ตอนที่ 17 ชิงที่นั่ง

อ๋าวซีซวนหน้าเสียไปเล็กน้อย ก่อนหน้านี้เขาเห็นแล้วว่าบุตรชายเพียงคนเดียวพยายามกินอาหารและออกกำลังให้ร่างกายแข็งแรงกว่าเดิมมาตลอด เมื่อวานเขายังเข้าไปพูดคุยกับบุตรชายอยู่เลยว่าให้แสร้งป่วยไปก่อนไม่จำเป็นต้องรีบออกมา

ไม่คิดว่าบุตรชายจะรีบออกมาปรากฏตัวตั้งแต่พิธียังไม่เริ่มด้วยซ้ำ ที่ผ่านมาการกระทำของอ๋าวหลวนหลงก็สร้างความไม่สบายใจให้ตนกับฟางฮูหยินไม่น้อย ด้วยเกรงว่าที่เขาเพียรพยายามออกกำลัง ก็คงทำเพื่อจะมาต่อยตีกับบรรดาพี่น้อง สุดท้ายก็ต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ไปเสียทุกครั้งไป

กล่าวตามจริงอ๋าวหลวนหลงก็ไม่ได้มีความมั่นใจถึงเพียงนั้น แต่ตระกูลอ๋าวจะทำพิธีบูชาเทพประจำตระกูลทั้งที ตนจะไม่อยากรู้อยากเห็นวิถีชีวิตของมนุษย์ที่ไม่มีวันจะได้ข้องเกี่ยวกับเหล่าเทพแล้วได้อย่างไร 

ยังมีเรื่องการเป็นผู้ฝึกตนอีกเรื่องหนึ่ง ซึ่งเป็นสาเหตุหลักที่เขาตัดสินใจมาเข้าร่วมพิธีในวันนี้

“คำนับท่านย่า ผู้อาวุโส ท่านลุง ท่านอา…” 

อ๋าวหลวนหลงเดินเรียงคำนับญาติพี่น้องในตระกูลโดยเริ่มจากผู้นำตระกูลคือกัวฮูหยินผู้เป็นท่านย่า จากนั้นก็เป็นบรรดาน้องชายของท่านปู่ที่เป็นบ้านสายรอง สายสาม สี่  ไล่เลียงไปจนถึงรุ่นบิดาที่ใช่ชื่อนำหน้าว่าซี 

ถัดมาจากรุ่นที่ใช้ชื่อนำหน้าว่าซี ก็จะเป็นรุ่นของตนเองที่จะใช้คำนำหน้าว่าหลวน อย่างคุณชายใหญ่อ๋าวหลวนเซี่ย คุณชายรองอ๋าวหลวนตง คุณชายสามอ๋าวหลวนกัง 

อ๋าวหลวนหลงคำนับพี่ชายพี่สะใภ้และพี่สาวที่อายุมากกว่าตนจนครบ ตามจริงเขาจะต้องหยุดที่ตรงนี้และนั่งลงบนเก้าอี้ที่บ่าวรับใช้เตรียมไว้ให้ตามลำดับการนั่งในพิธีบูชาเทพ

“ตรงนี้คือที่นั่งของข้า” เด็กหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบกับเด็กหนุ่มวัยใกล้เคียงกับตน 

จากที่เขารู้มาเด็กหนุ่มที่ตนกำลังพูดด้วยคือ คุณชายห้าอ๋าวหลวนหย่ง น้องชายร่วมสายเลือดของคุณชายใหญ่อ๋าวหลวนเซี่ยบุตรชายของท่านลุงใหญ่อ๋าวซีห่าว นอกจากนี้ที่เก้าอี้ตัวถัดไปก็ยังมีน้องสาวและน้องชายอยู่อีก 7 คน รวมแล้วในรุ่นเขามีคุณหนูคุณชายรวมทั้งพี่สะใภ้ 2 คน ก็เป็นทั้งหมด 14 คน แต่เก้าอี้ถูกจัดเอาไว้เพียง 13 ตัว เท่านั้นเวลานี้จึงไม่มีผู้ใดยินยอมลุกออกจากที่นั่ง

