ตอนที่ 20 คลายความเศร้า

หลังจากคืนนั้น ลู่ซือหนานก็ค่อยๆ เปลี่ยนไป แม้นางยังคงเศร้าอยู่บ้าง แต่ไม่หมกตัวอยู่ในห้องเหมือนก่อนอีกแล้ว นางเริ่มออกมาเดินเล่นบ้างในสวน ออกมานั่งอ่านตำราที่ศาลาชมดอกไม้บ้าง แม้จะยังยิ้มได้ไม่เต็มที่เหมือนเดิม ทว่าความสดใสในดวงตาของนางก็ค่อยๆ กลับคืนมา

เผิงเหยียนเฉิงคอยสังเกตอยู่เงียบๆ ในใจโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก เขาไม่ได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวมากนัก คงเพียงคอยอยู่ไม่ไกล เฝ้ามองอย่างอ่อนโยน และอยู่เคียงข้างโดยไม่ต้องเอื้อนเอ่ยถ้อยคำใด

วันหนึ่ง ในขณะที่ลู่ซือหนานกำลังนั่งก้มหน้าคัดลอกบทกลอนอยู่ที่ศาลา เผิงเหยียนเฉิงก็ถือกระดานหินหมึกและพู่กันเดินเข้ามา

“เจ้าบอกว่าอยากเรียนแต่งกลอนมิใช่หรือ” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ลู่ซือหนานเงยหน้าขึ้น มองเขาด้วยแววตาแปลกใจ ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างบางเบา

“ข้ายังอยากเรียนอยู่” นางเอ่ยเสียงแผ่ว

เผิงเหยียนเฉิงวางกระดานหินลงตรงหน้า เริ่มสอนการเลือกคำ การเรียงวรรคตอนเบื้องต้นอย่างใจเย็น ลู่ซือหนานตั้งใจฟัง นางจับพู่กันด้วยท่าทีจริงจัง แม้มือยังสั่นเล็กน้อยเพราะความประหม่า แต่ก็มีความพยายามอย่างเต็มที่

“ดีมาก” เขาชมเบาๆ เมื่อนางลองเขียนวรรคกลอนแรกออกมาได้

คำชมอ่อนโยนนั้น ทำให้แก้มของหญิงสาวขึ้นสีระเรื่อ นางเม้มปากยิ้มบางๆ ทั้งขวยเขินและมีความสุข

ช่วงเวลาแห่งการเรียนรู้ระหว่างทั้งสองคน ดำเนินไปอย่างเรียบง่ายแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น

ลู่ซือหนานเหมือนก้อนเมฆหม่นที่ค่อยๆ กระจ่างใสขึ้นทีละน้อย ส่วนเผิงเหยียนเฉิงก็เหมือนสายลมแผ่วเบา คอยพัดพาเมฆหม่นนั้นให้ปลิวผ่านฟ้าไปอย่างเงียบงัน

ในตอนนั้นลู่หยวนฉีเดินผ่านศาลา เห็นทั้งสองนั่งคุยกันเรื่องบทกลอนก็ได้แต่มองด้วยสายตาเอ็นดู

เขายิ้มอย่างพึงพอใจในใจ คิดว่าหากสวรรค์จะลิขิตให้บุตรีของตนได้พบกับผู้ชายที่มั่นคง เฉลียวฉลาด และมีเมตตาแท้จริงเสียที ก็ขอให้เป็นเผิงเหยียนเฉิงคนนี้เถิด

แต่เขาเองก็มิได้เร่งรัดหรือยื่นมือเข้าไปสอดอะไร เพราะรู้ดีว่าหัวใจที่บอบช้ำต้องการเวลาเยียวยา

ในตอนนั้นลู่ฮูหยินก็เดินมายืนเคียงสามี แล้วทอดสายตาไปยังหนุ่มสาวที่กำลังแต่งกลอนกันอยู่จากระยะไกล

 “ข้าดูแล้ว เผิงเหยียนเฉิงแม้ผ่านเรื่องร้ายมา แต่จิตใจกลับหนักแน่นมั่นคง หากได้เขามาเป็นลูกเขย คงไม่ต้องห่วงอนาคตของหนานเอ๋อร์นัก” ลู่หยวนฉีถอนหายใจยาว ภรรยาของเขา พยักหน้าเบาๆ สีหน้าเปี่ยมด้วยความเห็นใจ

