บทที่ 17 ผันน้ำจากใต้สู่เหนือ

อินชิงเสวียนเงยหน้าขึ้น ภาพใบหน้าหล่อเหลาก็ปรากฎในดวงตา

เธอรีบเช็ดน้ำตา ลุกขึ้นยืน แล้วฉีกยิ้ม

"ท่านพี่ทหาร เจ้ามาแล้วหรือ"

บนขนตาของเธอยังมีคราบน้ำตา มองดูแล้วน่าสงสารจับใจ

เย่จิ่งอวี้ขมวดคิ้วเบาๆ มองดูดวงตาที่เปรอะเปื้อนน้ำตาคู่นั้น ก็รู้สึกไม่สบายในใจ

"ข้ากำลังถามเจ้า ใครรังแกเจ้า?"

อินชิงเสวียนสูดหายใจแล้วพูดว่า "ไม่มีใครรังแกข้าหรอก ข้าแค่คิดถึงบ้าน"

เย่จิ่งอวี้ส่งเสียงในลำคอ "ในเมื่อติดบ้านขนาดนั้น แล้วเข้าวังมาทำไม?"

อินชิงเสวียนยิ้มแห้งๆ แล้วพูดว่า "คนเรามักมีหลากสิ่งหลายอย่างที่ต้องจำยอม ท่านพี่ทหาร เจ้าได้ซื้อเนื้อมาให้ข้าไหม?"

ดวงตาของเย่จิ่งอวี้ฉายแววมืดลง

"หอฉงฮวาของพวกเจ้าไม่ได้รับของพระราชทานจากฝ่าบาทหรือ?"

"เอ่อ..."

อย่าบอกนะว่าฮ่องเต้ประทานเนื้อไปให้หอฉงฮวา?

เย่จิ่งอวี้ถามต่อว่า "เจ้านายของพวกเจ้าไม่ได้แบ่งอาหารให้พวกเจ้าสักนิดเลยหรือ?"

"เอ่อ...เจ้านายของพวกเราก็ไม่ได้มีเนื้อทานเลย ต่อให้แบ่งให้บ่าว มันก็มีแค่นิดเดียวจะพอทานได้อย่างไร ท่านพี่ทหาร ครั้งหน้าเจ้าซื้อเนื้อมาให้ข้าเถอะ เช่นนี้ข้าก็สามารถแอบทำทานเองได้แล้ว"

อินชิงเสวียนมโนแต่งเรื่องขึ้น ทว่าใน