Share
บทที่ 164 นั่งรถม้าพระที่นั่งมังกร
Related chapters
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 165 คนงานชั่วคราว
เมื่อมองดูดวงตาที่ใสกระจ่างของเย่จั้นแล้ว เย่จิ่งอวี้ก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นในใจ"ข้าจะจัดการสืบเรื่องนี้ให้ถึงที่สุดอย่างแน่นอน เพื่อไม่ให้ผิดต่อความไว้วางใจของเสด็จอา"เย่จั้นยิ้มอย่างสง่างามและพูดอย่างอ่อนโยน "ตอนนี้ต้าโจวมีความอดอยากไปทั่วแคว้น มีคนตายด้วยความหิวโหยอยู่ทุกแห่งหน ทั้งยังมีคนชั่วจงใจที่จะสร้างปัญหา ฝ่าบาทไม่จำเป็นต้องเปลืองเวลาในเรื่องเล็กน้อยเช่นนี้"เมื่อดูจากกิริยาและวาจาของเย่จั้นแล้ว อินชิงเสวียนก็ไม่สามารถเชื่อมโยงได้ว่าชายหนุ่มที่หล่อเหลาเช่นนี้จะเป็นคนเดียวกับนักรบที่แสนเยือกเย็นผู้นั้นได้นี่คงเป็นแม่ทัพที่คนโบราณบรรยายไว้กระมังท่วงท่าสง่างามของเย่จั้นนั้นไม่ได้เกิดขึ้นเพียงผิวเผิน แต่ฝังอยู่ในกระดูกของเขา แม้ว่าเขาจะอ่อนโยนสง่างาม แต่กลับทำให้คนไม่อาจเพิกเฉยต่อความเฉียบคมในดวงตาที่ฉายแววออกมาเป็นครั้งคราวของเขาได้อาจเป็นเพราะรู้สึกถึงการจ้องมองของอินชิงเสวียน เย่จั้นจึงเหลือบมองนางแวบหนึ่ง อินชิงเสวียนรู้สึกประดักประเดิด จึงเบือนหน้าหนีไปอีกด้านอย่างรวดเร็วเย่จิ่งอวี้ยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยและหัวเราะเบาๆ "ตอนนี้มีมาตรการตอบโต้สำหรับทุกสิ่งแล้ว เชื
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 166 นักฆ่า
อินชิงเสวียนรีบเข้าไปช่วยประคองเย่จิ่งอวี้ทันที เมื่อได้กลิ่นสุราจางๆ บนร่างกายของเขา ก็ขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัวหมอนี่กับเย่จั้นดื่มสุราไปถึงสามไห ไม่เมาก็แปลกแล้วแต่ก็เห็นได้ว่าเขามีความสุขจริงๆ เขาผ่อนคลายมากเมื่ออยู่กับเย่จั้น ซึ่งเป็นสิ่งที่หาได้ยากจริงๆนางกับเย่จั้นช่วยประคองเย่จิ่งอวี้ซ้ายขวา และเดินลงไปตามขั้นบันไดหยกขาวทีละขั้นฉินเทียนและผู้อื่นก็รีบเดินเข้ามาทันที"ฝ่าบาท!"แต่เย่จิ่งอวี้โบกมือให้เขาหลบไป"ข้าไม่เป็นไร พวกเจ้าทุกคนถอยไป"ขณะที่พูด คนก็เดินมาถึงประตูแล้วเย่จั้นกำชับเสียงเบา "ฝ่าบาทเมาแล้ว พวกเจ้าขับรถม้าช้าหน่อย""พ่ะย่ะค่ะ"ทุกคนขานรับ และช่วยประคองเย่จิ่งอวี้ขึ้นรถม้าอินชิงเสวียนก็ขึ้นรถตาม เห็นเย่จิ่งอวี้พิงเบาะอยู่ ใช้มือข้างหนึ่งจับหน้าผาก ขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาดูไม่สบายตัวอย่างมาก อินชิงเสวียนก็อดไม่ได้ที่จะพูดว่า "ในเมื่อฝ่าบาททรงทราบว่าการดื่มมากเกินไปทำให้รู้สึกไม่สบายตัว เหตุใดถึงยังดื่มหนักเช่นนี้"เย่จิ่งอวี้พูดด้วยน้ำเสียงสับสน "ข้าดีใจมาก จึงดื่มมากไปหน่อย เจ้าไม่ต้องพูดอะไรแล้ว"อินชิงเสวียนมองดูเขาแล้วพูดว่า "ไม่เคยได้ยิน
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 167 รู้จักกลัวแล้วรึ
