บทที่ 146

เสียงของไทเฮาสะอื้น

เมื่อซ่งซีซียังเด็ก นางมักจะติดตามท่านแม่ของนางเข้าพระราชวัง ในเวลานั้น ไทเฮายังเป็นฮองเฮา

หัวข้อที่นางและท่านแม่พูดถึงมากที่สุดคือ ถึงจะเป็นผู้หญิงก็ต้องสร้างชื่อเสียงให้ตัวเองด้วย ย่อมไม่รับใช้ผู้ชายอย่างเดียว จะมีความคิดของตนเอง และใช้ชีวิตของตัวเอง

ทุกครั้งที่นางพูดถึงเรื่องนี้ นางจะถอนหายใจ และบอกว่านางติดอยู่ใต้กำแพงสูงของวังหลัง ดูเหมือนว่านางจะกินดีอยู่ดี แต่ชีวิตอย่างสงบสุข ทว่าชีวิตนี้ใช้แต่ชีวิตอย่างนี้ไปตลอดกาลแล้ว

ท่านแม่ก็พูดตามนางไปด้วย นางบอกว่าผู้หญิงไม่จำเป็นต้องแต่งงานและมีลูกก็ได้ สามารถออกไปผจญภัยกับโลกภายนอกได้

นั่นเป็นเหตุผลที่นางออกจากบ้านเมื่ออายุเจ็ดแปดขวบ และไปสถาบันว่านซงเหมินที่ภูเขาเหม่ยชานเพื่อเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ หากมีความสามารถจริง เมื่อนางไปผจญภัยกับโลกภายนอก ไม่ถึงขั้นจะตกอยู่ในอันตราย

ครอบครัวธรรมดาๆ จะทำใจส่งลูกสาวที่เป็นแก้วตาดวงใจของตัวเองไปเรียนศิลปะการต่อสู้ได้อย่างไร? แต่ท่านแม่ของนางทำได้ นางยังบอกกับท่านพ่อว่า อาจไม่แน่สักวันหนึ่งลูกสาวของพวกเขาจะออกศึกได้ก็ได้

แต่ต่อมาท่านพ่อและพี่ชายของนางก็เสียชีวิตในสนามรบ และ