ตอนที่14ยั่งยืน

เหมยจิ้งกับถานถานรับไก่จากโจวชวี่และชูอวี่ไปอย่างกระตือรือร้น ท่านทั้งสองเดินคุยกันอย่างสนิทสนม ขณะที่ถานถานยิ้มแย้มพูดกับเหมยจิ้งด้วยความอารมณ์ดีว่า

"พี่เหมยจิ้งตามข้ามาเถอะ ยังดีที่ด้านหลังมีบ่อน้ำ พวกข้าแวะเวียนมาใช้บ้างบางครั้งจึงไม่ร้างเลย น้ำใสสะอาดเชียว"

เหมยจิ้งพยักหน้า รอยยิ้มสดใสยิ่งขึ้นเมื่อนึกถึงน้ำใสๆ ในบ่อ

“อย่าลืมจับไก่ขังไว้บางส่วนแล้วเราจะเริ่มให้อาหารมันเพื่อเลี้ยงพวกมันให้ขยายพันธุ์ก่อนจะทำมาทำอาหารนะ” จือจื่อพูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มๆ

“พรุ่งนี้ข้าน้อยจะสร้างเล้าไก่เสียใหม่ขอรับ” หนานซ่งพูดเบาๆ จือจื่อพยักหน้ายิ้มๆ หันกลับมามองสองหนุ่มที่กำลังจัดฟืนที่หยิบติดมือมาด้วย และวางกองไม้ลงในที่ที่เหมาะสมสำหรับการก่อไฟ

"ก่อไฟหรือ…ว๊าวจริงสินี่ยุคโบราณสินะฮ่าาา พวกเจ้ามาเถอะ ข้าจะก่อไฟเอง" จือจื่อพูดด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหยิบเอาไม้มาสองชิ้นเพื่อจะปั่นให้เกิดความร้อนและเปลวไฟ

"นะๆๆๆ นายหญิง ท่านก่อไฟเป็นหรือขอรับ มันยากนะขอรับ" โจวชวี่พูดด้วยความสงสัย ขณะมองการกระทำของจือจื่อด้วยความไม่ค่อยมั่นใจ

จือจื่อยิ้มอย่างมั่นใจและตอบกลับไป 

"ไม่ต้องห่วงน่า เชื่อมือข้าเถอะระดับนี้แล้ว" ทั้งสองแฝดหันมองหน้ากันแล้วก็ยอมถอยออกมา ให้จือจื่อได้แสดงฝีมือ

ครึ่งชั่วยามผ่านไป จือจื่อก็เริ่มรู้สึกว่ามันไม่ง่ายเหมือนที่คิด เหงื่อเริ่มซึมบนหน้าผากของเธอ แต่ก็ยังไม่ยอมย่อท้อ พยายามอย่างหนักเพื่อให้ไม้มันติดกันและเกิดไฟขึ้นมา

จนในที่สุด หนานซ่งเดินเข้ามาใกล้และพูดขึ้นด้วยความเกรงใจ

"นายหญิงขอรับ ให้เป็นหน้าที่ของสองคนนั่นเถอะ ขอให้ท่านนั่งพักเสียหน่อย ก่อนนั้นอยู่ในวังหลวงคงไม่เคยทำเรื่องอะไรแบบนี้ ถึงจะคิดว่าง่ายแต่มันยากขอรับ"

จือจื่อยิ้มเจื่อนๆ พร้อมกับปาดเหงื่อบนหน้า เธอถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า 

"ก็ได้ ข้านะน่ะอยากจะลองดู แต่วันนี้โชคคงไม่เข้าข้าง"

ทันใดนั้น ซูอวี่ก็หยิบหินเหล็กไฟออกมาจากอกเสื้อ 

"พรึ่บ" ไฟติดขึ้นมาง่ายดายอย่างไม่คาดคิด ทุกคนต่างก็หันไปมองอย่างตกใจ

ซูอวี่ค่อยๆ จ่อเปลวเพลิงลงในกองเชื้อฟืน แล้วหาท่อนฟืนมาวางทับด้านบนอย่างเบามือ ใบหน้าของเขาดูพอใจเมื่อเห็นว่าไฟกำลังติดอย่างรวดเร็ว

