บทที่ 33 เปิดตัว

หมอเค้กลืมตาขึ้นอย่างงัวเงีย รู้สึกถึงแสงแดดยามเช้าที่ลอดผ่านผ้าม่านหนาทึบเข้ามา ก่อนจะต้องชะงักเมื่อพบว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเธออยู่จากอีกฝั่งของเตียง

"มะ มองอะไร" เธอถามเสียงแผ่ว ใจเต้นแรงขึ้นทันทีที่รู้ตัวว่าระยะห่างระหว่างเขาและเธอนั้นแทบไม่มีอยู่เลย

"มอนิ่งครับ" ไคเลอร์ทักด้วยรอยยิ้มบาง ๆ มีแววความกวนซ่อนอยู่ในนั้น

ทำเอาอีกฝ่ายเม้มปากแน่น พยายามควบคุมสีหน้า ก่อนจะดึงผ้าห่มที่คลุมไหล่ออกมาจากกายพร้อมทั้งหยัดตัวขึ้น "ฉะ ฉันจะกลับแล้ว"

"ผมไม่อยากให้กลับ" ร่างสวยในอ้อมกอดถูกดันกลับมานอนอีกครั้ง โดยคนพูดประโยคสั้น ๆ กำลังทำให้เธอใจสั่นอย่างช่วยไม่ได้ ไม่รู้เพราะคำพูด หรือเพราะสายตาที่เขามองมาอย่างไม่ปิดบังความรู้สึกที่มีให้ต่อกันกันแน่

"ไม่ได้ เมื่อคืนก็ไม่ได้กลับ เพื่อนฉันเป็นห่วงแย่แล้ว" หมอเค้กเบนสายตาหนี หาข้ออ้างที่จะหนีจากสถานการณ์ที่รุนแรงต่อหัวใจ

"ถ้าหมอหมายถึงพี่การ์ตูน ไม่ต้องเป็นห่วง ผมบอกไปแล้ว" เธอเงยหน้าขึ้นทันที แววตาตื่นเมื่อได้ยินประโยคที่เพิ่งจบไป

"นะ นายความว่าไง"

"ก็เมื่อกี้พี่การ์ตูนโทรมา ผมก็เลยรับ แล้วบอกว่าหมอนอนค้างที่ห้องผม ไม่ต้องเป็นห่วง" หมอเค้กเบิก