บทที่ 5

“ฉลองเลยๆๆ” โรสรินเออออตาม ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอจะคว้างานใหม่นี้ให้ได้อย่างแน่นอน เพราะจากที่ได้ฟังรายละเอียดคร่าวๆ มันเป็นงานที่น่าสนใจอย่างมากแถมค่าตอบแทนรวมถึงสวัสดิการอื่นๆ ก็ดีมากเช่นกัน 

“ถ้าพรุ่งนี้ฉันผ่านสัมภาษณ์ก็จะได้ไปทำงานที่ต่างประเทศด้วยนะ” ขณะนั่งกินข้าวเพื่อฉลองให้วันพรุ่งนี้ด้วยกัน โรสรินก็เอ่ยบอกขึ้นเพราะนี่คือหนึ่งในข้อแม้ที่ทางนั้นแจ้งมาขณะคุยสายก่อนนัดสัมภาษณ์ 

“ที่ไหน”

“แทนซาเนีย”

“แทนซาเนีย ไม่คุ้นชื่อประเทศเลยสักนิด”

“ฉันก็ไม่คุ้น”

“แต่แกก็เลือกที่จะไปสัมภาษณ์น่ะเหรอ” แม้จะพึ่งดีใจไปหยกๆ แต่พอรู้ว่าหากโรสรินสัมภาษณ์ผ่านต้องไปทำงานไกลถึงต่างประเทศแบบนี้ มุกดาก็ชักจะลังเล

“อือ สถานการณ์ของฉันในตอนนี้มันบีบคั้นให้ต้องสัมภาษณ์และคว้างานนี้มาให้ได้” สีหน้าแววตาของโรสรินนั้นเต็มไปด้วยความมุ่งมั่น 

“ถ้าสัมภาษณ์ผ่านแกต้องไปทำงานที่แทนซาเนียเลยนะ งานอะไรทางนั้นได้บอกไหม”

“บอก งานเกี่ยวกับเหมืองทอง”

“เหมืองทองที่แทนซาเนีย โอ๊ย! ฉันขอถอนคำพูดได้ไหมที่ขอให้แกได้งานนี้” 

“ถอนทำไม งานนี้ก็ดีแล้วนะ”

“ดีตรงไหน ไปทำงานต่างประเทศแถมยังเป็นประเทศที่ไม่รู้จักอีกด้วย เขาจะหลอกแกไปขายไปฆ่าหรือเปล่าก็ไม่รู้”

“ไม่หรอก ฉันลองค้นหาข้อมูลบริษัทนี้มาแล้ว น่าเชื่อถือทีเดียวแถมเจ้าของก็นามสกุลใหญ่เป็นที่รู้จักในแวดวงธุรกิจ”

“บริษัทโปรไฟล์ดีๆ แต่เบื้องหลังค้ามนุษย์ก็มีเยอะไป”  

“แต่ถ้ามันโอเค ฉันไปทำงานแค่สองปีเราจะมีเงินซื้อบ้านเลยนะแก บ้านในฝันที่แกกับฉันเคยคุยกันไว้ไง”

“แล้วถ้ามันไม่โอเคขึ้นมาทำไง”

“กลับมาตั้งหลักกันใหม่” นอกจากกลับมาตั้งหลักแล้วโรสรินก็ยังคิดไม่ออกจริงๆ ว่าต้องทำยังไง ภาวนาขอให้งานใหม่ไปได้สวยแต่ก่อนอื่นเธอต้องคว้ามันมาให้ได้เสียก่อน  

“ยังไงฉันก็อยากให้แกคิดทบทวนดูอีกที”

“ฉันขอไปสัมภาษณ์พรุ่งนี้ก่อน ถ้าฉันสัมผัสได้ว่ามันไม่ดี ฉันจะชิ่ง โอเค้”

“โอเค อย่าลืมที่บอกล่ะ”

“ไม่ลืม ไม่โอเคคือชิ่ง” โรสรินกุมมือของมุกดาไว้แล้วบีบเบาๆ เธอรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง แต่ถ้าทุกอย่างไปได้สวยเธอกับเพื่อนก็จะลืมตาอ้าปากได้สักที ชีวิตที่เติบโตมาโดยไม่มีต้นทุนอะไรเลยมันต้องสู้และหาโอกาสมากกว่าคนอื่นที่เกิดมาพร้อมทุกอย่าง แม้จะเหนื่อยและท้อไปบ้างในบางครั้งแต่โรสรินก็เชื่อว่าสักวันทุกอย่างจะตอบแทนคืนมา ในจังหวะและเวลาที่เหมาะสม  

 

วันรุ่งขึ้นโรสรินก็สวยสง่าและดูเหมาะสมที่สุดกับลุคไปสัมภาษณ์งาน เพื่อไม่ให้เกิดความผิดพลาดเธอจึงไปก่อนเวลานัดด้วยซ้ำ ซึ่งสถานที่นัดหมายอยู่กลางเมืองเป็นออฟฟิศที่อยู่บนตึกใหญ่ด้านหน้ามีรถไฟฟ้าผ่าน รายล้อมด้วยตึกอีกมาหมาย

ในขณะที่คนสัมภาษณ์อย่างภูภูมิก็นั่งเคลียร์งานไปด้วย ที่นี่ไม่ใช่บริษัทที่เขาต้องนั่งทำงานประจำแต่ถึงอย่างนั้นหากต้องการก็สามารถเข้ามาใช้งานได้เพราะมันคือบริษัทของครอบครัวโดยผู้บริหารคือน้องชายของบิดานั่นเอง แต่ก่อนถึงเวลานัดไม่นานเสียงโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มก็ดังขึ้น

“ว่าไงพี่” ภูภูมิเอ่ยทักพี่ชายคนโตอย่างภูเมฆออกไป

“วันนี้นายนัดสัมภาษณ์ใช่ไหม”