บทที่ 1634

จวนเนี่ยเจิ้งอ๋อง สายฝนโปรยปรายไม่ขาดสายในฤดูเช็งเม้งของเดือนสาม ทุกหนแห่งล้วนชุ่มชื้นเปียกแฉะ

ซ่งรุ่ยพยุงผู้หนึ่งเดินออกมา ถามด้วยความร้อนรนว่า “ซิวเช่อ อาการของท่านอาสะใภ้ข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”

ซิวเช่อสวมชุดสีคราม เส้นผมขาวโพลนไปแล้ว เขาถอนใจพลางกล่าวว่า “ท่านอาสะใภ้ก็อายุแปดสิบแปดแล้ว ไม่น่าปล่อยให้ออกไปเซ่นไหว้ในวันเช็งเม้งเลย ครั้นเปียกฝนจนหนาว ย่อมกระทบถึงปอดและหัวใจ”

เจิ้นกั๋วกงซ่งรุ่ยถอนหายใจ “ข้าก็ห้ามแล้ว แต่ห้ามไม่อยู่ ท่านอายืนยันจะไปให้ได้ ช่วงสองปีนี้ท่านเริ่มหลงลืม เรื่องในปัจจุบันจำไม่ค่อยได้แล้ว แต่กลับจำเรื่องในอดีตได้แม่นยำ หากไม่ให้ไปไหว้ ท่านก็จะวุ่นวายใหญ่โต”

“โรคในใจของท่านไม่เคยหาย ภัยพิบัติที่ทำให้ทั้งตระกูลถูกสังหาร เป็นฝันร้ายที่ท่านมิอาจลืมได้ไปชั่วชีวิต” ซิวเช่อเดินออกจากเรือนเหมยฮวา มุ่งหน้าไปยังห้องข้างเพื่อเขียนใบสั่งยา “เสด็จอาเฝ้าอยู่กับท่านตลอดเวลา เพียงแต่ท่านอาสะใภ้เองก็สุขภาพไม่ดีนัก ไม่ควรเหน็ดเหนื่อยเกินไป”

“น้องเซี่ยเจิงกับพวกเด็ก ๆ ก็อยู่ด้วยกัน แต่ท่านอาเขยก็ยังยืนกรานจะดูแลด้วยตนเอง” ซ่งรุ่ยช่วยเขากางกระดาษตำรายาแล้วบดหมึก “สองสามีภรรยานี้