“ข้าเองก็เห็นเช่นนั้น เหยียนเฉิงอ่อนโยน เฉลียวฉลาด ไม่ใช่คนเห็นแก่ได้ แต่...” นางนิ่งไปเล็กน้อยก่อนกล่าวต่อ

“เราจะบังคับลูกมิได้ หนานเอ๋อร์เพิ่งผิดหวังมาหมาดๆ ใจของนางยังคงเจ็บอยู่ หากเราผลักดันเร็วเกินไป เกรงว่านางจะยิ่งตัดใจได้ยาก”

“จริง ยิ่งไปกว่านั้น เหยียนเฉิงเคยผ่านการแต่งงานมาก่อน แม้ไม่ใช่ความผิดของเขา แต่ข้าก็กลัวว่าในใจเขาจะยังมีปม หากบังคับมากไป เขาอาจคิดว่าเราเห็นเขาเป็นบุญคุณที่ต้องตอบแทน มิใช่ความรักแท้จริง” ลู่หยวนฉีพยักหน้าไปกล่าวไป สีหน้าหนักแน่นขึ้น

สองสามีภรรยาเงียบไปครู่หนึ่ง ฟังเสียงสายลมอ่อนๆ พัดผ่านสวนดอกไม้

“ปล่อยให้เป็นไปเองเถิด หากเป็นบุพเพ สักวันหนานเอ๋อร์กับเหยียนเฉิงจะได้เลือกกันด้วยหัวใจ ไม่ใช่เพราะเรากำหนดเส้นทางไว้” อันเหม่ยฉินกล่าวเสียงอ่อนโยน

ลู่หยวนฉียิ้มบางๆ ดวงตาที่เปี่ยมด้วยความรักบุตรีสาดประกายอ่อนโยน

“ใช่แล้ว ปล่อยให้สวรรค์เป็นผู้ลิขิต...”

************************

แสงแดดยามสายสาดลอดผ่านแนวระแนงไม้ของศาลาใหญ่ เผิงเหยียนเฉิงนั่งอยู่หน้าตำรากองโต ใต้สายตาอาจารย์ชราในชุดคลุมสีหม่นจากสำนักศึกษา

ชายหนุ่มที่เคยอ่อนแอจนต้องพยุงตัวด้วยไม้เท้า บัดนี้นั่งหลังตรง ใบหน้ามุ่งมั่น ดวงตาแน่วแน่จับจ้องอยู่กับตัวอักษรบนกระดาษ ไม่ว่อกแว่กแม้เพียงน้อย

“บัณฑิตเผิง เจ้าเข้าใจบทความนี้หรือไม่” เสียงของอาจารย์แผ่วเบา แต่จริงจัง

เผิงเหยียนเฉิงพยักหน้า ก่อนเอ่ยคำอธิบายอย่างกระชับ ชัดเจน ทั้งยังเสริมข้อคิดของตนลงไปในคำตอบ แววตาของอาจารย์ฉายแววพึงพอใจ

“เจ้าช่างมีปัญญาหลักแหลม สมแล้วที่ข้าได้ยินกิตติศัพท์ว่าเป็นบัณฑิตผู้สอบได้คะแนนสูงเมื่อครั้งก่อน หากรักษาความเพียรนี้ไว้ ปีหน้าในการสอบเคอจวี่ เจ้าย่อมมีหวังสอบติดในลำดับต้นอย่างแน่นอน”

เผิงเหยียนเฉิงค้อมศีรษะลงด้วยความเคารพ น้ำเสียงหนักแน่น

“ศิษย์ขอบพระคุณอาจารย์ ข้าจะไม่ทำให้ทุกผู้ที่ช่วยเหลือข้าต้องผิดหวัง”

เขาก้มหน้าก้มตาจดตำรา ลายมือแม้ยังสั่นเล็กน้อยจากร่างกายที่ยังไม่ฟื้นเต็มที่ แต่ก็มีความมุ่งมั่นอยู่ในทุกเส้นพู่กัน

สำหรับเผิงเหยียนเฉิงแล้ว การสอบผ่านปีหน้าไม่ใช่แค่การกู้เกียรติยศกลับมา แต่ยังเป็นเส้นทางใหม่ของชีวิต เป็นโอกาสเริ่มต้นอีกครั้ง ที่เขาจะคว้าด้วยสองมือของตนเอง

************************