ตอนที่ 19 ปลอบประโลม

เวลาล่วงเลยไปหลายวัน บัณฑิตหนุ่มเริ่มเดินได้อย่างมั่นคงขึ้น มือจับพู่กันเขียนได้อย่างคล่องแคล่วกว่าแต่ก่อน เขาเดินถือตำราในมือซ้ายยกขึ้นอ่าน ในขณะที่มืออีกข้างกำพัดบีบๆ คลายๆ ตามที่หมอหลินแนะนำเอาไว้

ขณะกำลังนั่งอ่านตำรา ท่ามกลางความเงียบสงบ เผิงเหยียนเฉิงได้ยินเสียงไอเบาๆ ลอยมาตามลม

เขาละสายตาจากตัวอักษรบนหน้ากระดาษ เดินออกมายังระเบียง เห็นเพียงร่างบางของลู่ซือหนาน กำลังยืนพิงเสาต้นหนึ่ง ดวงหน้าซูบซีด ผิวขาวจัดจนแทบจะกลืนไปกับชุดสีอ่อนที่นางสวม

สายลมพัดกระโปรงของนางปลิวเบาๆ นางไอออกมาอีกครั้ง ก่อนจะพยายามฝืนยืนตัวตรง

เผิงเหยียนเฉิงกำหมัดแน่นอยู่ข้างลำตัว ความห่วงใยถาโถมจนแทบจะระเบิดออกมา

‘ซือหนาน...’ เขาเรียกนางในใจ แต่ริมฝีปากกลับแน่นสนิท มองสบตากับเสี่ยวหลานที่นั่งอยู่ด้วยสีหน้าเป็นกังวล ราวกับนางจะบ่งบอกให้เขาช่วยพูดปลอบประโลมคุณหนูผู้โศกเศร้า

แต่ในที่สุด เขาทำได้เพียงถอดผ้าคลุมไหล่ของตนวางเอาไว้บนรั้วไม้ใกล้ตัวนาง ไม่แม้แต่จะกล้าสวมให้ แล้วหันหลังกลับไปโดยไม่กล่าวสิ่งใด

นางหันมาเห็นผ้าคลุมไหล่ที่วางอยู่ ก็รับไปกอดไว้แน่น ดวงตาสั่นไหวด้วยความตื้นตัน มองตามแผ่นหลังของเขาไปด้วยสายตาที่ยังคงเศร้าแต่ก็ซาบซึ้ง

ถึงแม้ไม่มีถ้อยคำปลอบโยนแต่ความอบอุ่นจากคนผู้หนึ่งก็ส่งถึงหัวใจอย่างเงียบงัน

“คุณหนู กลับเข้าเรือนเถอะเจ้าค่ะ อากาศเย็นมากแล้ว” เสี่ยวหลานกล่าวด้วยความห่วงใย ในขณะที่มู่ผิงที่นั่งข้างๆ ก็เอ่ยออกมาเช่นเดียวกัน

“กินอะไรรองท้องสักนิดนะเจ้าคะ บ่าวให้ในครัวทำโจ๊กให้สักชาม”

“ข้าไม่หิว” นางพูดเสียงแผ่ว

“ถ้าคุณหนูไม่กิน บ่าวต้องถูกนายหญิงลงโทษแน่ กินอะไรหน่อยเถิดเจ้าค่ะ ให้บ่าวต้มยาให้คุณชายเผิงคนเดียวก็พอ บ่าวไม่อยากต้มยาให้คุณหนูเพิ่มอีกคน” มู่ผิงกล่าวด้วยความห่วงใย

“งั้นก็ได้” นางพยักหน้ารับ สวมผ้าคลุมของเขาแล้วรู้สึกว่าตนเองถูกปลอบประโลมด้วยไออุ่นที่ยังติดอยู่ในนั้น

คืนนั้น ลู่ซือหนานยังคงนอนไม่หลับ นางกอดผ้าคลุมไหล่ที่เผิงเหยียนเฉิงนำมาให้เอาไว้แน่น ดวงตาแดงก่ำ น้ำตาไหลเปื้อนหมอนเงียบๆ

เสียงกิ่งไผ่นอกหน้าต่างลู่ไปตามแรงลม ดั่งบทเพลงปลอบโยนแผ่วเบา ทว่าในใจของนางยังคงเจ็บปวดร้าวราน

ในที่สุดนางทนไม่ไหว จึงลุกขึ้นอย่างเงียบเชียบ แล้วสวมเสื้อคลุมออกจากห้อง ตั้งใจจะไปเดินเล่นสูดอากาศข้างสวน

