LOGINShare
บทที่ 783
Related chapters
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 784
หลังจากนั้นไม่นาน พ่อบ้านชราก็นำผู้หญิงคนหนึ่งในชุดแดงออกมา นางมีรูปร่างที่อวบมาก และชุดนั้นพันรอบร่างเผยให้เห็นวงกลมไขมันบนหน้าท้องของนางนางอ้วน แต่ก็ไม่ได้อ้วนมาก เพียงแต่ชุดไม่พอดีตัวและทำให้นางดูโปนแม้ว่านางจะอ้วน แต่ก็ยังยากที่จะปกปิดหน้าตาเดิม นางมีใบหน้าที่ดี ผิวขาว ผิวโปร่งแสง และเป็นสีชมพูแวววาวพ่อบ้านชราได้บอกนางแล้วว่าผู้มาเยี่ยมคือใคร ดังนั้นนางจึงไหว้ขณะที่เดินเข้ามา "กู้ชิงหยิงขอคารวะท่านอ๋อง คารวะเป่ยหมิงอ๋อง และคารวะพระชายาเป่ยหมิงอ๋องเจ้าค่ะ"ดวงตาของนางเปล่งประกายเป็นพิเศษราวกับดวงดาวในท้องฟ้าอันมืดมิด หลังจากที่นางไหว้เสร็จ ก็ยืนด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มของผู้หญิงแบบอ้วนๆ ช่างหวานจริงๆ"เจ้าชื่อกู้ชิงหยิง เพราะดี" ซ่งซีซีมองไปที่นาง ความรู้สึกที่มีต่อกู้ชิงหยิงแตกต่างจากบุตรีอนุคนอื่นๆ ของตระกูลกู้นางไม่มีเสน่ห์ที่ยั่วยวนคนอย่างกับกู้ชิงหวู่ และไม่มีความไม่ยอมใครอย่างกับกู้ชิงหลาน ยิ่งไม่มีความรู้สึกเศร้าแบบกู้ชิงลู่นางช่างอ่อนหวาน ดวงตาสดใส และดูเหมือนจะไม่ได้รับผลกระทบแม้แต่น้อยนางตอบคำพูดของซ่งซีซีด้วยรอยยิ้มว่า "ชื่อของเราล้วนเพราะดี พ่อของข้าไม่มีความสาม
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 785
หลังจากออกจากจวนอ๋องฮุยแล้ว ซ่งซีซีก็รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นอนุภรรยาและบุตรีอนุในจวนองค์หญิงใหญ่เป็นเหมือนภูเขาหนักอึ้งที่ทับหัวใจของซ่งซีซี หนักมากจนนางแทบจะหายใจไม่ออกนางรู้ดีว่าทำไมอนุภรรยาเหล่านั้นจึงถูกนำตัวไปยังจวนองค์หญิง และก็รู้ดีว่าพวกนางต้องทนทุกข์ทรมานแบบนี้ก็เพราะองค์หญิงใหญ่ นางจะไม่โยนความผิดให้พ่อแม่ตนเองแม้แต่นิด แต่นางยังคงรู้สึกทุกข์ใจอย่างมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นผู้หญิงเหล่านั้นที่ถูกทรมานอย่างน่าสังเวช ดวงตาไร้แววและเสียงเพียงเล็กน้อยก็สามารถทำให้พวกนางตกใจหวาดกลัวทั้งหมดนี้ทำให้ผู้คนรู้สึกอึดอัดใจมากทีเดียวการปรากฏตัวของกู้ชิงหยิงทำให้ซ่งซีซีได้รู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย แต่ก็มีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น มันเมื่อโฟมที่อยู่ใต้แสงแดดก็มีสีสันน แต่เมื่อทำมันแตก จริงๆ พื้นหลังก็ยังมืดเช่นกันลมแรงมากตอนกลางคืนทำให้ม่านรถส่งเสียงฟู่ๆเซี่ยหลูโม่กอดนางไว้ในอ้อมแขนของเขา ทั้งสองคนไม่ได้พูดอะไรแต่ในใจต่างคิดอะไรอยู่ จริงๆ แล้วก็คิดเรื่องเดียวกันการกระทำของเซี่ยอวี้นทำให้ศีรษะที่อ๋องเยี่ยนโผล่ออกมานั้นหดลงกลับไป ดังนั้น อ๋องเยี่ยนน่าจะต้องคิดแผนว่าจะออกจากเมืองหล