“เจ้าเต่า บางครั้งเจ้าก็ไม่ได้มาร่วมพิธี บางครั้งเจ้าก็มาช้าจนต้องไปยืนรวมกับพี่น้องสายรอง ผู้ใดจะรู้เล่าว่าเจ้าจะมาตั้งแต่หัววันในครั้งนี้ บ่าวไพร่ไม่มีโอกาสให้มาเข้าร่วมยังศาลบรรพชน ไม่มีคนยกเก้าอี้มาเพิ่มหรอก เช่นนั้นเจ้าก็ควรจะไปยืนที่เดิมของเจ้า” อ๋าวหลวนหย่งชี้มือไปยังกลุ่มทายาทสายรองรุ่นหลัง ที่อยู่ห่างจากลานพิธีมากพอสมควร

เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากทั้งทายาทสายหลักและสายรองเยาว์วัย พวกเขารู้สึกสนุกยิ่งนักที่เจ้าเต่าโผล่หัวออกมาให้เหยียบย่ำเสียตั้งแต่เนิ่นๆ ไม่ต้องรอให้พวกเขาวิ่งวุ่นหาตัวมากลั่นแกล้งหลังจบพิธี

“ข้าเป็นพี่ชายเจ้า ไม่เรียกให้พวกเจ้าที่เหลือมาน้อมคารวะก็ดีเท่าใดแล้ว จะพูดอะไรก็ให้นึกถึงหน้าตานายท่านใหญ่บิดาเจ้าบ้างผู้อื่นจะตำหนิได้ว่าบ้านสายหลักไม่รู้จักสั่งสอนมารยาท”

“เจ้า! เจ้ามันคู่ควรหรือ เจ้าดูเสียก่อนว่าในที่นี้มีผู้ใดต่ำต้อยเท่าเจ้าบ้างหลวนหลง!” อ๋าวหลวนหย่งแผดเสียงดังลั่น

อ๋าวซีห่าวได้ยินคำกล่าวของหลานชายเต็มสองหู เขาหันมาส่งสายตาตำหนิให้กับอ๋าวซีซวนทันที ด้วยไม่อยากแสดงตัวว่าไม่เป็นธรรมกับทายาทรุ่นหลัง

อ๋าวซีซวนหน้าเสียไปเล็กน้อยลอบกำหมัดแน่น พิธีบูชาเทพไม่ว่าบุตรชายหญิงแม้กระทั่งสะใภ้ก็มีสิทธิ์เข้าร่วมกันทุกคน แต่ทุกปีก็มักจะเกิดเหตุการณ์ดูหมิ่นดูแคลนกันเช่นนี้ ภรรยาของตนผู้ไม่มีพลังปราณจึงไม่เคยมาเข้าร่วมอีกเลย แต่นางเป็นเพียงสะใภ้ ต่างกับอ๋าวหลวนหลงที่ยากจะปฏิเสธและต้องมาทนรับคำเหยียดหยามเช่นนี้เป็นประจำ

“หากยุ่งยากนักก็มายกเก้าอี้ของข้าไป” 

ก่อนที่อ๋าวซีซวนจะออกปากขอให้บุตรชายไปยืนรวมกับกลุ่มบ้านสายรอง เสียงของฮูหยินผู้เฒ่ากัวผู้เป็นมารดาก็ดังขึ้นมาเสียก่อน

“ท่านแม่ ท่านเป็นผู้นำตระกูล ท่านเองก็อายุไม่น้อยแล้วทำเช่นนั้นไม่สมควรขอรับ” นายท่านใหญ่อ๋าวซีห่าวรีบมาประคองร่างผู้เป็นมารดาเอาไว้ นึกเจ็บใจอยู่ลึกๆ ที่มารดาปกป้องอ๋าวหลวนหลง ทั้งที่อีกฝ่ายไม่สมควรจะได้รับความเอ็นดูเลยสักกระผีก

