ตอนที่13พึ่งพาตัวเอง

 "ถานถานเจ้าไปทำความสะอาดให้องให้นายหญิง"

 หนานซ่งสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบๆ หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าหันมามองเขาก่อนจะยิ้มให้

 "ไม่เกินหนึ่งชั่วยามเจ้าค่ะ ข้าน้อยจะจัดการให้เรียบร้อย" ถานถานรับปากอย่างมั่นใจ ก่อนที่จะก้มศีรษะและหันไปทางเหมยจิ้งที่ยืนอยู่ข้างๆ

"ข้าไปช่วยเจ้าด้วย" เหมยจิ้งพูดขึ้น พร้อมยิ้มให้กับถานถาน สองสาวเดินจากไปพร้อมกันอย่างรวดเร็ว

หนานซ่งหันไปทางจือจื่อ ยิ้มและกล่าวด้วยความเคารพ

"เชิญนายหญิงทางนี้ขอรับ ที่นั่นสะอาดพอให้ได้นั่งขอรับ ส่วนข้าน้อยจะไปช่วยทั้งสองคนจับไก่"

จือจื่อพยักหน้ารับ ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่หินอ่อนก้อนใหญ่ที่ดูเหมาะแก่การนั่งพักผ่อน

หนานซ่งและสองแฝดเดินไปยังประตูใหญ่ของจวน จือจื่อหันหลังให้พวกเขาแล้วถอนหายใจยาว เหมือนกำลังผ่อนคลายความกังวลที่สะสมมานาน

 "อย่างน้อยก็ไม่แย่นะ ทุกคนดี แวดล้อมดี และชีวิตแสนสบายดี..." เธอพูดเบาๆ พลางบิดขี้เกียจด้วยท่าทางผ่อนคลาย

 "เฮ้อ สาวแก่อย่างฉัน จะต้องเอาตัวรอดได้สิน่าฮุๆๆ ไม่มีอะไรในโลกที่จือจื่อทำไม่ได้ยกเว้นการมีผัว..." จือจื่อพูดเล่นหัวเราะกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะพูดต่อ

"ก็สเปคฉันคือเทพเซียนนี่น่า ฮึ ถ้าไม่หล่อไม่ดีเหมือนเทพเซียน ไม่ต้องมาพูดกัน"

หันมองรอบๆ กาย บ้านหลังใหญ่ที่ตั้งอยู่ท่ามกลางความสงบ ดูเหมือนจะเป็นสถานที่ที่พอเหมาะพอดีสำหรับการพักผ่อนและสร้างฐานชีวิตใหม่ให้กับตัวเอง

"จวนใหญ่อลังการขนาดนี้ ไม่ใช่แค่ที่ซุกหัวนะ... แต่จือจื่อสัญญาว่าจะทำให้มันเป็นสวรรค์บนโลกใบใหม่ของจื่อจื่อเอง"

พูดพลางมองไปยังห้องต่างๆ ที่ยังมีหยากไย่และฝุ่นจับหนาเตอะ ในใจจือจื่อคิดถึงอนาคตที่เธอต้องจัดการ สร้างทุกสิ่งทุกอย่างให้ดีขึ้นจากวันนี้ไป จะต้องเปลี่ยนเป็นชีวิตให้ที่เต็มไปด้วยความสุขและความรุ่งเรือง แม้จะมีเพียงตัวเองและผู้ร่วมทางไม่กี่คน แต่จือจื่อก็มั่นใจว่าจะสามารถพิชิตทุกสิ่งที่ต้องการได้ในที่สุด

เพียงไม่ถึงหนึ่งชั่วยาม เหมยจิ้งกับถานถานที่เข้ากันได้ดีก็เดินเข้ามาหาจือจื่อ พร้อมเสียงหัวเราะคิกคักที่ดังไปทั่ว

"นายหญิงเจ้าขารอนานไหมเจ้าค่ะ เหมยจิ้งกับถานถาน เราเก็บลูกพรุนสุกมาฝากด้วยเจ้าค่ะ" 

ถานถานที่ถือกระโปรงสีหม่นห่อหุ้มลูกพรุนมามากมาย เดินมาหยุดข้างๆ หินก้อนใหญ่ที่คล้ายโต๊ะ แล้วเทลูกพรุนสีม่วงอมแดงลงบนหินอย่างระมัดระวัง บางลูกเป็นสีม่วงเข้มที่ดูเด่นสะดุดตา

จือจื่อตาโตด้วยความตื่นเต้นและยิ้มกว้างเมื่อเห็นลูกพรุนหลากสีสวยงามนั้น

"โอ้โห้ น่ากินจัง"

พูดอย่างตื่นเต้น ถานถานยิ้มก่อนจะยื่นมือออกไปเลือกหยิบลูกพรุนสีม่วงเข้มและใหญ่ที่สุด ที่ดูเหมือนจะหวานที่สุดจากกอง ลูกพรุนที่มีกลิ่นหอมกรุ่นส่งกลิ่นลอยตามลมมา ทำให้จือจื่ออดไม่ได้ที่จะยิ้ม