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 786
เซี่ยหลูโม่รอเป็นครึ่งชั่วยามเต็มๆ แต่ก็ไม่เห็นเจ้ากรมฉีเซี่ยหลูโม่หัวเสียขึ้นมา ตระกูลฉีสุดยอดจริงๆ พวกเขาอุตส่าห์ส่งคนมาแจ้งในเมื่อคืนนี้ แต่วันนี้กลับไม่เห็นเงาเลยอาจเป็นเพราะเขาคิดว่าคนที่มาวันนี้เป็นซีซี เขาจึงจงใจทิ้งนางให้รอไปอย่างนั้นมันไม่เหมือนกับจวนเสนาบดีกั๋วกงเว่ยที่ไม่ให้ผู้คนเข้าบ้าน แต่ก็ไม่ได้ดีไปกว่านี้เขาให้ความสำคัญกับภรรยามาโดยตลอด จะรังแกเขา อย่าคิดเลย รังแกซ่งซีซี ยิ่งไม่มีทางทันใดนั้น เขาก็ไม่สนว่าเจ้ากรมฉีจะยอมให้คนในตระกูลฉีรู้เรื่องหรือไม่และเปิดโปงเส้นสายขององค์หญิงใหญ่ที่นางจัดไว้ในนี้ต่อหน้าพวกผู้ชายของตระกูลฉีทั้งหมด คนๆ นั้นก็คือบ้านเล็กที่เจ้ากรมฉีเลี้ยงไว้ในข้างนอกจวน เลี้ยงมาสามปีแล้ว มีลูกสาวอยู่คนหนึ่งหลังจากพูดจบ เขาก็พาอาจารย์หยูจากไปผู้คนในตระกูลฉีต่างก็คิดว่าตนเองได้ยินผิดไป เป็นไปได้ไงตระกูลฉีมีนักวิชาการผู้ยิ่งใหญ่ตั้งหลายคน ตระกูลที่สำรวมกิริยามารยาท มีกฎเข้มงวด อย่าว่าแต่เลี้ยงบ้านเล็กไว้ แม่แต่อนุภรรยาในจวนก็ไม่มากนัก อีกอย่างลำดับชั้นของภรรยาและอนุภรรยาก็มีความชัดเจน อนุภรรยาคือทรัพย์สินส่วนตัวของภรรยาเอก ขึ้นอยู่กับภรรยาเอ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 787
แต่ฉีหลิงซีคิดว่าแม้ว่าเรื่องนี้จะถูกปกปิดจากคนภายนอกได้ ก็ไม่สามารถซ่อนจากผู้คนภายในจวนได้ มีคนมากมายในจวน ย่อมมีคนบอกเรื่องนี้กับท่านปู่และท่านแม่เขามองไปนายท่านรอง และพูดว่า "ท่านอาเรื่องนี้ข้าจะไปถามซ่งซีซีให้รู้เรื่อง จากดูแหล่งข้อมูลของนาง หากแค่ได้ยินข่าวซุบซิบจากภายนอกก็กล้ามาหาว่าท่านพ่อมีบ้านเล็ก ข้าจะไม่ยอมแน่ๆ""อืม ไปเถอะ!" นายท่านรองรีบพูดขึ้นเขาไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร แต่นายท่านรองจะไม่เชื่อว่าพี่ชายของเขาเป็นคนเช่นนี้อย่างแน่นอนข้อบังคับของบรรพบุรุษแขวนอยู่ที่สูง และตอนนี้พี่ชายเป็นหัวหน้าตระกูลฉี และเขาจะไม่มีวันทำเรื่องขาดสติเช่นนี้ไปเลี้ยงบ้านเล็กที่ข้างนอกฉีหลิงซีขี่ม้าไปที่สำนักกองกำลังเมืองหลวง แต่กลับได้ยินว่าซ่งซีซีถูกเรียกตัวไปเข้าเฝ้าแม้ว่าเขาที่เป็นพี่ชายฮองเฮาไม่มีอำนาจเข้าพระราชวังได้ทุกเมื่อ แต่หากไปรายงานว่าจะไปเยี่ยมฮองเฮา แล้วฮองเฮาส่งคนไปรับเขาที่หน้าวัง งั้นเขาก็เข้าวังได้เลยก่อนอื่นเขาเคยสอบถามว่าซ่งซีซียังอยู่ในพระราชวังหรือไม่ เมื่อรู้ว่านางอยู่ เขาจึงส่งคนไปรายงานต่อฮองเฮาทันที เพื่อให้ฮองเฮาส่งคนไปรับเขาเมื่อเขาได้พบกับฮองเฮาที
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 788