กลิ่นสุราอ่อนๆ โชยมาจากคนข้างๆ อินชิงเสวียนไม่ต้องมองก็รู้ได้ทันทีว่าเป็นเย่จิ่งอวี้ที่อุ้มนางออกมาในนาทีชีวิตความเป็นความตายเช่นนี้ จะมีแก่ใจมาโวยวายได้อย่างไร อินชิงเสวียนคว้าฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้าย จับเสื้อผ้าของเย่จิ่งอวี้ไว้แน่น"มีนักฆ่าอยู่ข้างนอก จะถอยกลับไปที่ไหนได้"เสียงหัวเราะขันๆ ดังขึ้นเหนือศีรษะ"เจ้าเก่งกล้ามากไม่ใช่หรือ คราวนี้เจ้ากลัวแล้วรึ"ทันทีที่เย่จิ่งอวี้หมุนแขน เขาก็พาอินชิงเสวียนไปหลบข้างหลังตัวเองทันที เพียงขยับข้อมือ มีดสิ้นอันแสนประณีตก็โผล่ออกมาจากแขนเสื้อ แล้วแทงไปยังหน้าอกของคนถือมีดในเวลานี้ มีกระบี่อีกเล่มแทงมาจากด้านนอกรถ เย่จิ่งอวี้วางมือข้างหนึ่งลงบนพื้นและเอนตัวไปด้านหลังเพื่อหลบกระบี่ของศัตรู เตะเท้าขวาโดนมือของชายผู้นั้น แล้วพับแขนเสื้อขึ้น และแย่งกระบี่ยาวของชายผู้นั้นไปชุดการเคลื่อนไหวรวดเร็วดั่งสายน้ำไหล และจบในคราวเดียวอินชิงเสวียนอยู่ในอาการตกตะลึงโดยสมบูรณ์ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีใครที่สามารถแสดงฝีมือด้านวรยุทธ์ที่ทรงพลังและมั่นคง ทว่าแต่เป็นอิสระและสง่างามขนาดนี้ได้เย่จิ่งอวี้ถือกระบี่ยาวอยู่ในมือ ครั้นแล้วท่วงท่าของเขาก็แข็งแกร
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 168 เราใกล้กันเกินไปแล้วกระมัง
คุณธรรมบ้าบออะไร นางแค่พูดความจริงอินชิงเสวียนเอียงร่างของตัวเองไปด้านข้างไอแห้งๆ แล้วพูดว่า "ฝ่าบาท เราใกล้กันเกินไปแล้วกระมัง"ขนพองสยองเกล้าไปหมดแล้วเย่จิ่งอวี้หัวเราะ และเร่งม้าของเขาอีกครั้งอินชิงเสวียนตกใจ รีบคว้าแผงคอม้า แต่กลับถูกเย่จิ่งอวี้ดึงมือนางลง"ถ้าเจ้าไม่อยากให้ม้าสะบัดพวกเราลงทั้งคู่ ก็หาที่อื่นจับซะ"อินชิงเสวียนไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องกุมบังเหียนกับเขา หวังว่าจะเข้าไปในวังเร็วๆ รีบยุติการเดินทางที่น่าอับอายนี้ด่วนๆหลังจากเงียบไปสักพัก ในที่สุดก็เห็นประตูวังอินชิงเสวียนอดไม่ได้ที่จะรู้สึกดีใจ"ฝ่าบาท ให้กระหม่อมลงเดินเถอะ"เย่จิ่งอวี้ไม่พูดอะไร ขาทั้งคู่กระตุ้นท้องม้า ขี่ม้าเข้าไปในวังจนกระทั่งมาถึงตำหนักเฉิงเทียน เย่จิ่งอวี้จึงลงจากหลังม้าบางทีเขาอาจจะยังเมาอยู่นิดหน่อย ตอนที่ก้าวเดินตัวโซเซเล็กน้อยอินชิงเสวียนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นจึงเอื้อมมือไปประคองเย่จิ่งอวี้ถือเสียว่าเห็นแก่ที่เขาช่วยชีวิตนางไว้เมื่อครู่หลี่เต๋อฝูได้ถือตะเกียงวิ่งออกมาแล้ว"ฝ่าบาท พระองค์กลับมาแล้ว!"จากนั้นดวงตาอันคมกริบของเขามองเห็นเลือดบนร่างกายของเย่จิ่งอ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 169 เทวดาตัวน้อย