จากนั้นจือจื่อกัดลูกพรุนเข้าไปคำใหญ่ พลันดวงตากลมโตของก็เหมือนจะยิ้มได้กว้างขึ้น

"อือ อร่อยจัง" จือจื่อพูดด้วยความพอใจ ขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความประทับใจในรสชาติที่หอมหวานและเปรี้ยวเล็กน้อย ก่อนจะหันไปยิ้มให้เหมยจิ้ง

เหมยจิ้งยิ้มตอบกลับ พร้อมหยิบลูกพรุนอีกสามลูกส่งให้จือจื่อ

"ด้านหลังมีต้นพรุนที่สุกกำลังพอดี เจ้าค่ะ พอจะรองท้องได้กว่าท่านพ่อบ้านกับสองแฝดจะนำอาหารมา" 

เหมยจิ้งพูดอย่างอ่อนโยน พลางยิ้มให้กับจือจื่อที่ดูเหมือนจะเพลิดเพลินกับลูกพรุนอยู่ไม่น้อย

จือจื่อพยักหน้ารับ ด้วยความรู้สึกที่ผ่อนคลาย และค่อยๆ กัดลูกพรุนในมืออีกคำหนึ่ง ก่อนจะพูดออกมา

"เรามากินด้วยกันเถอะ" สายลมเย็นๆ พัดผ่าน ทำให้บรรยากาศรอบๆ ยิ่งดูสดชื่นไปด้วย เสียงพูดคุยของทั้งสามดังไปทั่วสวนของจวนร้าง จือจื่อยิ้มให้เหมยจิ้งและถานถาน ก่อนจะหยิบลูกพรุนขึ้นอีกลูกและส่งให้เหมยจิ้งกินบ้าง เหมยจิ้งรับไปพร้อมกับรอยยิ้ม และทั้งสองก็นั่งกินลูกพรุนกันอย่างมีความสุข เสียงหัวเราะและการพูดคุยกันเบาๆ ทำให้สถานที่ร้างๆ ดูสดชื่นขึ้นมาอย่างไม่คาดคิด

จือจื่อรู้สึกได้ถึงความอบอุ่นจากการอยู่กับคนที่เชื่อใจได้ 

เพียงไม่นานพ่อบ้านหนานซ่ง โจวชวี่ และชูอวี่ก็กลับมาถึงจวน โดยที่ไหล่ของชูอวี่มีไก่ป่าพวงใหญ่ถูกมัดรวมกันไว้ ทั้งตัวผู้และตัวเมีย ขนฟูหนาและยังไม่ตาย ส่วนโจวชวี่ก็ถือพวงปลาตัวใหญ่นับสิบตัว ที่มีขนาดใหญ่มีความสดใหม่

"ฮือหือ เก่งจัง" จือจื่อเอ่ยชมด้วยเสียงเบา รอยยิ้มแสดงออกมาจากใบหน้าอย่างพอใจ เมื่อเห็นว่าทุกคนกลับมาพร้อมกับอาหารสดใหม่ที่สามารถนำมาทำเป็นมื้ออาหารได้ทันที ถานถานกับเหมยจิ้งก็พาลตื่นเต้นไปด้วย ต่างก็เดินเข้าไปใกล้แล้วมองดูของที่นำกลับมา

"บ่วงของนายหญิงใช้ได้ดีจริง และเบ็ดตกปลานั่นยังทำให้เราได้ปลาตัวใหญ่มากมาย" 

พ่อบ้านหนานซ่งพูดขึ้นด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความชื่นชม ท่ามกลางการสนทนา เขายิ้มให้จือจื่อด้วยความเคารพ ที่เต็มไปด้วยความประทับใจในจือจื่อ

"เจ้านี่สุดยอดจริงๆนายหญิงบ่วงของเจ้าทำเอาข้าคาดไม่ถึงเพียงนี้ต่อไปเราจะมีไก่กินตลอดไก่ป่าชุกชุมบ่วงของเจ้าช่วยเราได้มากทีเดียว"

จือจื่อพยักหน้าเบาๆ และยิ้มให้กับทุกคน ทันใดนั้นก็เริ่มตระหนักถึงความสำคัญของการได้พึ่งพาตัวเองแบบนี้สิชีวิต เข้าใจแล้วว่าแค่การอยู่รอดในโลกนี้จะต้องรู้จักใช้ความสามารถและการสร้างสิ่งใหม่ๆ ไม่ว่าความเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายก็ต้องมีวิธีที่จะจัดการสิ่งต่างๆ ด้วยตนเอง

"ดีมาก" จือจื่อพูดพลางยิ้มกว้าง 

"เราจะทำอาหารให้อร่อยที่สุด แล้วก็แบ่งปันกันกิน"พูดออกมาด้วยน้ำเสียงมั่นใจ พร้อมกับยิ้มให้กับทุกคนที่ยืนอยู่รอบตัว