ฮองเฮาฉีกล่าวอย่างไม่พอใจ "ไม่ว่ายังไง มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ท่านพ่อจะทำสิ่งนั้น พวกเขาต้องสืบสวนผิดพลาดไป เรื่องนี้ยังไม่ถูกแพร่กระจายใช่ไหม?""มีเพียงคนในจวนเท่านั้นที่รู้ ท่านอารองได้ออกคำสั่งอย่างเข้มงวดห้ามใครแพร่ข่าวเรื่องนี้ออกไป""แล้วตอนที่เจ้าเข้าวัง ท่านพ่อกลับมาหรือหรือ?" ฮองเฮาฉีถามฉีหลิงซีกล่าวว่า "ตอนข้าออกจากจวนนั้นท่านพ่อยังไม่กลับมา ข้าออกไปหาซ่งซีซีที่สำนักกองกำลังเมืองหลวง เมื่อได้ยินว่านางเข้าวังแล้ว ข้าก็รีบมาด้วย คิดว่าเรียกนางมาสอบถามหน่อย เราจะได้หาทางออกมาจัดการ""อย่างไรก็ตาม ข้าไม่เชื่อว่าท่านพ่อจะมีบ้านเล็กข้างนอก" ฮองเฮาฉีพูดอย่างเย็นชาฉีหลิงซีเชื่อเรื่องนี้ในตอนแรก เพราะเป็นท่านอ๋องที่พูดแต่หลังจากที่ท่านอารองพูดอย่างนั้น รวมกับความสงสัยของตนเองหลังจากคิดดูอีกที เรื่องนี้ไม่ได้ถูกสอบสวนจากท่านอ๋อง แต่ปล่อยเป็นหน้าที่ของกองกำลังเมืองหลวง ซ่งซีซีเป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง แม้ว่านางจะมีทักษะศิลปะการต่อสู้ที่สูงมาก แต่นางไม่เคยจัดการคดีมา ไม่เคยสืบเรื่องต่างๆ เลย เกรงว่าเหมือนกับผู้หญิงทั่วไปก็เชื่อแค่ข่าวลือพวกนั้นตระกูลฉีเป็นที่โดดเด่นในหลายปีมานี้ ซึ่
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 789
หลังจากการเปรียบเทียบดูแล้ว ปรากฎว่าวัสดุและฝีมือการผลิตของชุดเกราะของจวนองค์หญิงใหญ่นั้นได้ดีกว่าและมีรายละเอียดมากกว่าของกระทรวงกลาโหมเสียอีก โดยเฉพาะอย่างยิ่งชุดเกราะที่แม่ทัพสวมใส่นั้นมีความประณีตมากกว่าได้ลองมันในห้องหนังสือหลวง ฟันไปหลายครั้ง แต่มันก็ไม่หัก กลับทำให้มีดแตกผลการทดสอบของเครื่องยิงก็ออกมาเช่นกัน และมันไม่ดีเท่าของของกระทรวงกลาโหม ผลนี้ทำให้สีหน้าของจักรพรรดิ์ซูชิง ผู้โกรธแค้นได้อ่อนลงเล็กน้อยแต่อย่างน้อยก็สามารถพิสูจน์ได้ว่าชิงลู่จากจวนเสนาบดีกั๋วกงไม่ได้โกหก นางไม่ได้เอาภาพวาดของเครื่องยิงและชุดเกราะออกไป เพราะมันแตกต่างกันถึงกระนั้น นายสี่เว่ยก็อาจจะถูกเอาความแน่ๆ ภาพวาดอาวุธเป็นของสำคัญขนาดนั้นกลับเปิดเผยให้คนนอกรู้โชคดีที่ฮ่องเต้ยังไม่เปลี่ยนใจการตัดสินที่เขามีต่อพวกผู้หญิงเหล่านั้น และเขาก็เห็นด้วยกับข้อเสนอที่ว่าจะจับตาดูไว้แบบรวมจากซ่งซีซี เพราะผู้หญิงเหล่านั้นถูกควบคุมไว้จริงๆ และไม่ได้ก่อเรื่องร้ายแรงใดๆ ไว้ งั้นเขาก็สามารถได้รับชื่นชมว่าเป็นฮ่องเต้ทรงมีเมตตากู้ชิงหวู่ที่ทำให้จวนเฉิงเอินป๋อเกิดความวุ่นวายนั้น จักรพรรดิ์ซูชิงก็ได้พิจารณามาจะว่า
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 790