“หลวนหลิง เจ้าลุกขึ้นมานั่งกับแม่เจ้า” อ๋าวซีฮันนายท่านสี่ตัดสินใจยุติเรื่องไม่เป็นเรื่องในครั้งนี้เสีย เขาเรียกบุตรสาววัย 5 ขวบของตนที่นั่งเป็นอันดับสุดท้ายให้มานั่งรวมกับภรรยาแทน

เด็กหญิงตัวน้อยหันมายิ้มให้อ๋าวหลวนหลงคราวหนึ่ง “พี่สี่ ท่านมานั่งที่เก้าอี้ข้าก็ได้เจ้าค่ะ”

อ๋าวหลวนหลงยิ้มตอบคุณหนูหก น้องสาวคนเล็กสุดจากท่านอาอ๋าวซีฮัน หูกุ้ยเล่าให้ฟังว่าในบรรดาคุณชาย 6 คน กับคุณหนู 6 คน ก็มีเพียงบุตรชายหญิงจากท่านอาอ๋าวซีฮันนี้เท่านั้นที่ไม่ได้ทำตัวน่ารังเกียจนัก แต่เป็นเพราะอ๋าวหลวนหลงคนเก่าไม่ชอบสุงสิงกับผู้ใดจึงไม่ได้สนิทสนมกับพี่น้องจากท่านอาเท่าใดนัก

อ๋าวหลวนหลิงไม่เคยได้รับรอยยิ้มจากพี่ชายสี่ของนางเลยสักครั้ง แก้มของคุณหนูตัวน้อยขึ้นสีแดงจัดด้วยความขัดเขินแล้วรีบวิ่งไปหามารดาของนาง

“ไปสิ ก็มีที่นั่งแล้วมิใช่หรือ?” อ๋าวหลวนหย่งเอ่ยประชดประชัน ลอบส่งสายตากับพี่น้องหลายคนคิดว่าหลังจากจบพิธีเมื่อใดจะจัดการกับเจ้าเต่านี่ให้สาสม

“เจ้าต่างหากที่ต้องลุกออกไป เก้าอี้ตัวนี้คือที่นั่งของข้า! ขยับถอยไปให้หมดทุกคน!” อ๋าวหลวนหลงเปลี่ยนสีหน้าจากแย้มยิ้มเมื่อครู่มาเป็นใบหน้าเรียบเฉยเย็นชา ประสานสายตากับอ๋าวหลวนหย่งโดยตรงอย่างไม่กลัวเกรง

“สามหาว! เจ้าคิดจะมาก่อความวุ่นวายหรืออย่างไรหลวนหลง!” อ๋าวซีเค่อท่านลุงรองของเด็กหนุ่มไม่อาจนิ่งฟังอยู่เฉยได้ ที่นั่งด้านหลังยังมีบุตรีของตนอยู่อีกสองคน พวกนางล้วนเป็นทายาทที่รวบรวมปราณได้แล้ว ไหนเลยจะต้องยินยอมให้กับอ๋าวหลวนหลงคนไร้ความสามารถผู้นั้น

“พอกันเสียทีได้หรือยัง! วันนี้ต่อหน้าบรรพชนสกุลอ๋าวพวกเจ้ายังไม่รู้จักสำรวมกิริยากันแม้แต่น้อย จะให้ข้าต้องขุดร่างบิดาของพวกเจ้าขึ้นมาดูดีหรือไม่ว่าเวลานี้ทายาทของเขากระทำตัวกันเช่นไร!”

“ท่านแม่! เขา..”

“เขาอะไร? เขาไม่มีพลังปราณเช่นนี้หรือ? เขาไม่ใช่คนสกุลอ๋าว? หรือว่าเขาไม่ใช่หลานชายของเจ้า?” 