ในตอนนี้ อินชิงเสวียนได้กลับมาที่ตำหนักจินหวูแล้วเมื่อเห็นคราบเลือดบนเสื้อผ้าของนาง ยายหลี่ อวิ๋นฉ่าย และเสี่ยวอานจื่อก็ตกใจไปตามๆ กัน"เสี่ยวเสวียนจื่อ เจ้าได้รับบาดเจ็บรึ ได้รับบาดเจ็บที่ใด"อินชิงเสวียนสงบสติอารมณ์ได้แล้วในตอนนี้ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขาอ่อนอยู่บ้างนางนั่งบนเก้าอี้ หยิบน้ำขึ้นมาจิบ"ไม่เป็นไร เป็นเลือดของคนอื่น"แล้วจึงเล่าเรื่องการลอบสังหารฮ่องเต้ให้พวกเราฟังเสี่ยวอานจื่อปิดปากด้วยความตกใจ"ผู้ใดกล้าลอบปลงพระชนม์ฝ่าบาท"อินชิงเสวียนยักไหล่"ข้าจะรู้ได้อย่างไร แต่อย่างไรก็ไม่มีอันตรายใดๆ ท่านอ๋องสิบสามจับตัวนักฆ่าได้แล้ว พวกเจ้าทุกคนก็ออกไปได้แล้ว ข้าอยากจะอยู่เงียบๆ"เมื่อเห็นใบหน้าของอินชิงเสวียนซีดลง ทุกคนก็ถอยออกไปอย่างรู้สถานการณ์อินชิงเสวียนสงบจิตใจ เดินไปที่เตียงเมื่อเห็นเสี่ยวหนานเฟิงยกกำปั้นเล็กๆ ขึ้น กำลังนอนหลับสนิท นางก็อดยิ้มไม่ได้นางก้มศีรษะลงและจูบใบหน้าเล็กๆ ของลูก ถอดผ้าคาดเอว และถอดเสื้อคลุมที่เปื้อนเลือดออกในตอนนี้เองนี้ กล่องเล็กๆ อันประณีตก็ร่วงจากอกเสื้อของนาง ซึ่งนั่นก็คือกล่องชาชื่อหั่วที่เย่จั้นมอบให้นางอินชิงเสวียนทิ้งเ
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 170 ลูกกตัญญู
บุรุษผู้นั้นยิ้มเยาะ"อย่างเจ้าน่ะหรือ จะเข้าไปในจวนจิ้งอ๋องได้"ฟางรั่วกัดริมฝีปาก และไม่พูดอะไรอีกบุรุษผู้นั้นมองไปข้างหน้า พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา "คนเหล่านั้นล้วนเป็นชาวยุทธ์ พวกเขาไม่รู้จักตัวตนของเจ้าและข้า แม้ว่าพวกเขาจะถูกจับได้ แต่ก็ให้ปากคำไม่ได้ ไม่ต้องกังวล"ฟางรั่วโค้งคำนับเล็กน้อย "ข้านอยทราบแล้ว"นางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า "น่าเสียดายที่โอกาสในการกำจัดเย่จิ่งอวี้นั้นสูญเปล่า เรามีนักธนูพิษหลายสิบคน หากเราใช้กำลังเต็มที่ บางที..."ใบหน้าของบุรุษผู้นั้นเปลี่ยนเป็นเย็นชา และพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "เจ้าอยากให้ข้าเดิมพันด้วยชีวิตของชิงเสวียนงั้นรึ"ฟางรั่วก้าวถอยหลังด้วยความตื่นตระหนก"ข้าน้อยมิกล้า ข้าน้อยสำนึกผิดแล้ว"บุรุษผู้นั้นตะคอกอย่างเย็นชา "ออกไป"หลังจากที่ฟางรั่วจากไป ดวงตาของบุรุษผู้นั้นก็ค่อยๆ สงบลงเขาแบมือขวาออก กลางฝ่ามือมีหยกสำชมพูชิ้นหนึ่งอยู่ ที่มุมจี้หยกสลักคำว่าเสวียนตัวเล็กๆเมื่อมองดูตัวอักษรน่ารักกระจิริด ดวงตาของบุรุษผู้นั้นก็แสดงความอ่อนโยนที่หาได้ยากหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เก็บจี้ไว้ในอ้อมแขน ดับเทียนแล้วเหาะลอยไปวันต่อมาอินชิง
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 171 ข้าไม่มีทางไม่ชอบเจ้า
จู่ๆ เย่จิ่งอวี้ก็นึกถึงคำพูดของอินชิงเสวียน จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเขาพอเข้าใจที่พระสนมแต่ละตำหนักตัดเย็บเสื้อผ้าให้ลูก อย่างไรเสียพวกนางเหล่านี้มักออกอุบายอย่างไม่สิ้นสุดเพื่อแย่งชิงความโปรดปราน แต่เมื่อพวกนางมาตามคำสั่งของไทเฮา เย่จิ่งอวี้จึงอดคิดมากไม่ได้เมื่อเห็นฝ่าบาทนิ่งเงียบไม่พูดจา หลี่เต๋อฝูค้อมเอวลงและถามว่า "ฝ่าบาท ต้องการพบหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?"