ซ่งซีซีเพิ่งก้าวออกจากห้องหนังสือหลวงเพียงไม่กี่ก้าว ก็ถูกหยุดโดยป้าหลานเจี่ยน คนข้างกายของฮองเฮาหลานเจี่ยนยิ้มพลางคารวะ "พระชายา ไม่ได้เจอกันนานเลยเจ้าค่ะ"ซ่งซีซียิ้มแล้วพูดว่า "ป้าหลานเจี่ยนนาเอง มีเรื่องอะไรหรือ""มันไม่มีอะไรสำคัญหรอก แค่ฮองเฮาบอกว่าไม่ได้พบพระชายามานานแล้ว และต้องการเชิญชวนพระชายาไปดื่มชาที่ตำหนักฉางชุน"ซ่งซีซีกระหายน้ำมาก แต่ก็รู้ดีว่าที่ฮองเฮาชวนนางต้องมิใช่เรื่องดีแน่ๆ นางขอปฏิเสธได้ไหม?เมื่อเห็นป้าหลานเจี่ยนทำท่าไม่ให้ปฏิเสธ ก็ได้ ปฏิเสธไม่ได้นางยิ้ม "รบกวนป้าช่วยนำทางให้""พระชายาเชิญ" หลานเจี่ยนยิ้ม ประสานมือไว้ข้างหน้า โค้งคำนับเล็กน้อยแล้วเริ่มเดินจากห้องหนังสือหลวงไปตำหนักฉางชุนค่อนข้างไกล โชคดีที่วันนี้อากาศดีและลมไม่แรงมาก ซึ่งพัดมาทำให้ความรู้สึกกดดันในห้องหนังสือหลวงเมื่อกี้ได้หายไปส่วนหนึ่งไม่ได้ตึงเครียดขนาดนั้นแล้วแม้ว่าฮองเฮาฉีจะไม่เป็นมิตร แต่ฮองเฮาฉีก็จัดการได้ง่ายกว่าควาทกดดันและการกดขี่ของฮ่องเต้มากเมื่อมาถึงตำหนักฉางชุน ป้าหลานเจี่ยนก็พานางเข้าไปทันทีที่เข้าไปในตำหนัก ก็เห็นชายคนหนึ่งนั่งอยู่ในชุดผ้าทอกำลังยืนขึ้นเพื่อทำ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 791
ฮองเฮาฉีกล่าวว่า "วิธีที่เจ้าสืบสวนนั้นสามารถบอกฝ่าบาทได้ งั้นก็บอกข้าได้ด้วย ข้าไม่เชื่อว่าท่านพ่อของข้าจะเป็นคนแบบนั้น"ซ่งซีซีมองตรงไปที่นาง "ฮองเฮา ไม่งั้นท่านกลับไปถามท่านพ่อของท่านดีกว่า มันเกี่ยวข้องกับคดีกบฏ หม่อมฉันสามารถบอกผลลัพธ์นี้กับท่านได้เพราะมันเกี่ยวข้องกับท่านพ่อของท่านจริงๆ แต่ถ้าหากบอกกระบวนการสืบสวนคดีกับท่าน เกรงว่าจะไม่ดีนัก เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องของราชสำนัก"ฮองเฮาฉีตกตะลึง จริงด้วย นางไม่ควรถามเกี่ยวกับกระบวนการนี้ วังหลังห้ามเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการเมือง โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ที่ตระกูลฉีอยู่ในจุดสูงสุด และนางเป็นฮองเฮาอีกด้วย หากเกิดข้อผิดพลาดใดๆ ก็สามารถถูกคนอื่นเสร้างเรื่องได้ง่ายฉีหลิงซีขมวดคิ้ว ถามท่านพ่อ จะให้ถามอย่างไร? เขาจะถามได้ยังไง?ถ้าเขาไม่รู้ก่อนว่าสิ่งนี้เป็นเรื่องจริงหรือไม่ แม้ว่าเขาจะกลับไปถามพ่อของเขา ต่อให้พ่อบอกว่ามันเป็นเรื่องเท็จ เขาก็ยังคงมีปมในใจ"ใต้เท้าซ่ง ถ้าเจ้าบอกฮองเฮาไม่ได้ งั้นก็บอกข้าได้ ข้าไม่ต้องการยุ่งกับการจัดการคดีของพวกเจ้า แต่มันเกี่ยวข้องกับจวนของเรา ข้าต้องการทราบแหล่งที่มาของข่าวนี้ เป็นที่เข้าใจได้"ซ่งซีซีค
Latest chapter
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1612