เสียงของกัวฮูหยินผู้นำตระกูลไม่ได้เบาเลย ทายาทตระกูลอ๋าวทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นผู้อาวุโสยันเด็กทารกต่างพากันเงียบกริบ ผู้ใดไม่รู้บ้างว่ากัวฮูหยินรักใคร่เอ็นดูอ๋าวหลวนหลงเป็นพิเศษ เสียดายก็แต่นางสงสารคนผิด คุณชายสี่ผู้นี้เข็นอย่างไรก็คงจะเข็นไม่ขึ้นแล้ว

“ขยับไปหลวนหย่ง อย่าให้พิธีบูชาเทพมังกรของเราในวันนี้ต้องมัวหมอง ท่านย่าของเจ้ากล่าวได้ถูกต้องแล้ว ไม่ว่าหลวนหลงจะไร้ค่าเพียงใดเขาก็ยังเป็นหนึ่งในทายาทสกุลอ๋าวของเรา” อ๋าวซีห่าวกัดริมฝีปากข่มกลั้นโทสะเอาไว้เต็มที่

มารดาเห็นดีเห็นงามให้อีกฝ่ายหลงระเริงย่ามใจ ทะเลาะกันไปก็ต้องจบด้วยคำตัดสินของผู้นำตระกูลอยู่ดี เขาเอ่ยปากคลี่คลายสถานการณ์แต่ก็ยังไม่วายเหน็บแนมตอกย้ำความไร้ค่าและต่ำต้อยของหลานชายแท้ๆ

ผู้อาวุโสสี่คนซึ่งมีศักดิ์เป็นท่านปู่รองของอ๋าวหลวนหลงต่างก็พากันนิ่งเงียบไม่เอ่ยปาก เดิมทีฮูหยินผู้เฒ่ากัวเป็นสะใภ้แต่งเข้าตระกูลอ๋าว นางไม่มีสิทธิ์เป็นผู้นำตระกูลด้วยซ้ำ

แต่เป็นเพราะนางมาจากตระกูลกัวผู้บูชาเทพหงส์แดงนางจึงมีวิชายุทธ์ติดตัวมาแต่เดิม กอปรกับอ๋าวอี้เจี๋ยพี่ชายคนโตผู้นำตระกูลตัวจริงผู้ล่วงลับ ถ่ายทอดวิชายุทธ์ตระกูลอ๋าวให้กับนาง สตรีผู้นี้จึงแข็งแกร่งกว่าพวกตนมากและกลายเป็นผู้นำตระกูลอ๋าวไปในที่สุด

ส่วนอ๋าวหลวนหลงทายาทไร้พลังปราณผู้นั้น ผู้อาวุโสทั้งห้าไม่คิดจะแบ่งแยกอันใดกับเด็กหนุ่ม ตระกูลอ๋าวและตระกูลกัวยิ่งใหญ่ที่สุดในเมืองหลงเทียนแล้ว ไม่ว่าอ๋าวหลวนหลงจะมีพลังหรือไม่มี ก็ไม่มีผู้ใดกล้าข่มเหงรังแกเขา มีเพียงความอิจฉาระหว่างพี่น้องในบ้านสายหลักเท่านั้นที่แก่งแย่งชิงดีกันเป็นที่สนุกปากของคนภายนอก

“ใกล้จะได้เวลาแล้ว จะทำอะไรก็ทำกันเสียให้เสร็จข้าจะได้เริ่มพิธีเสียที” ผู้อาวุโสหนึ่งจากตระกูลอ๋าวสายรองเอ่ยเสียงราบเรียบ

เด็กชายและเด็กหญิง 7 คน นับตั้งแต่อ๋าวหลวนหย่งลงไป จำต้องขยับถอยหลังไปคนละหนึ่งก้าว คืนเก้าอี้ให้กับคุณชายสี่ตามลำดับอาวุโสด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกันไป บางคนก็เห็นสมควรและแน่นอนบางคนก็ไม่ยินยอมอยู่ในใจ