ขณะที่ก้าวเท้าเบาๆ ไปตามทางเดินกรวด นางไม่รู้เลยว่าในมุมมืดห่างออกไป เผิงเหยียนเฉิงเองก็กำลังนั่งอ่านตำราอยู่ใต้ศาลาเล็กเช่นกัน

เสียงย่ำเท้าเบาๆ ทำให้เขาเงยหน้าขึ้น และได้เห็นร่างบางของนางเดินเหม่อมา ท่าทางเหมือนคนหมดแรง ริมฝีปากเม้มแน่นอย่างอดกลั้น

“คุณหนูลู่” เขาเรียกเบาๆ

นางสะดุ้งน้อยๆ หันมาเห็นเขา ก็รีบเช็ดน้ำตาบนแก้มลวกๆ

“ข้ามาเดินเล่น” นางเสียงแหบพร่า ฝืนยิ้มบางๆ

เขาลุกขึ้นจากศาลา เดินเข้าไปหาอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นว่านางสั่นเทิ้ม ราวกับใจแทบแตกสลาย เขาจึงเอื้อมมือไปวางลงบนไหล่บางเบาๆ

“อย่าฝืน...” เขาพูดเบาๆ แต่หนักแน่น

เพียงถ้อยคำง่ายๆ เท่านั้น ลู่ซือหนานก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป นางโผเข้ากอดเขาไว้แน่น น้ำตาไหลพรากราวเขื่อนแตก เผิงเหยียนเฉิงยืนนิ่งไปชั่วครู่ ก่อนจะค่อยๆ ยกมือขึ้น โอบตอบอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวนางจะเจ็บมากไปกว่านี้

ในยามค่ำคืนที่เงียบสงัด ท่ามกลางแสงจันทร์สีเงินสลัวหนึ่งคนกอดปลอบ หนึ่งคนปล่อยน้ำตาออกมาอย่างหมดสิ้นความแข็งแกร่ง

ไม่มีถ้อยคำใดกล่าวออกมา มีเพียงความอ่อนโยนเงียบๆ ที่ไหลเวียนระหว่างสองดวงใจที่แตกสลาย

เมื่ออารมณ์ค่อยสงบลง ลู่ซือหนานก็ผละออกจากเขาอย่างเก้อเขิน รีบก้มหน้าก้มตาเช็ดน้ำตา

“ข้าขอโทษ...” นางพึมพำ

เผิงเหยียนเฉิงเพียงส่ายหน้าช้าๆ ยิ้มอ่อนโยนให้ โดยไม่กล่าวอะไร

“หากเจ้ารู้สึกเจ็บ เจ้าไม่ต้องฝืนเข้มแข็งต่อหน้าข้า” เขากล่าวด้วยเสียงเบานุ่ม ไม่ถามในสิ่งที่จะรื้อฟื้นให้นางต้องปวดใจ

นางเงยหน้าขึ้นมองเขา ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำ แต่แวววาวเหมือนมีหยาดน้ำซ่อนอยู่ ในใจของนาง ทั้งเศร้า ทั้งอบอุ่น ทั้งอับอาย ทั้งขอบคุณ ปะปนกันจนบอกไม่ถูก

“ไม่ได้ไปเยี่ยมท่านหลายวัน พี่เหยียนเฉิงเป็นอย่างไรบ้าง” นางถามเขาเสียงยังคงเจือสะอื้นบ้าง

“ข้าเดินเหินได้เกือบจะคล่องอย่างแต่ก่อนแล้ว หมอหลินรักษาเก่งจริงๆ” เขากล่าวชื่นชมหมอที่ลู่หยวนฉีพามารักษาเขา

“หมอหลินรักษาเก่งขนาดนี้ เขาจะรักษาความเจ็บปวดให้ข้าได้หรือไม่” นางกล่าวเสียงเบา

“เรื่องนี้ เป็นเจ้าที่ต้องรักษาตัวเอง แล้วข้าเชื่อว่าคุณหนูลู่ทำได้”

“ท่านเรียกข้าเช่นนี้ตลอดเลย เรียกข้าอย่างเดิมมิได้หรือ” นางประท้วงเขา

“น้องซือหนาน” เขาเรียกนางเสียงนุ่ม ก่อนจะยกมือขึ้นอย่างช้าๆ แตะที่ศีรษะของนางแล้วลูบเบาๆ เหมือนจะปลอบประโลม

ความอบอุ่นนั้นทำให้หัวใจนางเต้นแปลกๆ มันทั้งอบอุ่นและรับรู้ถึงความห่วงใย และมีอะไรที่มากกว่านั้นจากสายตาของเขา

************************