สายหมอกเย็นยะเยือกปกคลุมยอด ดอกเหมยเบ่งบานหลายคราเซี่ยเจิงมีพรสวรรค์ทางวรยุทธ์สูงส่งนัก เรื่องนี้เรียกได้ว่าเก็บข้อดีของเซี่ยหลูโม่และซ่งซีซีมาไว้ทั้งหมดเหรินหยางอวิ๋นสามารถกล่าวได้อย่างภาคภูมิใจว่า เซี่ยเจิงคือลูกศิษย์ที่มีพรสวรรค์สูงสุดในบรรดาศิษย์ทั้งหลายของภูเขาเหม่ยชานอูโซเว่ยเองก็ไม่อาจปฏิเสธเรื่องนี้ได้ เมื่อนางถูกเซี่ยเจิงถามว่าใครเก่งกว่ากัน ระหว่างนางกับท่านพ่อ อูโซเว่ยได้แต่ตอบอย่างเลี่ยงๆ ว่า "พอๆ กัน ต่างก็มีข้อดี"วรยุทธ์ของเซี่ยเจิงที่ฝึกฝนมาจนถึงวันนี้ หาได้มาจากเพียงหมื่นสำนักเท่านั้นนางได้ร่ำเรียนจากทุกฝ่ายในภูเขาเหม่ยชานเมื่อนางมาถึงภูเขาเหม่ยชาน ยังเป็นเด็กหญิงตัวน้อย ผิวขาวเนียนราวหยก รอยยิ้มหวานละมุน ผู้ใดเห็นก็ต้องเอ็นดูนางช่างพูด ช่างคุ้นเคยเร็ว อีกทั้งปากหวานนัก หลอกล่อให้บรรดาหัวหน้าสำนักต่างถ่ายทอดวิชาให้หมดเปลือกเดิมทีนางมีนิสัยซุกซน แต่ด้วยการมุ่งมั่นฝึกวรยุทธ์ และฝึกฝนวิชาเนื้อใน จิตใจก็สงบนิ่งขึ้นมากครั้นถึงปีที่สิบห้า นางได้เข้าพิธีเก็บปิ่นพิธีเก็บปิ่นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ของขวัญย่อมหลั่งไหลมาดังสายน้ำ ส่งเข้ามาไม่ขาดสายซ่งซีซีได้มอบ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1611
แสงแดดสาดลงบนกิ่งไม้ ใต้พุ่มใบหนาแน่น เผยให้เห็นขาเล็กๆ คู่หนึ่งแกว่งไปมา ดูแล้วชวนให้รู้สึกสบายใจนักนางมีนามเดิมว่าเซี่ยเจิง ชื่อนี้จารึกอยู่ในหยกพงศ์ต่อมาถูกเปลี่ยนเป็นชื่อเล่นว่าจิ้งเหยียนว่ากันว่าเพราะมารดาของนางรังเกียจที่นางพูดมาก จึงตั้งชื่อนี้เพื่อกดทับให้นางสงบลงเซี่ยเจิงเองเห็นว่าตั้งชื่อนี้ก็เปล่าประโยชน์ อีกทั้งฟังดูไม่น่าฟัง จิ้งเหยียนก็คือการเงียบงัน เช่นนั้นแล้วนางมีปากไว้ทำไม หากไม่ได้พูด เอาแต่กินหรือ?เช่นนั้นไม่ต้องกินจนอ้วนกลมไปหรอกหรือ?“ท่านหญิงของข้า ท่านอยู่ที่นี่เอง หาเสียจนข้าเหนื่อย” เป่าจูเงยหน้าขึ้นจากใต้ต้นไม้ ทั้งโกรธทั้งขบขัน “รีบลงมาเถิด ท่านอ๋องกับพระชายากำลังตามหาท่านอยู่”“ท่านอาเป่าจู พวกเขาเรียกหาข้าด้วยเรื่องอันใดกัน?” เสียงใสๆ ดังลงมาจากบนต้นไม้ แฝงด้วยความสบายใจและอิ่มหนำ“พระชายาจะไปภูเขาเหม่ยชาน บอกว่าจะพาท่านไปด้วย ท่านอยากไปหรือไม่?” เป่าจูเอ่ยเซี่ยเจิงได้ยินดังนั้น ก็รีบลื่นไถลลงจากลำต้นไม้ สองข้างไหล่มีเจ้าสุนัขจิ้งจอกสีขาวสองตัวเกาะอยู่ นางยิ้มดีใจกล่าวว่า “จริงหรือ? เช่นนั้นรีบไปเถิด”สองสุนัขจิ้งจอกนั้น ตัวหนึ่งชื่อเซวียนเช
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1610
เพียงแต่ ข้าก็รู้ดีว่าในใจของซ่งซีซีไม่ได้มีเสด็จน้อง นางเลือกแต่งกับเสด็จน้อง ก็เพียงเพราะไม่อยากเข้าวังถวายงานแม้นไม่ใช่สามีภรรยาที่จิตใจเป็นหนึ่งเดียว เช่นนั้นข้าจึงแต่งตั้งซ่งซีซีเป็นแม่ทัพใหญ่กองทัพซวนเจีย ให้รับผิดชอบดูแลกองทัพซวนเจียแทนในสายตาของผู้อื่น กองทัพซวนเจียยังคงอยู่ในมือของสามีภรรยาคู่นี้ ข้าไม่ได้ตัดอำนาจของเสด็จน้องเพิ่มเติมเมื่อมองในขณะนั้นแล้ว นับเป็นความคิดที่แยบยลอย่างยิ่งแต่ข้ากลับไม่คาดคิดว่าสามีภรรยาจะไม่ใช่คู่ที่ใจไม่ตรงกันเสมอไป เมื่อนานวันเข้าย่อมเกิดความรักใคร่ อีกทั้งผลประโยชน์ก็เป็นหนึ่งเดียวกันข้าไม่รู้เลย เพราะข้ากับฮองเฮาแต่ไหนแต่ไรมาก็ไม่ได้ใจตรงกัน ข้าเองก็ไม่เคยไตร่ตรองเรื่องของสามีภรรยาแต่โชคดีที่ แม้ว่าพวกเขาสองสามีภรรยาจะรักใคร่กันภายหลัง แต่ก็ไม่เคยเกิดความทะเยอทะยานที่คิดจะชิงอำนาจเป็นข้าที่ระแวงเกินไปเดิมที ข้าเห็นว่าซ่งซีซีแม้จะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่การบัญชาการกองทัพซวนเจียย่อมลำบาก อีกทั้งมีผู้ไม่ยอมรับนางมากมาย ข้าคิดว่านางอาจถอดใจในสามหรือห้าเดือน เช่นนั้นข้าก็จะหาคนใหม่มาแทนที่แต่ไม่คาดเลยว่า เหล่าทหารหัวแข็งในกองทัพซวนเจี
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1609
แต่!แต่คนหนึ่งจะมีจิตใจที่มั่นคงและกล้าหาญได้อย่างไรเล่า?ใครจะคิดว่าในวันนั้นซ่งซีซีไม่ได้รับความไว้วางใจจากข้า แต่กลับขี่ม้าไปยังหนานเจียงเพื่อแจ้งข่าวให้เสด็จน้องทราบนี่เป็นเรื่องใหญ่ที่น่าตกใจและน่าทึ่งจริงๆ!หญิงที่หย่าร้างออกจากบ้าน ไม่มีผู้ติดตามหรือองครักษ์ กล้าบุกเข้าไปในค่ายทหารหนานเจียง ความกล้าหาญและความเด็ดเดี่ยวเช่นนี้ในราชสำนักนี้ไม่มีใครทำได้หลายคนเสด็จน้องและข้าก็ต่างกัน เขาเชื่อในตัวซ่งซีซี และเตรียมทัพก่อนเวลา เพื่อรับมือกับกองทัพพันธมิตรแคว้นซาและซีจิงสนามรบจะอันตรายแค่ไหน ข้ารู้ดีไม่ต้องเล่ารายละเอียดเมื่อข่าวดีในการยึดหนานเจียงมาถึง น้ำตาไหลนองหน้าข้าหลังจากนั้นเสด็จน้องส่งคำกราบทูลเพื่อยกย่องทหารซ่งซีซีและพรรคพวกของนางแน่นอนว่าเป็นผู้มีคุณูปการใหญ่ ข้าจะให้รางวัลแก่พวกเขาแต่จ้านเป่ยว่างและยี่ฝางกลับทำให้ข้าผิดหวัง ข้าจึงต้องคิดอย่างลึกซึ้งถึงเหตุผลที่คนจากซีจิงทำลายข้อตกลงในสนามรบหนานเจียงข้าก็ไม่ใช่คนที่เริ่มคิดเรื่องนี้ในเวลานี้ แต่การแบ่งเขตแดนของเส้นแนวกั้นหลิ่งหลิงก็เป็นหนึ่งในผลงานการบริหารของข้า ข้าจึงพอใจในใจคนเรามักจะโลภ แต่ก็ต้องรู
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1608
เมื่อครั้งที่ข้าขึ้นครองราชย์ การศึกชิงคืนหนานเจียงก็ดำเนินมาแล้วหลายปี ชายแดนเฉิงหลิงก็ยังไม่สงบ ส่งผลให้ท้องพระคลังร่อยหรอ ราษฎรพลัดถิ่นไร้ที่อยู่อาศัยยามที่ข้าสวมอาภรณ์มังกร ประทับเหนือบัลลังก์มังกร ก็ลั่นวาจาในใจว่า ถึงจะไม่อาจเปรียบได้กับสมเด็จพระบรมราชบุพการีผู้ทรงพระปรีชาสามารถ แต่ข้าก็จะไม่เป็นจักรพรรดิที่โง่เขลาไร้ความสามารถ ข้าจะต้องชิงคืนหนานเจียง ทำให้แคว้นซางรุ่งเรือง ราษฎรมีความสุขต่อมาข้าจึงได้รู้ว่า มนุษย์นั้นมีเพียงในยามโง่เขลาหรือมีสติปัญญาเป็นเลิศเท่านั้น ถึงกล้าตั้งปณิธานยิ่งใหญ่เช่นนี้ได้หนานเจียงพ่ายแพ้ ตระกูลซ่งทั้งเจ็ดพี่น้องล้วนพลีชีพในสนามรบแรกเริ่ม เสด็จพ่อและข้าก็ยังมีความหวังลมๆ แล้งๆ คิดว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งมีประสบการณ์ในสนามรบมาก อีกทั้งทหารที่เขานำก็กล้าหาญเชี่ยวชาญเสียดายที่เสบียงล่าช้า ทหารต้องสู้รบทั้งที่ท้องว่าง แม้จะทุ่มสุดกำลัง ก็ยังสู้ฝ่ายศัตรูไม่ได้ยิ่งเมื่อเคยยึดหนานเจียงกลับมาได้แล้ว แต่ต้องเสียคืนไป ผู้คนก็ยิ่งเชื่อว่าแม่ทัพใหญ่ซ่งยังมีหวังจะตีคืนได้ด้วยเหตุผลหลายประการและความลังเลมากมาย ทำให้ข้าไม่อาจส่งกองทัพเป่ยหมิงของเสด็จน้องไปได