เย่จิ่งอวี้คิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดขึ้น "ให้พวกนางเข้ามาทั้งหมด"ทันใดนั้นก็พูดขึ้นอีกว่า "ช้าก่อน เรียกเสี่ยวเสวียนจื่อเข้ามาก่อน""พ่ะย่ะค่ะ"หลี่เต๋อฝูรีบส่งคนไปยังตำหนักจินหวูทันที พร้อมกับให้เหล่าพระสนมแต่ละตำหนักรออยู่ด้านนอกก่อนครู่หนึ่งแม้ว่าดวงอาทิตย์จะส่องแสงเจิดจ้า แต่ก็ไม่มีใครรู้สึกร้อนเกินไป นี่ถือเป็นโอกาสที่หาได้ยากที่จะได้พบฝ่าบาท ดังนั้นจึงต้องคว้าทุกสิ่งทุกอย่างไว้ลู่จิ้งเสียนหยิบกระจกเล็กๆ ออกมา และหยิบลิปสติกออกมาเติมหน้าให้ตัวเองซูฉ่ายเวยก็ไม่ยอมแสดงให้เห็นว่าตนด้อยกว่า จึงตบแป้งคุชชั่นอีกชั้นหนึ่งให้ตัวเอง ทำให้คิ้วดอกท้อของนางดูละเอียดอ่อนและสวยงามยิ่งขึ้นเพื่อที่จะรักษาดอกท้อสีทองแห่งคว
สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 172 เจ้าชอบก็ดีแล้ว
ซูฉ่ายเวยอึ้งไปชั่วขณะนางเพียงแค่อยากได้หน้า และนางคงจะมีความสุขไปหลายวันหากได้รับคำชมเพียงเล็กน้อย ไม่คิดว่าฝ่าบาทจะประทานตำแหน่งพระสนมให้นาง?ไม่ได้หูฝาดใช่ไหม?อินชิงเสวียนพูดขึ้นข้างๆ "พระนางสนม ยังไม่ก้มหัวแสดงความเคารพขอบพระทัยฝ่าบาทอีก"ซูฉ่ายเวยจึงได้สติขึ้นมา คุกเข่าลงพื้นด้วยความตื่นเต้น และก้มคำนับซ้ำแล้วซ้ำเล่า"กระหม่อมขอบพระทัยในพระกรุณาธิคุณของฝ่าบาท กระหม่อมจะจัดการเรื่องวังหลังให้ดี เพื่อแบ่งเบาความกังวลของไทเฮาและฝ่าบาทเพคะ""ลุกขึ้นเถอะ"เย่จิ่งอวี้พูดเสียงราบเรียบ ไม่แสดงความรู้สึกใดๆถึงกระนั้น ลู่จิ้งเสียนยังคงโกรธมากจนกัดฟันกรอด แต่นางยังคงต้องอดกลั้นความโกรธไว้ในใจ พลางบิดเอวเพื่อส่งเสื้อผ้าที่เหล่าข้าหลวงหญิงตัดเย็บขึ้นถวาย"ฝ่าบาท นี่คือเสื้อผ้าที่กระหม่อมใช้ผ้าเจ็ดสีในการตัดเย็บ หากดาวมงคลได้สวมใส่ ก็จะมีโชคลาภและอายุยืนยาวอย่างแน่นอนเพคะ"เย่จิ่งอวี้กวาดตามองผ่านๆ"วางลงเถอะ"คนอื่นๆ ก็ทยอยกันนำเสื้อผ้ามาถวายเย่จิ่งอวี้ไม่ได้แสดงท่าทีสนใจมากนัก จนกระทั่งมาถึงสวีจือย่วน เขาจึงก้มศีรษะมองดูสีสันเรียบง่าย อินชิงเสวียนน่าจะชอบเด
Latest chapter
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 836 ผู้วิเศษอยู่ที่นี่
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 835 ในที่สุดข้าก็หาเจ้าพบแล้ว
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 834 เจ้าเป็นใครกันแน่
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 833 ข้ากำลังเป็นห่วงนาง
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 832 เสียงสังหาร
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 831 การค้นพบของเก่อหงยวน
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 830 เทคโนโลยีการพิมพ์สามมิติ
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 829 ไร้ข่าวคราว
- สนมร้างรักขอทวงบัลลังก์ บทที่ 828 แปลกแยก
