บทที่ 1457

หวังเยว่จางกล่าวว่า “เรื่องสู่ขอนั้น ข้ามีความใจร้อนอยู่บ้าง แม้เมื่อนึกย้อนกลับไปก็ยังรู้สึกว่าตนฉวยโอกาสเกินไป นางในตอนนั้นกำลังจิตใจหดหู่ แม้นางจะตอบรับ ก็อาจไม่ได้เต็มใจที่จะแต่งจริงๆ เมื่อกลับไปถึงภูเขาเหม่ยชานถูกอาจารย์อาตำหนิ ข้าก็เย็นลงแล้ว”

ซ่งซีซีมองเขาอย่างประหลาดใจ “เจ้าบอกอาจารย์อาไปแล้วหรือ?”

“ข้าบอกทันทีในวันที่กลับมา ตอนนั้นเลือดพลุ่งพล่านไปหมด”

ซ่งซีซีเอ่ยอย่างอยากรู้ “แล้วอาจารย์อาว่ากล่าวเจ้าว่าอย่างไร? ท่านไม่เห็นด้วยหรือ?”

หวังเยว่จางไหวไหล่ “ยังไม่ถึงขั้นเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย เพียงแค่ด่าข้าก่อนเท่านั้น คำด่าก็เป็นคำพูดทั่วไป”

“ทั่วไปแค่ไหน?”

หวังเยว่จางหลบสายตานาง “ด่าว่าข้าเป็นคางคกตัวหนึ่ง บอกให้ข้าไปส่องดูผิวหนังที่เต็มไปด้วยปุ่มปมของตนเองในอ่างน้ำ”

ซ่งซีซีหัวเราะออกมาเบาๆ “อาจารย์อาก็ยังถือว่าปรานีอยู่”

นางถ่ายทอดคำพูดของเสิ่นว่านจือให้เขาฟัง หลังจากหวังเยว่จางได้ฟัง เขากลับยิ้มรับลมหนาวรุนแรง แววตาคล้ายมีน้ำผึ้งหมักอยู่ หวานจนชวนให้มึนเมา “ไม่เป็นไร ข้ารอได้ รอไปเรื่อยๆ ชั่วชีวิตยังอีกยาวไกลนัก”

ซ่งซีซีจ้องมองเขาอยู่นาน นางไม่เคยน