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1607
ข้าเคยอ่านบันทึกการชันสูตรศพโดยมือชันสูตรแล้ว คำให้การของเขานั้นตรงกับบันทึกแทบทุกประการรายละเอียดอื่นๆ ของคดีก็เช่นกัน ข้าซักถามทีละข้อ เมื่อมั่นใจว่าตรงกันหมดแล้ว จึงส่งตัวเขาไปยังสำนักเขตจิงจ้าว และให้ท่านกงไต้เหรินส่งคนไปค้นหาอาวุธสังหารข้านึกว่าเมื่อจับคนร้ายได้ คดีนี้ก็ถือว่าเสร็จสิ้น ไม่นับว่าสิ่งที่ข้าอดทนลอบเฝ้าอยู่หลายวันนั้นสูญเปล่าใครจะรู้ว่า พอไปถึงสำนักเขตจิงจ้าว หลิวเซิ่งกลับกลับคำให้การ บอกว่าถูกข้าบีบบังคับจนต้องรับสารภาพ คำสารภาพที่ข้าให้เขาเอ่ยออกมา ล้วนเป็นสิ่งที่ข้าบังคับให้เขาพูดทีละคำเขาร้องขอความเป็นธรรม ยืนกรานว่าตนเองบริสุทธิ์กลับกัน เขายังกล่าวหาข้าว่าเป็นโจรหญิง ขอให้สำนักเขตจิงจ้าวจับข้าและข่าวร้ายก็มาอีก ระบุจุดที่เขาบอกว่าโยนอาวุธสังหารไป สำนักเขตจิงจ้าวส่งคนหลายสิบลงงมหา กลับไม่พบเสื้อผ้าหรือมีดเลยแม้แต่น้อยสำนักเขตจิงจ้าวสอบสวนอยู่หลายวัน เพราะเขามีบาดแผล จึงไม่ได้ใช้การทรมาน เขายังคงร้องขอความเป็นธรรม ตะโกนเสียงแหบพร่า ว่าตนบริสุทธิ์ไร้ซึ่งหลักฐาน อีกทั้งยังถูกข้อกล่าวหาว่าข้าบีบบังคับคำสารภาพ จึงจำต้องปล่อยตัวเขาไปก็ในตอนนั้นเอง ข้าจ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1606
ผู้ใต้บัญชาทำงานรวดเร็วยิ่งนัก ตอนที่เขาลืมตาตื่น เครื่องทรมานก็ถูกขนเข้ามาเรียบร้อยแล้วเตาถ่านถูกตั้งขึ้น คีมเหล็กถูกเผาจนแดง แส้ที่เปื้อนเลือดฟาดกลางอากาศสองสามครั้ง เพี้ยะ เพี้ยะ ดังสะท้านใจหลิวเซิ่งถึงอย่างไรก็เคยฆ่าคนมาก่อน ใจคอจึงหนักแน่นแม้ยามเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ มิแม้แต่กระพริบตา กล่าวว่า “พวกเจ้าตั้งศาลเถื่อนเช่นนี้ ถือเป็นความผิดใหญ่หลวง พวกเจ้ายังมีขื่อมีแปหรือไม่?”คนบางประเภทก็มักเป็นเช่นนี้ คิดว่ากฎหมายใช้บังคับกับใครก็ได้ ยกเว้นตนเองตนกระทำผิด แต่กลับคิดใช้กฎหมายปกป้องตนกับคนประเภทนี้ ไม่จำเป็นต้องโต้แย้ง การโต้แย้งมีแต่จะยิ่งเปิดช่องให้เขาพูดจาไร้สาระมากขึ้นข้าหยิบคีมเหล็กที่ถูกเผาจนแดงก่ำหนีบเข้าที่แขนเขาทันที พอกดแน่นลงไป เสื้อก็ละลายจนเป็นรู เสียงเนื้อถูกไหม้ดัง ซี่ๆๆ…เสียงกรีดร้องโหยหวนดังลั่นไม่เป็นไร ที่นี่เป็นห้องใต้ดินลับ ต่อให้ร้องจนเสียงขาดหาย ก็ไม่มีผู้ใดได้ยินแม้กระดูกจะแข็งเพียงใด แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเครื่องทรมาน ก็ไร้ซึ่งพลังต่อต้านข้ายังมิทันได้เริ่มถอนเล็บ เขาก็สารภาพทุกสิ่งอย่างละเอียดทั้งสองครอบครัวสนิทกันจริง พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายร
