดิ้นรนเอาตัวรอดด้วยการรักษาความเป็นกลาง ไม่เข้าข้างฝ่ายใด เพื่อความสงบสุข หากต้องเลือกข้างจริงๆ แน่นอนว่าพวกเขาจะเลือกแคว้นซาง อย่างไรก็ตาม หากเลือกที่จะไม่เลือกได้ ก็จะไม่เลือก วิกเตอร์ที่อ่อนแรงเต็มที ในรายงานจากศิษย์น้องก่อนหน้านี้บอกว่า เขาตั้งใจจะไล่ล่าวิกเตอร์จนกว่าพวกนั้นจะเกรงกลัว ถ้าไม่ทำให้พวกเขากลัวจนขยาด พวกเขาก็จะยังคงมีความทะเยอทะยานไม่สิ้นสุด
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1400
เช้าวันรุ่งขึ้น ขณะที่ซ่งซีซีกลับมาถึงกองกำลังเมืองหลวง นางก็ถูกพระชายาอ๋องฮวยขวางไว้ที่ประตู ซ่งซีซีไม่ได้พบพระชายาอ๋องฮวยมานานแล้ว หรือจะพูดให้ถูกคือ นางเองก็ไม่ออกจากบ้านมานาน ครั้งนี้แม้อ๋องฮวยจะถูกจับกลับมายังเมืองหลวง แต่บุตรชายของเขายังไม่ถูกจับ มู่ฉงกุยยังคงนำกองทัพค้นหาอยู่ และคาดว่าจะจับตัวกลับมาได้ในไม่ช้า พระชายาอ๋องฮวยกลัวว่าบุตรชายของตนจะต้องรับโทษไปด้วย และอาจถูกตัดสินโทษประหารด้วยตัดเอว จึงรีบมาขอความช่วยเหลือจากซ่งซีซี จริงๆ แล้ว ตั้งแต่อ๋องฮวยถูกส่งตัวกลับมายังเมืองหลวง พระชายาอ๋องฮวยก็ได้ไปหาหลานเอ่อร์เพื่อให้ช่วยขอร้องซ่งซีซีแล้ว แต่หลานเอ่อร์ปฏิเสธ และไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้กับซ่งซีซีเลย ซ่งซีซีเพิ่งรู้จากศิษย์พี่ซือโซ “ซีซี!” พระชายาอ๋องฮวยรีบเดินเข้ามาหา ใบหน้าเต็มไปด้วยความวิตก “ป้าต้องการพูดกับเจ้าสักหน่อย เราหาที่เงียบๆ คุยกันดีไหม?” ซ่งซีซีตอบว่า “ข้ามีงานต้องทำ ไม่มีเวลา” พระชายาอ๋องฮวยรีบกางมือขวางไว้ มองนางด้วยสายตาเว้าวอน “แค่พูดกันไม่กี่คำ ช่วยลูกพี่ลูกน้องของเจ้าเถอะ เขาบริสุทธิ์ เขาไม่รู้อะไรเลย ทุกอย่างเป็นเพราะถูกพ่อของเขาลากไป
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1605
ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1603
ก่อนจะไปยังหนานเจียง ข้าไม่เคยมีแผนการใดในชีวิต ไม่มีเป้าหมาย ไม่เคยมีสิ่งใดที่อยากทำเป็นพิเศษเมื่อยึดหนานเจียงกลับคืนมาแล้วเดินทางกลับสู่เมืองหลวง เสียงโห่ร้องยินดีจากราษฎรทำให้ข้ารู้สึกว่า หากมนุษย์ใช้ชีวิตอย่างไร้จุดหมายไปวันๆ เช่นนั้นจะไม่สูญเปล่าหรือ?ข้าจึงเริ่มครุ่นคิดถึงความหมายของชีวิตจากการติดตามย่างก้าวของซีซี ข้าก็ได้ทำสิ่งต่างๆ มากมาย ตั้งแต่โรงงานช่างไปจนถึงสถาบันการศึกษาหย่าจวินหญิงมากหลายล้วนประสบชะตาน่าเวทนา และข้ามีความสามารถที่จะช่วยพวกนางได้ ข้าคิดว่า นี่คงเป็นหนึ่งในความหมายของชีวิตว่าเป็น “หนึ่ง” ก็หมายความว่ายังอาจมี “สอง” และ “สาม” ตามมาได้มิใช่ข้าจะโอ้อวดตนเอง แต่เนื้อแท้ของข้าคือคนที่ชังความชั่วโดยสันดานดังนั้น เมื่อได้ยินว่ามีฆาตกรฆ่าคนจำนวนมาก แต่กลับลอยนวลเพราะหลักฐานไม่เพียงพอ ไม่อาจเอาผิดได้ ข้าย่อมโกรธเคืองนัก ข้าเห็นว่า คนฆ่าย่อมต้องชดใช้ด้วยชีวิตแรกเริ่ม ข้าไม่ได้กระทำการอันใดหุนหันพลันแล่น เพียงแต่เดินตามแนวทางของสำนักเขตจิงจ้าว สืบสาวเรื่องราวต่อไป และส่งมอบหลักฐานที่ได้มาให้แก่เจ้ากรมแห่งสำนักเขตจิงจ้าวจนกระทั่งข้าได้พบกับคดีหนึ่งที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1602
ดอกเหมยบนภูเขาเหม่ยชานบานแล้ว ร่วงโรยแล้วเช่นกันในใจข้าย่อมอดเคืองนางไม่ได้ กลับบ้านไปแล้ว ก็จะทอดทิ้งพวกข้าด้วยหรือ? ไม่นึกถึงน้ำใจไมตรีที่มีต่อกันตลอดหลายปีมานี้เลยหรือ?เฉินเฉินก็ด่านางว่าไร้หัวใจ ไปก็แล้วไป ไยจึงไม่แม้แต่จะส่งจดหมายมาสักฉบับ?นานวันเข้าพวกข้าก็เลิกพูดถึงนางเสียเอง ราวกับว่าการไม่เอ่ยชื่อนางเลย คือการแก้แค้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดต่อผู้ละทิ้งพวกข้าต่างก็ตกลงกันไว้ว่า หากนางกลับมายังภูเขาเหม่ยชานอีกครั้ง ไม่ว่าใครก็จะไม่ไปพบนาง ไม่พูดกับนางสักคำ แม้นางจะให้คนส่งจดหมายมา ข้าก็จะไม่ตอบกลับ แม้แต่จะอ่านยังไม่อ่านวันเวลาผ่านไปกลางดาบคมและเงาเย็น พวกข้าทุกคนต่างฝึกฝนวิชาให้แกร่งกล้า ราวกับได้ตกลงกันไว้แล้วว่า หากยังไม่ตาย ก็จะฝึกจนสุดกำลังแม้ไม่มีผู้ใดเอ่ยวาจา แต่ข้าย่อมรู้ว่าในใจของทุกคนคิดไม่ต่างกัน ย่อมไม่มีวันเป็น ‘นางที่ยิ้มแย้ม’ ได้อีกแล้ว เพราะเจ้าหวังห้าเล่าว่า ตั้งแต่นางจากเขาลงไป ท่านอาจารย์ก็ไม่เคยยิ้มอีกเลย มีแต่สีหน้าเคร่งเครียดทุกเมื่อเชื่อวันพวกข้าไม่รู้ว่านางประสบเรื่องราวใด แต่ข้าก็ฝึกฝนจนกล้าแข็ง เพียงรอวันที่นางต้องการข้า ดาบในมือย่อมพร้อมชักออกจา