"แหม มีของแบบนี้ก็ไม่บอกปล่อยข้าให้เหนื่อยแทบตาย" จือจื่อพูดพลางหัวเราะออกมาอย่างขำขัน ก่อนจะลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปที่กองไฟที่กำลังเริ่มติด

"ก็นึกว่านายหญิงท่านจะเล่นสนุกนี่ขอรับ" ซูอวี่พูดด้วยเสียงอ่อนๆ 

"ถ้าบอกก็อาจจะไมไ่ด้เห้นความตั้งใจของนายหญิงนะสิครับ"

ทั้งสองแฝดหัวเราะพร้อมกัน และจือจื่อก็ยิ้ม รู้สึกได้ถึงบรรยากาศที่อบอุ่นท่ามกลางความยากลำบาก แต่พวกเขาก็ยังคงสร้างความสุขและเสียงหัวเราะให้กันได้ มองไปที่กองไฟที่ติดแล้ว พร้อมกับคิดในใจว่า

"ไม่มีอะไรยากเกินไปหรอกน่า"

จือจื่อดีดนิ้วเปาะเสียงดังลั่นในอากาศ ก่อนจะพูดออกมาด้วยท่าทางเหมือนคนที่เพิ่งนึกอะไรออก

"อะ ข้านึกออกแล้ว ความสะดวกสบายนี้ของมันต้องมี ข้าจะสร้างเตาแก๊ส"

ซูอวี่และโจวชวี่หันมามองหน้ากัน แล้วขมวดคิ้วพร้อมกัน พูดออกมาเสียงดังพร้อมกันว่า

"มันคืออะไรขอรับ"

จือจื่อยิ้มกว้างและทำท่าทางตื่นเต้นอย่างมาก จนแทบจะกระโดดโลดเต้น

"มันคือแท่น... แท๊นนนนนน... เตาแก๊ส ข้าจะสร้างเตาแก๊ส เปิดปุ๊บติดปั๊บ ใช้กันยาวๆ" จือจื่อลูบมือไปมาในอากาศเหมือนกำลังร่างสิ่งที่พูดออกมาในจินตนาการของตัวเอง

ซูอวี่และโจวชวี่ยังทำสีหน้างุนงง มองกันไปมาด้วยความสับสน จากนั้นซูอวี่ก็พูดขึ้นเสียงเบาๆ แต่ชัดเจนว่า

"มันคืออะไรเหรอขอรับ ข้าคิดว่ามันดูจะไม่ใช่เรื่องที่พวกเราเคยได้ยินมาก่อน..."

"ไม่ต้องงงหรอก" จือจื่อพูดอย่างมั่นใจ 

"ปกติเราก็ขับถ่ายและมีผักผลไม้เศษซากผักเน่าเปื่อย นั่นแหละที่ข้าคิดถึง การทำแก๊สจากสิ่งเหล่านี้คือสิ่งที่ข้าคิดว่า มันสะดวกสบายและง่ายที่สุดในตอนนี้"

ทั้งสองคนยังคงทำสีหน้างุนงง ส่ายหน้ากันไปมาเหมือนยังไม่เข้าใจ แต่ก็ยิ้มออกมาให้กับจือจื่ออย่างเข้าใจว่าจือจื่อคงกำลังเพ้อฝันไปไกล

"ปล่อยนางไปเถอะ พี่ใหญ่...หญิงอ้วนนางมักจะชอบฝันกลางวัน" ซูอวี่กระซิบกับโจวชวีเบาๆ ขณะที่ทั้งสองยังคงพยักหน้าในความไม่เข้าใจ

"ใช่ๆ ... เรื่องนี้คงต้องใช้เวลาให้เข้าใจล่ะนะ" โจวชวีพูดพร้อมกับหัวเราะเบาๆ ดูเหมือนเขาจะไม่ได้จริงจังกับคำพูดของจือจื่อมากนัก