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1605
ข้ามองดูหลิวเซิ่งพูดยั่วยุนางไม่หยุด คล้ายจะจงใจยั่วยุให้นางคิดสั้น ไม่ได้มีเจตนาจะลงมือฆ่าเอง“ครอบครัวเจ้าตายหมดแล้ว เจ้ายังจะอยู่ต่อไปอย่างครึ่งคนครึ่งผี บ้าๆ บอๆ เช่นนี้อีกหรือ? เจ้าก็แค่สวะ ครอบครัวเจ้าก็เป็นสวะ! ยังจะกล้ามาหัวเราะเยาะข้าว่าสอบไม่ติดอีกหรือ? พวกเจ้ามันสมควรตายทั้งบ้าน เจ้าดูเชือกที่ห้องเก็บฟืนสิ ใช้มันแขวนคอตัวเองเสีย แล้วจะได้ไปอยู่กับครอบครัวเจ้า”“หากเจ้ายังไม่ตาย พวกเขาจะต้องตกนรกสิบแปดชั้น ถูกไฟเผาทุกวัน ถูกควักหัวใจ ถอนลิ้น เพราะพวกเจ้ามันใจดำอำมหิต ชอบใส่ร้ายป้ายสี นี่คือกรรมสนองที่สวรรค์ประทานให้ พวกทำชั่วไม่สมควรมีชีวิตอยู่”ข้ายิ่งฟังยิ่งโกรธจนแทบระเบิด คนทำชั่วคือเขาชัดๆ แต่กลับพลิกกลับความหมายเสียอย่างหน้าด้านๆแม่นางสุ่ยในยามนี้ก็บ้าเสียแล้ว หากถูกเขายั่วยุหนักเข้า ก็อาจคิดฆ่าตัวตายได้จริงๆข้าเปิดประตูพุ่งออกไป ห้องข้ากับห้องแม่นางสุ่ยอยู่ติดกัน พอข้าไปถึง หลิวเซิ่งยังไม่ทันตั้งตัว ยังปิดปากแม่นางสุ่ยอยู่เมื่อเห็นข้า แววตาเขาก็สั่นไหว รีบปล่อยมือทันทีแม่นางสุ่ยตกใจจนน้ำตาร่วง แต่นางไม่ได้ส่งเสียงร้อง แม้แต่เสียงสะอื้นก็ไม่มีข้าจ้องหน้าเขาแ
สตรีขี่ม้าออกศึก บทที่ 1604
สุดท้ายข้าก็ทำได้เพียงลอบเฝ้าติดตามแม่นางสุ่ยในเงามืดข้าคิดว่า ฆาตกรที่ฆ่าล้างครอบครัวนาง ย่อมต้องมีแรงจูงใจเป็นแน่หากโหดเหี้ยมถึงเพียงนี้ ไม่เพราะรัก ก็ต้องเพราะแค้น หรือไม่ก็เพราะเงินทอง อย่างไรเสียย่อมต้องมีสักอย่างแม่นางสุ่ยยังมีชีวิตอยู่ แล้วฆาตกรจะสามารถหลบหนีไปได้อย่างสงบเช่นนั้นหรือ?มีความเป็นไปได้หรือไม่ว่า พอเรื่องราวเงียบไปแล้ว ฆาตกรจะย้อนกลับมาฆ่านางอีกครั้ง?การคาดคะเนนี้ดูจะมีเหตุผล แต่ประเด็นสำคัญคือ ข้าไม่อาจหาทิศทางอื่นได้อีกแล้วเถ้าแก่สวีเดิมทีจ้างแม่นมมาคอยดูแลแม่นางสุ่ย แต่แม่นางสุ่ยนั้นหวาดกลัวคนแปลกหน้าอย่างยิ่ง ดังนั้นเถ้าแก่สวีจึงได้แต่ขอร้องให้เพื่อนบ้านโดยรอบแวะเวียนมาดูบ้าง ส่งอาหารมาให้บ้างมารดาของหลิวเซิ่งจะมาทุกวันเว้นวัน เพื่ออาบน้ำล้างหน้าให้แม่นางสุ่ย คอยดูแลให้สะอาดเรียบร้อยข้าพบว่าตระกูลหลิวยังปฏิบัติต่อนางด้วยดี เพียงแต่หลิวเซิ่งผู้นั้นกลับไม่เคยมา หนึ่งคือเขาต้องกลับไปยังโรงเรียน สองคืออาจเพราะในใจก็ยังมีความคับแค้นอยู่บ้าง เพราะคำกล่าวหาของแม่นางสุ่ยที่ทำให้เขาต้องติดคุกอยู่ช่วงหนึ่งชายหนุ่มผู้เป็นบัณฑิตย่อมมีความเย่อหยิ่งในใจบ้าง
